คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : •กลิ่นที่๒
…Chapter 2…
“ไอ้คังอิน วันนี้ไปตีสนุ๊กกะพวกกูมั๊ยมึง”อีฮงกิถามเพื่อนร่างหนาที่ไขว่ห้างสูบบุหรี่ คังอินถือเป็นหัวโจกของกลุ่มเลยทีเดียว หมอนี่มักพาเพื่อนทำอะไรสนุกๆเสมอ ทั้งสนุ๊ก บ่อนไพ่ หรือแกล้งไอ้เฉิ่มโจคยูฮยอนห้อง3บี
“ไม่อ่ะ จากนี้กูคงไม่ว่างไปเที่ยวเล่นแบบนั้นเท่าไหร่”เขาหมายถึงว่าเขามีหน้าที่ช่วยให้ไอ้เฉิ่ม เหยื่อคนโปรดในการแกล้งของกลุ่มให้มีความเข้มแข็งในตัวเอง
เขานัดมันไว้หลังเลิกเรียน จะพามันไปเดินห้างดูของสวยงามทันสมัยสักหน่อย เห็นชุดนักเรียนเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้าก็พอรู้ได้ว่ามันรสนิยมเฉยขนาดไหน รออยู่หน้าโรงเรียนไม่นานก็เห็นร่างผอมแห้งของคยูฮยอนเดินออกมา
“เรากลับดึกมากไม่ได้นะ”มันบอกเสียงอ้อมแอ้ม สงสัยเป็นเด็กลูกแหง่กลัวแม่จัด อ่อนแอซะจริง กลัวทุกคนเลยหรือไงวะ?
“มันขึ้นอยู่กับกู”เสียงทุ้มพูดก่อนจะผละจากรั้วที่ยืนพิงอยู่นำไอ้เฉิ่มไปยังรถสปอร์ตคันหรูของตัวเองที่จอดอยู่ บ้านของคังอินรวยระดับหนึ่ง พ่อของเขาเป็นทนายความ เลยค่อนข้างจะรายได้ดี คังอินเปิดรถขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับ มองไอ้เฉิ่มที่งกเงิ่นไม่รู้จะเปิดประตูยังไง
...นี่มันโง่หรือเปล่า แค่ระตูรถสปอร์ตแค่นี้เปิดไม่เป็น...
เขาเอื้อมมือเปิดประตูรถให้มันแล้วต้องหงุดหงิดเมื่อมันนั่งเกรงไปทั้งตัว...กลัวเขามากหรือไง
“มึงนั่งสบายๆก็ได้นะ กูไม่ว่าอะไรหรอก”เขาบอก มันผ่อนคลายลงเล็กน้อยแต่ก็ยังดูเกรงอยู่ดี “ขอโทษที เรา...ไม่เคยนั่งรถแบบนี้ ธรรมดาเราขึ้นแต่รถเมล์น่ะ”
◘ S ◘ H ◘ A ◘ M ◘ P ◘ O ◘ O ◘
คังอินเดินดูเสื้อผ้าในโซนผู้ชายไปเรื่อยๆ ไอ้เฉิ่มคยูฮยอนที่เดินงุดๆตามหลังมาดูจะตื่นเต้นน่าดูกับเสื้อผ้าตามสมัยนิยมที่แขวนเรียงกันเป็นตับ มือบางเอื้อมจับดูป้ายราคาแล้วก็ต้องเบ้หน้าเพราะราคามันแพงเกินกว่าที่คยูฮยอนจะซื้อได้ ถ้าซื้อเสื้อตัวนึง เขาคงต้องอดข้าวถึงสองวัน
“ไม่ซื้อสักตัวเหรอวะ มาทั้งที ให้กูเลือกให้ไหม กูเดาว่าเสื้อผ้ามึงคงมีแต่เชยๆ”คังอินถาม คยูฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธ
“เราไม่มีเงินซื้อหรอก”ตอบเสียงเบาๆ คังอินจิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์
“เอามาไม่พอหรือไง ยืมกูก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยเอามาคืน”คยูฮยอนส่ายหน้า ไม่ใช่ว่าเขาเอาเงินมาไม่พอ แต่เขาไม่มีเงินต่างหาก เขาไม่คิดว่าคังอินจะพามาที่นี่ด้วยซ้ำ การที่จะเข้มแข็งได้มันเกี่ยวอะไรกับการที่จะต้องซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ด้วยล่ะ
“ไม่เอา ไม่มีเงิน บ้านฉันไม่ได้รวยนะ”คังอินร้องอ๋อเบาๆ “จนล่ะสิ ถึงว่าล่ะ...เขาว่ากันว่าคนจนมักจะอ่อนแอ มึงนี่เขาข่ายเลย”
คำพูดดูถูกของคังอินทำให้หน้าเห่อร้อนเพราะความอับอาย ผู้ชายคนนี้ยังไงก็ยังรังแกเขาอยู่วันยังค่ำ ไม่ใช่ด้วยการกระทำก็ด้วยคำพูด คยูฮยอนมองเวลาตอนนี้ก็ดึกพอสมควร เขาไม่เคยกลับบ้านดึกขนาดนี้มาก่อน หรือหากกลับดึกก็ต้องบอกแม่ล่วงหน้า ไม่อย่างนั้นก็จะโดนตี
แม่ชอบบอกว่าที่เขากลับดึกคงไปทำเรื่องระยำอย่างที่น้าซุกจีที่ตลาดพูด คยูฮยอนไม่รู้ว่าน้าซุกจีพูดว่าอะไรแต่เพื่อไม่ให้แม่ด่าและตีเขาก็เลยต้องกลับบ้านเร็วให้ได้ทุกครั้ง
“เรา...กลับบ้านได้หรือยัง”เอ่ยถามคนที่ยังเลือกดูกางเกงยีนส์อยู่ คังอินไม่ได้สนใจคำถาม เขามองประเมินหุ่นของคยูฮยอนแล้วเลือกกางเกงต่อไป คยูฮยอนหน้าเสีย คิ้วเรียวขมวดเป็นปม กลัวว่าถ้าดึกกว่านี้แม่จะยิ่งโกรธ แล้วเขาจะโดนตีหนักมากขึ้น
“ถ้านายไม่กลับ เรากลับแล้วนะ”บอกแล้วหมุนตัวจะเดินไปจริงๆ คังอินเห็นอย่างนั้นเลยคว้าเอากางเกงยีนส์มาสองสามตัว “เออ เออ เสร็จแล้ว รอแป๊บ จ่ายเงินก่อน”
คังอินมองสภาพที่เรียกว่าบ้านของคยูฮยอนแล้วต้องตกใจเล็กน้อย เพราะมันเล็กมาก เป็นบ้านปูนหลังเตี้ยเล็กๆ หน้าบ้านปลูกต้นทานตะวันทำให้ดูสดใสเล็กน้อย
“ขอบใจมาก”เสียงหวานเอ่ยขอบคุณก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ...ที่คยูฮยอนบอกว่าไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าก็คงจะจริงสินะ ร่างหนามองถุงจากห้างที่เพิ่งกลับมานิ่ง
...คิดถูกแล้วที่หยิบติดมือมาสองสามตัว...
คังอินคว้าถุงนั้นก่อนจะเปิดรถเดินตามคยูฮยอนเข้าบ้านไป ทันทีที่สองขาหยุดที่หน้าประตูบ้าน เขาก็ได้ยินเสียงบ่นด่าดังแสบหู เสียงร้องไห้ของใครสักคนก็ดังแข่งกัน
“อย่าตีผม ผมจะไม่กลับดึกแล้ว”
เสียงคยูฮยอนร้องขอ...คังอินขมวดคิ้วอย่งสงสัย มือหนาลองเปิดประตูเห็นว่าไม่ได้ล็อคจึงผลักเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้ต้องกำมือแน่น ก่อนจะรู้ตัวเองก็เดินเข้าไปกระชากร่างหญิงวัยกลางคนให้ออกห่างจากร่างบางที่ยืนคู้ตัว น้ำตาไหลพรากเต็มใบหน้า
“แกเป็นใครน่ะ”เสียงหญิงคนนั้นถาม คังอินไม่ตอบอะไร คว้าแขนเล็กของคยูฮยอนที่ยืนนิ่งปล่อยเสียงสะอื้นแผ่วเบาให้ออกจากบ้านไปด้วยกัน เสียงด่าของแม่คยูฮยอนลอยตามมาแต่คังอินก็ไม่ได้สนใจ เขายัดคนตัวเล็กเข้ารถแล้วขับออกไปทันที
...
“แม่มึงตีมึงอย่างนี้ทุกวันเหรอ”คังอินถามคนที่นั่งกุมกระป๋องโกโก้อุ่นๆไว้ในมือ คยูฮยอนส่ายหน้าก่อนตอบเบาๆ
“ถ้าเรากลับดึก...หรือทำให้แม่หงุดหงิดเท่านั้นล่ะ”คังอินถอนหายใจ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้เฉิ่มคยูฮยอนมันจะอ่อนแอได้ขนาดนี้ แม่แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแม่มัน มันก็ยอมให้ทุบตี ถ้าเป็นเขาถึงแม้จะโต้ตอบไม่ได้ เขาก็จะหนีไปให้พ้น ไม่อยู่รองมือรองตีนคนเป็นแม่อย่างนี้หรอก
“แสดงว่าที่กูแกล้งมึงจนกลับดึกนั่นมึงโดนตีด้วยใช่ไหม”เขาถามถึงตอนที่แกล้งคยูฮยอนตอนเย็นวันนั้น คยูฮยอนพยักหน้ารับ “วันที่นายเอากระเป๋าเราไปก็ด้วย”
เหอะ! เขาเพิ่งรู้ว่าไอ้เฉิ่มนี่มันโดนแม่ตีก็เพราะเขา...
พอรู้เรื่องมันแบบนี้ก็สงสารมันเหมือนกัน หรือจะเรียกว่าสมเพชก็ได้...เพราะมันอ่อนแอเกินไปจนใครๆก็ข่มเหงได้หมด ไม่เว้นแม้แต่แม่ของตัวเอง
ถึงตรงนี้เขาคิดอยากจะให้มันเข้มแข็งเร็วๆจริง อยากเห็นมันสู้คนเสียบ้าง ไม่ใช่ยอมให้คนอื่นรังแกแล้วตัวเองก็ร้องไห้เสียน้ำตา...
.
.
.
“มึงมาอยู่บ้านกู ไม่ต้องไปอยู่แล้วบ้านหลังนั้นน่ะ”
◘ S ◘ H ◘ A ◘ M ◘ P ◘ O ◘ O ◘
คยูฮยอนเดินตามคังอินเข้าไปในบ้านของร่างสูง บ้านหลังนี้เขาเคยมาครั้งหนึ่งตอนมาเอากระเป๋าคืน ครั้งนั้นเขาตื่นเต้นกับบ้านหลังใหญ่ๆ เฟอร์นิเจอร์ของประดับสวยหรูราคาแพงมากเชียวล่ะ แล้วมาครั้งนี้ก็อดจะตื่นเต้นเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะชีวิตเขาไม่เคยได้เห็นของแพงๆอย่างนี้มาก่อนจริงๆ
“มึงนอนกับกูก่อน พรุ่งนี้กูจะให้ป้าอึนนาจัดห้องให้มึง”เขาพนักหน้ารับอย่างว่าง่าย เพราะรู้ว่าถ้าขัดใจคังอินจะเป็นแบบไหน
ตอนที่คังอินบอกให้เขามาอยู่ที่นี่เขาปฏิเสธและไม่ยอมมา คังอินเลยพาเขาไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของมาจากบ้าน ไม่ฟังแม่ที่ด่าว่าสักนิด แถมยังตะคอกกลับไปเสียงดังว่า
“เงียบสักทีเหอะ!!”
แม่เลยปล่อยให้เขามากับร่างสูงอย่างง่ายดาย ไม่ปริปากด่าอีกสักคำ คงเพราะความน่ากลัวของคังอิน สีหน้าจริงจังและดุดันนั่นทำให้คนอื่นเกรงกลัวได้
...โดยเฉพาะกับคยูฮยอน...
Writer Talk : ท่าทางคังโจจะไม่ค่อยได้รับความนิยมแห๊ะ^^
ความคิดเห็น