คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่22 (100เปอร์เซ็นต์ up!!)
ตอนที่22
รู้ไหม ทำไมจงออบถึงเลือกจะปกป้องพี่ชายขนาดนี้ จงออบไม่ชอบ...ที่ใครบอกว่าพี่ชายเป็นบ้า พี่ชายโรคจิต
คนพวกนั้นเคยเห็นความอ่อนโยนและรอยยิ้มที่สวยงามของพี่ชายสักครั้งหรือยัง...
เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาจองแดฮยอน ชายหนุ่มถอนใจพรืดใหญ่...เขาควรทำอะไรสักอย่าง
แดฮยอนเดินไปโอบกอดจงออบเอาไว้จากด้านหลัง มือหนารวบมีดพกที่ชี้หน้าบังยงกุก พยายามจะปลดออกจากมือจงออบอย่างนุ่มนวล เสียงทุ้มกระซิบอยู่ที่หู
“ปล่อยนะ จงออบอา...”ไร้การตอบรับเมื่อมือเล็กยังเกร็งจับมีดไว้แน่น
“ปล่อยเขาไปนะจงออบ...เรื่องนี้เป็นเรื่องของเขาสองคน...ให้โอกาสบังยงกุกนะ”ยังกระซิบอยู่ที่ริมใบหูนิ่ม
“ฉันเคยเป็นคนไม่ดี ฉันก็เคยคิดจะทำร้ายพี่นาย...นายยังยื่นโอกาสให้ฉันรักนาย”
“...”
“บังยงกุกก็เหมือนฉัน...ให้โอกาสให้เขาได้รักพี่นายเถอะ...นะจงออบ”กระซิบพร้อมจูบแผ่วเบาลงตรงขมับ ร่างของจงออบสั่นเทิ้ม เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาก่อนจะกลายเป็นเสียงกรีดร้องลั่น มีดพกเล่มเล็กหลุดจากมือเล็ก แดฮยอนพับมันเก็บเข้ากระเป๋ากางเกง รั้งคนที่หมดเรี่ยวแรงจะยืน ทำเพียงร้องไห้ฟูมฟายเอาไว้แนบอก
บังยงกุกมองภาพตรงหน้า จองแดฮยอนมองสบตากับเขา
“ฮิมชานไปอยู่พ่อแม่ที่สวีเดน...ฉันจะเมล์ที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ไปให้...นายกลับไปเถอะ”
ยงกุกดูเหมือนลังเล แต่เห็นแววตาที่บอกให้เขาไปเสียทีก็ทำได้เพียงเดินออกมาจากตรงนั้น
สวีเดน...ไกลทีเดียว
หนีฉันไปไกลขนาดนี้เชียวเหรอคิมฮิมชาน...
เสียงร้องไห้ยังดังอยู่ แดฮยอนลูบเส้นผมนิ่มช้า กอดจงออบไว้แน่นกับตัว กอดให้แน่นขึ้นอีก หมุนคนตัวเล็กให้หันมามองหน้า ใบหน้าหวานเคลือบด้วยน้ำตาไม่น่ามอง
“เขาจะทำพี่เสียใจ...”เสียงหวานสั่นเครือ จนแดฮยอนต้องรั้งคนรักเข้าสู่อ้อมกอด ยกมือลูบแผ่นหลังเล็กที่สั่นไหว
.
.
“ถ้าคิมฮิมชานยอมที่จะเสียใจอีกครั้ง...อาจจะไม่มีวันที่ฮิมชานจะต้องเสียใจอีกต่อไปก็ได้นะจงออบ”
G O I N G C R A Z Y
เบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ถูกส่งเข้าเมล์มาแล้ว สวีเดน...ไกลจากเกาหลีเหลือเกิน ยงกุกมองหมายเลขโทรศัพท์ก่อนจะกดต่อสาย มือหนาค่อยๆยกเครื่องมือสื่อสารขึ้นแนบที่หู เสียงรอสายดัง...เนิ่นนาน ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด
ในใจเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น
ถ้าเป็นคิมฮิมชานที่รับสาย...คำแรกที่จะเอ่ย...
ต้องเอ่ยว่าอะไร??
รออยู่นานจนใจเริ่มจะฝ่อลง ยงกุกรู้สึกราวเขาเป็นเด็กสาวแรกแย้มที่โทรหาคนที่แอบชอบเป็นครั้งแรก...รอนานจนตั้งใจจะกดสายทิ้งทว่าเสียงรอสายกลับเงียบหายไป
นานเพียงอืดใจ...
“สวัสดีครับ...ฮิมชานครับ”
“...”
เงียบ...แม้แต่ลมหายใจของเขายงกุกยังคิดว่ามันยังเงียบ...เสียงของนาย...ดูเศร้ามากเลยนะฮิมชาน สองฝ่ายยังคงเงียบ ยงกุกไม่รู้จะเอ่ยว่าอะไร จะทักอีกคนอย่างไร...จะต้องถามไหมว่าสบายดีหรือเปล่า
“ถ้าคุณไม่พูดผมจะวางสายนะครับ”ทางด้านโน้นเอ่ยเสียงเรียบทำให้ยงกุกยิ่งคิดหนัก หากไม่พูดตอนนี้ เมื่อฮิมชานวางสายแล้วเขาโทรไปอีกครั้งอาจจะไม่รับอีกเลยก็ได้ ยงกุกกัดปากแน่น...ริมฝีปากอ้าออกจะพูดก็สั่นระริก ลมหายใจที่เงียบสนิทเริ่มติดขัด
พูดไปสิ...พูดอะไรก็ได้
“...ฉันเอง...ฉันเองฮิมชาน”
พูดไปแล้ว ปลายสายยังไม่ได้วาง แต่ทว่ากลับเงียบสนิท เงียบจนยงกุกใจหวิวไม่ได้ ช่วยพูดอะไรสักนิดได้ไหม แม้ไม่เห็นหน้าตอนนี้เขาเองก็พอเดาได้ว่าใบหน้าสวยสะนั้นคงเรียบเฉย
ฮิมชานเงียบไปนาน ก่อนที่เสียงอันแผ่วเบาจะดังมาตามสาย
“โทรมาทำไม?”คำพูดช่างตัดรอน แต่ยงกุกรู้ดี ฮิมชานพูดแบบนี้ก็ไม่ผิดสักนิด ที่จริงมันควรจะมากกว่านี้ ร่างบางเลือกจะกระแทกโทรศัพท์วางสายได้เลยด้วยซ้ำ
“เป็นยังไงบ้าง”คำถามโง่เง่า คิดว่าฮิมชานจะตอบว่ายังไงกัน สบายดี...งั้นเหรอ
“ก็ไม่ยังไง...มีธุระอะไรไหม จะวางสาย”ตอนนี้ไม่มีคิมฮิมชานที่รักเขาแล้วหรือเปล่า ยงกุกสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงตัดเยื่อใยแบบนี้...ไม่มีความอาทรเจืออยู่เลยสักนิด
"ฮิมชาน...”
“...”
“อาจจะสายเกินไป...แต่ฉันรักนายนะ...ตอนนี้ฉันรักนายจริงๆ”
“...”
“ขอโทษ....”
.
.
.
เงียบ...เงียบอีกแล้ว ขอบตาของยงกุกร้อนผ่าว มือที่กำโทรศัพท์เริ่มสั่น...ขอร้องล่ะฮิมชาน ให้ฉันได้แก้ไข...ขอร้อง
...ขอร้อง...
ริมฝีปากหนาสั่นระริก ขอบตาที่ร้อนอยู่แล้วเหมือนจะพยุงหยดน้ำที่เอ่อขังอยู่ในใจไม่ไหวถึงได้ปล่อยให้สิ่งที่เรียกว่าน้ำตาไหลรินลงมา
เพียงแค่คำพูดเบาๆที่ดังมากับสัญญาณโทรศัพท์...
บังยงกุกทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้อง โทรศัพท์ถูกปล่อยร่วงกระทบพื้นเสียงดัง มือหนายกปกปิดดวงตาสองข้างที่น้ำตานั้นไหลเหมือนทำนบแตก
รั้งไม่ได้...เสียไปแล้ว...
หัวใจเอย...เจ็บปวดอะไรนัก
คำพูดสุดท้ายอันแผ่วเบาก่อนที่สายโทรศัพท์ทางไกลจะถูกตัด...ถ้ามันเป็นอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่สัญญาณโทรศัพท์...ก็คงเป็นเข็ม
เข็มเล่มเล็กๆ แต่จำนวนมหาสารนับพันนับหมื่น...
ทิ่มแทง...จนใจเขาปวดร้าว
คำพูดนั้น...
“เก็บคำพูดลวงโลกของนายไปเถอะบังยงกุก...ฉันไม่ได้รักนายแล้ว”
G O I N G C R A Z Y
นิยาย...ไม่ได้จบลงด้วยคำว่าความสุขเสมอไป...
ชีวิตคน...ไม่เคยงดงามเหมือนนิยาย มันไม่ได้เลิศหรูด้วยถ้อยคำปั้นแต่ง นับประสาอะไร...จะมาจบด้วยคำว่าความสุขได้
...บังยงกุกเข้าใจดี
.
.
.
แต่ถ้านายจะให้โอกาสฉันอีกครั้ง...ขอให้ฉันได้ทำให้เรื่องนี้จบด้วยคำว่าความสุข
.
.
ได้ไหมคิมฮิมชาน
END
เปิดจองฟิคเรื่องนี้ค่ะ
เหตุผลที่เราเปิดจองช้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกก เพราะต้นฉบับยังไม่เสร็จดี แล้วอีกอย่างคือเราต้องการให้คนอ่าน ได้อ่านจนจบ แล้วตัดสินใจว่า "ฟิคชั่นเรื่องนี้เหมาะจะเก็บเป็นที่ระลึกไหม"
ถ้าใครอ่านจนจบแล้ว ได้รู้เรื่องทุกอย่างในฟิคแล้วยังซื้อหนังสืออีก เราเลิฟเลิฟยูวมากมายจริงๆ T_T
ความคิดเห็น