คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่13 ความกลัวของบังยงกุก
ตอนที่13 ความกลัวของบังยงกุก
“ฮ่ะ!”เสียงครางหนักก่อนจะหยุดนิ่ง ร่างกายสองร่างล้มพังพาบทับกัน เหงื่อไหลโทรมทั้งตัวดูน่าอึดอัด ยงกุกขยับเล็กน้อยเป็นเชิงบอกอีกคนที่นั่งทับบนตัวให้ออกหน่อย อึดอัดแทบบ้า!
ฮิมชานค่อยๆลุกออกจากตัวอีกคน คราบคาวขุ่นไหลออกจากร่างกายเปื้อนตามง่ามขา ทว่าไม่มีเลือดปะปนแม้เพียงนิด
บทรักอ่อนหวานขึ้น อ่อนโยนขึ้นกว่าเดิม เพราะอะไรฮิมชานรู้อยู่แก่ใจดี
“เหนื่อยไหม”เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่ยืนกลัดกระดุมเสื้ออยู่ข้างเตียง ฮิมชานส่านหน้า “ไม่”
ยงกุกหัวเราะในใจ ไอ้โรคจิตนี่จะบ้าเซ็กซ์ขนาดไหนกัน ทำแทบทุกวันไม่เหนื่อยบ้าง ท่าทางจะเป็นพวกขาดเซ็กส์ไม่ได้เลยสิท่า
“เดี๋ยวลงไปหาจงออบก่อนนะ เดี๋ยวจะมานอนด้วย”ร่างบางบอกพร้อมกับเดินออกไป ยงกุกเบ่ปากก่อนจะลุกจะไปอาบน้ำชะคราบสกปรกบ้าง ทว่าพอหย่อนเท้าลงจากเตียงกลับสัมผัสได้ว่าเหยียบอะไรสักอย่างอยู่ ยกเท้าขึ้นเล็กน้อยก่อนจะก้มไปดู แล้วต้องย่นหน้าสงสัย
...กุญแจ...
กุญแจห้องดอกมาตรฐานสำหรับประตูลูกบิด...มาจากไหน
หัวสมองคิดพลางนึกขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นของฮิมชาน แล้วก็ต้องจดยิ้มที่ใบหน้าเมื่อจำได้ว่า...ทุกห้องในบ้านหลังนี้ไม่ได้ล็อกยกเว้นห้องนั้นเพียงห้องเดียว
มือหนาหยิบกุญแจขึ้นจากพื้นก่อนจะมองหาที่ซึ่งจะซ่อนมันเอาไว้ พลางเห็นแจกันดอกไม้ปลอมตรงหัวนอนซึ่งไม่มีใครจะสนใจมันก็หย่อนดอกกุญแจนั้นลงไว้
พรุ่งนี้ถ้าคิมฮิมชานไปเรียน...เขาจะเข้าไปในห้องนั้น
อาจจะเจออะไรบางอย่างที่ทำให้เขาออกไปจากที่นี่ได้เร็วขึ้นก็เป็นได้
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
ยงกุกมองคนที่กำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัวก่อนจะเดินเลียบไปตามห้องต่างๆแล้วมาหยุดหน้าห้องซึ่งถูกล็อกเอาไว้ กุญแจที่ซ่อนเอาไว้ในแจกันดอกไม้ปลอมถูกเสียบเข้ารูที่ลูกบิดก่อนจะขยับดังคลิ๊กเป็นอันว่าถูกปลอดล็อกเรียบร้อย
ร่างสูงผลักประตูเข้าไปเงียบเชียบก่อนจะดันปิดและลงล็อกไว้ให้เหมือนเดิม...เหมือนไม่มีใครเข้ามา
ห้องนี้ก็คล้ายๆกับห้องอื่นที่ได้เห็นมาแล้ว เป็นห้องทำงานอย่างที่จงออบพูดไว้ มีคอมพิวเตอร์ส่วนตัว ร่างสูงตรงรี่เข้าไปดูเผื่อมีการเชื่อต่ออินเตอร์เน็ท แต่ก็ต้องพบว่าสายแลนนั้นถูกตัดขาด ไม่สามารถเชื่อมอินเตอร์เน็ตได้ ดูท่าว่าจะถูกตัดมานานแล้วเสียด้วย ต่อให้ต่อสายแลนใหม่ก็คงใช้งานไม่ได้อยู่ดี
ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานก่อนจะรื้อค้นลิ้นชักต่างๆดู ชั้นเล็กๆนั้นไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เมื่อเปิดชั้นใหญ่ที่สุดของโต๊ะพบว่ามีอัลบั้มรูปวางอยู่ด้านใน
มือหนาจัดแจงเปิดออกดูอย่างรวดเร็วทว่าเพียงหน้าแรกที่เปิดนั้นก็ต้องทำให้เขาชะงักค้าง
...รูปของเขา...
ในอัลบั้มรูปนี้...มีแต่รูปของเขา
ยงกุกพลิกหน้าต่อไปดูเรื่อยๆด้วยความตกใจ ไม่ว่าจะหน้าไหนก็เป็ฯรูปของเขาทุกอิริยาบถ ทั้งกินข้าว ดื่มน้ำ หัวเราะกับเพื่อน อยู่หน้าล็อกเกอร์ หรือตอนเตะฟุตบอล ที่สำคัญคือมันเป็นรูปในช่วงสมัยมัธยมปลายทั้งหมด
มือหนาหยิบอีกอัลบั้มที่เหลือออกมาเปิดดูพบว่าทุกอัลบั้มที่อยู่ในชั้นนั้นเป็ฯรูปของเขาทั้งหมด มัธยมปลาย หน้าผับทีเอสที่ทำงาน หน้าบ้าน หน้าต่างห้องของเขา ที่ในคลาสเรียนของมหาลัย
มีรูปของเขา...เต็มไปหมด
ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดด้วยความตกใจปนไม่เข้าใจ
ทำไมคิมฮิมชานถึงมีรูปเขาเต็มไปหมดแบบนี้
กล่องลังที่ตั้งอยู่ในห้องทุกกล่อง ทุกชั้นใส่ของถูกร่างสูงค้นกระจายด้วยความสงสัย
“หนังสือรุ่น”เสียงทุ้มอุทานแผ่วเมื่อค้นเจอหนังสือรุ่นเล่มหนาของโรงเรียนรัฐบาลแหงหนึ่ง...ทั้งชื่อโรงเรียนและปีที่จบ...เป็นโรงเรียนและปีเดียวกับที่เขาจบ
..คิมฮิมชานเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเขางั้นเหรอ?...
เปิดหนังสือเล่มหนาไล่ไปเรื่อยๆก็ต้องตกใจเมื่อชื่อ คิมฮิมชาน เป็นนักเรียนห้องBของโรงเรียนเขาจริงๆ ยงกุกกำลังสับสน หลายอย่างประดังประเดเข้ามาจนเขาตกใจและจะรับมันไม่ไหว ร่างสูงยังคงรื้อค้นไปเรื่อยๆ ก่อนจะพบกับหนังสือพิมพ์หลายฉบับที่ถูกพับเก็บไว้ในกล่องเดียวกันกับหนังสือรุ่น
หนังสือพิมพ์เมื่อ4ปีที่แล้ว
หัวข้อข่าวพาดอยู่ในกรอบเล็กๆ แม้ตัวหนังสือพิมพ์จะเก่าแล้วแต่ข้อความนั้นก็ยังเด่นชัดอยู่
“เด็กชายนักเรียนมัธยมถูกข่มขืนยับคาตรอก...”
อะไรสักอย่างสะกิดในใจของยงกุก ทำให้เขาเปิดอ่านข่าวนั้นแทบจะทันที เนื้อข่าวบอกว่าเป็นนักเรียนชายถูกข่มขืนจากผู้ชายด้วยกัน และถูกนำส่งโรงพยาบาลโดยพลเมืองดีคนหนึ่ง และสถานที่ที่ถูกข่มขืนนั้นคือซอยหนึ่งใกล้ย่านที่เป็นที่ตั้งของผับทีเอส...
ในหัวของยงกุกอื้ออึง เหมือนความทรงจำบางอย่างมันไหลย้อนกลับมา วันนั้นที่เขาได้ช่วยใครสักคนเอาไว้ สภาพยับเยินจากการถูกทารุณกรรมทางเพศ ใบหน้าที่สวยหวาน คนที่เขาพาไปโรงพยาบาลแล้วทิ้งเพียงชื่อของตัวเองแจ้งไว้ว่าเป็นคนนำผู้เคราะห์ร้ายมาส่ง...
...ผู้ชายคนนั้น...
คือคิมฮิมชาน...
เหมือนใครเหวี่ยงค้อนปอนด์เข้าที่หัวอย่างจัง สิ่งที่ตัวเองเพิ่งรู้มันทำให้เขาช็อกจนคลำทางไปไม่ถูก ชายหนุ่มทิ้งตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง
“เห็นแล้วเหรอครับ”ยงกุกหันขวับไปมองด้วยความตกใจ มุนจงออบยืนอยู่ตรงหน้าประตู ก่อนจะเดินเข้ามาหาเขา
“ผมมีกุญแจน่ะครับ...ทุกห้องมีกุญแจสำรองอยู่ที่ผมทั้งหมด”ร่างเล็กไขข้อข้องใจ มองห้องที่กระจัดกระจายเพราะการรื้อค้น ก่อนจะค่อยๆเก็บทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง
“จำพี่ได้แล้วใช่ไหมครับ”จงออบถามคนที่นั่งนิ่ง ยงกุกพยักหน้าเล็กน้อย สมองยังไม่เข้าที่เข้าทางเท่าไหร่นัก
“ทำไมฉันไม่เคยเห็นเขามาก่อนช่วงมัธยม?”ยงกุกถามเสียงค่อย ยังตกใจไม่หายที่คิมฮิมชานอยู่โรงเรียนเดียวกับเขามาก่อน และสงสัยอย่างหนักกับรูปภาพมากมายที่ล้วนเป็นเป็นรูปของเขา
จงออบยิ้มน้อยๆก่อนจะตอบ “พี่เป็นคนค่อยข้างเก็บตัวและขี้อายน่ะครับ...แต่เขามีรอยยิ้มที่สวยมากเลยนะ”ยงกุกส่ายหัวเล็กน้อยที่จงออบบอกว่ารอยยิ้มของฮิมชานสวย มองอย่างไรเขาก็รังเกียจยิ้มโรคจิตนั้นเสียเหลือเกิน
“พี่ชอบผู้ชายคนนึงอยู่...ผมแนะนำให้พี่เขียนจดหมายบอกรัก แล้วพี่ก็เขียนมัน เอาไปสอดไว้ในล็อกเกอร์เขาทุกวัน”จงออบเล่าพร้อมกับเหลือบมองใบหน้าร่างสูงด้วย ปฏิกิริยาที่เห็นได้ชัดคือร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นหนัก ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตะลึงงัน จงออบหัวเราะ คิดไว้อยู่แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้
“คุณคงไม่เคยรู้ว่าจดหมายทุกฉบับที่คุณได้รับ...เป็นของพี่ชาย ใช่ไหมครับ?”
G•O•I•N•G•C•R•A•Z•Y
“ชีวิตของพี่...น่าสงสารนะครับ”
มุนจงออบพูดคำนี้ทิ้งท้ายเรื่องราวทุกอย่างที่เล่าให้เขาฟังจนหมด
เขาตกใจแล้วตกใจอีก กับเรื่องราวที่จงออบเล่าให้ฟัง
ข้อแรก...คิมฮิมชานอยู่โรงเรียนเดียวกับเขา
ข้อสอง...คิมฮิมชานหลงรักเขาและเป็นเจ้าของจดหมายบอกรักที่เขาเคยได้
ข้อสาม...คิมฮิมชานไปเฝ้าเขาที่หน้าผับและเดินไปส่งเขาที่บ้านทุกวัน
ข้อสี่...คิมฮิมชานถูกข่มขืนเพราะเขา
เพราะไปรอเขาอยู่ที่หน้าผับแล้วบังเอิญวันนั้นพ่อของฮิมชานโทรมาบอกให้รีบกลับบ้าน ร่างบางจึงกลับก่อน จากนั้น..ก็ถูกพวกเดนคนข่มขืนอย่างน่ากลัว
แล้วเขา...ก็เป็นคนไปพบฮิมชานแล้วพาส่งโรงพยาบาล
โลกมันคงกลมเกินไป..
พ่อแม่ของฮิมชานหนีไปอยู่สวีเดนหลังเกิดเรื่อง นั่นทำให้เขาเริ่มสงสารร่างบางขึ้นมา...ผู้ชายคนนั้นอยู่บนโลกโดยตัวคนเดียวได้ยังไงกัน
ไม่มีพ่อแม่กางปีกปกป้องยามล้ม ยามท้อ ต้องรับฟังคำนินทาจากรอบกายโดยทำเป็นไม่สนอะไร
เขา...เริ่มเข้าใจว่าทำไมคิมฮิมชานถึงกลายเป็นคนอย่างนี้...
ที่คิมฮิมชานกลายเป็นไอ้โรคจิตอย่างนี้...เพราะรักบังยงกุก
ทีบีซี...
ขี้เกียจแต่งต่อ รำคาญตัวเอง แต่งลบแต่งลบอยู่นั่นแหล่ะ L
ความคิดเห็น