คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่๖
Title: Forgive Me
Author: วริญญา_โว้ย!!!!!
Pairing: Yoonho X Jaejoong
Rate: PG-18 (=______=^^^แล้วเมิงก็กล้าแต่งเนาะ)
Style: Period Drama
Note: เอ็นซีไม่ดีหรอก หุหุ
Part VI…
“ข้าดีใจที่ท่านคิดได้และหันมาทานอะไรบ้าง แจจุง”จองอึนเอ่ย รับชามข้าวมาวางไว้บนถาดเงิน แจจุงยิ้มให้นาง
“ข้าต้องการเรี่ยวแรงไว้สู้...สู้กับฝ่าบาท”จองอึนส่ายหน้า
“ข้าเคยพูดแล้วว่าไม่มีทางที่ท่านจะหนีไปจากที่นี่ได้”ใช่...นางเคยบอกไว้เช่นนั้น แต่ที่แจจุงจะสู้...ไม่ใช่สู้เพื่อการหนีไป
แต่สู้...เพราะต้องการทวงคำสัจคืนจากฝ่าบาทผู้ทรงปลิ้นปล้อน
“เปิดประตู”สุรเสียงดังอยู่หน้าประตู แต่คราวนี้แจจุงไม่ได้มีท่าทีจะกลัวเหมือนครั้งก่อนๆ ดวงตาสีนิลสนิทฉายแววแห่งความแค้น
แค้นจัด...แค้นที่คนบางคนไม่รักษาสัญญา
แค้นที่ชีวิตของบิดาและคนหลายคนต้องดับลงไป...เพราะความไร้สามัญสำนึกของผู้ปกครองผืนแผ่นดิน
ร่างสูงใหญ่ของฝ่าบาทเคลื่อนเข้าในห้องบรรทม จองอึนรีบออกไปทันทีเมื่อสายพระเนตรดุดันตวัดมา พระองค์ทรงทอดพระเนตรร่างบางที่นั่งอยู่บนแท่นบรรทม ใบหน้าหวานล้ำที่พระองค์ยอมรับว่ามัดพระทัยไว้ได้แม้เพียงสบกันครั้งแรกจ้องมาที่ตัวพระองค์เอง ทว่าสายตาที่เคยหวาดกลัว วูบไหว ไม่กล้าสบกลับเปลี่ยนแปลงเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความตัดพ้อ เจือด้วยความกรุ่นโกรธของความแค้น
“เจ้ามองข้าอย่างกับว่าอยากจะฆ่าเช่นนั้นล่ะ คิมแจจุง”ตรัสเย้า ดำเนินเข้าหาร่างบางที่ยังไม่ขยับไปไหน ฝ่าพระหัตถ์ยกขึ้นเกลี่ยปอยผมสีเดียวกับดวงตาคู่กลมให้ทัดที่ใบหู เผยใบหน้าหวานไร้สิ่งใดปกปิด ทรงลูบใบหน้านิ่มมือเบาๆ พวงแก้มขาวซีดเริ่มจะมีสีเลือดฝาดขึ้นมาบ้างเพราะได้เจอกับแสงแดดมาหลายวัน ทำให้ดูมีน้ำมีนวลขึ้น...และสวยงามขึ้นกว่าเก่ามาก
“และฝ่าบาทก็ทรงทำเหมือนกับว่ากำลังตกหลุมรักคนที่คิดจะปลงพระชนม์ท่านเช่นนั้นล่ะ”เสียงหวานเอ่ยเรียบ ปัดพระหัตถ์หนาออก ยุนโฮทรงค้างไปครู่กับวาจาเชือดเฉือนที่ไม่เคยมีมาก่อนสำหรับคนที่อ่อนแอไม่สู้ใครอย่างแจจุง
“เจ้าว่าอะไร!!”เหมือนความโกรธมันแล่นริ้วขึ้นมาเมื่อคิดได้ว่าขณะนี้แจจุงคิดที่จะต่อต้าน
คงเป็นเพราะความเจ็บที่เจอ ทำให้ร่างบางสร้างกำแพงสูงขึ้นปกป้องจิตใจที่อ่อนแอ เลือกที่จะแสดงด้านที่แข็งแกร่งของตัวเองขึ้นมาแทนความปวกเปียกที่ทำให้ตนเองถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ
ซึ่งนั่นทำให้พระองค์ไม่พอพระทัยมาก
“ข้าก็บอกว่าท่านกำลังตกหลุมรักข้าอย่างไรเล่าฝ่าบาท...ถ้าหากมันไม่เป็นความจริงก็อย่ามายุ่งกับร่างกายข้า...มือของท่านที่ชโลมด้วยเลือดของพ่อข้าและชาวบ้านซาอุนน่ะ...อย่าเอามาถูกตัวข้า ไอ้ฆาตรกร!!!”จากเพียงปัดพระหัตถ์หนาออก ครานี้แจจุงลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วผลักวรกายสูงใหญ่ของฝ่าบาทออกอย่างแรงจนวรกายสูงใหญ่เซไปไม่น้อย มือบางคว้าเอาแจกันทรงสูงสลักลวดลายวิจิตรฟาดเข้าเต็มแรงที่ต้นคอฝ่าบาทที่ยังทรงไม่ยืนไม่ติดที่จากแรงผลัก
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วจนพระองค์งงงวย ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นเข้ามาที่บริเวณท้ายทอย ยกพระหัตถ์แตะที่บริเวรนั้นก็มีเลือดติดดัชนีกลับมา เศษเครื่องปั้นติดเผาที่เคยสวยงามแตกกระจายรอบพระองค์
“เจ้า”ตรัสได้เพียงคำสั้นๆ วรกายสูงใหญ่ก็ทรุดลงนั่งกับพื้น แจจุงเดินเข้าหาฝ่าบาทยุนโฮ มือเล็กยกขึ้นลูบพระพักตร์หล่อเหลาทว่าแฝงเต็มด้วยความโหดเหี้ยมเช่นเดียวกับที่พระองค์ทรงทำก่อนหน้า
“มันไม่คุ้มกันกับชีวิตบิดาข้าสักนิดเลยพระองค์”แววตาสวยที่เคยหวาดกลัว...ไยจึงเต็มไปด้วยความแค้น และความกล้า
พระหัตถ์หนาเอื้อมหมายจะจับใบหน้าหวาน หากเพียงใกล้นิดเดียวกลับต้องทรุดลงอีกเพราะวรกายทนไม่ไหวกับความเจ็บปวด เปลือกพระเนตรปิดลงพร้อมกับสติที่ขาดหาย แจจุงทำเพียงเหยียดยิ้มให้กับวรกายที่สลบอยู่ข้างฝาเท้าของตนเอง
...ท่านบังคับให้ข้าทำอย่างนี้...หากแม้ท่านรักษาสัจจะที่ให้ไว้ หากแม้ท่านไม่คร่าชีวิวิตของบิดาข้า...ข้าจักไม่ทำเช่นนี้เลยฝ่าบาท...
ร่างบางเดินไปกระชากบานประตูออกด้วยตัวเอง มองชายชาติทหารที่ยืนล้อมรอบ ไม่มีแล้วความหวาดกลัวที่เคยเกิด หนึ่งในนั้นยังคงทำท่าทีกะลิ้มกะเหลี่ยใส่ แจจุงร้องเหอะในลำคอ ขาเรียวสาวเข้าหามันวาดฝ่ามือลงบนใบหน้ากระด้างจนขึ้นรอยแดง
“ถ้าว่างมากขนาดมามองข้าด้วยสายตาทุเรศเช่นนั้นก็เอาเวลาไปดูฝ่าบาทเจ้าในห้องดีกว่า”เหล่าทหารได้ยินเช่นนั้นก็กรูกันเข้าไปในห้องบรรทม เสียงโวยวายต่างๆดันกันเซ็งแซ่
ร่างบางวิ่งออกมาจากที่นั่น ความไม่ระวังจึงทำให้ชนกับใครบางคนที่สวนมาจนล้มกันทั้งสองคน เสียงหวานเอ่ยขอโทษเป็นพัลวัน คนที่โดนชนทำได้เพียงนิ่ง ริมฝีปากเอ่ยเบาๆ
“ท่านแจจุง...”
50+++++++++++++++++++++++++
จองอึนยื่นผ้าผืนเล็กบิดหมาดๆให้ร่างบางที่อยู่บนเตียงของนาง บังเอิญที่เจอแจจุงตอนที่ร่างบางวิ่งหนีออกมา ครั้นจะนิ่งดูดายปล่อยให้ทหารที่ทยอยวิ่งตามมาเป็นพรวนจับไปก็ดูจะไร้น้ำใจไปหน่อย ยิ่งกับคนตัวเล็ก บอบบางตรงหน้าแล้ว นางรู้ดีว่าจะเจออะไรจากทหารพวกนั้นบ้าง
คงไม่พ้นการลวนลาม เสพสังวาส และสุดท้ายก็เฆี่ยนตีราวกับเป็นทาส
เหตุผลก็คงเพราะทำร้ายร่างกายฝ่าบาทจนถึงขั้นพระโลหิตไหล...นั่นน่ะความผิดมหันต์ถึงขั้นตายเลยทีเดียว
“แล้วท่านจักทำอย่างไรต่อ อยู่ที่ห้องข้าต่อไปก็รังแต่จะถูกจับได้”แจจุงส่ายหน้า น้ำตาเม็ดใสกลิ้งหล่นบนแก้มสีขาวจัด
แค่ฝ่าบาทถูกแจกันฟาดหัวมันไม่พอกับชีวิตของทั้งบิดาของเขาและหลายๆคนที่พระองค์ทรงกระทำอย่างโหดเหี้ยม
ฝ่าบาทยุนโฮผู้ทรงโหดเหี้ยม...ก็เพียงคนธรรมดาที่มีเลือด มีชีวิต มีจิตใจ
จักโหดเหี้ยมสักเพียงใด...ลองรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่หยิบยื่นให้คนอื่นบ้างก็ดี
“ไม่เสียใจหรอกถ้าโดนจับได้...ขอให้ข้าได้ตายตามบิดาไปก็เพียงพอ”กัดริมฝีปากบางจนห้อเลือดช้ำ ฝ่ามือกำเข้าหากันแน่น
จองอึนขมวดคิ้วน้อยๆ เมื่อไม่นานเธอผ่านไปบริเวณคุกก็ยังเห็นคิมทงฮวา ปาร์คยูชอนและปาร์คเยจิน รวมทั้งหลายๆคนยังมีชีวิตอยู่ ค่อนข้างจะสบายด้วยซ้ำเพราะฝ่าบาททรงให้นำอาหารไปให้
อ้าปากจะบอกไปแต่คนที่ลุกพรวดขึ้นมาก็ทำให้ต้องปิดปากอีกครั้ง แจจุงก้มหัวให้นาง
“ขอบคุณกับทั้งหมดที่ทำให้ข้า...เจ้าเป็นเพื่อนที่ดีของข้าจริงๆ...จองอึน”นางยิ้มบางเบากับคำขอบคุณนั้น ความรู้สึกโหวงในใจเกิดขึ้นเมื่อร่างบอบบางเปิดประตูออกไป ฝ่ามือเล็กยกขึ้นทาบหน้าอกรับฟังเสียงหัวใจที่เต้นถี่ระรัว
ผืนผ้าหมาดน้ำถูกวางไว้บนเตียงนอนของนาง...คงเป็นการดีถ้าหากคนที่เพิ่งใช้มันจะยังนั่งอยุ่ตรงนี้เวลานี้
เพราะนางรู้สึกไม่ดีจริงๆ
รู้สึกราวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นอย่างกระนั้น
สายพระเนตรคมปลาบกวาดมองรอบกาย ทั้งทหารและนางกำนัลต่างนั่งก้มหน้าต่อหน้าพระองค์ ฝ่าบาททรงพระพักตร์บูดบึ้ง ฝ่าพระหัตถ์บีบเค้นเท้าแขนสลักลายวิจิตรงดงามแน่นจนขึ้นข้อเอ็นบริเวณข้อพระหัตถ์ พระทนต์ขบกันเพราะความแค้นใจมันสุมในอก
คนที่ว่าอ่อนแอหนักหนาทำให้พระองค์แค้นนัก อุตส่าห์ปล่อยให้ทั้งบิดาและคนอื่นๆลงมาจากไม้ไขว้ที่แสนทรมาณนั่นแล้วเชียว...
นอกจากไม่รู้คุณแล้วยังแว้งกัดกลับอีก...คิมแจจุงผู้อ่อนแอ
แสยะแย้มพระโอษฐ์เหี้ยม
คิมแจจุง...หากว่าทำดีด้วยไม่ได้...ก็ร้ายให้ถึงที่สุดเลยเป็นอย่างไร
จักหนีไปที่ใดหากร่างของบิดาและทุกๆคนที่เจ้าหาว่าข้าเป็นฆาตรกรดิ้นทุรนทุรายอยู่ภายในกองเพลิง...เช่นเดียวกับข้อหาที่เจ้าหยิบยื่นให้ข้า
70----
“ไปลากทั้งหมดในคุกนั่นมากองตรงลานกว้าง! ไม่เว้นแม้เด็กเล็กหรือคนชรา จับคิมทงฮวาแขวนไว้กับไม้ไขว้ คนอื่นๆมัดมือเท้าไพล่หลัง”
“...”
“และเตรียมฟืนพร้อมคบไฟไว้ด้วย...!!!”
ร่างบางลัดเลาะมาตามสวน ดอกกลีบสีแดงสดของกุหลาบส่งกลิ่นหอมหวนให้นึกถึงใครบางคนที่เคยช่วยชีวิตจากคุกมืดอันแสนทรมาณและน่าขยะแขยง
...ข้าคิดถึงท่านนัก องค์อนุชา...
เสียงสวบสาบของการลงน้ำหนักฝ่าเท้าทำให้แจจุงไม่กล้าจะออกไปจากพุ่มไม้ใหญ่ที่ใช้กำบังไว้ เสียงพูดคุยกันดังจากที่ห่างไกลแล้วค่อยใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“สมน้ำหน้าไอ้หน้าหวานนั่นชะมัด...หากรู้ว่าพ่อตัวเองจะถูกเผาทั้งเป็นจะทำอย่างไร”
“ก็คงวิ่งร้องไห้เข้ามากอดพระชงฆ์ฝ่าบาทแน่นน่ะสิ”
“รีบไปหาเชื้อเพลิงดีกว่า เดี๋ยวชักช้าไอ้กบฏนั่นจะตายช้าไป”เสียงหัวเราะคึกครื้นผ่านหน้าไป แม้ห่างกันไม่มากแต่บุคคลเหล่านั้นก็ไม่ได้สังเกตถึงความผิดปรกติ...คงเพราะคนที่หลบอยู่แน่นิ่งไม่ไหวติง
หมายความว่าอย่างไร...
ฝ่าบาทจักเผาคิมทงฮวาทั้งเป็น...เรื่องนั้นน่ะ
เรื่องนั้นมันเกิดขึ้นไปแล้วไม่ใช่หรือไง
แต่จากที่ได้ยิน...พวกนั้นกำลังหาเชื้อเพลิง...แสดงว่า...
“ไม่!!”ร่างบางร้องลั่น วิ่งไปทางที่คนพวกนั้นผ่านไป น้ำตาเอ่อคลอจนรินไหลลงเป็นสายกับความคิดที่ผิดพลาดของตนเอง
คิมทงฮวายังไม่ตาย...และเขา...เป็นคนที่จักหยิบยื่นความตายให้บิดา
เท้าเล็กๆสาวไวๆให้ไปถึงยังที่ลานกว้างๆที่คาดว่าจักเป็นที่ซึ่งความตายของทุกคนกำลังรออยู่ วิ่งเร็วจนสะดุดล้มลุกแต่ก็ไม่สนใจมือแขนที่ถลอกปอกเปิก
วิ่งผ่านทหารและนางกำนัลหลายคน ไม่สนใจว่าใครจะจับเขาไว้หรือไม่ พลันร่างกายที่เคลื่อนไหวก็ต้องกระตุกอย่างแรงจากแรงดึงทางด้านหลัง
มือใหญ่กระชากแขนเขาด้วยความแรงทำให้ทั้งร่างร่วงลงไปกองกับพื้น ดวงตานองด้วยน้ำใสมองทหารร่างยักษ์ที่จับเขาไว้ พยายามจะดิ้นให้หลุดจากพันธนาการ
หากไปไม่ทัน...หากไม่ทันแล้ว...ทุกๆคน...
ฉับพลันความเจ็บจุกก็แล่นพล่านเมื่อหมัดหนักๆของชายทหารอัดเข้ากลางลำคัวบาง แจจุงแอ่นตัวงอเพราะความจุก ใบหน้าหวานเบ้เบี้ยว
“ไอ้หน้าหวาน...จะรีบไปห้ามหรือวะ?...เสียใจด้วยนะ”กระซิบแผ่วเบาที่ได้ยินเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่สติจะดับวูบไป
เสียงร้องร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัวดังเซ็งแซ่ เด็กเล็กร้องจ้าเพราะถูกพรากจากอกบิดามารดาแยกไว้อีกทาง คนชราไร้เรี่ยวแรงก็กองรวมกันไว้อีกทาง ส่วนหนุ่มสาวรุ่นๆก็อยู่อีกทาง ทว่าที่เหมือนกันคือทุกคนนั่งอยู่บนกองฟืนขนาดใหญ่
กลางกองฟืนนรกมีเสาสูงที่ตรึงร่างของผู้นำเอาไว้ คิมทงฮวาถูกตรึงแน่นกับไม้ไขว้ เชือกรัดเข้าแขนขาจนเลือดซึ้ม รัดทับรอยเก่าที่ยังไม่หายดีให้เหวอะหวะอีกครั้งหนึ่ง
ปาร์คเยจินและปาร์คยูชอนนั่งอยู่บริเวณที่ฝ่าเท้าของผู้นำลอยอยู่ ดวงตาคู่สวยของนางเต็มไปด้วยน้ำตา จิตใจเสียขวัญกับเหตุการณ์ที่เดาเอาเองได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปเมื่อเชื้อเพลิงถูกนำมาเรียงกัน
ฝ่าบาทยุนโฮ...ไยจึงทรงเหี้ยมโหดเช่นนี้กันหนอ...
ผลั่ก!
ร่างของแจจุงถูกโยนลงมาแทบพระบาทฝ่าบาทที่ทรงทอดพระเนตรร่างของหลายคนที่กำลังจะไร้ลมหายใจในภายภาคหน้า โดยเฉพาะคิมทงฮวาและปาร์คยูชอน
สายพระเนตรสบกับใบหน้าหวานล้ำที่นิ่งสนิท เปลือกตาบางปิดกั้นการรับรู้ทั้งหมด ตกอยู่เพียงห้วงฝันแล้วทรงสลวล
“น้ำ!”ตามพระประสงค์ น้ำเย็นจัดถูกสาดใส่ร่างที่หลับใหลไม่ได้สติ แจจุงดิ้นปัดเมื่อความหนาวเย็นถูกต้องเนื้อตัว ดวงตาคู่โตมองพระพักตร์ของฝ่าบาทแล้วน้ำตาพลันไหลเป็นทาง
“ฝ่าบาท...อย่า...ได้โปรด”วิงวอน ก้มลงกราบพระบาทที่อยู่ตรงหน้า เหลือบมองบิดาที่อยู่บนไม้ไขว้ก่อนไล่สายตาไปยังชาวบ้านทุกคน
...ทุกคนจะมาจบชีวิตลงเพราะเขา...
ทว่าพระกิริยาที่ได้รับกลับเป็นเพียงความนิ่งเฉย แย้มพระโอษฐ์เหี้ยมครั้งแล้วครั้งเล่า
“น้ำมัน!!”น้ำมันถูกเทราดไปทั่วกองฟืน กระเซนสาดใส่คนที่นั่งอยู่บนนั้น มือเท้าที่ถูกพันธนาการดีดดิ้นจะหาทางเอาชีวิตรอด และถูกราดมากที่สุดที่คนบนไม้ไขว้
แจจุงขยับจะวิ่งเข้าไปหาแต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยทหารสองคน ร่างกายเล็กบางดีดดิ้น กรีดร้องราวกับจะขาดใจ
“ไฟ!!!”แจจุงหันมองฝ่าบาท พระพักร์ยังเต้มไปด้วยความเรียบเฉย หยดน้ำตาไหลหลากกับคบเพลิงที่ถูกถือออกมา
ดวงใจสั่นระรัว เต้นถี่แรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก ลมหายใจขาดช่วงราวกับไม่อยากจะมีชีวิตต่อ
คบเพลิงถูกต่อโดนน้ำมันที่ราดเป็นทางไว้ ลามอย่างรวดเร็ว และฉับพลันก็ลุกท่วมกองฟืน
“ไม่!!!!!!!!”
TBC. In part VII…
พูดคุยกับไรต์เตอร์ค่ะ...
ตอนนี้มายาวหน่อย ไม่อยากให้คาดหวังว่าเรื่องนี้จะจบแบบแฮปปี้ เพราะมันไม่ใช่!
และอย่าคาดหวังว่าความรักระหว่างฝ่าบาทและกบฏคนงามจะบรรจบกันได้ เพราะมันไม่ใช่!!
ตรึง!!!!!!
ใครจะปาระเบิดมาเชิญตามสบายค่ะ ไรต์เตอร์จะย้ายบ้านหนี ฮ่าๆๆๆ
ถ้าไม่ผิดพลาดประการใด ตอนหน้าก็คงจบแล้วล่ะค่ะ
ความคิดเห็น