ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่17 ความเป็นจริง
ตอนที่17 ความเป็นจริง
ยงกุกไม่สบายใจ ชายหนุ่มหยุดยืนกลางทางก่อนจะเหลียวไปมองทางที่เดินผ่านมา...เขาว่าเขาพูดแรงไป
ถึงจะโมโหมากขนาดไหนก็ไม่น่าว่าอีกคนแรงขนาดนั้น...ไม่น่าบอกว่าฮิมชานควรจะตายๆไปเสียแต่ตอนนั้น
เขา...รู้สึกผิดเล็กน้อย
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะมองทางเดิมอีกครั้ง ไม่มีวี่แววว่าร่างบางจะเดินตามเขามา ทั้งที่ทางกลับบ้านของฮิมชานก็ต้องผ่านทางนี้...หรือโทรเรียกจงออบมารับกัน
เป็นห่วง...คำนี้ผุดขึ้นในใจของยงกุก ยิ่งตอนนี้ก็เกือบจะตีสามแล้ว แถวนี้ก็แสนจะอันตราย ชายหนุ่มสบถเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับทางเดิมด้วยความคิดว่า...ฮิมชานอาจจะยังยืนอยู่ตรงนั้น ในใจกังวลว่าบางทีอาจจะเกิดอันตรายกับร่างบางขึ้นก็ได้
เท้าสาวไปตามทางจนถึงที่ที่ทิ้งฮิมชานไว้ ยงกุกมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร นึกด่าตัวเองในใจว่าไม่ควรห่วงอีกคนเลย คนอย่างคิมฮิมชานคงไม่ปล่อยให้ตัวเองเกิดอันตรายอะไรหรอก..ไม่น่าเสียเวลามาห่วงสักนิด
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ตั้งใจจะเดินกลับบ้านเสียที ทิ้งเรื่องฮิมชานไปจากความคิด ในเมื่ออีกคนบอกแล้วว่าไม่ได้ต้องการเขาแล้ว...ก็คงไม่มาวุ่นวายกับเขาอีก เขาเองก็ไม่ต้องสนใจผู้ชายคนนั้นอีกเช่นกัน ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นบางอย่างตกอยู่ตรงหน้าตรอกซอยเหม็นอับ
...เป้ของฮิมชาน
มือหนาตรงคว้ามันขึ้นมาดู นี่เป็นเป้ของฮิมชานอย่างแน่นอน แล้วตัวเจ้าของไปอยู่ในกัน
อารามตกใจ ชายหนุ่มมองกวาดทั่วบริเวณก่อนจะเพ่งเข้าไปในตรอกนั้น ดวงตาคมเบิกกว้างทิ้งเป้นั้นทิ้งแล้วตรงรี่ไปช้อนตัวคนที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นขึ้นมาแนบอก
คิมฮิมชานสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เนื้อตัวช้ำเป็นจ้ำ ใบหน้ามีร่องรอยของการโดนตบด้วยผ่ามือใหญ่จนเลือดไหลซิบที่มุมปาก ดวงตาเรียวรีปิดสนิททว่ายังเห็นคราบน้ำตาอยู่จางๆ ที่หนักที่สุดคงเป็นรอยเลือดตาง่ามขาเรียวที่เปรอะเปื้อนเป็นทาง...
ยงกุกช้อนตัวฮิมชานขึ้นอุ้มก่อนจะรีบวิ่งออกจากตรอกนั้น ไม่ลืมคว้าเป้ของร่างบางมาด้วย จุดหมายที่จะไปคือบ้านของร่างบางเอง แต่พอนึกขึ้นว่าบ้านของฮิมชานต้องผ่านย่านชุมชนคนดังอาจมีหลายคนเห็น ชายหนุ่มจึงตรงกลับบ้านตัวเองแทน เพราะบ้านของเขาเองอยู่ไม่ได้ไกลมาก
มองใบหน้าซีดเซียวทั้งยังบอบช้ำด้วยความรู้สึกผิด...ถ้าเขาไม่ทิ้งฮิมชานไว้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
จงออบกดโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่มีทีท่าว่าพี่ชายจะรับเลย...ล่วงเข้าวันใหม่มานานหลายช่วโมง แต่ฮิมชานก็ยังไม่กลับบ้าน เขาเที่ยวตระเวนตามหาที่มหาลัย หรือที่ต่างๆที่คิดว่าพี่จะไป
พี่ไม่เคยไม่บอกเขาถ้าจะไปไหน...เขากลัวว่าจะเป็นแบบวันนี้ที่พี่หายไปไม่กลับบ้าน..
...แล้วรุ่งเช้าก็มีข่าวน่าสลดใจ
“คิดว่าพี่นายจะเป็นอะไรได้”เสียงทุ้มแทรกเข้ามา จงออบมองคนที่วางหนังสือลงกับเตียงก่อนจะเดินมาโอบกอดเขาไว้.
..ใช่
...ตอนนี้เขาอยู่กับจองแดฮยอน
“พี่ไม่เคยหายไปแบบนี้”จงออบพูดพลางต่อสายหาพี่ชายอีกครั้ง เสียงเคาะประตูห้องดงัก่อนที่จะถูกเปิดเข้ามาโดยคุณแม่ยังสาว คุณจองวางถาดขนมแล้วยิ้มให้จงออบ ชายหนุ่มยิ้มหวานกลับแล้วก้มหัวขอบคุณเป็นการใหญ่
“มากินขนมเถอะน่า พี่นายน่ะ เลิกสนใจบ้างเถอะ”คำพูดเรียบๆทว่าทำให้จงออบหัวคิ้วกระตุก ชายหนุ่มกดวางสายก่อนจะหยิบกุญแจรถเตรียมจะออกไปข้างนอก พลันมือหนาก็คว้าเข้าที่แขนเรียวไว้ก่อน จองแดฮยอนมองคนที่เมินเขาไปแล้วถอนหายใจ คลายมือที่จับแขนออก
จงออบสะบัดแขนด้วยความโมโห ตาเรียวสบกับดวงตาคู่คมเพียงนิดก็เบือนหนี เสียงถอนหายใจหนักหน่วงระบายจากริมฝีปากบาง
จงออบรู้..รู้ว่าจองแดฮยอนเกลียดพี่ชายเขามากขนาดไหน
เพราะพี่ฮิมชาน ทำให้ชีวิตของจองแดฮยอนป่นปี้แบบนี้ ไม่มีหน้าออกไปไหน หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน เก็บตัวอยู่ในห้อง...เจอเพียงแค่แม่...กับจงออบเท่านั้น
“นายรักฉันไม่ใช่เหรอ รักฉันก็หยุดทำเพื่อพี่เลวๆของนายได้แล้ว”คำพูดฟังดูเห็นแก่ได้ จนคนฟังต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
ใช่...เขารักจองแดฮยอน
ตั้งแต่พาแดฮยอนกลับมาอยู่ที่บ้าน จงออบก็เทียวมาหาบ่อยครั้ง...แดฮยอนรู้ว่าเขารักตัวเอง แล้วเขาก็รู้ว่าแดฮยอนก็เริ่มมีใจให้เขาเหมือนกัน ทว่าความเป็นจริงคือสิ่งที่ค้างคาในใจของเขาและแดฮยอน ทำให้เราไม่สามารถจะดำเนินต่อไปได้ในเส้นทางเดียวกัน
สิ่งที่อยู่ในใจเขาคือ...เขาเป็นคนร่วมมือกับพี่ชายทำร้ายแดฮยอน...
และสิ่งที่อยู่ในใจแดฮยอนก็คือความเกลียดชังต่อพี่ชายของเขา
รักเรา...เหมือนจะไม่อาจเป็นไปได้
“ฉันรักนาย...แต่ฉันก็รักพี่ชายของฉัน”
“...”
“ถ้านายยังไม่ลืมนะจองแดฮยอน...ว่าที่นายต้องเป็นอย่างนี้เพราะอะไร?”จองแดฮยอนหน้าตึงทันทีที่อีกคนถาม ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปทิ้งตัวที่เตียง มือหนายกลูบใบหน้าคมเข้มช้าๆ
“ก็เพราะความโรคจิตของพี่ชายนายไม่ใช่หรือไงที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
ทั้งห้องเงียบกริบ จงออบสูดหายใจเข้าออกอย่างพยายามระงับสติและอารมณ์ของตัวเอง ริมฝีปากแดงช้ำเพราะฟันกัดเน้นกลั้นเสียงสะอื้นที่เริ่มจะค่อยๆดังขึ้น
คิมฮิมชาน...ผู้ชายคนนั้นช่างน่าสงสารนัก
“ถ้านายยังไม่ลืม...ว่าเรื่องมันก็เกิดเพราะตัวนายเอง...”
แดฮยอนยังนอนอยู่บนเตียง มือหนายกขึ้นปิดดวงตาเอาไว้ ..จงออบออกไปแล้ว ไปตามหาพี่ชายของตัวเองอีกครั้ง
ชายหนุ่มนึกขำกับความรักของพี่น้องคู่นี้ ที่ดูเหมือนคนเป็นน้องจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อพี่ชายเสียเหลือเกิน...ทั้งที่พี่ชายนั้นก็แค่ไอ้โรคจิตคนหนึ่งก็เท่านั้น...น่าสงสารตรงไหนเหรอ จงออบบอกเสมอว่าสงสารพี่ชาย
คนพรรค์นั้นมันน่าสงสารตรงไหน...
จับเขาไปทรมาณเป็นปีสองปี ทำเหมือนเขาไม่ใช่คน มัดล่ามด้วยโซ่ด้วยเชือก กักขังหน่วงเหนี่ยวเขา...คนแบบน่ะเหรอที่น่าสงสาร
รอยยิ้มก็แสนจะน่ารังเกียจ แสยะยิ้มเหมือนคนจิตวิกลจริต แววตาก็น่าเกลียดน่ากลัว...จ้องรอบกายราวกับทั้งโลกมันขวางหูขวางตา...
ถ้าเขาไม่ได้ถูกเพื่อนหยามวันนั้น...ให้ตายเขาก็ไม่เข้าไปจีบผู้ชายคนนี้แน่นอน!!!
ถ้าไอ้ยองแซงมันไม่หมิ่นเขาว่าไม่สามารถจะจีบคนโลกส่วนตัวสูงมาเอาได้นะ เขาจะไม่สนใจไอ้คนพรรค์นั้นเลย เสียเวลาเปล่า...
แต่เพราะความทะนงตัวของตัวเอง เขาเชื่อว่าเขาจะทำให้ฮิมชายสยบแทบเท้าเขาได้ และจะได้ฟันผู้ชายเล่นด้วย...เขาถึงเข้าไปหาพร้อมดอกไม้แสนสวย รอยยิ้มปั้นแต่ง
สุดท้ายก็คิดว่าคนร่างบางจะตกหลุมพราง...ยอมเออออทุกอย่างรวมถึงการเป็นตัวแทนของใครสักคนที่ฮิมชานบอกว่ารัก...
แล้วเรื่องทั้งหมด...ก็ไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเลยสักนิดเดียว เมื่อเขาไปบ้านหลังนั้นแล้วถูกตีหัวจนสลบ ตื่นมาพร้อมกับร่างกายถูกตรึงมัด
นึกสมเพชตัวเองเมื่อตอนนั้นที่ดิ้นรนแทบตาย ถูกชำเราราวกับคนที่ขยับบนร่างเขาไม่เคยมีเซ็กส์กับใครมาก่อน...ป่าเถื่อน รุนแรง เลือดไหลนองเต็มที่นอน
คิมฮิมชาน...มันโรคจิต!!!
ทีบีซี
ยงกุกไม่สบายใจ ชายหนุ่มหยุดยืนกลางทางก่อนจะเหลียวไปมองทางที่เดินผ่านมา...เขาว่าเขาพูดแรงไป
ถึงจะโมโหมากขนาดไหนก็ไม่น่าว่าอีกคนแรงขนาดนั้น...ไม่น่าบอกว่าฮิมชานควรจะตายๆไปเสียแต่ตอนนั้น
เขา...รู้สึกผิดเล็กน้อย
ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะมองทางเดิมอีกครั้ง ไม่มีวี่แววว่าร่างบางจะเดินตามเขามา ทั้งที่ทางกลับบ้านของฮิมชานก็ต้องผ่านทางนี้...หรือโทรเรียกจงออบมารับกัน
เป็นห่วง...คำนี้ผุดขึ้นในใจของยงกุก ยิ่งตอนนี้ก็เกือบจะตีสามแล้ว แถวนี้ก็แสนจะอันตราย ชายหนุ่มสบถเล็กน้อยก่อนจะเดินกลับทางเดิมด้วยความคิดว่า...ฮิมชานอาจจะยังยืนอยู่ตรงนั้น ในใจกังวลว่าบางทีอาจจะเกิดอันตรายกับร่างบางขึ้นก็ได้
เท้าสาวไปตามทางจนถึงที่ที่ทิ้งฮิมชานไว้ ยงกุกมองไปรอบๆก็ไม่เจอใคร นึกด่าตัวเองในใจว่าไม่ควรห่วงอีกคนเลย คนอย่างคิมฮิมชานคงไม่ปล่อยให้ตัวเองเกิดอันตรายอะไรหรอก..ไม่น่าเสียเวลามาห่วงสักนิด
ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ตั้งใจจะเดินกลับบ้านเสียที ทิ้งเรื่องฮิมชานไปจากความคิด ในเมื่ออีกคนบอกแล้วว่าไม่ได้ต้องการเขาแล้ว...ก็คงไม่มาวุ่นวายกับเขาอีก เขาเองก็ไม่ต้องสนใจผู้ชายคนนั้นอีกเช่นกัน ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นบางอย่างตกอยู่ตรงหน้าตรอกซอยเหม็นอับ
...เป้ของฮิมชาน
มือหนาตรงคว้ามันขึ้นมาดู นี่เป็นเป้ของฮิมชานอย่างแน่นอน แล้วตัวเจ้าของไปอยู่ในกัน
อารามตกใจ ชายหนุ่มมองกวาดทั่วบริเวณก่อนจะเพ่งเข้าไปในตรอกนั้น ดวงตาคมเบิกกว้างทิ้งเป้นั้นทิ้งแล้วตรงรี่ไปช้อนตัวคนที่นอนนิ่งอยู่ที่พื้นขึ้นมาแนบอก
คิมฮิมชานสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย เนื้อตัวช้ำเป็นจ้ำ ใบหน้ามีร่องรอยของการโดนตบด้วยผ่ามือใหญ่จนเลือดไหลซิบที่มุมปาก ดวงตาเรียวรีปิดสนิททว่ายังเห็นคราบน้ำตาอยู่จางๆ ที่หนักที่สุดคงเป็นรอยเลือดตาง่ามขาเรียวที่เปรอะเปื้อนเป็นทาง...
ยงกุกช้อนตัวฮิมชานขึ้นอุ้มก่อนจะรีบวิ่งออกจากตรอกนั้น ไม่ลืมคว้าเป้ของร่างบางมาด้วย จุดหมายที่จะไปคือบ้านของร่างบางเอง แต่พอนึกขึ้นว่าบ้านของฮิมชานต้องผ่านย่านชุมชนคนดังอาจมีหลายคนเห็น ชายหนุ่มจึงตรงกลับบ้านตัวเองแทน เพราะบ้านของเขาเองอยู่ไม่ได้ไกลมาก
มองใบหน้าซีดเซียวทั้งยังบอบช้ำด้วยความรู้สึกผิด...ถ้าเขาไม่ทิ้งฮิมชานไว้ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
จงออบกดโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่มีทีท่าว่าพี่ชายจะรับเลย...ล่วงเข้าวันใหม่มานานหลายช่วโมง แต่ฮิมชานก็ยังไม่กลับบ้าน เขาเที่ยวตระเวนตามหาที่มหาลัย หรือที่ต่างๆที่คิดว่าพี่จะไป
พี่ไม่เคยไม่บอกเขาถ้าจะไปไหน...เขากลัวว่าจะเป็นแบบวันนี้ที่พี่หายไปไม่กลับบ้าน..
...แล้วรุ่งเช้าก็มีข่าวน่าสลดใจ
“คิดว่าพี่นายจะเป็นอะไรได้”เสียงทุ้มแทรกเข้ามา จงออบมองคนที่วางหนังสือลงกับเตียงก่อนจะเดินมาโอบกอดเขาไว้.
..ใช่
...ตอนนี้เขาอยู่กับจองแดฮยอน
“พี่ไม่เคยหายไปแบบนี้”จงออบพูดพลางต่อสายหาพี่ชายอีกครั้ง เสียงเคาะประตูห้องดงัก่อนที่จะถูกเปิดเข้ามาโดยคุณแม่ยังสาว คุณจองวางถาดขนมแล้วยิ้มให้จงออบ ชายหนุ่มยิ้มหวานกลับแล้วก้มหัวขอบคุณเป็นการใหญ่
“มากินขนมเถอะน่า พี่นายน่ะ เลิกสนใจบ้างเถอะ”คำพูดเรียบๆทว่าทำให้จงออบหัวคิ้วกระตุก ชายหนุ่มกดวางสายก่อนจะหยิบกุญแจรถเตรียมจะออกไปข้างนอก พลันมือหนาก็คว้าเข้าที่แขนเรียวไว้ก่อน จองแดฮยอนมองคนที่เมินเขาไปแล้วถอนหายใจ คลายมือที่จับแขนออก
จงออบสะบัดแขนด้วยความโมโห ตาเรียวสบกับดวงตาคู่คมเพียงนิดก็เบือนหนี เสียงถอนหายใจหนักหน่วงระบายจากริมฝีปากบาง
จงออบรู้..รู้ว่าจองแดฮยอนเกลียดพี่ชายเขามากขนาดไหน
เพราะพี่ฮิมชาน ทำให้ชีวิตของจองแดฮยอนป่นปี้แบบนี้ ไม่มีหน้าออกไปไหน หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน เก็บตัวอยู่ในห้อง...เจอเพียงแค่แม่...กับจงออบเท่านั้น
“นายรักฉันไม่ใช่เหรอ รักฉันก็หยุดทำเพื่อพี่เลวๆของนายได้แล้ว”คำพูดฟังดูเห็นแก่ได้ จนคนฟังต้องกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลลงมา
ใช่...เขารักจองแดฮยอน
ตั้งแต่พาแดฮยอนกลับมาอยู่ที่บ้าน จงออบก็เทียวมาหาบ่อยครั้ง...แดฮยอนรู้ว่าเขารักตัวเอง แล้วเขาก็รู้ว่าแดฮยอนก็เริ่มมีใจให้เขาเหมือนกัน ทว่าความเป็นจริงคือสิ่งที่ค้างคาในใจของเขาและแดฮยอน ทำให้เราไม่สามารถจะดำเนินต่อไปได้ในเส้นทางเดียวกัน
สิ่งที่อยู่ในใจเขาคือ...เขาเป็นคนร่วมมือกับพี่ชายทำร้ายแดฮยอน...
และสิ่งที่อยู่ในใจแดฮยอนก็คือความเกลียดชังต่อพี่ชายของเขา
รักเรา...เหมือนจะไม่อาจเป็นไปได้
“ฉันรักนาย...แต่ฉันก็รักพี่ชายของฉัน”
“...”
“ถ้านายยังไม่ลืมนะจองแดฮยอน...ว่าที่นายต้องเป็นอย่างนี้เพราะอะไร?”จองแดฮยอนหน้าตึงทันทีที่อีกคนถาม ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปทิ้งตัวที่เตียง มือหนายกลูบใบหน้าคมเข้มช้าๆ
“ก็เพราะความโรคจิตของพี่ชายนายไม่ใช่หรือไงที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้”
ทั้งห้องเงียบกริบ จงออบสูดหายใจเข้าออกอย่างพยายามระงับสติและอารมณ์ของตัวเอง ริมฝีปากแดงช้ำเพราะฟันกัดเน้นกลั้นเสียงสะอื้นที่เริ่มจะค่อยๆดังขึ้น
คิมฮิมชาน...ผู้ชายคนนั้นช่างน่าสงสารนัก
“ถ้านายยังไม่ลืม...ว่าเรื่องมันก็เกิดเพราะตัวนายเอง...”
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
แดฮยอนยังนอนอยู่บนเตียง มือหนายกขึ้นปิดดวงตาเอาไว้ ..จงออบออกไปแล้ว ไปตามหาพี่ชายของตัวเองอีกครั้ง
ชายหนุ่มนึกขำกับความรักของพี่น้องคู่นี้ ที่ดูเหมือนคนเป็นน้องจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อพี่ชายเสียเหลือเกิน...ทั้งที่พี่ชายนั้นก็แค่ไอ้โรคจิตคนหนึ่งก็เท่านั้น...น่าสงสารตรงไหนเหรอ จงออบบอกเสมอว่าสงสารพี่ชาย
คนพรรค์นั้นมันน่าสงสารตรงไหน...
จับเขาไปทรมาณเป็นปีสองปี ทำเหมือนเขาไม่ใช่คน มัดล่ามด้วยโซ่ด้วยเชือก กักขังหน่วงเหนี่ยวเขา...คนแบบน่ะเหรอที่น่าสงสาร
รอยยิ้มก็แสนจะน่ารังเกียจ แสยะยิ้มเหมือนคนจิตวิกลจริต แววตาก็น่าเกลียดน่ากลัว...จ้องรอบกายราวกับทั้งโลกมันขวางหูขวางตา...
ถ้าเขาไม่ได้ถูกเพื่อนหยามวันนั้น...ให้ตายเขาก็ไม่เข้าไปจีบผู้ชายคนนี้แน่นอน!!!
ถ้าไอ้ยองแซงมันไม่หมิ่นเขาว่าไม่สามารถจะจีบคนโลกส่วนตัวสูงมาเอาได้นะ เขาจะไม่สนใจไอ้คนพรรค์นั้นเลย เสียเวลาเปล่า...
แต่เพราะความทะนงตัวของตัวเอง เขาเชื่อว่าเขาจะทำให้ฮิมชายสยบแทบเท้าเขาได้ และจะได้ฟันผู้ชายเล่นด้วย...เขาถึงเข้าไปหาพร้อมดอกไม้แสนสวย รอยยิ้มปั้นแต่ง
สุดท้ายก็คิดว่าคนร่างบางจะตกหลุมพราง...ยอมเออออทุกอย่างรวมถึงการเป็นตัวแทนของใครสักคนที่ฮิมชานบอกว่ารัก...
แล้วเรื่องทั้งหมด...ก็ไม่เป็นอย่างที่เขาคิดเลยสักนิดเดียว เมื่อเขาไปบ้านหลังนั้นแล้วถูกตีหัวจนสลบ ตื่นมาพร้อมกับร่างกายถูกตรึงมัด
นึกสมเพชตัวเองเมื่อตอนนั้นที่ดิ้นรนแทบตาย ถูกชำเราราวกับคนที่ขยับบนร่างเขาไม่เคยมีเซ็กส์กับใครมาก่อน...ป่าเถื่อน รุนแรง เลือดไหลนองเต็มที่นอน
คิมฮิมชาน...มันโรคจิต!!!
ทีบีซี
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น