คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : •กลิ่นที่๑
…Chapter 1…
“เอากระเป๋ามานะ”
ร่างบางยกมือคว้ากระเป๋าสีดำที่ลอยอยู่สูงเหนือหัว แต่คนที่ยกมันก็ชูให้สูงกว่าเดิมเป็นการกลั่นแกล้ง เสียงหัวเราะดังระงมรอบกายทำให้น้ำตาอดจะไหลออกมาไม่ได้ คยูฮยอนสะอื้นตัวโยนทั้งที่พยายามจะคว้าเอากระเป๋าคืน
“ไอ้คังอิน มึงก็คืนมันไปเหอะว่ะ สงสารแม่ง” คนหนึ่งบอกให้คนที่ถือกระเป๋าของคยูฮยอนไว้คืนกระเป๋าไป แต่คังอินกลับแสยะยิ้มcล้วพูดบางอย่าง
“คืนไปก็หมดสนุกสิวะ นี่ ไอ้เฉิ่ม...ถ้ามึงอยากได้กระเป๋าคืนนะ มึงก็ลองอ้อนวอนดูสิ”เขายั่ว คยูฮยอนหยุดเขย่งตัว ร่างบางทรุดลงกับพื้น ยกมือพนมอย่างน่าสงสาร
“ขอร้องล่ะ ขอกระเป๋าเราคืนที เราต้องรีบกลับบ้าน” เวลาตอนนี้เย็นมากแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืด ถ้าแม่รู้ว่าเขากลับบ้านดึก คยูฮยอนต้องโดนตีแน่ๆ
พลั่ก
กระเป๋าสีดำถูกโยนใส่หน้าพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังลั่น คังอินลดตัวลงนั่ง จับใบหน้าเรียวให้เงยขึ้นสบตาก่อนอัดบุหรี่เข้าปอดแล้วพ่นใส่ใบหน้าหวานภายใต้กรอบแว่นหนาสีดำ คยูฮยอนไอโขลกเพราะสำลักควันบุหรี่
“แกล้งไอ้เฉิ่มอย่างมึงนี่สนุกดีว่ะ”
◘ S ◘ H ◘ A ◘ M ◘ P ◘ O ◘ O ◘
คยูฮยอนกอดกระเป๋าแน่น รวบรวมความกล้าก่อนจะเดินผ่านหลังโรงเรียนเพื่อจะออกประตูหลังเหมือนทุกวัน เขาจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เหมือนเมื่อวานอีกแล้ว
เพราะเมื่อวานกลับเย็นมากกว่าทุกวันเลยเจอกับกลุ่มนักเรียนอันธพาลอย่างคังอินเข้า เลยโดนพวกนั้นรุมแกล้ง วันนี้กลับเย็นอีกครั้ง คยูฮยอนจะไม่ยอมโดนแกล้งอีกแล้ว
กลิ่นบุหรี่ที่ลอยคลุ้งทำให้รู้ว่าพวกคังอินต้องมาสุมหัวกันสูบบุหรี่อีกแน่ๆ ร่างบางเดินดุ่มๆให้ห่างจากกลุ่มคนที่ยืนล้อมกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน อีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงประตูแล้ว เด็กหนุ่มลอบยิ้มในใจ...
“มึง ไอ้เฉิ่ม คิดว่ากูไม่เห็นเหรอ”
แทบไม่ต้องรอ คยูฮยอนออกตัววิ่งทันที อีกเพียงไม่กี่ก้าวก็จะถึงประตูแล้ว ฉับพลันทั้งตัวก็ถูกรวบไว้ด้วยอ้อมแขนแข็งแรง คยูฮยอนดิ้นหนักเมื่อรู้ว่าคนที่จับตัวเขาไว้เป็นใคร
กลิ่นบุหรี่ที่พ่นใส่หน้าเขาเมื่อวาน...
...คังอิน...
“ปล่อยเรานะ ปล่อย”สะบัดตัวจะให้หลุดจากการเกาะกุมให้ได้ คังอินเหวี่ยงร่างบางในอ้อมแขนลงกับพื้นหญ้า ดึงเอากระเป๋าที่เจ้าตัวกอดแนบอกออกมา
“มึงไม่เข็ดหรือไง ถึงได้ผ่านมาทางนี้อีกน่ะ หา ไอ้เฉิ่ม”เขาถามพร้อมหัวเราะ เห็นอีกคนขดกายเข้าหากัน หลับตาปี๋เพราะความหวาดกลัวก็ยิ่งได้ใจ
“กระเป๋ามึงนี่สวยดีนะ ไม่เหมือนของกู งั้นกูขอละกัน ไปเว้ยพวกมึง”คยูฮยอนลืมตาขึ้นช้าๆเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป น้ำตาไหลเพราะความแค้นใจที่พวกคังอินรังแกเขาได้อีกแล้ว แล้วยังกระเป๋าที่คังอินยึดเอาไปอีก ถ้าแม่รู้ เขาต้องโดนตีแน่ๆ
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ พอแม่รู้ว่าเขาโดนพวกอันธพาลที่โรงเรียนยึดเอากระเป๋าไป แม่ก็โมโหใหญ่ ทุบตีคยูฮยอนเสียจนเนื้อตัวเขียวช้ำ ปากบางของคนเป็นแม่พร่ำกร่นด่าว่าจะหาเงินที่ไหนมาซื้อกระเป๋าใบใหม่ เท่าที่ใช้จ่ายไปทุกวันก็ไม่พอจะยาไส้
บ้านของคยูฮยอนฐานะเรียกได้ว่ายากจน เพราะแม่ทำงานรับจ้างเย็บผ้าโหลราคาถูก ต้องส่งเขาเรียนแล้วยังต้องเอาเงินอีกส่วนส่งไปให้พ่อที่อยู่ในคุก ข้อหาค้ายาเสพติดอีกด้วย ก็เพราะจนมาก พ่อจึงเลือกจะทำงานผิดกฎหมาย แต่ก็ไม่พ้นต้องใช้ความผิดในคุกอยู่ดี
คยูฮยอนยกมือปาดน้ำตาที่ยังไหลมาไม่หมด ทรุดตัวลงกับประตูห้องของตัวเอง ฟังเสียงด่าของแม่ที่ยังไม่หยุดด้วยหัวใจที่บอบช้ำ
ทำไมเรื่องเลวร้ายต้องเกิดกับเขาด้วย เขาไม่เคยหาเรื่องพวกคังอิน ทำไมพวกนั้นจึงชอบแกล้งเขา ไม่ใช่แค่2วันที่ผ่านมา แต่ทุกๆวัน ถ้าพวกนั้นเจอเขาก็ต้องกลั่นแกล้งเขาเสมอ บางครั้งก็ปากระดาษใส่ บางครั้งก็แกล้งขัดขา แล้วก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน สนุกสนานที่เห็นไอ้เฉิ่มแว่นหนาอย่างเขาไม่ตอบโต้อะไรเลย!
“พรุ่งนี้ไปเอากระเป๋าคืนมาซะ ถ้าเอาคืนมาไม่ได้แกก็หาทางซื้อใหม่เอาเอง ทั้งกระเป๋า ทั้งหนังสือนั่นล่ะ ไอ้ลูกเวร”
วันรุ่งขึ้น...
คยูฮยอนหยุดเท้าที่หน้าห้อง3เอ ห้องที่คังอินเรียน มองเข้าไปเห็นชายหนุ่มร่างสูงนั่งไขว่ห้างเอาเท้าพาดอยู่ที่โต๊ะ ไม่มีพรรคพวกคนอื่นเพราะคังอินเรียนเก่งกว่าจึงได้อยู่ห้องเอ ส่วนพวกนั้นอยู่ห้องดีกันหมด เพราะเป็นช่วงพักกลางวันคนในห้องจึงน้อยกว่าปรกติ แต่ก็ยังมีนักเรียนคนอื่นอยู่ด้วย มือเล็กกำแน่นเข้าหากันอย่างขอแรงใจจากตัวเอง
“ขอโทษนะ...เรา...เรามาหาคังอิน”
คนในห้องหันมามองที่เขา ร่างบางก้มหน้าลงต่ำไม่กล้าสบตาหลายคู่ที่มองมา เขาได้ยินเสียงเอาเท้าลงจากโต๊ะ เสียงลุกจากเก้าอี้ ก่อนที่จะเดินมาตรงหน้าเขา
“หึหึ ว่าไงวะไอ้เฉิ่ม อยากเจอกูเหรอ”เสียงทุ้มต่ำกระซิบอยู่ข้างใบหูทำเอาใจสั่นเพราะความหวาดกลัว ได้แต่พยักหน้าตอบไป คังอินหัวเราะหึอีกครั้งก่อนจะคว้าแขนเล็กให้เดินไปทางห้องน้ำของชั้นที่อยู่ฝั่งขวาสุด ร่างสูงดันร่างบางให้เข้าไปในห้องน้ำก่อนิดประตูปังแล้วยืนพิงทับบานประตูไว้อีกที
“มีอะไร”เสียงทุ้มเอ่ยถาม เห็นคนตรงหน้าก้มหน้าก้มตา ตัวสั่นๆก็สมเพชทั้งความเฉิ่มและความขี้ขลาดในตัวมัน
โจคยูฮยอนเป็นไอ้เฉิ่มที่น่าแกล้งมากในสายชั้นปี3 เพราะมันไม่เคยตอบโต้อะไรกลับเลย ยอมให้ทำเฉยๆ แต่เขามั่นใจว่ามันก็ต้องแค้นใจพวกเขาอยู่ลึกๆ
แต่เขาก็มั่นใจว่ามันไม่มีทางแก้แค้นเขาได้ เพราะมันขี้ขลาดเกินไป
“กระเป๋าเรา...เราขอคืนได้ไหม”กลั้นใจถามมันออกไป คังอินหัวเราะหยัน
“อิโถ่ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ทำไมวะ มึงกล้ามาขอคืนด้วยเหรอ”
“เรา...อยากได้คืนจริงๆ”เห็นมันเสียงสั่นๆแล้วก็ใจอ่อน “กระเป๋ามึงอยู่บ้านกู ถ้าจะเอาเย็นนี้ไปกับกู” คยูฮยอนพยักหน้าเข้าใจ คังอินไม่เข้าใจไอ้ปลายเท้าตัวเองมันมีอะไร โจคยูฮยอนจึงก้มมองมันเสียจริง เขาล่ะอยากจะเห็น เวลาที่มันสบตาเขาเวลาพูด อยากเห็นดวงตาสีดำสนิทใกล้กรอบแว่นหนานั่น
...แล้วก็อยากจะรู้ว่าคนอย่างมัน คนอย่างโจคยูฮยอนจะมีวันที่จะเข้มแข็งบ้างได้หรือเปล่า...
“มึงอยากให้พวกกูเลิกแกล้งมึงไหมไอ้เฉิ่ม”
“มึงไม่อยากเข้มแข็งบ้างเหรอ อยากยอมพวกกูตลอดไปหรือไง”
◘ S ◘ H ◘ A ◘ M ◘ P ◘ O ◘ O ◘
คำพูดของคังอินทำให้คยูฮยอนต้องเก็บมาคิด
“มึงไม่อยากเข้มแข็งบ้างเหรอ อยากยอมพวกกูตลอดไปหรือไง”
เข้มแข็งเหรอ เขามันคงอ่อนแอมากสินะ คงเป็นแค่ไอ้คนขี้ขลาดที่ยอมให้คนอื่นแกล้งไปวันๆ อยากเข้มแข็งไหมงั้นเหรอ...ใครบ้างล่ะที่ต้องการจะให้คนอื่นมารังแกไปตลอดชีวิต ถ้าเลือกได้ เขาก็ต้องการที่จะเข้มแข็งเหมือนกัน
ร่างบางกอดกระเป๋าตัวเองที่ได้คืนมาเมื่อวานแน่น วันนี้เขาไม่ได้กลับเย็นเพราะติดธุระ แต่เขาต้องการเจอคังอินที่จะมารวมกับกลุ่มที่กลังโรงเรียน คยูฮยอนค่อยๆเดินเข้าไปหากลุ่มคนที่ล้อมโต๊ะม้าหินอ่อนตัวเดิม กลิ่นบุหรี่อบอวลจนแสบจมูก
“เห้ย วันนี้มีไอ้เฉิ่มมาให้แกล้งอีกแล้วว่ะ”ผู้ชายคนหนึ่งพูดพร้อมยิ้ม ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาคยูฮยอนที่ยืนนิ่ง สายตาก้มมองอยู่ที่ปลายเท้า
“ไม่หนีเหรอวะ?”เขาแหย่ เอามือสะกิดที่ต้นแขนเล็กก่อนจะเดินไปรอบๆตัวคยูฮยอน ท่าทางดูคุกคาม
“เรามาหาคังอิน”
“โว๊ะ มาหาไอ้คังอิน...ไอ้คังอิน ไอ้เฉิ่มนี่มันมาหามึงน่ะ”คยูฮยอนได้ยินเสียงจิ๊ปากก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะกลับไปหากลุ่มของเขา
“ว่าไง...มึงมาเพราะเรื่องเมื่อวานเหรอ”เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างๆใบหู คยูฮยอนพยักหน้า
“เราอยากเข้มแข็ง...นายจะช่วยเราได้ไหม”
คังอินหัวเราะ...นี่ไอ้เฉิ่มมันกำลังคิดอะไรอยู่ กำลังขอร้องให้เขาที่แกล้งมันมาตลอดช่วยให้มันเข้มแข็งงั้นเหรอ มันเอาสมองส่วนไหนคิด เรียนอยู่ตั้งห้องบีแท้ๆ ถ้าเป็นไอ้พวกที่อยู่ที่ม้าหินอ่อนนั่นมันคงหัวเราะเยาะแล้วแกล้งจนไอ้เฉิ่มร้องไห้ไปแล้ว
แต่ก็ดีเหมือนกัน เขา...อยากรู้ว่ามันจะเข้มแข็งได้จริงหรือเปล่า
เขา...จะสอนให้มันเข้มแข็งเอง
Writer Talk : เอามาลองลงดู ขอฟีดแบ็กด้วยค่ะ ถ้าชอบจะได้แต่งต่อ
ร้างลาจากการลงฟิคที่เด็กดีไปนานมาก สับสนControl pennel มาก ฮ่าๆ ♥
ความคิดเห็น