คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
ตอนที่2
ปลายเท้าย่ำไปเป็นจังหวะเข้าสู่คลาสดนตรี จุนฮงนั่งลงประจำโต๊ะตัวเดิม คว้าหนังสือขึ้นมาอ่านขั้นเวลาอาจารย์เข้าแต่ทว่าก็ต้องสะดุ้งหน้าแทบคว่ำลงบนโต๊ะเพราะและโผกอดจากทางด้านหลัง
“คิดถึงจุนฮงจังเลยยยยย”เสียงหวานล้ำดังอยู่ข้างหูพร้อมออกแรงโยกตัวเขาไปมา จุนฮงหัวเราะพรืด แกะเอามือที่ล็อคที่คอเขาแน่นออกแล้วหันไปมองอามิจังที่ยืนยิ้มทะเล้นอยู่ด้านหลัง
อามิจังเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนคลาสจิตรกรรมจากญี่ปุ่น หน้าตาที่น่ารักและนิสัยที่แสนดีทำให้เป็นที่รักของทุกคนอย่างง่ายดาย ผู้ชายมากมายต้องการเธอมาควงเป็นแฟน แต่ค่อนข้างน่าเสียดายที่อามิจังมีคนรักอยู่แล้ว
...ชเวจุนฮง...
“อามิจังอยากไปทานไอศกรีมจังเลยจุนฮง แล้วก็อยากไปร้านเค้กที่อร่อยๆตรงมุมถนนนู้นด้วยนะ วันนี้เราไปกันนะจุนฮง~”เสียงหวานออดอ้อน ท่าทางแสนจะน่ารัก รอยยิ้มละมุนละไมแสนจะตรึงใจทำให้ต้องใจอ่อนคล้อยตามได้ไม่ยาก จุนฮงพยักหน้าตกลงแล้วยิ้มกว้างเพราะ”คนรัก”สวมกอดเข้าเต็มแรง
“จุนฮงใจดีจังเลย อามิรักจุนฮงที่สุดเลย”หญิงสาวพร่ำบอกคำรัก เธอยิ้มกว้างอีกครั้งก่อนขโมยจูบที่แก้มคนรักแล้ววิ่งปรู๊ดออกจากห้องไปเลย เสียงแซวโห่ดังก้องห้อง จุนฮงฟาดมือใส่เพื่อนคนหนึ่งไปทีก่อนจะแกล้งสนใจหนังสือในมือตัวเองแทน
ทว่าหน้าที่ยังคงฟาดด้วยรอยแดงนั้นก็บอกได้ดีว่าเขาเขินอายกับเหตุการณ์เมื่อครู่เท่าใด
...อามิจังน่ารัก...
อามิจังยิ้มสวย...จุนฮงสารภาพได้เลยว่าตกหลุมรักหญิงสาวจากรอยยิ้มที่แสนน่ารักแบบนี้เอง ตอนเจอกันครั้งแรกเขาชนอามิจังจนล้ม นอกจากเธอจะไม่ว่าอะไรซ้ำยังยิ้มให้กันเสียด้วยซ้ำ
...ยิ้มช่างสวยงาม...
จุนฮงคบกับอามิจังก่อนจะรู้ว่าต้องแต่งงานกับลูกชายตระกูลยูด้วยซ้ำ...อามิจังคือผู้หญิงที่เขาคิดไว้ว่าอยากแต่งงานด้วย
ผู้หญิงที่อ่อนหวานน่ารักแบบนี้...ไม่ใช่ผู้ชายใจง่ายชื่อยูยองแจ...
B L A C K P A R A D I S E
“พ่อจะให้หมั้นกันไว้ก่อน จุนฮงยังเด็ก จุนฮงไม่มีปัญหาใช่ไหม?”ยูอันนาเอ่ยถามว่าที่ลูกเขยตัวสูง วันนี้เธอและสามียูแทฮันนัดจุนฮงมาทานข้าวที่ร้านอาหารชื่อดังเพื่อตกลงกันเรื่องการแต่งงาน จุนฮงยังเรียนอยู่ และเพิ่งบรรลุนิติภาวะมาไม่นาน คาดว่าเด็กคนนี้อาจจะยังต้องการชีวิตอิสระของตัวเองอยู่ เธอลองปรึกษาทนายก็พบว่าสามารถหมั้นกันไว้ก่อนได้
อีกอย่างที่นัดกันมาในวันนี้เพื่อจะให้ลูกชายบ้านยูอย่างยูยองแจได้มีโอกาสได้เจอว่าที่เจ้าบ่าว เพราะวันนั้นที่ได้เจอกัน ยองแจไม่ได้อยู่ที่บ้านด้วย
ให้ได้มารู้จักทำความสนิทสนมกันไว้ก็ถือเป็นเรื่องที่ดี
“ผมไม่มีปัญหาอะไร ตามสะดวกพวกคุณเถอะครับ”เด็กหนุ่มกล่าว วกสายตามามองหน้าจอโทรศัพท์ซึ่งกำลังสนทนาโปรแกรมแชตกับอามิจังอยู่ เด็กสาวส่งสติ้กเกอร์น่ารักๆมาให้ทำเอาจุนฮงต้องอมยิ้ม ทว่ารอยยิ้มก็ต้องหุบลงเมื่อรับรู้ได้ถึงการมาของใครบางคน
“ขอโทษที่ช้าครับ ผมติดเรื่องแบบชุดกับลูกค้าอยู่”อีกคนที่มาใหม่เอ่ยขอโทษแล้วนั่งลงที่ว่างข้างจุนฮง เด็กหนุ่มมองใบหน้าของคนที่น่าจะเป็นลูกชายบ้านอยู่
ดวงหน้าขาวใส แก้มอิ่มสีอ่อน แพขนตาที่หนาและดกดำ...ก็ถือว่าไม่ได้แย่อะไร แต่ทว่าดวงตาของเด็กหนุ่มก็ต้องเบิกโพลงขึ้นมาเมื่อใบหน้าของคนข้างกายซ้อนทับกับใครบางคนที่เขาเคยเห็น
...ผู้ชายที่หน้าห้องน้ำผับทีเอสวันนั้น...
คนที่นัวเนียกับผู้ชายอีกคนได้อย่างไม่แคร์สายตาประชาชนสักนิด...
...เป็นคนเดียวกับว่าที่เจ้าสาวของชเวจุนฮง...
ยองแจมองอีกคนที่นั่งข้างๆแล้วยิ้มให้ เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอจุนฮง คนที่พ่อกับแม่บอกว่าจะต้องแต่งงานด้วย แรกเริ่มที่รู้ว่าตัวเองต้องแต่งงานกับผู้ชายที่ไหนไม่รู้ ยองแจซึมไปหลายวัน แต่เพราะขัดอะไรไม่ได้ อีกอย่าง ยองแจเชื่อฟังคุณปู่ เชื่อว่าที่คุณปู่ตัดสินใจย่อมดีกับตัวยองแจเอง
แต่เหมือนจะยิ้มให้รูปปั้น เด็กหนุ่มข้างกายไม่ยิ้มตอบ ไม่แม้แต่จะยกมุมปากตอบยองแจสักนิด
หน้าเจื่อนๆของคนอายุมากกว่าทำให้จุนฮงต้องเบะปาก...ท่าทางเรียบร้อยนั่นดูขัดกับคืนนั้นเสียสิ้น ไม่เหมือนคนที่ยอมให้ผู้ชายร่างสูงใหญ่ซุกไซร้ไปทั่วเลยสักนิด
...ตบตาพ่อแม่ได้ดีจริงๆ...
เล่นละครเก่งแบบสุดๆ เนียนจนไม่น่าเชื่อ จุนฮงมองรอยยิ้มของสามีภรรยาและเสียงหัวเราะเฮฮาที่ได้ฟังลูกชายบ่นเรื่องงานเล็กน้อยก็ต้องเกิดความสงสาร เด็กหนุ่มรู้ว่าสามีภรรยาตระกุลยูเป็นคนดี จุนฮงรู้สึกดีกับชายหญิงคู่นี้มากเสียด้วย เห็นพวกท่านแล้วคิดถึงพ่อกับแม่เสียทุกที
แต่กับคนลูก...
สามีภรรยาตระกูลยูจะรู้ไหมนะว่าลูกชายที่กำลังยิ้มน่ารักบนใบหน้าคนนี้ กลางคืนนั้นเข้าผับเข้าบาร์นัวเนียผู้ชายไม่อายฟ้าดิน...
อคติเกิดในใจของจุนฮงแล้วสิ...
B L A C K P A R A D I S E
ยูยองแจเดินออกจากทีเอสผับ...
วันนี้จุนฮงไม่มาทำงาน...พนักงานบอกว่าอยู่ดีๆก็โทรมาลาเสียอย่างนั้น อดีตดีเจคนเก๋าพ่วงตำแหน่งผู้จัดการผับอย่างบังยงกุกเลยต้องทำหน้าที่แทนในวันนี้
มองป้ายชื่อผับที่เมื่อก่อนเคยมาไม่กี่ครั้งทว่าเมื่อกลายเป็นคู่หมั้นกับจุนฮง ยองแจมาเรียกได้ว่าแทบจะทุกวัน จุนฮงเลิกงานดึก ยองแจเป็นห่วงว่าคู่หมั้นตัวสูงจะกลับบ้านอันตราย เลิกงานที่ห้องเสียของตัวเองแล้วชายหนุ่มเลยแวะมาหาและชวนเด็กหนุ่มกลับบ้านด้วยกันเสมอ
จากที่ต้องเห็นกันทุกวัน ยองแจยอมรับว่าจุนฮงเป็นคนมีเสน่ห์...และคนอย่างเขาก็ตกหลุมเสน่ห์ของเด็กหนุ่มได้อย่างง่ายได้
...จากว่าที่สามีจำเป็นที่ต้องแต่งงานกันด้วยความไม่เต็มใจ สุดท้ายยองแจก็ตกหลุมรักจุนฮง...
แม้จะต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่จุนฮงพูดจาร้ายๆใส่กัน อย่างเช่นอะไร? เสเพล...ใจง่าย...หรือหนักๆก็โสเภณี ยองแจเคยถามว่าเพราะอะไร ทำไมจุนฮงจึงมองเขาเป็นคนแบบนั้น เด็กหนุ่มทำเพื่อหัวเราะขึ้นจมูกแล้วบอกว่า... “ก็เพราะผมเห็นสันดานพี่ด้วยตาของผมเอง”
ยองแจบอกออกไปแล้วว่าไม่ใช่แบบนั้น เขาจำไม่ได้ว่าเคยไปใจง่ายหรือทำตัวเป็นโสเภณีอย่างที่จุนฮงกล่าวหาตอนไหน แต่อธิบายไปเด็กร่างสูงก็ไม่เคยฟัง มีหลายครั้งที่ยองแจประชดด้วยการทำตัวแรงๆ ยั่วให้จุนฮงโมโหเช่นวันนั้นที่ปากกล้าบอกไปว่าแม้จุนฮงไม่ออฟตัวก็จะไป...นั่นน่ะ...สุดท้ายจุนฮงก็ไม่ได้สนใจ แถมยังตบท้ายด้วยคำพูดเจ็บแสบทำให้ยองแจต้องน้ำตานองหน้าด้วยซ้ำ
ยองแจยืนกอดตัวเองเบาๆที่หน้าบ้าน เพราะอากาศเริ่มหนาวขึ้นทุกที ร่างบางชะเง้อออกไปมองรอใครอีกคนกลับมา กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุหรือเปล่า ห่วงอีกคนมากมาย...
และในที่สุดชเวจุนฮงก็กลับบ้านตอนห้าทุ่มครึ่ง ยองแจเดินไปรับอีกคนที่หน้าบ้าน ถามไถด้วยความห่วงใยว่าไปไหนมา แต่เด็กตัวสูงกลับเดินชนไหล่บางไปอย่างไม่สนใจ ป่านนี้สามีภรรยายูคงนอนหลับกันไปหมดแล้ว
เด็กหนุ่มวางถุงที่ถือติดมือมาลงบนโต๊ะอาหารในครัว หันกลับมาเจอคู่หมั้นตัวขาวที่ตามมาถึงในนี้ ร่างสูงถอนหายใจพรืด มองถุงเค้กแล้วยิ้มมุมปาก
“ผมซื้อเค้กมาฝาก เห็นน่ากินดี...”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกแล้วเดินเฉียดคู่หมั้นออกจากครัวไป ทิ้งให้ยองแจยืนอึ้งอยู่กับที่
ซื้อมาฝากเหรอ?? ไม่คิดว่าจุนฮงจะมีน้ำใจ แต่ก็เรียกรอยยิ้มน้อยๆจากยองแจได้ มือขาวค่อยๆเปิดกล่องเค้กออกพบเค้กชาเขียวกับเครปเค้กช็อคโกแล็ตชิ้นขนาดพอดี
...เขาชอบชาเขียว...
“ขอบคุณนะจุนฮง...”เสียงหวานรำพึงแผ่วเบา นึกไม่ถึงว่าจุนฮงจะซื้อเค้กนี้มาให้เขา มาให้ยูยองแจที่จุนฮงไม่ชอบขี้หน้า หรือจุนฮงจะเปิดใจให้เขาบ้างแล้วนะ...
พี่คิดแบบนั้นได้ไหมจุนฮง
B L A C K P A R A D I S E
ไม่รู้จะดีใจอะไรนัก? แค่เค้กชิ้นสองชิ้น...
เขายังไม่เห็นยูยองแจหยุดยิ้มเลยตั้งแต่เดินขึ้นมาบนห้อง เจ้าตัวพูดชมใหญ่ว่าเค้กชาเขียวนั้นเอร็ดอร่อยขนาดไหน ไม่หวานไม่ขมกำลังพอดี ครีมซอสที่ราดด้านหน้าก็หอมกลิ่นชาเขียวเอามากๆ
...สงสัยเขาต้องไปบอกอามิจังแล้วล่ะว่าเค้กชาเขียวของที่นี่อร่อย...
ก็ไม่มีอะไรหรอก...แค่ตอนที่พาอามิจังไปกินเค้กเขาสั่งเค้กไปหลายอย่างมาก แต่อามิจังบอกว่าไม่อยากกินเค้กชาเขียวเพราะเบื่อ อยู่ที่ญี่ปุ่นเธอกินอาหารชาเขียวต่างๆจนเลี่ยนแล้ว ขอแต่พวกเค้กส้มกับเค้กผลไม้รสหวานๆดีกว่า
แล้วเครปเค้กนั่นก็ด้วย อามิจังดันมาอิ่มเสียก่อนเลยทานต่อไม่ไหว ให้เอากลับไปกินที่บ้านก็ไม่เอา สุดท้ายเขาก็จำต้องห่อทั้งเจ้าชาเขียวและเครปเค้กกลับมาบ้าน...
ตอนแรกคิดอยู่นานว่าจะกำจัดไอ้เค้กพวกนี้ยังไง จุนฮงไม่ชอบกินของหวานเสียด้วย จะทิ้งเลยก็เสียดาย มานึกได้ตอนเห็นยูยองแจนั่นล่ะ
แค่บอกว่าซื้อมาให้ก็คิดว่าเขาซื้อมาให้จริงๆหรือไง
...ขอบคุณยูยองแจที่โง่เชื่อเขาจริงๆ...
ทีบีซี
รีไปหลายส่วน บางส่วนก็ยังเป็นจุดเดิม เห็นอะไรที่ต่างไปไหมคะ? ตัวละครที่ต่างไปจากพล็อตเดิมคือยองแจนะ น้องไม่ได้เป็นคนแรงอะไร ฮ่าๆๆๆ
แต่น้องโล่ก็ยังแบดเช่นเดิม แต่ตัดความรู้สึกบางอย่างที่น้องมีต่อยองแจออกค่ะ มันพันกันเกินไป
ลบเรื่องเดิมออกจากหัวได้เลย แล้วอ่านเนื้อหาใหม่ค่ะ ^_^
รักนะคะ
#fiicblackparadise
ความคิดเห็น