คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่20
ตอนที่20
สายตาเลื่อนลอยมองออกนอกรถไปไกลแสนไกล ฮิมชานเอนตัวพิงกระจกรถไว้ ตอนนี้เขากำลังจะกลับไปบ้าน บ้านของเขา...ทุกอย่าง...มันจบแล้ว
พอกันที กับบังยงกุก พอกันที
“ดูเหมือนพี่กำลังเสียใจที่ต้องจากเขา”เสียงของน้องชายพูด ฮิมชานเพียงหันกลับไปมองหน้าจงออบ รอยยิ้มน้อยๆระบายออกมา
เรื่องรัก...มันไม่ง่ายที่จะลืม แต่เขาก็จะพยายาม
เพราะรักมันเจ็บ เพราะรักมันทำให้ต้องเสียใจ...เพราะงั้น ถึงต้องจบมันเสียที
เขา...จะไม่รักบังยงกุกแล้ว
G O I N G C R A Z Y
สองอาทิตย์แล้วนับจากวันนั้น...
ชเวจุนฮงผละจากแผงควบคุมเครื่องเสียงก่อนจะทรุดตัวนั่งลงบนลำโพงที่พี่ชายคนสนิทนั่งพิงอยู่ เสียงเพลงดังลั่นไม่ได้ทำให้บังยงกุกสนใจสิ่งรอบกายมากกว่าลูกบอลดิสโก้สีสวยที่ห้อยอยู่ที่เพดาน
“เฮีย...เป็นไรวะ เห็นวิญญาณไม่เข้าร่างมาหลายวันละนะ...”น้องชายเอ่ยถามพร้อมมือเล็กที่ตบลงบนบ่าพี่ ยงกุกเงยหน้ามองเจ้าจุนฮงเล็กน้อยแล้วไม่สนใจเหมือนเดิม
“สาวทิ้งเหรอวะ??”เด็กชายจุนฮงว่าก่อนกลับไปแผงควบคุมเช่นเดิม ทิ้งให้ยงกุกจมกับคำพูดของน้อง
...สาวทิ้ง...
อืม...ความหมายใกล้เคียงกันหรือเปล่าไม่แน่ใจ...เพราะเขาไม่รู้ว่าถูกทิ้งหรือเปล่า และฮิมชาน...ไม่ใช่สาว
หลังจากที่จงออบพาฮิมชานกลับไป เขาก็ไม่เห็นหน้าหมอนั่นอีกเลย เพราะฮิมชานไม่มาเรียนอีกเลย
ถามตัวเองว่าทำไมต้องสนใจว่าฮิมชานจะเป็นยังไง เพียงแต่ในใจมันถามว่าตอนนี้ฮิมชานจะหายดีหรือยัง หมอนั่น...อาการเป็นยังไงบ้าง
-ติ๊ด-
เสียงข้อความเข้า ยงกุกถอนหายใจสลัดเรื่องฮิมชานทิ้งไปก่อนคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด ข้อความจากแจบอมบอกว่าพรุ่งนี้ให้ไปรับแผ่นเดโมงานที่ทำส่งอาจารย์ที่ห้องอาจารย์จงฮยอนด้วย ยงกุกอ่านข้อความจบจึงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง ชายหนุ่มลุกยืนเต็มความสูงบอกลาจุนฮง ขอตัวกลับก่อนโดยที่ไอ้น้องชายได้แต่ทำหน้าเหลอหรา
ทางเดินกลับบ้านทางเดิมทำให้ยงกุกอดจะนึกถึงฮิมชานอีกครั้งไม่ได้ ลองสะบัดหัวไล่อีกคนออกไปก็ยังวนเวียนกลับเข้ามาอีกครั้ง มุมหน้าผับทีเอสที่ร่างบางเคยยืนรอเขาสมัยมัธยม ตรอกเหม็นอับถานที่ความทรงจำอันเลวร้าย สนามเด็กเล่นร้างผู้คนยามค่ำคืน...ทุกสิ่งทำไมถึงทำให้คิดถึงนายได้ขนาดนี้นะ...คิมฮิมชาน
G O I N G C R A Z Y
เคาะประตูพอเป็นพิธีแล้วเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไปเลย ยงกุกรู้ว่าเวลาเช้าแบบนี้อาจารย์จงฮยอนคงยังมาไม่ถึงเพราะต้องเข้าตึกคณะบดีก่อนอันดับแรก ชายหนุ่มหยุดหน้าโต๊ะทำงานของอาจารย์หนุ่ม สายตากวาดหาแผ่นเดโมที่แจบอมบอกให้มาเอา
มีแผ่นซีดีอยู่หลายแผ่น คงเป็นงานของคนอื่นด้วย ยงกุกหยิบกองซีดีเหล่านั้นก่อนจะเลือกหาของแจบอม ทว่าสายตากลับสะดุดกับแผ่นแผ่นหนึ่งซึ่งกล่องเขียนชื่อคนทำส่งว่า...คิมฮิมชาน
เมื่อได้แผ่นของแจบอม ยงกุกก็วางงานคนอื่นไว้ที่เดิม มองงานของฮิมชานด้วยความชั่งใจแล้วตัดสินใจหยิบแผ่นซีดีนั้นใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง
เวลาเช้าแบบนี้ยังไม่มีใครมา มือเรียวดันบานประตูห้องอัดเข้าไป รู้สึกนานเหมือนกันที่ไม่ได้มาเหยียบห้องนี้ มือไล้ตรงแผงควบคุมก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอีก ยงกุกหยิบแผ่นซีดีของฮิมชานก่อนจะใส่มันลงในเครื่อง หยิบเฮดโฟนสวมก่อนตั้งใจฟังเสียงจากในแผ่นซีดีนั้น
ซาวด์เพลงเป็นเพลงเดียวกับที่เขาเคยฟัง เสียงโทรศัพท์ดังกริ๊ง นั่นก็ปลุกประสาทเขาดีเช่นเดิม เข้าสู่ท่อนเนื้อร้อ เสียงทุ้มแหบของฮิมชานก็กำลังร้องเอื้อเอ่ยคลออยู่ จำได้ว่าครั้งแรกที่ได้ยินมันช่างน่าแปลกใจที่เสียงทุ้มแหบของฮิมชานกลับเข้ากับเพลงได้ดีเช่นกัน ฟังไปเพลินๆเสียงร้องก็หายไปเหลือเพียงแค่ดนตรีเท่านั้น ยงกุกขมวดคิ้ว...เขาจำได้ว่าท่อนนี้เป็นท่อนแรป
ท่อนแรปที่เขาเป็นคนแต่งให้กับฮิมชานเอง
.
.
ยงกุกโหลดไฟล์เพลงลงเครื่องแล้วนำเข้าโปรแกรมอัดเพลง มือเรียวปรับเฮดโฟนให้กระชับ เลื่อนไมค์ให้เหมาะ ก่อนจะกดปุ่มอัดเสียง
ถ้อยเนื้อเพลงท่อนแรประบายออกมาอยางเป็นจังหวะ เนื้อที่เขาเขียนเองเขาจำได้แม่นยำ...
“ฉันจะคอยโทรตามเพียง คอยตามเหมือนเงาติดตามตัวเธอ
หัวเราะเพียงแผ่วเบาเมื่อเห็นเธอนั้นคอยระแวง
ชอบที่สุดและหัวใจของฉันนั้นมันกำลังจะเต้นดัง
ฉันจะบ้าที่เห็นเธอแย้มยิ้มหัวเราะมันช่างสวยงาม
ฉันคอยยืนอยู่หน้าบ้านของเธออย่างนี้อยู่ทุกค่ำคืน
คอยเฝ้ามองดูเธอผ่านหน้าต่างของเธอทุกค่ำคืน
อยากรู้ไหมว่าใครกันที่เธอระแวงอย่างนี้เธอ
มาลองเล่นเกมกันไหม หาหน้ากากของฉันให้เจอนะ
เธอ เธอ เธอเธอคงไม่อาจจะพบและจากฉันไปอย่าหวัง!”
ยงกุกเลื่อนบานเลื่อนห้องอาจารย์จงฮยอนอีกครั้ง แผ่นซีดีที่กล่องเขียนว่าเป็นงานของคิมฮิมชานถูกวางลงตรงหน้าเก้าอี้ที่ไม่มีคนนั่งพร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นหนึ่ง
“ฝากให้คิมฮิมชานด้วยครับ”
G O I N G C R A Z Y
“มาช่วยพี่แจกการ์ดแค่นี้ต้องทำหน้าทะมึนทึงอย่างนี้ด้วยหรือไงบังยงกุก”เสียงหวานๆเอ่ยอย่างไม่ค่อยจะพอใจ ลากน้องชายมาช่วยแจกการ์ดงานแต่ง แต่หมอนี่กลับทำหน้าบุญไม่รับ นี่งานมงคลนะเว้ย ทำหน้าดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงไม่รู้
บังยงกุกสบตาพี่สาวแล้วเร่งเดินนำหน้าไปหยุดหน้าร้านเบเกอรี่ของพี่จิงเกอร์เพื่อนรักสมัยมัธยมของพี่สาวแทน พี่จิงเกอร์ต้อนรับเขาอย่างดี เพราะเขาเองก็สนิทกับเพื่อนพี่คนนี้พอสมควร มองร้านเบเกอรี่เล็กๆถูกแต่งด้วยโทนสรสบายตา ถ้ามองออกนอกร้านไป ฝั่งตรงข้ามจะเป็นร้านขายพวกของจุกจิกน่ารัก ยงกุกจำได้ว่าร้านนี้เปิดมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเรียนนู่นทีเดียว แต่คนก็ยังแวะเวียนมาใช้บริการเสมอ
“ผมไปดูของร้านนั้นแป๊บนะ”เขาบอกพี่สาวและเพื่อนที่คุยกันออกรสชาติ เดินข้ามไปร้านค้านั้น
หน้าร้านประดับด้วยแผงการ์ดและกระดาษเขียนจดหมายน่ารักน่ารัก ด้านในมีของสวยงามเล็กๆน้อยๆขายเช่นตุ๊กตาห้อยโทรศัพท์ หรือพวกของนำโชคจิ๋วๆ ยงกุกสาวเท้าเข้าไปในตัวร้าน ร้านนี้เขาไม่ได้เข้ามาบ่อยหรอกตอนที่เรียนอยู่ ชีวิตเขามีแค่บ้าน โรงเรียน และผับทีเอส นานๆทีที่จะโดนเพื่อนบางคนลากมาซื้อของขวัญในผู้หญิง
“สนใจชิ้นไหนถามได้นะคะ”พนักงานสาวในร้านเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ยงกุกยกยิ้มตอบเพียงเล็กน้อย ผนังร้านด้านหนึ่งถูกแขวนด้วยแผ่นไม้เล็กๆมากมายนั่นทำให้เขาสนใจได้ไม่ยาก ชายหนุ่มก้าวไปหยุดดูมกล้ๆ เห้นเป็นเหมือนแผ่นป้ายคำอธิฐานอะไรสักอย่าง พนักงานสาวเดินมาหยุดข้างเขาพร้อมรอยยิ้ม
“แผ่นอธิษฐานค่ะ สมัยก่อนร้านเราเป็นที่นิยมให้เด็กสาววัยรุ่นมาเขียนคำอธิษฐานแล้วแขวนเอาไว้ตรงนี้น่ะค่ะ ตอนแรกคุณพ่อบอกว่าจะรื้อทิ้งแล้วปรับปรุงร้าน ฉันเห็นว่าเป็นความทรงจำ เลยยังเก็บเอาไว้...4-5ปีได้แล้วมั้งคะ”เสียงหวานเอ่ยเจื้อยแจ้ว มองดูแล้วพนักงานคนนี้น่าจะอายุพอๆกับเขา และคงอาจจะเป็นรุ่นเดียวกันเสียด้วยซ้ำ
มองป้ายเล็กๆ คำอธิษฐานส่วนใหญ่เป็นเรื่องความรักทั้งสิ้น มีบางคนก็เขียนคำสารภาพรัก ยงกุกมองไปเรื่อยๆก่อนจะคุ้นตากับลายมือหนึ่ง
“ผมขอดูป้ายอันนั้นได้ไหม?”เขาถามหญิงสาว เธอยิ้มให้แล้วหยิบแผ่นไม้นั้นส่งให้ยงกุก ลายมือคุ้นตา เพราะเขาเห็นบ่อยครั้งในจดหมายที่สอดไว้ในล็อกเกอร์...ลายมือของคิมฮิมชาน...
ยงกุกอ่านข้อความบนแผ่นไม้ ดวงตาคมวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มแผ่วเบา...
“รักบังยงกุก”
--------
เราจะรวมเล่มเรื่องนี้มีใครสนใจไหมคะ??
ความคิดเห็น