คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่14 ความคิดของบังยงกุก
ตอนที่14 ความคิดของบังยงกุก
บังยงกุกยังลืมตาโพลงในความมืด คนข้างกายหลับไปแล้ว แต่เขาหลับไปลง มองดูใบหน้าหวานแล้วชวนให้คิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งรู้มา
เผลอตัวยกมือขึ้นลูบใบหน้าเรียวนั้นก่อนจะชักมือกลับ “นาย...ทนมาได้ยังไง”
คำถามที่ยากรู้มากที่สุด
ทนต่อเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นได้ยังไง...แล้วทนรักเขามาได้ยังไง
ฮิมชานลืมตาขึ้นมาหลังจากแน่ใจว่าอีกคนหลับไปแล้ว...คำถามที่ได้ยิน...คำตอบก็มีเพียงหนึ่งเดียว
“ฉันรักนาย”
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
ความรัก..ทำร้ายเราเสมอ
ยงกุกเดินไปซ้อนหลังคนที่กำลังเขียนเนื้อเพลงซึ่งเป็นงานมอบหมายของรายวิชา
“Going crazy”ชื่อเพลงถูกเขียนอยู่บนหัวกระดาษ
“ให้ฉันช่วยไหม”เขาถามคนที่กำลังตั้งใจ ขีดตัวโน้ตลงบนกระดาษเขียนโน้ต “ไม่เป็นไร...”
“บ้าไปแล้วใช่ไหม เธอบ้าแล้วใช่ไหม ทำไมเธอต้องทำอย่างนี้บอกฉันที
ถอยไปให้ไกลฉัน ให้ไกลจากตัวฉัน หายออกไปให้พ้นจากสายตาเสียที”
“เอ๊ะ เนื้อร้องนี่ฉันคุ้นๆนะ”ร่างสูงบอกเมื่ออ่านเนื้อร้องที่ร่างบางเขียนเอาไว้ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นเพลงที่เขาได้ยินตอนที่ไปตามฮิมชานที่ห้องอัด ซาวด์ดนตรีฮิพฮอพที่เคยได้ยินเล่นขึ้นในหัวอย่างอัตโนมัติ
“นายเขียนเองเหรอ?”เขาถาม อยากถือวิสาสะเอากระดาษโน้ตมาดูแต่ก็ไม่กล้าเมื่อฮิมชานยังคงจดจ่ออยู่กับการเขียนตัวโน้ตลงไป
“อืม...แต่มันขาดบางอย่างที่ฉันทำไม่ได้”ร่างบางพูด พร้อมกับส่งกระดาษโน้ตนั้นให้กับยงกุก เขารับมาก่อนจะมองเนอเพลงที่หายไปในหลายๆท่อน
“ท่อนแรป...ฉันแต่งไม่ได้”ยงกุกดูทำนองก่อนจะฮึมฮัมตาม รอยยิ้มเผยที่ริมฝีปาก “ฉันช่วยไหมล่ะ”
ยงกุกรับดินสอมาจากอีกคน ดนตรีแล้วฮิพฮอพ พวกแรปเป็นดนตรีที่เขาค่อนข้างถนัดอยู่เหมือนกัน ไม่ได้ถือว่าเก่งมาก แต่ก็พอจะเขียนเนื้อท่อแรปได้บ้าง ขีดเขียนอยู่สักพักก็ยื่นให้กับอีกคน
“ลองดูว่าโอเคหรือเปล่า”ฮิมชานรับมาก่อนจะอ่านดู แล้วคิ้วเรียวก็เลิกสูงก่อนที่ริมฝีปากแดงสดจะคลี่ยิ้ม ทำเอาดวงตาเรียวยิบหยีลงไปด้วย
ยงกุกมองภาพนั้นดวงความตกตะลึง...คำพูดของมุนจงออบนั้นลอยขึ้นมาในหัวอีกครั้ง
“พี่เป็นคนค่อยข้างเก็บตัวและขี้อายน่ะครับ...แต่เขามีรอยยิ้มที่สวยมากเลยนะ”
รอยยิ้มที่มุนจงออบบอก คงจะเหมือนกับรอยยิ้มที่เขาเห็นในตอนนี้...ไม่ใช่รอยยิ้มน่ารังเกียจที่เขาเคยเห็น แต่เป็นยิ้มเต็มริมฝีปาก ยิ้มทั้งใบหน้า...รอยยิ้มที่แสนสวย
“ขอบใจนะ รักนายจังเลย”คำว่ารักที่เคยได้ยินมาหลายครั้ง ในวันนี้ เมื่อบอกออกมาจากริมฝีปากที่มีรอยยิ้มนั้นประดับอยู่...มันดูน่าฟังขึ้นเยอะ
“ฉันก็รักนาย”
ขอโทษที่ต้องหลอกนายต่อไป...คิมฮิมชาน
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
คนฉลาดบางคนก็เลือกที่จะโง่...เหมือนคิมฮิมชาน
“พี่คิดจะแกล้งโง่ไปอีกนานไหม?”คนเป็นน้องเอ่ยถามพี่ชายที่นั่งมองแผ่นกระดาษโน้ตเพลง คิมฮิมชานยิ้มเล็กน้อย “ดูสิจงออบ...เขาแต่งเนื้อเพลงให้ฉัน มันเข้ากับท่อนฮุคที่ฉันแต่งพอดีเลย นายไม่คิดว่ามันคุ้มเหรอ”
จงออบยิ้ม...น่าจะคุ้มนะ...ถ้ามันทำให้พี่กลับมายิ้มอย่างนี้ได้อีกครั้ง
“แล้วจองแดฮยอนล่ะ เห็นลาออกจากมหาลัยไปแล้ว...เขา เป็นยังไงบ้าง”ฮิมชานถามน้องชาย ลองกดโน้ตต่างๆลงบนแท็บขนาดเล็ก
“เขาก็ดี แต่ติดบ้านตลอดเวลา ไม่กล้าออกไปไหน”จงออบบอกตามความจริง ถึงแม้จะดีขึ้นมาก แต่จองแดฮยอนก็ยังไมคุ้นเคยกับการออกไปข้างนอกแล้วฟังคำถามว่า “หายไปไหนมา?” หรือ “กลับมาแล้วเหรอ?”
ฮิมชานหัวเราะเล็กน้อย “เด็กน้อยเกินไปหน่อยมั้ง ตอน4ปีที่แล้ว...ฉันยังเดินเข้าโรงเรียนตัวคนเดียวได้ ฟังคำพูดเสียดสีนินทาได้..รู้สึกว่าจองแดฮยอนจะหน้าบางไปนิด” ก็อาจจะใช่อย่างที่ฮิมชานบอก
คิมฮิมชาน...เข้มแข็งมากจริงๆ เกราะกำแพงที่สร้างขึ้นมาในตอนนั้น มันหนามากจนคิดว่าจะไม่มีทางทำลายมันลงได้...หากไม่ใช่บังยงกุก
“แล้วพี่คิดจะเป็นอย่างนี้อีกนานแค่ไหน คิดจะขังเขาไว้เหมือนตอนแดฮยอนอีกงั้นเหรอ...”ฮิมชานหัวเราะน้อยๆกับคำถามของน้องชาย ก่อนที่จะแย้มยิ้มอารมณ์ดี กดปุ่มเพลย์ให้ดนตรีที่ทำเล่นออกมาให้รูปแบบเปียโนเศร้าแทนที่จะเป็นแบบฮิพฮอพป็อป
“ถ้าเขาเลือกที่จะไป...เราจะรั้งเขาไว้ได้เหรอ”
หมายความว่ายังไงคำพูดนั้น...ดูอ่อนลงจริงๆ ไม่เหมือนคิมฮิมชานคนเก่าเลยสักนิด
“พี่พอใจแล้วเหรอ?”พอใจกับความรักจอมปลอมแบบนี้จริงๆเหรอ
“ถ้าการวิ่งตามไล่ล่ามันทำให้เหนื่อย...ก็ควรหยุดได้แล้วไม่ใช่เหรอ ต่อให้เมื่อ5ปีที่แล้ว 2ปีที่แล้ว เมื่อวาน หรือวันนี้...ถ้าเขาไม่ได้รักเรา...นั่นก็คือเขาไม่ได้รักเรา”
ขอบใจที่หลอกฉันตลอดมา...บังยงกุก
ทีบีซี
บทจะปล่อยอิบังก็ง่ายดาย
เรื่องอิแด้ยังไม่เคลียร์ มันมีเหตุผลนะคะว่าทำไมต้องจับอิแด้มา ไม่ใช่กะเอามาทรมาณแทนอิบังอย่างเดียวหรอก คึคึ
ปล. ใครเรียกร้องแดฮยอนกัน - -* (ส่งสายตาชิ้งๆ) ยองแจยังไม่ออกสักบทเลยนะ *ลูบหัวยองแจ* น่าสงสารโล่ ออกมาสองฉาก หึหึ
ความคิดเห็น