คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่10 ก้าวเดินของบังยงกุก
“จองแดฮยอนลาออกแล้วนะ”
“เห? ทำไมล่ะ”
“ใครจะรู้ล่ะ หน้าตาพวกเรายังไม่เคยเห็นเลย”
“นั่นน่ะสิ”
“แล้วยงกุกล่ะ”
“รายนั้นอาจารย์จงฮยอนให้ไปฝึกงานไง”
เสียงคุยเซ็งแซ่รอบตัว ฮิมชานเลือกที่จะนิ่งฟังทุกอย่างทั้งที่รู้ดีกว่าเพื่อนถึงเรื่องราวที่พวกนั้นกำลังพูดคุยกัน พูดถึงจองแดฮยอนก็ถึงว่าน่ารักมากที่เชื่อฟังเรื่องการไม่บอกใครและเลือกลาออกไปเงียบๆอย่างที่เขาต้องการ...
อาจจะอายด้วยกระมัง หึ!
สิ่งที่คิมฮิมชานจะทำเมื่อกลับถึงบ้านคือการเดินเข้าห้อนอนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นสองปีที่แล้วหรือปัจจุบัน นั่นทำให้เกิดเรื่องผิดพลาดไปเล็กน้อยเกี่ยวกับยงกุก เมื่อวันนั้นที่เขาพายงกุกมาบ้านแล้วแอบเข้าไปสังวาสกับแดฮยอนในห้อง และชายหนุ่มดันมาเห็นเขา แผนอะไรที่วางไว้เลยเบ้เบี้ยวไปหมด จนต้องวางแผนใหม่
ความจริงฮิมชานตั้งใจว่าจะเข้าใกล้ชิดยงกุกให้ได้มากที่สุด จะไม่ทำเหมือนที่ทำกับแดฮยอน...แต่เพราะเหตุการณ์มันจำยอม ถึงต้องทำแบบนั้น
กะว่าจะทะนุถนอม...แต่หนูดันตื่นเสียก่อนได้...
ร่างบางเปิดประตูห้องเข้าไปก่อนจะขมวดคิ้วย่นเมื่อไม่เห็นยงกุกอยู่ในห้อง คงไปที่ไหนกับจงออบ อาจจะเป็นด้านล่าง ในครัว หรือที่ไหนก็ตาม
เซ็กส์เมื่อวานเป็นที่พึงพอใจของเขา..รู้สึกดีที่นอกจากยงกุกทำตัวน่ารักแล้วยังเติมเต็มเขาแบบที่ไม่เคยได้รับจากแดฮยอนมาก่อน
ไม่นานประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา มุนจงออบเห็นพี่ชายนั่งอยู่ในห้องก็ส่งยงกุกแค่เพียงประตูหลังจากพาเจ้าตัวไปหาอะไรกินกันที่ห้องครัวเป็นมื้อเย็น ยงกุกมองคนที่นั่งอยู่ที่เตียง ความรู้สึกมันบอกว่าเขากำลังจะต้องร่วมรักกับคนๆนี้อีกแล้ว
ไอ้โรคจิตนี่มันบ้าเซ็กส์มากหรือไงกัน
ท่องไว้สิยงกุก...เพื่ออิสรภาพ ...
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข้าตรงหน้าฮิมชาน “กลับมาแล้วเหรอ”
แม้จะดูตกใจกับการกระทำของร่างสูงแต่ฮิมชานก็ไม่ได้ขยับหนี แววตาเรียบเฉยสั่นระริกเล็กน้อยก่อนจะกลับเป็นเหมือนเดิม มือหนาประคองใบหน้าหวานที่นิ่งสนิททว่าในใจกำลังเต้นแรงเพราะวามประหลาดใจเอาไว้ก่อนจะโน้มตัวขึ้นสัมผัสริมฝีปากแผ่วเบา
“ทำไม...”เสียงทุ้มแหบครางถาม มองคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจ ยงกุกยิ้มน้อยๆในใบหน้าแต่ไม่ตอบ เอื้อมือปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของอีกฝ่าย ฮิมชานนิ่งให้อีกคนถอดเสื้อของตัวเองออก “ทำทำไม”ฮิมชานถามย้ำอีกครั้ง ยงกุกก็ไม่แม้จะตอบ ชายหนุ่มวกมือลงจะถดกางเกงให้ร่างบาง พลันกลับถูกพลักอย่างแรงจนกระเด็นไปกองที่พื้น
“ถามว่าทำไม!”เสียงแหบตะโกนถาม “ทำไมอยู่ๆถึงเปลี่ยนไป”
ใบหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายทำให้ยงกุกใจเสียนึกว่าตัวเองกำลังจะถูกจับได้ ทว่าชายหนุ่มก็มีสติมากพอจะคลี่ยิ้มที่คิดว่าสวยที่สุดส่งให้ฮิมชานพลางเอ่ยเสียงนุ่ม “ขอโทษที่ทำให้ไม่พอใจ...ฉันแค่คิดว่านายน่าจะชอบที่ฉันทำแบบนี้” รอยยิ้มละไมยังส่งให้อีกคนแม้จะรู้สึกหวาดกลัวกับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของร่างบางก็ตามที
ฮิมชานครุ่นคิดอย่างไม่ไว้ใจ...เพราะคนที่ทำท่ารังเกียจเขาเมื่อหลายวันที่แล้วจู่ๆจะมาทำดีกับเขาเพื่ออะไร..แม้จะรู้สึกว่าในใจมันสั่นระรัวก็ตามที แต่มันไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย
“ทำไมต้องทำที่ฉันชอบ”ถามอีกครั้ง ยงกุกครุ่นคิดในใจเล็กน้อย วินาทีนี้ทำอย่างไรก็ได้ให้ฮิมชานไว้ใจ และไม่สงสัยอะไรเขาให้มากที่สุด
“ฉันรักนาย...”
เหมือนทั้งห้องจะนิ่งเงียบ ฮิมชานดูตกใจเล็กน้อยกับคำพูดนั้น มือเล็กเริ่มสั่นน้อยๆ
“จริงเหรอ...?”ครางถามผะแผ่ว ใจกำลังเต้นรัวจนแทบจะเหนื่อยกับคำพูดที่แสนธรรมดา
ยงกุกมองคนที่เริ่มเย็นและนิ่งก่อนจะลุกค่อยๆเดินเข้าไปหา
“ฉันชอบนายตั้งแต่ปี1นะ มองนายมาตลอดเลย แต่เห็นนายเงียบๆเลยกล้าคุยด้วย”ยงกุกเอ่ยเสียงอ่อนเหมือนกับคนกำลังระบายความในใจที่แอบซ่อนมานาน
เนียนยิ่งกว่าดาราฮอลลีวูด...
“ฉันตกใจมากนะเรื่งนายกับแดฮยอน...ไม่คิดว่านาย...”
“ฉันโรคจิต!”เหมือนจะดีอยู่แล้ว ฮิมชานสวนขึ้นมาทันควัน สีหน้าเรียบนิ่ง “ไม่...นายไม่ได้โรคจิต ขอโทษที่เคยว่า”เอาน้ำเย็นเข้าลูบอีกคนแล้วนั่งลงข้างๆกัน มือหนาเลื่อนกุมมืออีกคนไว้
“ฉันรักนายจริงๆนะ...ฉันเจ็บปวดมากที่นายทำอย่างนี้กับฉัน...ทั้งที่เรารักกัน”ฮิมชานขยายตาเบิกกว้างเล็กน้อย
ยงกุกรู้...
“นายบอกเมื่อคืนว่านายรักฉัน...เรารักกันไม่ใช่เหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยถาม ฮิมชานหลุบห้าลงต่ำ ฟันขาวขบริมฝีปากแน่น
“รักกันจริงเหรอ”ในสมองตีรวน สับสนกับำพูดของคนตรงหน้า ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องจริงเรื่องหลอก กลัวว่าเป็นเรื่องหลอก แต่ในใจเต็มตื้นเหลือเกินกับคำบอกรัก...
เพราะเขา..ก็รักบังยงกุกมากจริงๆ
“จริง...ฉันไม่หลอกนาย...เรารักกัน”ใจกล้าโอบอีกคนเข้าสู่อ้อมกอดให้ใบหน้าสวยมาซบอยู่ที่อกแล้วแอบเบ้หน้าด้วยความรังเกียจ
“ฉัน...ฮึ่ก! รักนาย”ความรู้สึกเปียกชื้นเริ่มก่อนตัวที่หน้าอกของผม หึ! คนโรคจิตอย่างคิมฮิมชานที่ตีหน้าเรียบเฉยที่ผมเคยกลัวหนักหนากำลังเสียน้ำตา
น่าสมเพช
“ไม่เจ็บเหรอ”ฮิมชานเงยหน้าเปื้อน้ำตาหยดเล็กของความตื้นใจขึ้นมองคนถาม ยงกุกคลี่ยิ้มอ่อนโยน
“นายมีอะไรกับแดฮยอนอย่างที่ทำกับฉันอย่างนั้นหรือเปล่า...เลือดนายไหล ยไม่เจ็บเหรอ”เสียงทุ้มแสดงถึงความเป็นห่วงพาเอาน้ำตาที่เป็นหยดเล็กกลิ้งร่วงบนแก้มเนียนอีก ไหลลงมาอีก
“ไม่เจ็บเลย ไม่เจ็บ ฮึ่ก!”ฮิมชานซบลงกับหน้าอกแกร่งอีกครั้งก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลริณ
หัวใจที่ร้างว่างเปล่าเหมือนได้ยาทิพย์ให้กระชุมกระชวยขึ้นมาได้ เกราะกำแพงอันแข็งแกร่งที่เคยสร้างไว้กลับพังทะลายเพียงเพราะคำบอกรักและความห่วงใยจากคนที่รักมากที่สุด รักมากจนหมดใจ
แม้คำว่ารักและความห่วงใยนั้นจะถูกแสดงออกมาเพียงแค่หน้าม่านเพียงเท่านั้น
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมคนที่เฉยชาน่ากลัว มีรอยยิ้มที่น่ารังเกียจถึงได้ร้องไห้ออกมาหนักขนาดนี้เพียงแค่คำบอกรักที่แสนลวงโลกของเขา แต่มือหนาของยงกุกก็ยกลูบหัวเล็กเพื่อปลอบประโลมทว่าใบหน้าเหยียมยิ้มสมใจ...แผนการเขากำลังดำเนินไปได้ดีกวี่คิดอีกเสียด้วยซ้ำ
น่าสมเพชนายจังนะ...คิมฮิมชาน
ทีบีซี.
คนที่น่าสงสารที่สุด ไม่ใช่คนที่อ่อนแอที่สุด แต่เป็นคนที่เข้มแข็งมากที่สุดต่างหาก...
ความคิดเห็น