คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่19
ตอน19
“สมเพชฉันไหม”แดฮยอนหันมองคนที่ถามแผ่วเบา เขานั่งอยู่เก้าอี้ที่ตะเขียนหนังสือ ฮิมชานยังนั่งอยู่บนเตียง ก่อนที่จงออบจะออกไปร่างบางก็อาละวาดอีกครั้ง กลัวว่าจงออบจะหนีไปไหนหรือเปล่า...จนเขาต้องอยู่ด้วย...เพื่อยืนยันว่าจงออบจะไม่ไปไหนแน่นอน
“อืม...น่าสมเพชมาก”
สิ้นคำตอบทั้งห้องก็เงียบกริบ...บรรยากาศแสนน่าจะอึดอัดเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่มองกัน...
ฮิมชานไม่คิดว่าจะเจอแดฮยอนอีกครั้ง แล้วแดฮยอนเองก็ทำตัวไม่ถูกเมื่อต้องเจอกับฮิมชานอีกครั้ง...ในสภาพเช่นนี้
แม้เสียงหายใจยังเงียบแผ่วจนน่าวังเวง ฮิมชานมองคนที่ดูโทรมไปเยอะเพราะเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านของตัวเอง แล้วก็ต้องถามตัวเองว่า...การที่จองแดฮยอนเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านกับคิมฮิมชานที่กล้าออกมาเผชิญกับความจริงและทุกๆคน...อย่าไหนจะดีกว่ากันนะ
ในเมื่อจองแดฮยอน...ยังเป็นคนปรกติ แต่คิมฮิมชาน กลายเป็นคนบ้าโรคจิตในสายตาคนอื่น...
ถ้าวันนั้น...คิมฮิมชานเก็บตัวอยู่ในบ้าน...จะเป็นยังไง
“ขอโทษนะ”จู่ๆคนที่นั่งเงียบตรงโต๊ะก็พูดขึ้นมา ฮิมชานฉงนในใจกับคำขอโทษที่ชายหนุ่มเอ่ย แดฮยอนถอนหายใจดัง
“ขอโทษเมื่อ2ปีที่แล้ว...นายคงรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ได้ชอบนายจริง”
เรื่องนี้สินะ...ใช่ ฮิมชานรู้ เขาไม่ได้โง่นี่ จะได้มองไม่ออกว่าแดฮยอนเข้ามาหาเขาเพราะอะไร...แล้วเขา ก็ได้ยินที่แดฮยอนคุยกับยองแซงด้วย
...ความจริงก็ปฏิเสธไปเฉยๆก็ได้ แต่เวลานั้น เหมือนกับอยากแก้แค้นให้พวกที่มองเขาเป็นเพียงวัตถุปลดปล่อยอารมณ์ทางเพศ...ความแค้นเคืองเมื่อตอนโดนกระทำชำเรามันแล่นปรี่จนอยากสอนให้พวกเห็นเขาเป็นของเล่นได้รู้สำนึก...
จองแดฮยอนคิดอยากให้เขาเป็นของเล่นระบายอารมณ์กำหนัด...เขา...ก็มองจองแดฮยอนเป็นแค่ของระบายอารมณ์ใครเท่านั้น
...อยากให้รู้...ว่าเจ็บปวดขนาดไหนที่ถูกกระทำ อยากให้รู้สึก...เหมือนที่เขาเคยรู้สึก
ถึงจะหวาดกลัวต่อต้าน เขาก็จะบังคับ จับล่ามให้อยู่เฉย อดข้าวอดปลาเพื่อจะได้สำนึก..สำนึกไว้ว่าเขาไม่ใช่ที่ระบาย !!!
จากนั้นมันจึงกลายเป็นความเคยชิน กลับบ้านไปก็ต้องมุ่งเข้าหาห้องนอน เห็นหน้าจองแดฮยอนก็ทำให้นึกโมโหได้ทุกครั้ง..ยิ่งเห็นดิ้นรนยิ่งอยากกระทำ สุดท้ายก็กลายเป็นเลือดไหลนองแต็มที่นอนเสมอๆ
แต่คนละกรณีกับยงกุก...รายนั้นคือความผิดพลาด ผิดพลาดที่ยงกุกมาเห็นเขาสภาพนั้น...ความอายที่ถูกซ่อนไว้ใต้หน้ากากของความนิ่งเฉยทำให้ต้องทำอะไรที่แสนจะวิปริตออกไป...
ในใจกลัวว่ายงกุกจะรับตัวเองไม่ได้...
สุดท้าย...เขาก็รับไม่ได้จริงๆ
“ใช่ ฉันรู้”
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง แดฮยอนขบริมฝีปากก่อนจะเอ่ย “ขอโทษที่คิดไม่ดีกับนาย...ความจริง...การที่ฉันต้องเป็นแบบนี้..มันก็คงสมควรแล้ว”
ใช่...ควรตัดสินใจเสียที...เลือกระหว่างความเกลียดชังแค้นเคืองในใจ กับความรักที่มีต่อมุนจงออบ...ควรเลือกสิ่งไหนเสียหนึ่งสิ่ง
มองย้อนกลับไปแล้ว...เขาเองก็ผิดแต่ต้นเหือนกัน อย่างที่จงออบบอก...ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะตัวเขาเอง ถ้าเขาไม่คิดเรื่องชั่วๆแบบนั้น..ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้
คราวนี้ตัดสินใจได้แล้ว...ว่าจะทิ้งความเกลยดในใจที่มีต่อคิมฮิมชานไป...เขาเลือกจงออบ
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้...
ดวงตาเรียวหลับลงเมื่อฟังอีกคนพูดจบ...ไม่คิดว่าจองแดฮยอนจะมาขอโทษเขา...เขาที่ทำลายชีวิตของอีกคนจนย่อยยับ...
“ขอโทษเหมือนกัน...”
“..”
“ขอโทษที่ทำลายชีวิตนาย...ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ”
แดฮยอนหัวเราะ อยากจะบอกว่า...ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ
แต่ในเวลานี้...ไม่ควรจะต่อความยาวไปอีก...ในใจของเขา...ควรจะจบเรื่องระหว่างเขากับฮิมชานเสียที...
“ไม่เป็นไร”
เสียงทั้งสองคนผสานกันขึ้นมา ฮิมชานลืมตามองอีกคนที่หันมา ตาทั้งสองคู่จ้องกัน...นาน...ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากของฮิมชานจะถูกจุดขึ้นเล็กน้อย
“ให้ฉันเดาไหมว่าเพราะอะไร”ง่ายนิดเดียวที่จะเดาว่าทำไมจองแดฮยอนจึงเลิกแค้นเคืองเขาได้ และมาขอโทษเขา...ถ้าไม่ใช่เพราะ
“จงออบ...ฉันไม่อยากเห็นเขาร้องไห้...ฉันอยากให้เรารักกันอย่างสนิทใจเสียที...”
“..”
“นอกจากขอโทษ...ฉันก็อยากจะขอบคุณนาย...ถ้าไม่มีนาย...ฉันก็คงไม่เจอจงออบ”
ถ้าไม่มีคิมฮิมชาน...เขาจะไม่เจอคนที่รักเขาได้ขนาดนี้...
คนที่ดูแลเขาอย่างดีเมื่อตอนเขาถูกกักขัง..และยังตามไปดูแลหัวใจเขาที่บ้านทุกวัน...
ขอบคุณที่ทำให้เขาได้รักกับมุนจงออบ
ทีบีซี
อาจสั้นๆ แต่ชอบตอนนี้ที่สุด ฮ่าๆๆๆ...(ขำทำไม)
เราอาจเขียนงงๆนะคะ ปั่นหัวหมุนมาก ตอนนี้เครียดๆยังไงไม่รู้ T^T
อยากถามว่า...ใครต้องการรวมเล่มมั่ง?? ถามเฉยๆนะคะ เพราะเราไม่เคยรวมเล่มฟิคเหมือนกัน...(อ้าว) ไม่แน่ใจว่าจะรวมหรือเปล่า กลัวๆกล้าๆ ฮ่าๆๆๆ
ปลล.รักรีดเดอร์ ฮุ๊บๆ ♥
ความคิดเห็น