ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่18 ความพยายาม
ตอนที่18 ความพยายาม
เปลือกตาหนัก...หนักเกินกว่าจะลืมขึ้นได้
เสียงกุกกักรอบตัวทำให้ฮิมชานรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆเขา ผ้าผืนอุ่นถูกไล่ไปตามโครงหน้าจนคนที่สติกำลังจะถูกรวบรวมหันหน้าหนี
“ยงกุก...เพื่อนแกฟื้นแล้วเจ้าบ้า”เสียงผู้หญิงตะโกนโวยวายไปหมด ฮิมชานพยายามลืมตาที่หนักเหลือเกิน ปรือปรอยได้เพียงหน่อยเดียวก็ต้องหยียับเพราะแสบตากับดวงไฟที่ลอยอยู่บนเพดาน เสียงวิ่งตึกตักดังเข้ามาก่อนที่ใครสักคนจะจับที่ร่างกายของเขา
“ฮิมชาน เป็นไงบ้าง”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำให้หวนคิดไปถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้...
จิตใต้สำนึกดึงความกลัวที่ถูกลืมไปพร้อมกับสติที่หลุดหายกลับมาอีกครั้ง ฮิมชานดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง เจ็บร้าวไปทั้งตัว กรีดร้องด้วยความหวาดกลัวกับสัมผัสของมือหนาที่พยายามจะจับต้องร่างกาย
“ฮิมชาน เฮ้ เป็นอะไร ฉันเอง ยงกุกไง ยงกุก”บังยงกุกพยายามจะรั้งคนที่ดิ้นรนให้อยู่เฉยๆ ตกใจกับปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุนแรงทำให้ร่างสูงตัดสินใจโอบกอดคนที่ดิ้นรนไว้ กดร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแกร่ง กระซิบคำปลอบประโลมแผ่วเบาไปด้วยจนอีกคนเริ่มนิ่งลง
“ไม่เป็นอะไรแล้ว...ฉันอยู่นี่”
...ตอนที่เรียกหาทำไมไม่มา...
“อะไรกันน่ะ ทำไมเพื่อนแกสภาพเป็นแบบนี้...ไม่ใช่แค่โดนทำร้ายร่างกายแล้วมั้งยงกุก”ฮโยซองถามอย่างสงสัย น้องชายบอกแค่ว่าเพื่อนโดนทำร้ายร่างกาย ขอให้เพื่อนมาพักด้วยก่อน เธอจึงช่วยดูแลคนป่วยหน้าสวยให้ แต่ดูจากที่เห็น...เหมือนคนๆนี้โดนทำร้ายจิตใจมาอย่างรุนแรงมากกว่า
ยงกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังไม่หยุดลูบผมนิ่มของคนที่สงบลงในอ้อมกอดของตัวเอง...
...รู้สึกผิด
ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ฮิมชานคนเก่าที่เขาเคยรู้จักมันหายไปไหน
คนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นหายไปไหน
ตอนนี้เหลือเพียงคิมฮิมชานผู้หวาดกลัว...เพราะเขางั้นเหรอ
“จงออบ”จองแดฮยอนเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่ที่หน้าบ้านของเขาเสียงอ่อน มุนจงออบนั่งขดตัวอยู่หน้าบ้านข้างๆรถของตัวเองที่จอดไว้ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยืนค้ำหัว น้ำตาเม็ดใสกลิ้งจากดวงตาเรียวรี
“หาพี่ไม่เจอเลย”สียงสั่นเพราะกำลังกลั้นสะอื้น แดฮยอนทรุดตัวลงนั่งพร้อมรั้งอีกคนมากอด...มุนจงออบรักพี่ชายมากเกินไปจริงๆ
แล้วเขา...ก็รักมุนจงออบเช่นกัน
จะทำยังไงดีระหว่างเราสองคน...เขา...ควรจะให้อภัยฮิมชานไหม
...ไม่อยากเห็นจงออบร้องไห้เลยจริงๆ
“หยุดร้องเถอะ”
“...”
“...พี่นายไม่เป็นอะไรหรอก...เชื่อฉันสิ”จงออบยกมือกอดอีกคนแน่น เขาห่วงพี่...ป่านนี้คิมฮิมชานอยู่ที่ไหน ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว ฮิมชานไปอยู่ที่ไหน??
สะอื้นกับอกแกร่งได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จงออบรับสายอย่างรวดเร็วเมื่อชื่อที่โชว์หน้าดิสเพลย์เป็นชื่อของพี่ชาย
“พี่อยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงมากขนาดไหน อยูไหนจะไปรับ”รัวใส่ปลายสายไม่หยุด จงออบแปลกใจเมื่อเสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงพี่ชายของตัวเอง ทว่าเป็นอีกคนที่เขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี...บังยงกุก
“พี่นายอาการจะกำเริบแล้ว มาที่บ้านฉันด่วนเลย”เสียงยงกุกดูรีบร้อน เสียงกรีดร้องของใครสักคนดังเล็ดลอดโทรศัพท์มาจนจงออบต้องเบิกตากว้าง
“เสียงพี่นิ่ คุณทำอะไรพี่ชายผม”ตวาดถามอย่างเร่งรีบ ผละออกจากแดฮยอนที่ดูงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จงออบลุกพรวดพราดไปเปิดประตูรถทำให้แดฮยอนกระโดดขึ้นรถตาม กลัวว่าจงออบจะเกิดอุบัติเหตุเพราะตอนนี้จงออบดูลนลานขาดสติมาก แถมยังไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วด้วย
“...เดี๋ยวค่อยคุยกัน แต่ตอนนี้มาดูพี่นายที อาการเขาเหมือนจะแย่แล้ว”จงออบกรอกตาอย่างหงุดหงิดใจ เหยียบคันเร่งกระชากรถออกอย่างรวดเร็ว
“อาการอะไร...พี่เกิดอาการอะไร??”จงออบถาม ปลายสายพ่นลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ “อาการโรคจิตของพี่ชายนาย...เหมือนตอนนี้กำลังแย่มาก เขาไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย รีบมาล่ะ”
พูดจบก็ตัดสายไปในทันที จงออบขันในใจ ระบยยิ้มสมเพชที่มุมปากก่อนจะเหหน้ามองคนที่นังติดรถมาข้างๆกัน
“...ทำไมทุกคนต้องมองว่าพี่เป็นคนบ้าคนโรคจิตด้วยล่ะ”คำถามแสนจะเรียบๆ ทว่าจองแดฮยอนมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เหยียบคันเร่งจนจมมิดด้วยความรู้สึกผิดที่เริ่มจะก่อตัวในหัวใจ
หรือเขา...ควรตัดสินใจเสียที
มาถึงบ้านของยงกุกจงออบก็รีบลงจากรถวิ่งเข้าไปในบ้านทันที ฮโยซองดูจะตกใจที่เห็นแขกพรวดพราดเข้ามา จงออบมองกราดไปทั่วก่อนจะเห็นหญิงสาวท่าทางอายุมากกว่าตนเองจึงก้มหัวให้อย่างมีมารยาท
“พี่ฮิมชานอยู่ที่ไหนครับ?”ถามอีกคน หญิงสาวจึงชี้ไปที่ห้องของยงกุก
อีกคนตรงรี่เข้าห้องน้องชายไป ชายหนุ่มอีกคนก็ตามเข้ามา จองแดฮยอนก้มหัวให้หญิงสาวอย่างสุภาพก่อนจะตามเข้าห้องที่เห็นจงออบเพิ่งเข้าไป
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือทั้งห้องกระจัดกระจายไปหมด ร่างเล็กบางของคนเป็นพี่ชายนั่งขดอยู่บนเตียงขนาดเล็ก ผมเผ้ากระเซอ เสื้อผ้าขาดวิ่น และมีใครบางคนยืนมองอยู่ไม่ห่าง จงออบตรงเข้ากระชากคอเสื้อยงกุกก่อนจะปล่อยหมัดลงไปยังใบหน้าหล่อเหลาแรงๆ
ยงกุกหน้าหันไปเล็กน้อย แรงจงออบไม่ใช่เบาๆเลย
แดฮยอนเข้ามาแยกจงออบออกห่าง ร่างเล็กตั้งท่าจะเข้าไปซัดหมัดอีกสักรอบแต่เสียงเรียกชื่อดังมาจากบนเตียงทำให้ต้องชะงักก่อนจะพุ่งตรงไปหาพี่ชายที่กำลังตัวสั่นริก
“จงออบ”คนฟังน้ำตารื้น ยิ่งเห็นรอยช้ำตามใบหน้าและลำตัวของพี่ชายยิ่งทนไม่ไหวต้องปล่อยน้ำตาให้ร่วงลงมา...มัน...เป็นอย่างที่เขากลัวใช่ไหม
รับตัวพี่ชายที่พุ่งเข้ามากอดไว้ ยกมือลูบแผ่นหลังบางที่สั่นสะท้าน คิมฮิมชานปล่อยโฮลั่นอย่างไม่อายใครเนื้อตัวสั่นเทาอย่างคุมไม่อยู่ ปากบางพูดพร่ำคำอะไรไม่ได้ศัพท์
จองแดฮยอนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน...และไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็น วันที่คิมฮิมชานอ่อนแอ เสียน้ำตา...
เขาเคยคิดว่า คนอย่างฮิมชาน ไอ้โรคจิตแบบนี้คงไม่มีวันจะอ่อนแอได้ คงไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร ถ้ามันจะมีน้ำตา คงเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต
แต่เปล่า...ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว..
รู้สึกยังไง??
...น่าสงสาร
เขาเพิ่งประจักษ์ว่าคำว่า “น่าสงสาร” ที่จงออบพูดถึงฮิมชาน...มันเป็นแบบนี้
“เกิดอะไรกับพี่”เอ่ยถามทันทีที่แยกออกมาจากห้อง ฮโยซองเอาน้ำเย็นๆมาวางให้บนโต๊ะก่อนจะส่งยิ้มให้อีกคนอย่างเป็นมิตร
“ฉัน...ไม่รู้จะเล่าตรงไหนก่อนดี”เรื่องมันเยอะจนน่าปวดหัว..จงออบอาจจะฆ่าเขาก็ได้ถ้ารู้ว่าเขาปล่อยให้เกิดอะไรพี่ชายตัวเอง
“แค่ตอบมา...ว่าทำไมพี่เป็นแบบนั้น”ทั้งที่รู้คำตอบอยู่ในใจ แต่จงออบก็เลือกที่จะถาม สังเกตสีหน้าที่เผือดลงของบังยงกุกแล้วก็ได้แต่หัวเราะขื่นในใจ
...พี่เขารักผู้ชายคนนี้ได้ยังไงนะ...
“ฉันขอโทษที่ดูแลฮิมชานไม่ดี...เขา....”เงียบอีกครั้งเพราะละอายเกินกว่าต้องพูดออกมา ฟันคมขบริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา “ถูกข่มขืน”
หลับตานิ่งรอคำพิพากษาเป็นหมัดหลุนๆซัดเข้าที่ใบหน้า ทว่ากลับนิ่งสนิท..ยงกุกค่อยๆลืมตามองคนที่อยู่ด้วยกัน จงออบนิ่ง...น้ำตาไหลเป็นทาง ทว่าไร้เสียงสะอื้น มือเล็กยกปาดมันออกก่อนจะหลบหน้าไปอีกทาง
“เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายพี่เสียที”เรียบง่าย แต่แทงเข้าใจดำอย่างรุนแรงจนต้องสะอึก..
“ครั้งนี้พี่นายทำตัวเอง...ถ้าไม่พูดคำนั้นออกมา ฉันก็จะไม่ทิ้งเขาไว้แบบนั้น”เหมือนจะแก้ตัว แต่มันคือความจริง...ถ้าเพียงไม่บอกว่าการรักเขามันเป็นเรื่องที่ผิดพลาด เขาคงไม่ทิ้งฮิมชานไว้...ทำให้เขาโมโหเองไม่ใช่เหรอ??
“แต่ฉันก็เสียใจ ที่ทำให้อาการทางประสาทของพี่ชายนายกำเริบขึ้น”
.
.
.
“หึ! คุณคิดว่าพี่เป็นคนโรคจิต คนบ้า คนมีอาการทางประสาทจริงๆเหรอ...ทำไม ถึงคิดแบบนั้น”คำถามประหลาดๆทำให้ยงกุกขมวดคิ้ว..
ถ้าอย่างฮิมชานไม่เรียกโรคจิตจะเรียกอะไร จับคนไปกักขังแบบนั้น วิปริตทางเพศแบบนั้น แถมบุคลิกแบบนั้น...ไม่ใช่โรคจิตแล้วจะเป็นอะไรไปได้
“ฉันคิดว่านายรู้”เงียบไปอีกอึดใจ ความกดดันเหมือนจะเพิ่มขึ้นจนรู้สึกได้...จงออบหันมามองอีกคนช้าๆ น้ำตาที่ไหลนั้นเหือดแห้งไปเสียแล้ว
จงออบหัวเราะแผ่วเบา...คำว่าสงสารจะพอไหมกับสิ่งที่พี่ชายต้องเจอ
แอบรักเขาข้างเดียว...ถูกข่มขืน...ถูกทอดทิ้ง...ถูกนินทา...ถูกมองว่าเป็นคนโรคจิต...
ที่เจ็บที่สุด คงเป็นคนที่มองนั้น...เป็นคนที่ตัวเองแอบรักมาถึง5ปี
“พี่...ไม่ได้เป็นโรคจิตเสียหน่อย...พี่น่ะ”
“...”
.
.
.
“ไม่ได้เป็นโรคจิตเสียหน่อย”
ทีบีซี
มิมีอันใดคืบหน้า...อารมณ์ต่อไม่ติดเลย ฮ่าๆๆ หลังจากบอร์ดเข้าไม่ได้ก็ไม่ได้จับฟิคเลย ขึ้นสนิมเเล้ว
ช่วงนี้เปิดเทอม ดูน้อง กลับดึก ง่วงนอน ตื่นสาย โอยยยย อยากจะบ้ามาก ต่อช้าเเน่นอน รับประกัน!! คิวเรืองอื่นก็จ่อๆๆๆๆมา #หาเรื่องเองแท้ๆ
เปลือกตาหนัก...หนักเกินกว่าจะลืมขึ้นได้
เสียงกุกกักรอบตัวทำให้ฮิมชานรู้ว่ามีคนอยู่ใกล้ๆเขา ผ้าผืนอุ่นถูกไล่ไปตามโครงหน้าจนคนที่สติกำลังจะถูกรวบรวมหันหน้าหนี
“ยงกุก...เพื่อนแกฟื้นแล้วเจ้าบ้า”เสียงผู้หญิงตะโกนโวยวายไปหมด ฮิมชานพยายามลืมตาที่หนักเหลือเกิน ปรือปรอยได้เพียงหน่อยเดียวก็ต้องหยียับเพราะแสบตากับดวงไฟที่ลอยอยู่บนเพดาน เสียงวิ่งตึกตักดังเข้ามาก่อนที่ใครสักคนจะจับที่ร่างกายของเขา
“ฮิมชาน เป็นไงบ้าง”เสียงทุ้มที่แสนคุ้นเคยทำให้หวนคิดไปถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้...
จิตใต้สำนึกดึงความกลัวที่ถูกลืมไปพร้อมกับสติที่หลุดหายกลับมาอีกครั้ง ฮิมชานดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง เจ็บร้าวไปทั้งตัว กรีดร้องด้วยความหวาดกลัวกับสัมผัสของมือหนาที่พยายามจะจับต้องร่างกาย
“ฮิมชาน เฮ้ เป็นอะไร ฉันเอง ยงกุกไง ยงกุก”บังยงกุกพยายามจะรั้งคนที่ดิ้นรนให้อยู่เฉยๆ ตกใจกับปฏิกิริยาต่อต้านอย่างรุนแรงทำให้ร่างสูงตัดสินใจโอบกอดคนที่ดิ้นรนไว้ กดร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแกร่ง กระซิบคำปลอบประโลมแผ่วเบาไปด้วยจนอีกคนเริ่มนิ่งลง
“ไม่เป็นอะไรแล้ว...ฉันอยู่นี่”
...ตอนที่เรียกหาทำไมไม่มา...
“อะไรกันน่ะ ทำไมเพื่อนแกสภาพเป็นแบบนี้...ไม่ใช่แค่โดนทำร้ายร่างกายแล้วมั้งยงกุก”ฮโยซองถามอย่างสงสัย น้องชายบอกแค่ว่าเพื่อนโดนทำร้ายร่างกาย ขอให้เพื่อนมาพักด้วยก่อน เธอจึงช่วยดูแลคนป่วยหน้าสวยให้ แต่ดูจากที่เห็น...เหมือนคนๆนี้โดนทำร้ายจิตใจมาอย่างรุนแรงมากกว่า
ยงกุกถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยังไม่หยุดลูบผมนิ่มของคนที่สงบลงในอ้อมกอดของตัวเอง...
...รู้สึกผิด
ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ ฮิมชานคนเก่าที่เขาเคยรู้จักมันหายไปไหน
คนที่แข็งแกร่งขนาดนั้นหายไปไหน
ตอนนี้เหลือเพียงคิมฮิมชานผู้หวาดกลัว...เพราะเขางั้นเหรอ
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
“จงออบ”จองแดฮยอนเอ่ยเรียกคนที่นั่งอยู่ที่หน้าบ้านของเขาเสียงอ่อน มุนจงออบนั่งขดตัวอยู่หน้าบ้านข้างๆรถของตัวเองที่จอดไว้ ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่ยืนค้ำหัว น้ำตาเม็ดใสกลิ้งจากดวงตาเรียวรี
“หาพี่ไม่เจอเลย”สียงสั่นเพราะกำลังกลั้นสะอื้น แดฮยอนทรุดตัวลงนั่งพร้อมรั้งอีกคนมากอด...มุนจงออบรักพี่ชายมากเกินไปจริงๆ
แล้วเขา...ก็รักมุนจงออบเช่นกัน
จะทำยังไงดีระหว่างเราสองคน...เขา...ควรจะให้อภัยฮิมชานไหม
...ไม่อยากเห็นจงออบร้องไห้เลยจริงๆ
“หยุดร้องเถอะ”
“...”
“...พี่นายไม่เป็นอะไรหรอก...เชื่อฉันสิ”จงออบยกมือกอดอีกคนแน่น เขาห่วงพี่...ป่านนี้คิมฮิมชานอยู่ที่ไหน ล่วงเข้าวันใหม่แล้ว ฮิมชานไปอยู่ที่ไหน??
สะอื้นกับอกแกร่งได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จงออบรับสายอย่างรวดเร็วเมื่อชื่อที่โชว์หน้าดิสเพลย์เป็นชื่อของพี่ชาย
“พี่อยู่ไหนน่ะ รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงมากขนาดไหน อยูไหนจะไปรับ”รัวใส่ปลายสายไม่หยุด จงออบแปลกใจเมื่อเสียงที่ตอบกลับมาไม่ใช่เสียงพี่ชายของตัวเอง ทว่าเป็นอีกคนที่เขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี...บังยงกุก
“พี่นายอาการจะกำเริบแล้ว มาที่บ้านฉันด่วนเลย”เสียงยงกุกดูรีบร้อน เสียงกรีดร้องของใครสักคนดังเล็ดลอดโทรศัพท์มาจนจงออบต้องเบิกตากว้าง
“เสียงพี่นิ่ คุณทำอะไรพี่ชายผม”ตวาดถามอย่างเร่งรีบ ผละออกจากแดฮยอนที่ดูงงงวยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จงออบลุกพรวดพราดไปเปิดประตูรถทำให้แดฮยอนกระโดดขึ้นรถตาม กลัวว่าจงออบจะเกิดอุบัติเหตุเพราะตอนนี้จงออบดูลนลานขาดสติมาก แถมยังไม่ได้นอนมาทั้งคืนแล้วด้วย
“...เดี๋ยวค่อยคุยกัน แต่ตอนนี้มาดูพี่นายที อาการเขาเหมือนจะแย่แล้ว”จงออบกรอกตาอย่างหงุดหงิดใจ เหยียบคันเร่งกระชากรถออกอย่างรวดเร็ว
“อาการอะไร...พี่เกิดอาการอะไร??”จงออบถาม ปลายสายพ่นลมหายใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ “อาการโรคจิตของพี่ชายนาย...เหมือนตอนนี้กำลังแย่มาก เขาไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้เลย รีบมาล่ะ”
พูดจบก็ตัดสายไปในทันที จงออบขันในใจ ระบยยิ้มสมเพชที่มุมปากก่อนจะเหหน้ามองคนที่นังติดรถมาข้างๆกัน
“...ทำไมทุกคนต้องมองว่าพี่เป็นคนบ้าคนโรคจิตด้วยล่ะ”คำถามแสนจะเรียบๆ ทว่าจองแดฮยอนมองคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถ เหยียบคันเร่งจนจมมิดด้วยความรู้สึกผิดที่เริ่มจะก่อตัวในหัวใจ
หรือเขา...ควรตัดสินใจเสียที
มาถึงบ้านของยงกุกจงออบก็รีบลงจากรถวิ่งเข้าไปในบ้านทันที ฮโยซองดูจะตกใจที่เห็นแขกพรวดพราดเข้ามา จงออบมองกราดไปทั่วก่อนจะเห็นหญิงสาวท่าทางอายุมากกว่าตนเองจึงก้มหัวให้อย่างมีมารยาท
“พี่ฮิมชานอยู่ที่ไหนครับ?”ถามอีกคน หญิงสาวจึงชี้ไปที่ห้องของยงกุก
อีกคนตรงรี่เข้าห้องน้องชายไป ชายหนุ่มอีกคนก็ตามเข้ามา จองแดฮยอนก้มหัวให้หญิงสาวอย่างสุภาพก่อนจะตามเข้าห้องที่เห็นจงออบเพิ่งเข้าไป
เมื่อเปิดประตูเข้าไป ภาพแรกที่เห็นคือทั้งห้องกระจัดกระจายไปหมด ร่างเล็กบางของคนเป็นพี่ชายนั่งขดอยู่บนเตียงขนาดเล็ก ผมเผ้ากระเซอ เสื้อผ้าขาดวิ่น และมีใครบางคนยืนมองอยู่ไม่ห่าง จงออบตรงเข้ากระชากคอเสื้อยงกุกก่อนจะปล่อยหมัดลงไปยังใบหน้าหล่อเหลาแรงๆ
ยงกุกหน้าหันไปเล็กน้อย แรงจงออบไม่ใช่เบาๆเลย
แดฮยอนเข้ามาแยกจงออบออกห่าง ร่างเล็กตั้งท่าจะเข้าไปซัดหมัดอีกสักรอบแต่เสียงเรียกชื่อดังมาจากบนเตียงทำให้ต้องชะงักก่อนจะพุ่งตรงไปหาพี่ชายที่กำลังตัวสั่นริก
“จงออบ”คนฟังน้ำตารื้น ยิ่งเห็นรอยช้ำตามใบหน้าและลำตัวของพี่ชายยิ่งทนไม่ไหวต้องปล่อยน้ำตาให้ร่วงลงมา...มัน...เป็นอย่างที่เขากลัวใช่ไหม
รับตัวพี่ชายที่พุ่งเข้ามากอดไว้ ยกมือลูบแผ่นหลังบางที่สั่นสะท้าน คิมฮิมชานปล่อยโฮลั่นอย่างไม่อายใครเนื้อตัวสั่นเทาอย่างคุมไม่อยู่ ปากบางพูดพร่ำคำอะไรไม่ได้ศัพท์
จองแดฮยอนมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน...และไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็น วันที่คิมฮิมชานอ่อนแอ เสียน้ำตา...
เขาเคยคิดว่า คนอย่างฮิมชาน ไอ้โรคจิตแบบนี้คงไม่มีวันจะอ่อนแอได้ คงไม่เคยเสียน้ำตาให้ใคร ถ้ามันจะมีน้ำตา คงเป็นวาระสุดท้ายของชีวิต
แต่เปล่า...ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว..
รู้สึกยังไง??
...น่าสงสาร
เขาเพิ่งประจักษ์ว่าคำว่า “น่าสงสาร” ที่จงออบพูดถึงฮิมชาน...มันเป็นแบบนี้
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
“เกิดอะไรกับพี่”เอ่ยถามทันทีที่แยกออกมาจากห้อง ฮโยซองเอาน้ำเย็นๆมาวางให้บนโต๊ะก่อนจะส่งยิ้มให้อีกคนอย่างเป็นมิตร
“ฉัน...ไม่รู้จะเล่าตรงไหนก่อนดี”เรื่องมันเยอะจนน่าปวดหัว..จงออบอาจจะฆ่าเขาก็ได้ถ้ารู้ว่าเขาปล่อยให้เกิดอะไรพี่ชายตัวเอง
“แค่ตอบมา...ว่าทำไมพี่เป็นแบบนั้น”ทั้งที่รู้คำตอบอยู่ในใจ แต่จงออบก็เลือกที่จะถาม สังเกตสีหน้าที่เผือดลงของบังยงกุกแล้วก็ได้แต่หัวเราะขื่นในใจ
...พี่เขารักผู้ชายคนนี้ได้ยังไงนะ...
“ฉันขอโทษที่ดูแลฮิมชานไม่ดี...เขา....”เงียบอีกครั้งเพราะละอายเกินกว่าต้องพูดออกมา ฟันคมขบริมฝีปากแน่นก่อนจะเอ่ยอย่างแผ่วเบา “ถูกข่มขืน”
หลับตานิ่งรอคำพิพากษาเป็นหมัดหลุนๆซัดเข้าที่ใบหน้า ทว่ากลับนิ่งสนิท..ยงกุกค่อยๆลืมตามองคนที่อยู่ด้วยกัน จงออบนิ่ง...น้ำตาไหลเป็นทาง ทว่าไร้เสียงสะอื้น มือเล็กยกปาดมันออกก่อนจะหลบหน้าไปอีกทาง
“เมื่อไหร่จะเลิกทำร้ายพี่เสียที”เรียบง่าย แต่แทงเข้าใจดำอย่างรุนแรงจนต้องสะอึก..
“ครั้งนี้พี่นายทำตัวเอง...ถ้าไม่พูดคำนั้นออกมา ฉันก็จะไม่ทิ้งเขาไว้แบบนั้น”เหมือนจะแก้ตัว แต่มันคือความจริง...ถ้าเพียงไม่บอกว่าการรักเขามันเป็นเรื่องที่ผิดพลาด เขาคงไม่ทิ้งฮิมชานไว้...ทำให้เขาโมโหเองไม่ใช่เหรอ??
“แต่ฉันก็เสียใจ ที่ทำให้อาการทางประสาทของพี่ชายนายกำเริบขึ้น”
.
.
.
“หึ! คุณคิดว่าพี่เป็นคนโรคจิต คนบ้า คนมีอาการทางประสาทจริงๆเหรอ...ทำไม ถึงคิดแบบนั้น”คำถามประหลาดๆทำให้ยงกุกขมวดคิ้ว..
ถ้าอย่างฮิมชานไม่เรียกโรคจิตจะเรียกอะไร จับคนไปกักขังแบบนั้น วิปริตทางเพศแบบนั้น แถมบุคลิกแบบนั้น...ไม่ใช่โรคจิตแล้วจะเป็นอะไรไปได้
“ฉันคิดว่านายรู้”เงียบไปอีกอึดใจ ความกดดันเหมือนจะเพิ่มขึ้นจนรู้สึกได้...จงออบหันมามองอีกคนช้าๆ น้ำตาที่ไหลนั้นเหือดแห้งไปเสียแล้ว
จงออบหัวเราะแผ่วเบา...คำว่าสงสารจะพอไหมกับสิ่งที่พี่ชายต้องเจอ
แอบรักเขาข้างเดียว...ถูกข่มขืน...ถูกทอดทิ้ง...ถูกนินทา...ถูกมองว่าเป็นคนโรคจิต...
ที่เจ็บที่สุด คงเป็นคนที่มองนั้น...เป็นคนที่ตัวเองแอบรักมาถึง5ปี
“พี่...ไม่ได้เป็นโรคจิตเสียหน่อย...พี่น่ะ”
“...”
.
.
.
“ไม่ได้เป็นโรคจิตเสียหน่อย”
ทีบีซี
มิมีอันใดคืบหน้า...อารมณ์ต่อไม่ติดเลย ฮ่าๆๆ หลังจากบอร์ดเข้าไม่ได้ก็ไม่ได้จับฟิคเลย ขึ้นสนิมเเล้ว
ช่วงนี้เปิดเทอม ดูน้อง กลับดึก ง่วงนอน ตื่นสาย โอยยยย อยากจะบ้ามาก ต่อช้าเเน่นอน รับประกัน!! คิวเรืองอื่นก็จ่อๆๆๆๆมา #หาเรื่องเองแท้ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น