คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่15 การเปลี่ยนแปลง
ตอนที่15 การเปลี่ยนแปลง
คนเราตัดสินกันแต่ภายนอกเท่านั้น ไม่ลองเข้ามาดูในจิตใจของคนอื่น ถึงได้สร้างตรรกะโง่ๆของตัวเองขึ้นมาเสมอ
“เหนื่อยไหม?”ยงกุกถามคนที่นอนหมดแรงข้างๆกัน ดูเหมือนว่าฮิมชานจะเหนื่อยหลังจากกิจกรรมบนเตียงเพิ่งจบไป
“เปล่า”บอกว่าเปล่าแต่ก็หอบหายใจโกยอากาศเข้าปอดอยู่ ยงกุกรู้สึกได้ว่าตั้งแต่เขาอ่อนโยนกับฮิมชาน ลีลารักของร่างบางก็เริ่มเปลี่ยนไป
ครั้งแรกๆระหว่างกัน ฮิมชานเพียงเสพสมกับร่างกายของเขาเหมือนคนบ้า โยกขย่มโดยไม่สนใจตัวเอง เหมือนคนเสพติดเซ็กส์อย่างระห่ำ เมื่อเขาเริ่มไล่ตาม ฮิมชานก็เริ่มผ่อนปรน จนสุดท้าย เสียงครางที่เคยดังเพราะความถึงใจกลับกลายเป็นครางอ่อยเพราะความกระสัน...
“ไม่คิดอยากให้ฉันออกไปข้างนอกบ้างเหรอ”ร่างสูงถามคำถามเดิมซ้ำๆ หลายครั้งที่เขาเพียรถาม คำตอบก็ยังเหมือนเดิม คิมฮิมชานยังระแวงเขาอยู่
“อยากออกไปมากเหรอ”ถามเสียงเรียบๆ ถ้าสังเกตแววตานั้นดู แววตาเรียบเฉยเสมอนั้นวามวาวก่อนจะหลับลงเชื่องช้า ซุกหน้าเข้าหาอ้อมอกแกร่งที่อยู่ข้างกัน ยงกุกรั้งตัวอีกคนมากอดอย่างเอาใจ
“อยากไปจริงๆเหรอ”ถามเสียงอู้อี้ในอ้อมกอด ยงกุกพยักหน้า ตอบในคอเบาๆ”อืม”
“ถ้านายออกไปข้างนอกแล้ว...นายจะหนีฉันไปไหม”
“...”
“จะทิ้งฉันไปหรือเปล่า...”
“เรารักกันไม่ใช่เหรอ”
เรารักกัน...แต่นายไม่ได้รักฉันเลยไม่ใช่เหรอยงกุก
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
ยกกุกสวมกอดด้านหลังคนที่กลัดกระดุมเสื้อนักศึกษา ฮิมชานเอียงคอเล็กน้อยให้อีกคนซุกไซร้ลงมาง่ายดาย ก่อนจะผละออกคว้ากางเกงมาสแลคมาสวมเมื่อกลัดกระดุมเสร็จแล้ว ชายหนุ่มขยับเสื้อให้เข้าที่ก่อนจะหยิบเสื้อและกางเกงส่งให้ยงกุก
ร่างสูงรับมาด้วยสีหน้างุนงง ก่อนที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย “อะไรเหรอ” ร่างบางหมุนตัวเข้าหากระจกอีกครั้ง จัดแต่งทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง ทำเหมือนไม่ได้สนใจที่ร่างสูงพูดสักนิดก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัว
ทว่าเมื่อขาเรียวถึงหน้าประตูกลับหยุดยิ่ง ใบหน้าสวยหวานทว่าเรียบเฉยหันกลับมาหาคนในห้องก่อนที่ริมฝีปากแดงสดจะเอื้อนเอ่ย
“อยากออกไปก็ไปสิ...กลับไปอยู่บ้านนายได้เลย...”
คำพูดนั้นทำเอายงกุกอึ้งไปเล็กน้อย ร่างสูงมองชุดในมือสลับกับคนที่ยืนที่ประตู พลางเอ่ยแผ่วเบา “ทำไม?”
ทั้งที่คิดว่าฮิมชานจะไม่ปล่อยเขาแท้ๆ ทำไมถึงง่ายดายขนาดนี้ล่ะ...ทั้งที่ปฏิเสธมาตลอด..ทำไมใจอ่อนแล้ว
เขา...ทำสำเร็จงั้นเหรอ
รอยยิ้มของผู้ชนะปรากฏที่ริมฝีปากเล็กน้อย ยงกุกยังมองแผ่นหนังของคนที่ยืนอยู่ที่ประตู เอ่ยถามเย้าด้วยความสุขใจเมื่อในที่สุดก็จะได้ออกไปจากที่นี่เสียที “ไม่กลัวฉันจะหนีไปเหรอ” ฮิมชานหัวเราะแผ่วเบา ดวงตาเรียวรีสบกับดวงตาของยงกุกก่อนจะเอ่ย
“เรารักกันไม่ใช่เหรอ?”เอ่ยจบก็ยิ้มน้อยๆบนใบหน้าอย่างดูน่ารัก ยงกุกมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกจุกอัดแน่นอยู่ในอก
เรารักกันไม่ใช่เหรอ...
นายเชื่อใจฉันมากสินะ ฉันควรจะดีใจใช่ไหมที่ทำให้นายหลงรักฉันจนหัวปักหัวปำได้ จนทำให้ตัวเองหลุดพ้นจากที่นี่ได้ จนได้เป็นอิสระ...แต่ในใจทำไมมันบีบรัวอยางนี้นะ
นายจะปล่อยฉันไปง่ายๆจริงๆเหรอฮิมชาน...ทั้งที่นายทำทุกอย่างเพื่อจะกักขังฉันไว้ ทำร้ายร่างกาย บังคับขืนใจ...แต่ทำไมเวลาจะปล่อยถึงปล่อยกันได้ง่ายได้
หรือเพราะแค่นาย...รักฉัน
“แน่นอน ...เรารักกัน ฉันจะไม่หนีนายไปไหนฮิมชาน”
ขอโทษที่ต้องโกหกอีกครั้งนะ คิมฮิมชาน
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
พอใจแล้วเหรอ?
ถามตัวเองมาตั้งกี่รอบแล้ว....อ่อนแอแล้วเหรอ
ไม่เคยให้คำตอบได้...
“จอดได้ไหมจงออบ”เสียงทุ้มแหบบอกกับคนเป็นน้อง จงออบจึงตีไฟชิดด้านซ้ายก่อนจะหยุดรถ
“มีอะไรครับ?”ถามพี่ชายที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่ ใบหน้าหวานเหมือนคนกำลังคิดอะไรในใจเยอะแยะไปหมด หัวคิ้วมุ่นแล้วมุ่นอีก
“ฉัน...ทำถูกแล้วใช่ไหม”ถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยบังยงกุก ทั้งที่ในใจ ก็ยังเจ็บปวดอยู่แท้ๆ
จงออบเลื่อนมือที่จับพวงมาลัยกุมมือพี่ชายไว้...คนที่แข็งแรงที่สุด มักเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดเสมอ
คิมฮิมชานแข็งแรงที่ใจ แข็งแกร่งมากกว่าใคร...แต่จิตใจ เปราะบางดังแก้วใส จงออบรู้ดี จงออบจึงเลือกจะเคียงข้างพี่ชายไม่ไปไหน ทำทุกอย่างที่พี่สั่ง แม้ว่าเรื่องเหล่านั้นมันจะผิด
...แต่จงออบก็จะทำ
“พี่ทำถูกแล้ว...พี่บอกเองไม่ใช่เหรอว่าต่อให้วันไหน ถ้าเขาไม่รักก็คือไม่รัก...”ใช่สินะ เขาไม่รัก คือไม่รัก ไม่มีทางจะรัก...หยุดเสียทีเถอะคิมฮิมชาน
เสียดายเหรอ
เสียดายอ้อมกอดอันอบอุ่น บทรักอันอ่อนหวาน คำกระซิบแสนจะไพเราะพวกนั้นเหรอ...หยุดแกล้งโง่ได้แล้ว
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
กลับมาแล้ว...
ยงกุกยิ้มกว้างกับบ้านหลังตรงหน้า ยังเหมือนเดิมไม่มีผิด ชายหนุ่มกดกริ่งหน้าบ้านเพราะตอนนี้ไม่มีกุญแจติดตัว เสียงตึกตักดังลั่นก่อนที่เสียงใสๆของพี่สาวจะนำมาแล้วบานประตูก็ค่อยเปิด
ร่างสูงโถมตัวเข้ากอดคนเป็นพี่อย่างแรงจนบังฮโยซองต้องเซไปเล็กน้อยก่อนจะทุบหลังน้องชายตัวโตปั้กๆ
“ปล่อยเลย ปล่อยๆๆๆ มาได้ไงเนี่ย”เธอถามแต่ยงกุกกลับกอดแน่น ไม่ตอบอะไร
เขาคิดถึง...คิดถึงพี่ที่สุด
“นี่ไอ้เด็กบ้า ปล่อยพี่ได้แล้วน่า พี่กำลังจะเป็นเจ้าสาวนะยะ มากอดอย่างนี้ได้ยังไง”ฮโยซองยังไม่เลิกทุบตีน้องชาย ยงกุกหัวเราะก่อนจะขโมยหอมแก้มพี่สาวตัวเองไปที
จุ๊บ!
“ย่า!!!”ฮโยซองลูบแก้มตัวเองป้อยๆ ไล่ตีน้องชายเข้าบ้าน หญิงสาวยิ้ม...ตอนรั้งล่าสุดที่ได้เห็นน้องชาย ยงกุกไม่ได้มีความสุขอย่างนี้ เด็กหนุ่มเอาแต่เก็บตัว
ดีแล้วที่น้องชายยิ้มได้
“กลับมาเร็วจัง ที่ฝึกงานเขาให้แกผ่านแล้วเหรอยงกุก”ยงกุกเดินไปเปิดตู้เย็นค้นของกิน ฮโยซองยังใส่ขนมที่ร่างสูงชอบไว้เสมอ
“อื้อ...เค้าให้ผ่าน น้องพี่เก่ง”โกหกไปคำโต ทุกคนคงเข้าใจว่าเขาไปฝึกงานรีเกรดจริงๆสินะ ไม่มีใครสงสัยเลย ฮิมชานสามารถทำให้ทุกคนไม่สงสัยได้ ช่างเก่งจริงๆ
คราวแดฮยอนก็คงเหมือนกัน...
“แต่น่าจะบอกก่อน นี่เล่นหายไปเลย ฉันเนี่ยหัวใจจะวาย ดีนะเด็กที่ชื่อจงออบนั่นมาบอก พร้อมหนังสือขอโทษจากอาจารย์ที่ปรึกษาแกน่ะ”อ่อ...อาจารย์จงฮยอน คิมจงฮยอน...คงมีความสัมพันธ์บางอย่างกับคิมฮิมชานสินะ
อาจารย์คนนี้ทำให้เขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คิดแล้วน่าซัดซักเปรี้ยงสองเปรี้ยง
“ก็มันกะทันหัน มือถือก็ห้ามใช้ อะไรก็ห้ามติดต่อ คิดถึงพี่จะตาย”ถึงใครจะบอกยงกุกหน้าดุหน้าเข้ม แต่เวลาอ้อนพี่สาวนี่ก็น่ารักใช่หยอก บังฮโยซองโบกมือปัดๆเพราะเขินอาย พึมพำว่าเดี๋ยวจะออกไปซื้อของ แล้วจัดแจงโทรเรียกว่าที่สามีมารับไปซื้อของสด แถมยังสั่งให้พี่กีกวังไม่ไปคุมผับแล้วมาอยู่ดินเนอร์หม้อไฟด้วยกัน ต้อรับการกลับมาของเขาเสียด้วย
ยงกุกยิ้ม...
ทุกสิ่งกำลังจะค่อยๆเปลี่ยนไป
ไม่ใช่สิ..ทุกอย่างจะกำลังกลับมาเป็นเหมือนเดิม
เขา..มีอิสระแล้ว
ทีบีซี
*ลงที่ร้าน ตัวอักษรอาจเเปลกๆนะคะ
ความคิดเห็น