คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่21 (100เปอร์เซ็นต์ up!!)
ตอนที่21
ไนกี้คู่เก่าย่ำไปตามทางเดินก่อนจะหยุดที่ห้องเรียนคลาสดนตรี วันนี้ฮิมชานก็ยังคงไม่มาเรียน...ยงกุกนั่งลงที่โต๊ะตัวประจำเช่นเคย แจบอมกับจินอุนทักทายเขาตามประสา ตาคมมองผู้หญิงในห้องที่จับกลุ่มนินทากันอยู่มุมหนึ่งแล้วส่ายหัว มือหนาล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกง โทรศัพท์เครื่องเก่าที่ไม่เคยมีอะไรห้อยให้รกรุงรัง ทว่าบัดนี้กลับมีแผ่นป้ายเล็กๆห้อยอยู่
ยงกุกขอซื้อจากร้านค้าร้านนั้นมา...พนักงานคนนั้นตอนแรกลังเลเพราะเป็นเหมือนความทรงจำของร้าน แต่เขาขอร้องพร้อมบอกว่าเขาคือบังยงกุกคนในแผ่นป้ายนั้น หญิงสาวจึงยอมขายให้
หมุนป้ายเล็กๆนั้นเล็กไปมา อ่านข้อความบนป้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก แล้วต้องเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว นึกไม่ออกว่าตอนคิมฮิมชานเขียนคำนี้ลงไป หมอนั่นจะทำหน้าแบบไหน?
จะเขินอายหรือ? ยงกุกไม่เคยเห็นฮิมชานเขินเสียเท่าไหร่ หรือจะเขียนมันลงไปพร้อมรอยยิ้มกัน...รอยยิ้ม...แบบตอนนั้น รอยยิ้มที่แสนสวยที่เขาไม่คิดว่าคนอย่างคิมฮิมชานจะยิ้มได้ รอยยิ้มที่ไม่ใช่รอยยิ้มชวนน่าขนลุกแบบที่เคยพบเห็น...ยิ้มที่มาจากใจจริงๆ
“เห้ย คิมฮิมชานมาลาออกแล้วว่ะ”เสียงใครสักคนตะโกนมาลั่นห้อง บังยงกุกละสายตาจากแผ่นป้ายไม้ทันที ดวงตาคมเบิกกว้างลุกไปมุงคนที่ตะโกนเมื่อครู่พร้อมเพื่อนแทบจะทันที
...เหมือนหัวใจแฟ่บลงอย่างไม่มีเหตุผล...
“อะไรของมึงวะดงอู มึงรู้ได้ไง”แจบอมถาม ดงอูหอบหายใจเพราะวิ่งมาเหนื่อย ค่อยๆรวมสติ
“ก็เห็นหมอนั่นมาน่ะ เข้าไปห้องอาจารย์จงฮยอนตั้งนาน เสร็จแล้วพอออกมาก็ขึ้นรถกลับไปเลย ฉันไปถามอาจารย์จงฮยอน เขาบอกคิมฮิมชานลาออกไปอยู่ต่างประเทศน่ะ”
.
.
ยงกุกก้าวถอยออกมา...ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เสียงแจบอมตะโกนเรยกตามหลังมาไม่ได้ทำให้เขาหยุด ชายหนุ่มวิ่งลงอาคาร ตรงออกนอกประตูไปตามทางที่เคยใช้ แม้จะครั้งเดียวในวันที่ฮิมชานพาเขาไปที่บ้าน...
เหงื่อหยดเล็กเกาะพราวไปทั่วใบหน้า มือหนากำโทรศัพท์ที่ยังอยู่ในมือแน่น
...คิดจะหนีไปไหนนะคิมฮิมชาน...
ไม่นานก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังที่คุ้นเคย ไม่ต้องกดกริ่งให้เสียเวลา ยงกุกปีนรั้วบ้านเข้าไปทันที ตัวบ้านยังดูอึมครึมเงียบสงัดเหมือนเดิม บ้านหลังใหญ่ที่ดูเงียบเหงา
ขายาวก้าวไปตามทางที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี บ้านไม่ได้ล็อกทำให้เข้าไปได้ง่ายดาย ชายหนุ่มเดินขึ้นชั้นสองตรงไปยังห้องที่จำติดใจ เปิดประตูพรวดเข้าไปแทบจะทันที สายตากวาดไปทั่วห้องกลับไม่พบอะไรเลย
ทั้งห้องว่างเปล่า ไม่มีใคร...ไม่มีอะไรเลย
หันหลังกลับวิ่งไปยังห้องของจงออบ พยาพยามเปิดก็พบว่ามันล็อคเอาไว้ ยงกุกกัดฟันแน่น กระแทกสีข้างเข้ากับประตูอย่างแรง จนไหล่ปวดร้าว กระแทกย้ำ จนในที่สุดบานประตูก็เปิดพรวด
ห้องของจงออบยังเหมือนเดิม ข้าวของทุกอย่างยังวางที่เดิมที่เขาเคยเห็น ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป...มีเพียงห้องของฮิมชานที่ไม่เหมือนเดิม
ชายหนุ่มทรุดลงนั่งกับพื้น ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจจึงหน่วงหนักแบบนี้ทั้งที่เมื่อไม่นานมันยังเบาหวิวแฟ่บยับ แต่แค่พอคิดว่าฮิมชานไม่ได้อยู่ที่นี่...ฮิมชานกำลังจะจากไป...
...ก็ปวดหน่วงหัวใจเสียแล้ว...
ไอ้อาการอย่างนี้คืออะไร...ทำไมนะ...
...เขากำลังรู้สึกอะไรกับคนที่เขาตราหน้าว่าโรคจิตคนนั้น...
.
.
.
“พี่ฮิมชานไม่อยู่ที่นี่แล้วล่ะครับ”
บังยงกุกหันไปมองคนที่ยืนอยู่ที่ประตูห้อง...จงออบ
ร่างเล็กเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียงนอน นัยน์ตาเรียวรีจ้องคนที่นั่งที่พื้นนิ่ง
“มาทำไมเหรอ? ผมจำได้ว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...คุณควรปล่อยให้พี่ฮิมชานมีความสุขเสียที”เหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงที่หัวใจที่มันปวดหนึบอยู่แล้ว เลือดแดงฉานนองออกจากบาดแผลท่วมไปทั้งอกจนเขาหายใจไม่ออก
“พี่ฮิมชานตอนนี้เขาจะมีความสุขกับชีวิตใหม่แล้ว ช่วยกลับไปที่ของคุณด้วยนะครับ...เชิญ”คำไล่แบบตรงๆทำให้ยงกุกฝืนร่างลุกขึ้นมา ชายหนุ่มหมุนตัวหันหลังก่อนจะยืนนิ่ง มือใหญ่กำแน่น
“...ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไร...แต่...ตอนนี้ฉันไม่อยากให้ฮิมชานไปไหนเลยจริงๆ...”
จงออบมองร่างสูงที่เดินจากไป เดินออกจากบ้านไปอย่างเลื่อนลอย
“เขารู้ใจตัวเองแล้วสินะ”เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมแรงสวมกอดจากด้านหลัง จงออบซบหน้าลงกับท่อนแขนของแดฮยอนคนรัก ดวงตาเรียวรีหลับลงปล่อยให้จูบเล็กๆเกิดขึ้นที่ข้างขมับ
“สายไปแล้วล่ะแดฮยอน...ฉันไม่อยากเห็นพี่ฮิมชานเจ็บอีกแล้ว”
แดฮยอนทำเพียงยกมือลูบหัวของคนรัก อ้อมแขนรัดพันธนาการจงออบไว้แน่น จงออบรักฮิมชานมากจริงๆ...เขาก็รักจงออบ เขาเข้าใจ...เพราะเขาก็ไม่ต้องการเห็นจงออบเจ็บเหมือนกัน
...แต่เขาก็เข้าใจบังยงกุก เข้าใจว่าการยืนอยู่ระหว่างสองทางเลือกให้ตัดสินใจมันยากลำบากขนาดไหน อยู่ที่ตัวบังยงกุก จะเลือกอยู่ในทิฐิของความคิด หรือจะก้าวข้ามเส้นนั้นสู่คำว่าความรัก...
G O I N G C R A Z Y
บังยงกุกเดินเข้าบ้านแล้วหายเข้าห้องทันที ฮโยซองมองตามน้องชายไป...พักหลังนี่น้องชายเขาจะขรึมเอาเท่หรือยังไง? ตั้งแต่วันที่เพื่อนของยงกุกกลับไป เธอรู้สึกได้ว่าน้องชายดูเงียบขึ้น ยิ่งวันนี้...มากกว่าทุกวัน
บังฮโยซองไม่ต้องการยุ่งเรื่องของน้อง แต่เห็นคนที่โตมาด้วยกันเป็นแบบนี้ก็อดห่วงไม่ได้ หญิงสาวเคาะประตูห้องน้องชายก่อนจะเปิดเข้าไป ยงกุกนอนเหยียดยาวอยู่บนที่นอน
“มีอะไรเล่าให้พี่ฟังไหม?”ฮโยซองทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงที่น้องนอนอยู่ เธอลูบผมน้องชายแผ่วเบาเหมือนไต่ถามความเอากับเด็กน้อย
“พี่เคยคิดถึงคนที่ทำร้ายพี่ไหม?”
“เคยสิ...อีกีกวังนั่นไง ก็รู้นี่ตอนมาจีบพี่หมอนั่นนิสัยไม่ดีขนาดไหน แต่วันไหนกีกวังหายไป...พี่คิดถึงเขาจับใจเลย”เธอบอก แรกๆเธอไม่สนใจอีกีกวังเลยสักนิด แต่พอกีกวังหายไป ไม่มาวุ่นวายกับเธออีก เธอกลับคิดถึงเขาอย่างน่าประหลาด
“ตอนพี่กีกวีงจีบพี่แรกๆ เขาเป็นยังไงเหรอ? ผมจำไม่ค่อยได้”ยงกุกนอนตะแคงมามองพี่สาว เธอยิ้มก่อนจะค่อยๆเล่าเสียงหวาน
“นิสัยเสีย...เขาชอบแกล้งพี่ให้พี่ร้องไห้ ตวาดใส่ถ้าพี่ไม่รับของจากเขา แถมยังทำตัวไม่ดีเลยด้วยซ้ำ สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า ทำตัวเป็นนักเลงคุมซอยเพราะตัวเองมีผับ พี่ไม่ชอบเลย”สเป็คของฮโยซองที่เคยวาดไว้ต้องเป็นผู้ชายอบอุ่น มีรอยยิ้มสวยๆ ที่สำคัญต้องสุภาพกับเธอให้มากๆ เธอเคยวาดฝันไว้แบบนั้น
“แล้วทำไมถึงรักกันได้ล่ะ”น้องชายถามอีก ฮโยซองคลี่ยิ้มน้อยๆ ตบลงบนบ่าน้องชาย
“พอตาบ้านั่นจีบพี่ไปนานๆ...พี่ถึงรู้ว่าเขาไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีตรงไหน ตรงข้าม...เขาทำงานด้วยตัวเองตั้งแต่อายุยังน้อย หาเงินให้น้องชายเรียนหนังสือ แล้วที่เขาชอบแกล้งพี่ ทำตัวแย่ๆ...ก็เพราะว่าเขาไม่รู้จะแสดงออกว่ารักพี่แบบไหน”
“...”
“บางคนน่ะ...ก็ทำบางอย่างมาตรงข้ามกับจิตใจ แสดงด้านร้ายๆให้คนเห็นทั้งที่ข้างในไม่ได้ร้ายเลยสักนิด อาจจะซ่อนเอาส่วนที่ดีที่สุดเอาไว้”
“...”
“คนที่หน้าบึ้ง...อาจจะยิ้มสวยกว่าใครก็ได้...”
.
.
“พี่รู้ได้ยังไงวี่รักพี่กีกวัง”น้องชายยังคงถาม ฮโยซองระบายยิ้ม
“อย่างที่นายถามพี่ตอนแรกไง...พอเขาหายไป...เราคิดถึงเขา...ใจเรากระวนกระวาย”ยงกุกเงียบ...
.
.
ยอมรับไหมหัวใจ...ความรู้สึกที่ถามว่าตัวเองเป็นอะไร? อาการปวดหนึบที่หัวใจเพราะจะไม่พบคิมฮิมชานอีกต่อไป...
ยอมรับกับตัวเองไหม? ว่านายรักเขา...
...บังยงกุกรักคิมฮิมชาน...
G O I N G C R A Z Y
สองขากำลังวิ่ง วิ่งไปให้เร็ว เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ให้ถึงบ้านหลังนั้น...บ้านของฮิมชาน
ยงกุกหอบหายใจ มือหนาเกาะประตูรั้วหน้าบ้านฮิมชาน พยายามหายใจเข้าแรงๆเพราะความเหนื่อย เขาไม่ปีนเข้าไปแต่เลือกจะกดกริ่งที่หน้าบ้านแทน กดรัวๆ ย้ำแล้วย้ำอีก ไม่นาน...ก็มีคนเดินออกมาจากในบ้าน
จงออบมองยงกุกที่ยังคงหายใจหอบเพราะเหนื่อยจัด
“มาทำไมอีก ผมว่าผมพูดรู้เรื่องแล้วนะ...”ยงกุกส่ายหน้า
“ฮิมชานอยู่ที่ไหน...เขาไปที่ไหน!”นอกจากจะไม่ตอบ จงออบยังหมุนตัวเดินกลับเข้าบ้านไปอีกด้วย ยงกุกตะโกนเรียกคนตัวเล็กเสียงลั่น มือหนาทุบประตูรั้วอย่างแรง ตัดสินใจปีนรั้วเข้าไปอีกครั้ง
มือหนารั้งแขนเล็กๆไว้ได้ทัน กระชากพรวดเดียวจงออบก็หันกลับาหาได้แล้ว ใบหน้าหวานบิดเบี้ยวเพราะเจ็บที่มือแข็งเหมือนคีมเหล็กบีบแขนเขาไม่เบาแรง
“ถามว่าพี่ชายนายอยู่ที่ไหนไง”กดเสียงต่ำถาม จงออบสะบัดพรืด หลุดจากพันธนาการ มีดพกขนาดเล็กเด้งออกมาชี้หน้ายงกุกแทบจะทันทีที่ชายหนุ่มคิดจะแตะต้องตัวจงออบอีกครั้ง
“มาทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย หยุดสร้างความเสียใจให้พี่ชายได้แล้ว หยุดทำคนโรคจิตที่นายครหาเสียน้ำตาได้แล้ว บังยงกุก!!”ตะคอกใส่หน้าอีกคนเสียงสูง
บังยงกุกไม่ยอมจบ! พี่ชายตอนนี้ไปอยู่เมืองนอกแล้ว ไปจากผู้ชายคนนี้แล้ว ไปจากความรักที่ทำร้ายพี่มาตลอดแล้ว ทำไมต้องมาเยิ่นเย้อยืดยาด จบๆไปสักที มารู้สึกอะไรตอนนี้ไม่ได้ช่วยอะไรให้มันดีขึ้นมา
...พี่เจ็บมาพอแล้ว...
ให้ตอนนี้นายรู้ตัวว่ารักพี่...นายก็จะไม่มีวันได้เจอพี่ชายอีกครั้งแล้ว...บังยงกุก
-+-+-
ตอนหน้าตอนจบ... #พูดได้แค่นี้จริงๆ
เห็นคนอื่นเค้าเล่นกัน อยากเล่นบ้าง อยากรู้ว่าใครรู้สึกยังไงกับฟิคนี้ ใครเล่นทวิตพูดถึงฟิคเรื่องนี้พร้อมคิดแท็ก #ฟิคบ้า ได้ไหมคะ ^_^
(พูดไปงั้น ไม่หวังว่าจะมีหรอก ฮ่าๆๆๆ)
ความคิดเห็น