คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่๔
Title: Forgive Me
Author: วริญญา_โว้ย!!!!!
Pairing: Yoonho X Jaejoong
Rate: PG-18 (=______=^^^แล้วเมิงก็กล้าแต่งเนาะ)
Style: Period Drama
Note: ไม่รู้จะโน้ตว่าอะไร...รักนะจุ๊บๆ(ไม่เห็นเกี่ยว -0-)
Part IV…
เสียงโหยหวนดังแว่วมาตามลมหรืออย่างไร ไยจึงรู้สึกว่าใกล้เพียงข้ามฉากกั้นเพียงเท่านั้น เปลือกตาบางขยับยุกยิกก่อนจะค่อยกะพริบถี่ ความมืดสนิทกว่าผืนป่ากว้างทำให้ต้องหรี่ตาลงอีกเพื่อปรับการมองเห็น ทั่วทั้งบริเวณมืดมิดไม่มีแม้เงาเลือนรางของพุ่มไม้อาบไล้แสงจันทร์
ไม่ใช่ป่า!!
สายตาสอดส่ายไปทั่วอย่างหวาดกลัว...
คุ้นบ้างไหมกับความมืดสนิทที่อยู่รายรอบ คับคล้ายดั่งฝันไหม...คิมแจจุง
หัวใจดวงน้อยกระตุกวาบกับบรรยากาศที่เคยสัมผัสเมื่อฝันร้าย จะวิ่งหรือแจจุง หากว่าวิ่งไปเช่นในฝัน...จะมีเพียงความมืดมิดหรือไม่?
ความสับสนพันตีกันยุ่งทำให้ต้องยกมือเรียวขึ้นมากดย้ำที่ขมับ
“กรี๊ดดดด”แจจุงสะดุ้งพรวดกับเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ดังมาจากที่ใดสักแห่ง เสียงโหยหวนยังดังขึ้นเรื่อยๆราวกับว่าเจ็บปวดเหลือแสน ร่างบางลนลานลุกพรึ่บจากที่คะเนว่าเป็นพื้นแข็งของที่ใดสักแห่ง พยายามมองฝ่าความมืดไปก็เจอเพียงสีดำสนิท
“ใครน่ะ?”เสียงแผ่วเบาถามหยั่งเชิง สาวเท้าสั้นๆขณะที่มือก็ปัดป่ายไปด้านข้างด้านหน้าตลอดเวลา เสียงกรีดร้องเงียบไปครู่กลับเป็นสะอื้นแผ่วดังตามมา
“ถามว่าใคร?”เสียงหวานถามอีกครั้ง ความมืดสนิททำให้กลัวอยู่จับใจ หากแต่ก็ยังฝืนใจดีสู้กับความมืดมิดนี่
“ช่วยด้วย อึก...”แจจุงหันขวับมาด้านขวา
ใช่!!
เสียงมาจากทางด้านขวา ร่างบางเร่งจังหวะการเดินไปยังด้านขวาของตน มือเล็กคลำทางจนเจอแผ่นเรียบที่คาดว่าเป็นประตู
ประตู?
นี่กำลังอยู่ที่ใดกัน...
แว่วเสียงกอกแกกจากอีกฝั่งของแผ่นเรียบที่สัมผัสเหมือนกับว่าใครบางคนกำลังไขกุญแจ
ร่างบางถอยร่นไปหลายก้าว จับบางสิ่งคล้ายราวเตี๊ยเป็นที่ยึด ความกลัวทวีเพิ่มขึ้นจนใจแกว่งกวัด
หากเป็นดั่งฝันเล่า...
หากคนที่เข้ามาเป็นคนเดียวกับในฝันร้ายเช่นนั้น
จะทำอย่างไร...
หากเป็นชองยุนโฮน่ะ
จะทำอย่างไร?
แสงสว่างเริ่มลามเล็มทาบทับขอบเหลี่ยมเมื่อสิ่งที่คาดว่าเป็นประตูถูกค่อยแง้มออก แจจุงเบ้หน้าหลบแสงสว่างที่สาดเข้ามาใส่ตัวขยี้ตาให้ชินกับแสงนั้น พลันสองมือกลับต้องตกลงข้างตัวอย่างหมดแรงเมื่อผู้มาใหม่เอ่ยเพียงถ้อยคำธรรมดา
“หนีข้าพ้นงั้นหรือ คิมแจจุง”
สองขาถอยถดไปด้านหลังมากกว่าเก่า ยุนโฮดำเนินเข้าหาคนที่ตัวสั่นเป็นลูกนกเปียกฝน
กลัวงั้นหรือแจจุง...กลัวข้างั้นหรือ
สายพระเนตรมองไปยังโถกำยานที่เผาไหม้หมดฤทธิ์ยาสลบแล้ว ใช่สินะ...๕ชั่วโมงแล้วนี่ ตั้งแต่ทหารพาแจจุงมาไว้ที่นี่พร้อมจุดมันวางไว้ที่พื้นแข็งที่ร่างบางนอนหลับอยู่
แล้วก็เป็น๕ชั่วโมงอีกเช่นกัน...ที่ชีวิตนับร้อยต้องจบลง
ช่วยไม่ได้เมื่อทหารของพระองค์นำกำลังเข้าไปแล้วทั้งหมดกลับลุกขึ้นสู้จับมีดจับดาบประจันหน้ากับทหาร
ช่วยไม่ได้ที่หนึ่งในนั้นเสนอหน้าร้องเรียกปลุกกำลังใจแล้ววิ่งเข้าใส่ทหาร
แล้วก็ช่วยไม่ได้อีกเช่นกันที่ทหารของพระองค์เงื้อดาบฟันคอของไอ้คนนั้นจนขาดกระเด็น
ความอลหม่านเกิดขึ้น ณ บัดนั้นเมื่ออีกหลายคนกรูเข้าใส่กำลังทหารที่พากันไปกว่าสองร้อย ทั้งที่น่าจะรู้ว่าไม่สามารถที่จะสู้กำลังทหารหาญร่างบึกบึนได้อยู่แล้ว ทั้งฝีดาบยังห่างกันลิบโลด แต่ก็ยังจะทุรังเข้ามาตาย
“ท่าน...”เสียงพูดขาดห้วงไปเมื่อสบกับดวงเนตรวาบวับด้วยโทสะและโมหะอย่างที่สุด ทว่าเพียงครู่กลับสลายไปเหลือหลงเพียงรอยแย้มที่พระโอษฐ์ชวนขนลุก
“ไม่เอะใจถึงไอ้นักฆ่ากระจอกนั่นเลยรึ?”ทรงตรัสถาม แจจุงหน้าชาวาบ
นั่นสิ! ยูชอนล่ะ ยูชอนอยู่ที่ใด...
จำได้ว่าสุดท้ายคือเขาอยู่กับยูชอน แล้วตอนนี้ล่ะ
ตอนนี้ยูชอนอยู่ที่ใด
ยุนโฮเมื่อทรงเห็นอาการตื่นตระหนกของร่างบางกลับสรวลเพียงเบาๆ
ไม่ได้ตลกกับท่าทีตระหนกและใบหน้าอ่อนหวานที่ตกใจนั่น แต่สมเพชกับคนที่ไม่รู้อะไรเสียมากกว่า
“อยากเจอมันงั้นหรือ...มันกับมารดาของมัน...”สุรเสียงเว้นช่วงให้ลมหายใจของร่างบางติดขัดชะงักไปครู่
ปาร์คเยจินอยู่ที่นี่...แล้วคิมทงฮวา
“แล้วก็พ่อของเจ้าน่ะ...อยากเจอหรือ”ไม่รอคำตอบที่จะได้รับ พระหัตถ์หนากระชากเอาคนที่ร่นหลังไปกว่าเดิมให้เดินตามไม่สนแรงขัดขืนเพียงเล็กน้อยแม้สักนิด
มือเล็กแกะเอาพระหัตถ์หนาให้หลุดจากการเกาะกุมทว่ากลับเปล่าประโยชน์ น้ำตาคลอหน่วยไม่อยากจะคิดว่าพระองค์จะพาไปที่ใด
ที่ที่มีปาร์คยูชอนและคิมทงฮวาสำหรับพระองค์คงมิใช่ห้องรับรองอย่างดีหรอกกระมัง
นัยน์ตาหวาดระแวงคลอล้นด้วยน้ำใสกวาดมองทหารตัวใหญ่ที่เคยเป็นความจำอันเลวร้าย จะร้องขอความช่วยเหลือกับใครได้นอกจากทำตามพระประสงค์ ไปยังที่ที่พระองค์ต้องการ
ยุนโฮเหวี่ยงร่างบางลงไปกองกับพื้นดินเมื่อถึงที่หมาย บีบคางบังคับให้เงยหน้ามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
น้ำตาที่คลออยู่ไหลลงทันทีกับสิ่งที่พบ ทว่าเสียงสะอื้นกลับไม่มีแม้สักนิด ลำคอตีบตันจนร้องไม่ออก อยากจะกรีดร้องออกมาเท่าใดกลับมีเพียงความเงียบสนิทที่ปรากฏ
คิมทงฮวา ปาร์คยูชอน และคนอื่นที่สมรู้ร่วมคิดในการก่อกบฏครั้งที่แล้วถูกตรึงร่างลอยสูงกับไม้ไขว้ เชือกป่านเส้นหน้ารั้งข้อมือและลำตัวของทุกคนไว้แน่นเสียจนเลือดซึม
หากหยุดหายใจไปตอนนี้จะเป็นอะไรไหม?
“เป็นอย่างไรกับสภาพพ่อเจ้า...ภูมิใจไหมแจจุงที่เจ้าเป็นคนนำให้ทหารข้าไปเจอพ่อของเจ้า...ถ้าหากไม่ได้เจ้า...ข้าก็คงยังหาพวกกบฏไม่พบ อุตส่าห์หนีรอดถึง๒ปี...กลับจะมาตายยกหมู่บ้านเพราะเจ้า เจ้าภูมิใจหรือไม่เล่า”อย่างกับว่าจะทรงเยาะเย้ยกับความโง่เขลาของแจจุง โง่ที่ให้ทหารพวกนั้นตามมาได้ โง่ที่ชักนำให้มันค้นพบที่อยู่ของบิดา
แต่คำพูดทั้งหลายกลับไม่ซึมลงประสาทการรับรู้เมื่อตอนนี้ร่างบางรับรู้อยู่เพียงอย่างเดียวคือภาพตรงหน้า
ยังหายใจหรือไม่?
คำถามผุดขึ้นในความคิด ร่างบางถลันเข้าไปหาผู้เป็นบิดาแทบจะทันทีที่คิดได้ น้ำตาไหลเป็นทางเอื้อมมือสั่นเทาจะอังตรงจมูกของผู้เป็นบิดากลับถูกพระหัตถ์หนากระชากให้มากองกับพื้นแทน ร่างไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนร้องหลงกับแรงกระแทกก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นเหมือนเดิม
“มันยังไม่ตายกันหรอก...ถ้ามันจะตาย...มันคือหลังจากนี้มากกว่า”สุรเสียงห้าวตรัส พระหัตถ์หนาบีบเข้าที่ต้นแขนเล็กบังคับให้เดินตามกลับเข้าห้องที่ออกมาเหมือนเดิม สายตาชุ่มด้วยน้ำมองร่างของบิดาและพี่ชายบุญธรรมจนลับไป
ทุลักทุเลตามแรงดึงของพระหัตถ์หนาแล้วจึงถูกโยนอย่างไม่เบาแรงลงกับแท่นบรรทมหลังเดิมที่มีความทรงจำอันเจ็บปวด แม้นจักถอยกรูติดด้านหัวเตียง แต่พระหัตถ์หนาก็ดึงข้อเท้ากลับมาอยู่ดี เสียงลมหายใจฟึดฟัดอย่างไม่สบอารมณ์สอดประสานกับท่วงการหอบเหนื่อยของร่างบาง
“ดิ้นทำไม!!!”ตรัสถามเสียงลั่นเมื่อข้อเท้าเล็กไม่มีทีท่าว่าจะอยู่เฉย ทั้งถีบดิ้นถดถอยจะให้หลุดจากพันธนาการ
เพี๊ยะ!
ริ้วสีแดงค่อยเกิดที่ใบหน้าขาว ยังให้แจจุงชะงักหยุดดิ้นรน เป็นเช่นนั้น พระหัตถ์หนาจึงละออก หมุนวรกายกลับด้านหลังคว้าเอาโซ่เส้นหนา
เหมือนกับสัญชาตญาณที่มี แค่เพียงวรกายสูงใหญ่หันกลับไป ร่างที่ยังชาไม่หายที่ใบหน้าก็พรวดลงจากเตียงจะวิ่งไปทางประตู เสียงสบถดังลั่น พระหัตถ์หนาช่างไวนัก กระชากแขนเล็กให้กลับมา กระแทกพระหัตถ์อีกข้างที่ถูกคล้องด้วยเส้นโซ่เข้ากับท้องน้อยแจจุง ร่างทั้งร่างเซไปล้มที่แท่นบรรทมด้วยแรงผลักของยุนโฮ
“คิดจะหนีหรือไง หนีข้าพ้นหรือไร...คิมแจจุง”สุรเสียงดุดัน พระพักตร์ไม่ได้ละไปจากความโกรธเกรี้ยวเลยสักนิด
เสียงโซ่กระทบกันดั่งว่าจะทำให้ประสาทการรับรู้สั่นคลอน แม้จะระบมที่ท้องสักเพียงใด ความรวดร้าวกระจายไปทั้งร่างเพียงใด ใบหน้าหวานก็ยังส่ายปฎิเสธ
จะมีหรือที่ความต้องการจะได้รับการตอบสนอง เมื่อเส้นโซ่ยังคงถูกพันรอบข้อเท้าเพรียวเล็ก
สติที่เลือนรางจากการถูกทำร้ายร่างกายกำลังจะดับลง เปลือกตาที่กระพริบถี่มองเห็นเพียงพระพักตร์ไร้ความรู้สึกใดนอกจากเคียดแค้น โกรธกริ้ว ชิงชัง
“โอ๊ย!”เสียงหวานอุทานเมื่อครั้งสติที่กำลังจะดับลงถูกฉุดด้วยความเย็นจากน้ำที่ราดลงบนใบหน้าเปียกชื้นถึงลำตัว เนื้อผ้าบางเบาแนบเนื้อนวล
TBC. In part V…
*มาแก้ฉากผิดค่ะ ฮะๆๆ ไม่เห้นมีใครบอกว่าแจไม่ได้ขี่หลีงปาร์ค - -++ แบบว่าทีเเรกที่เเต่งเคยให้ขี่หลัง เเล้วเกิดปัญหาทางเทคนิคห่าเหวอะไรสักอย่างทำให้ตอนที่3มันหายไป(ดีจริง)ที่เข็นมาได้เพราะเคยปริ้นทืให้เพื่อนอ่าน(ส่วนหนึ่ง)ส่วนหลังๆเลยด้นเอาใหม่เเล้วมันดันไม่ต่อกันกับตอนที่4
เซ็งเป็ดสุดใจ T^T
ความคิดเห็น