คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4
ตอนที่4
จุนฮงยกมือโอบกอดคนที่โถมตัวเข้าใส่ไว้ไม่ให้ล้มไปด้วยกันทั้งคู่ อามิจังหัวเราะร่ายกมือหยิกแก้มเขาจนเจ็บไปหมด แต่จุนฮงกลับไม่รู้สึกโกรธ ตรงกันข้าม เขาบิดแก้มนุ่มคืนอย่างหมั่นเขี้ยว
“คิดถึงจุนฮงจังเลย ไม่เจอกันตั้งวันนึงแหน่ะ!!”ใบหน้าน่ารักทำเป็นซึมแต่แอบซ่อนรอยยิ้มแก่นๆ จุนฮงหัวเราะ ขยี้ผมเธอด้วยความเอ็นดูแล้วเดินเข้าตึกด้วยกัน อามิจังถามถึงเรื่องเค้กวันนั้นว่ากินหมดหรือยัง เพราะเธอรู้ดีว่าจุนฮงไม่ชอบกินของหวานพวกเค้กเท่าไหร่ เมื่อวานเธอก็ถามแต่จุนฮงบอกว่ายังกินไปได้นิดเดียว
เสียงหวานๆพร่ำบ่นว่าชอบกินทีละหน่อยแบบนี้ เดี๋ยวก็บูดเสีย ถ้าเผลอกินเข้าไปทั้งที่บูดอาจจะท้องเสียก็ได้นะ จุนฮงได้แต่พยักหน้าและยิ้มรับ
เขาไม่ได้บอกว่าโยนเค้กสองชิ้นนั้นให้ยูยองแจไปแล้ว...
เพราะไม่ต้องการให้อามิจังถามต่อว่ายองแจเป็นใคร ในเมื่อไม่มีใครรู้ว่าจุนฮงมีคู่หมั้น เรื่องของเขากับบ้านยูเป็นเรื่องลับๆ ที่จุนฮงไม่ต้องการให้ใครมารู้ทั้งสิ้น
“อามิจัง...อยากไปดูเวลาเราทำงานไหม?”จุนฮงถาม มือหญ่กอบกุมมือเล็กไว้แล้วไกวแกว่งตลอดทางเดินยาว อามิจังครุ่นคิด เพราะเธออยู่บ้านพักของคุณป้าคนหนึ่งเลยอาจจะไม่สะดวก อีกทั้งมันดึก อาจจะลำบากในการกลับบ้าน แต่จุนฮงก็บอกว่ามาส่งที่บ้านได้ รับรองว่ารถเมล์ยังไม่หมด
เด็กสาวได้ยินแบบนั้นก็ตกลง เธอยังไม่เคยเข้าผับของเกาหลีสักที อีกอย่างก็อยากเห็นแฟนหนุ่มตอนจัดรายการเพลงด้วย จุนฮงชอบฮัมเพลงฮิพฮอพในลำคอบ่อยๆ เวลาหัวทุยๆนั้นโยกไปตามจังหวะเพลง เด็กสาวคิดว่ามันดูดีเอามากๆ
เลิกเรียนจุนฮงยืนรออามิจังที่หน้าวิทยาลัยก่อนจะขึ้นรถเมล์ไปทีเอสผับด้วยกัน พนักงานต่างแซวกันใหญ่ว่าเด็กน้อยดีเจประจำผับพาแฟนมาเปิดตัววันนี้ สงสัยสาวแก่แม่หม้ายที่มาทึ้งรุมทุกวันต้องแห้วล่ะวันนี้ อามินจังขมวดคิ้วมุ่นที่รู้ว่าจุนฮงมีผู้หญิงมารุมแบบนี้ เธอหยิกแขนคนรักไปทีหาว่าไม่ยอมบอกเลยว่าเสน่ห์แรงขนาดนี้
“อ้าว แล้วพี่ที่มารอรับทุกวันล่ะวะ เอาเขาไปไว้ที่ไหนล่ะไอ้เสือ”พี่ชินดง พนักงานเช็คบิลถาม เด็กสาวที่ไอ้เสือร้ายขวัญใจสาวๆของทีเอสพามาก็น่ารักไม่หยอก เห็นมันพูดอยู่ว่าคบกับแฟนมานานหลายปีแล้ว แต่ก็เห็นพี่ชายหน้าหวานคนหนึ่งมารับมาส่งอยู่ในระยะเวลาปีที่ผ่านมาเหมือนกัน สรุปว่ามันคบใครกันล่ะนั่น?
จุนฮงชักสีหน้าน้อยๆ อามิจังก็มองเหมือนสงสัยว่าใคร
“ใครล่ะพี่ มีที่ไหน ก็กลับเองทุกวันป่ะ?”เด็กหนุ่มบอกปัดแล้วรุ้นหลังรุ่นพี่ให้ไปทำงานของตัวเองนู่น อีกไม่กี่ชั่วโมงผับก็จะเปิดให้บริการแล้ว ชินดงเกาหัวแกร็กๆแต่ก็ยอมไปตามที่น้องบอก
“จุนฮงโกหกอามิจังหรือเปล่าเนี่ย? พี่ชายที่ไหนเหรอ?”เด็กสาวถาม จุนฮงหัวเราะกลบเกลื่อนว่าไม่มีอะไรหรอก อย่าคิดมากเลย อามิจังจับมือใหญ่มากุมไว้ แววตาใสซื่อของเธอมองเข้าไปในดวงตาของแฟนหนุ่ม
“เราไม่ได้ว่าอะไร เห้นบอกว่ามีคนมารับก็ดี จุนฮงกลับดึง อามิกลัวจุนฮงเป็นอันตรายไง”รอยยิ้มบางเบานั้นยิ่งทำให้อามิจังดูเป็นคนที่มีค่าสำหรับจุนฮง
จุนฮงให้อามิจังนั่งใกล้ๆกับตนเอง แถมอนุญาตหญิงสาวค้นของได้ตามใจชอบ ถ้าเบื่อๆก็ไปหลังร้านแล้วหาหนังสือในห้องเฮียยงกุกอ่านได้เลย วันนี้พี่แกคงพาแฟนไปเที่ยว ไม่ได้มาดูผับ อามิจังพยักหน้ารับ ตลอดเวลาที่นั่งดูคนรักจัดรายการเพลง ท่าทางของจุนฮงดูมีความสุข อามิไม่ได้รู้สึกหึงหวงสักนิดที่มีผู้หญิงเซ็กซี่ในชุดเปลือยไหล่มาขอหอมแก้มคนตัวสูง เธอกลับขำที่จุนฮงทำหน้าเหมือนเบื่อโลกตอนหันมาหา
หญิงสาวถูมือตัวเองเพราะอากาศในผับก็ไม่ใช่ว่าจะอบอุ่นเสียทีเดียว...
...จุนฮงมีความลับ...
อามิจังไม่ใช่คนโง่ ถึงเธอจะมาจากญี่ปุ่น มีบางครั้งที่เธอไม่เข้าใจว่าคนเกาหลีพูดคุยอะไรกัน แต่เธอก็รู้...ว่าจุนฮงมีบางอย่างที่ปิดบังเธอเอาไว้
บางครั้งที่ไปเที่ยวด้วยกัน จุนฮงชอบหลบไปรับโทรศัพท์ อามิจังเคยเดินตามไปดุพบว่าร่างสูงของคนรักตะคอกใส่โทรศัพท์เสียงดัง
เรื่องพี่ชายที่มารับจุนฮงตอนหลังเลิกงานก็อีก อามิจังรู้ว่ามีจริงๆ...รู้มานานแล้วด้วยซ้ำ อย่างเช้าวันนี้ที่วิทยาลัย พี่ชายคนนั้นก้มาส่งจุนฮง
อามิจังเห็น...
แต่อามิจังไม่พูดอะไร ก็ดีแล้วี่มีคนคอยรับส่งจุนฮง อามิจังกลัวว่าคนตัวสูงจะเป็นอันตรายเวลากลับ แต่ก่อนเคยมีคดีปล้น หรือแม้แต่คดีข่มขืนเกิดแถมๆนี้ อามิจัง...ไว้ใจพี่ชายคนนั้นนะ
...ถึงจุนฮงจะปิดบังว่าไม่มีพี่ชายคนนั้นก็ตามที...
ส่วนเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างจุนฮงกับพี่ชายคนนั้นน่ะ...อามิจังไม่ขอรับรู้หรอก ตราบใดที่จุนฮงไม่ต้องการบอก...อามิก็ไม่ก้าวก่าย...
B L A C K P A R A D I S E
ยูยองเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป้นโรคจิตติดมองจอโทรศัพท์ เที่ยงคืนแล้ว ใกล้เวลาเลิกงานจุนฮงแล้ว ...จุนฮงจะกลับบ้านยังไงนะ
ยองแจมองบ่าวสาวที่กำลังยกแก้วแชมเปญฉลองกับเพื่อนๆคนอื่น ตอนนี้ทั้งคู่เปลี่ยนเป็นชุดลำลองธรรมดาแล้ว และแขกคนอื่นก็กลับกันไปหมดเหลือแต่เพื่อนที่สนิทกันเท่านั้น หญิงสาวดีไซน์เนอร์คนสวยยื่นแก้วแชมเปญมาให้ยองแจ กระแซะว่าไม่ยอมดื่มเลยกลัวแฟนว่าเหรอ? ยองแจปฏิเสธว่าเปล่า
“แหน่ะ กลัวน้องตัวสูงคนนั้นโกรธก็บอกมาเถอะน่า”เธอเย้าเพื่อนร่วมงานไม่หยุด นายองรู้จักจุนฮงดี เด็กผู้ชายคนนั้นเคยมาที่ห้องเสื้ออยู่สองถึงสามครั้ง แถมยังมาด้วยสีหน้าบูดบึ้งอีกด้วย ยองแจเคยบอกว่าต้องแวะมาก่อนไปส่งเด็กหนุ่มที่ทำงาน จุนฮงเลยอารมณ์เสียนิดหน่อย
ดูแวบแรกนายองก็บอกได้เลยว่าเด็กจุนฮงนี่หล่อเอาการทีเดียว ดวงตาเรียวๆบนใบหน้าบึ้งตึงนั่นมีเสน่ห์ดี ตเองไม่คิดว่าเพื่อนของเธอจะสามารถรักผู้ชายได้เลย ยองแจไม่เคยแสดงออกว่าเบี่ยงเบนไปชอบเพศเดียวกัน แต่เมื่อโดนจับให้แต่งงานกับเด็กนามสกุลชเว เพื่อนของเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป
เธอเห็นรอยยิ้มเวลายองแจพูดถึงจุนฮง...มันดูมีความสุข ยองแจเล่าทุกอย่างให้นายองฟังทั้งหมด เธอยังเคยว่าเพื่อนว่าบ๊องที่ยองแจบอกว่าชอบตื่นเช้าๆมาดูจุนฮงหลับ เพื่อนตัวดีบอกว่าตอนจุนฮงหลับ...เป้นเวลาที่มีค่าของยองแจ
เพราะยองแจจะได้นั่งมองจุนฮง...โดยไม่มีสายตาดูหมิ่นหรือคำพูดถากถาง...
“เรารอจะไปงานแต่งของยองแจอยู่นะ”หญิงสาวโถมกอดเพื่อนเอาไว้ ยองแจซุกหน้าลงกับบ่าเล็กๆของนายอง หลับตาลงเชื่องช้า
บางทีว่าที่เจ้าบ่าวอาจจะอยากแต่งงานกับใครอีกคนที่ไม่ใช่ยองแจก็ได้...
เด็กผู้หญิงคนนั้น...
“เราไปหาพวกนั้นก่อนนะ ยองแจอย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวเรามาหาแป๊บเดียว”นายองผละออกจากเพื่อนแล้วไปคุยกับเพื่อนอีกกลุ่ม
ยองแจมองหน้าจอโทรศัพท์อีกครั้ง...เขาจะไปรับจุนฮงดีไหม? แต่บอกไปแล้วว่าไปรับไม่ได้
นิ้วเรียวยาวเลื่อนไปที่ชื่อของจุนฮงที่เมมเอาไว้ก่อนจะกดโทรออก ลมหายใจถูกผ่อนออกมาหนักๆ เดาได้เลยว่าจุนฮงจะรับสายด้วยน้ำเสียงแบบไหน
“อะไร...”ก็คิดไว้แล้วว่าเสียงจะต้องเฉยเมยแบบนี้นั่นล่ะ ยองแจเงียบไปอึดใจหนึ่ง
“จุนฮงจะให้พี่ไปรับไหม? ใกล้เลิกงานแล้ว”
“พี่บอกเองว่าจะไม่มารับไม่ใช่เหรอ? ทำไม? หรือนัดลูกค้าไว้จะต้องมาเจอ”ยอมรับว่าเจ็บ แต่ยองแจพยายามจะไม่สนใจ
“เปล่า ถ้าไม่ให้ไปรับก็ไม่เป็นไร...กลับบ้านดีๆนะ...พี่เป็นห่วง”ปลายสายไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ได้ยินเสียงเพลงดังก้องไปหมด จุนฮงคงทำงานอยู่ ยองแจเลยเลือกจะวางสายเสียเอง พอดีกับนายองยิ้มร่าเข้ามาหาชวนให้ไปร่วมวงกันหน่อย ไหนๆก็ได้โอกาสฉลอง เธอเห็นยองแจเมาน้อยครั้งมาก คืนนี้เพื่อนตัวเล็กของเธอต้องเมาให้ได้
รสเผ็ดร้อนบาดคอของว้อดก้าเพียวไหลลงไปสู่กระเพาะ มันทำให้ร้อนไปทั้งท้อง ยองแจรับอีกแก้วมาจากฝ่ายเจ้าบ่าวแล้วกระดกดื่มไปอีก ก่อนจะยกมือบอกว่าพอแล้วเพราะต้องขับรถกลับบ้าน เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุเพราะเมา
“ยองแจจะกลับแล้วเหรอ?”นายองถาม เพื่อนตัวเล็กเริ่มจะโงนเงน ก็ว้อดก้ามันแรงอยู่ไม่ใช่หยอก ยองแจก็ไม่ใช่คนคอแข็งอะไรมากมาย
“อืม...เราจะกลับอ่า เดี๋ยวขับรถไม่ไหว”นายองเห็นด้วย ณ จุดนี้ เธอบอกว่าเดี๋ยวจะพาไปส่งที่รถ เมื่อจับเพื่อนตัวเล็กยัดเข้ารถได้แล้วก็บอกให้อีกคนขับรถดีๆ ขับช้าๆ ถึงบ้านแบบปลอดภัย มองไฟท้ายที่ห่างออกไปเรื่อยๆจนลับตาจึงกลับเข้าไปสังสรรค์กับเพื่อนๆที่เหลือต่อ
B L A C K P A R A D I S E
กว่าจะขับรถกลับมาบ้านได้ก็ปาไปเกือบครึ่งชั่วโมง ท้งที่ถ้ามีสติครบถ้วนดี แค่สิบนาทีก็ถึงแล้ว บ้านเงียบสนิท พ่อกับแม่เข้านอนเร็วเสมอ ยองแจเดินเข้าบ้านเงียบเชียบ หัวเต้นตุบๆ คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ดีกรีแรง
จุนฮงยังไม่กลับบ้าน ตอนนี้ตีหนึ่งครึ่ง อีกครึ่งชั่วโมงถึงจะเลิกงาน กว่าจะถึงบ้านคงตีสองครึ่ง ยองแจล้มตัวลงนอนบนเตียงทั้งที่ในห้องยังมืดสนิท ดวงตาเหมือนหนักอึ้งจนต้องพริ้มลง จุนฮงเองก้มีกุญแจบ้านอยู่ เมื่อมาถึงแล้วเด็กหนุ่มคงเข้าบ้านมาเอง
ปล่อยให้ฤทธิ์สุราและความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำ ขาเล็กขดเข้าหาตัวเพราะอุณภูมิที่ต่ำ ดูเหมือนเด็กเล็กๆ...
จุนฮงค่อนข้างแปลกใจที่วันนี้คู่หมั้นตัวเล็กไม่ได้มาอยู่คอย เด็กหนุ่มไขกุญแจบ้านแล้วตรงเข้าห้องนอนทันที ทั้งห้องมีแต่ความมืดแต่ก็พอสังเกตุได้ว่ามีร่างของคนนอนอยู่ที่เตียง จุนฮงเปิดสวิตช์ไฟให้ทั้งห้องมีแสงสว่าง ยูยองแจ คู่หมั้นของเขากำลังนอนอยู่บนเตียง ทั้งร่างยังแต่งกายด้วยชุดทำงานและสวมโค้ททับอีกครั้งหนึ่ง แม้แต่ถุงเท้าก้ยังไม่ได้ถอด แก้มใสที่เคยเป็นสีขาวนั้นติดแดง ลมหายใจทอดสม่ำเสมอ
เมา??
จุนฮงวางเป้ลงแล้วพลิกให้อีกคนกลับมานอนดีๆ เนื้อตัวของยองแจร้อนขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เหงื่อออกจนชื้นไปทั้งลำคอทั้งที่อากาศนั้นหนาว จุนฮงเปิดแอร์ ปล่อยให้เครื่องปรับอากาศทำงานแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ออกจากห้องน้ำมา คนที่เมาก็ยังไม่ตื่น จุนฮงมองสภาพแล้วได้แต่ถอนหายใจ อยู่ด้วยกันมา ยองแจแทบจะไม่เคยเมาให้ได้เห้น มีบ้างครั้งที่คนตัวเล็กมึนๆจากการดื่มเหล้าแต่ก็ไม่ได้เมามายขนาดนี้ คงดื่มอะไรที่แรงๆเข้าไปแน่ๆ
มือใหญ่ของเด็กหนุ่มจับคู่หมั้นพลิกตัวแล้วถอดโค้ทออกให้ ถุงเท้าสีดำถูกกระชากออกแล้วไปโยนใส่ในตะกร้า เหงื่อซึมไปทั้งร่างขนเสื้อเชิ้ตด้านในของยองแจเปียกชื้น จุนฮงแกะกระดุมเม็ดแรกให้เพียงเท่านั้นแล้วดึงผ้าห่มขึ้นห่มให้
“จุนฮง...”เสียงละเมอแผ่วลอดออกจากริมฝีปากบาง จุนฮงนิ่งรอฟังว่าอีกคนจะพูดว่าอะไรต่อแต่ก็เปล่า ยองแจขยับตัวเล็กน้อยแล้วนิ่งไป หายใจเสมอกัน นั่นล่ะทำให้จุนฮงปิดไฟแล้วมาล้มตัวลงนอนอีกด้านเช่นกัน
...TBC
#ficblackparadise
ความคิดเห็น