คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อินโทร
HURT…เจ็บเท่าไหร่...ถึงจะเท่ากัน
“ปล่อยนะฮะ!”เสียงประท้วงดังตลอดทางเดินของโรงแรมหรู แต่คงไม่มีใครมาสนใจเจ้าของโรงแรมว่าจะลากหนุ่มที่ไหนเข้าห้องในโรงแรมตัวเอง
“เงียบ!!!”ดั่งคำประกาศิต เสียงประท้วงเงียบหายไป หากแต่การขัดขืนก็ยังคงอยู่
“พี่ยองอุน”เสียงทุ้มหวานเอ่ยเว้าวอน ดวงตาสีดำสนิทเจือการขอร้องอยู่ในที ดูน่าสงสารกับปมคิ้วบางที่ขมวดหากันแน่นเพราะเจ็บที่ข้อมือโดนลากถูลู่ถูกังไม่มีปราณี
แต่คงไม่เกิดหรอก...ไอ้ความรู้สึกสงสารของยองอุนต่อคนๆนี้
“ห้ามนายเรียกฉันด้วยชื่อนี้!!”ตวาดเสียงดังใส่จนคนฟังหน้าชา
“เรียกคังอินห่างเหินจะตาย...ยองอุนน่ะชื่อพี่นะ เรียกสิ”
“ฮะ...พี่ยองอุน”
เสียงหัวเราะในวันวาน การกอดคอหยอกล้อของพี่ชาย...หายไปหมดแล้ว
ลำตัวบอบบางถูกดันเข้าในห้องสูทกว้างของโรงแรมในเครือคิม ยองอุนผลักคนเป็นน้องแรงๆจนเซไปปะทะกับผนัง คนร่างสูงกว่าทาบทับร่างโปร่งบางไว้ไม่ให้หนี
“ทีนี้ก็มาชดใช้ความผิดของนายเสียที...โจคยูฮยอน”
เสียงหัวเราะดังออกมาจากห้องมอปลายปีสามทุกกลางวัน เป็นเรื่องปกติที่ใครผ่านไปมาจะได้ยินเด็กหนุ่มสองคนหัวร่อต่อกระซิบกันทั้งที่ยังยัดข้าวเอาไว้เต็มสองแก้ม
โจคยูฮยอนกับคิมรยออุก...สองคนไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เพราะคยูฮยอนเก่งกว่ารยออุกมาก สอบได้ที่หนึ่งของการรับสมัครนักเรียน เลยได้อยู่ห้องเอ ส่วนรยออุกเองก็โดนปัดท้ายแถวไปห้องดี...
ดูห่างกันมากจนไม่คิดว่าจะคบกันเป็นเพื่อนได้
เพื่อนในห้องชอบบอกว่าคยูฮยอนใฝ่ต่ำ คบเพื่อนทีไม่ดูระดับมันสมอง แต่ตัวเขาเองไม่เห็นว่ามันจะเกี่ยวกันตรงไหน เขากับรยออุกเป็นเพื่อนกันมาแต่สมัยมอต้น เรื่องอะไรจะยอมทิ้งเพื่อนนิสัยดีอย่างรยออุกไปกัน
แล้วที่สำคัญน่ะ...พี่ชายของเพื่อนรักก็เป็นสาเหตุหนึ่งด้วย
รยออุกชอบมาบ่นให้ฟังว่าพี่ชายตนนั้นจู้จี้ขนาดไหน ผู้บริหารโรงแรมเครือคิมนั่นน่ะ ภายนอกอาจดูสุขุมเย็นชา แต่จริงๆแล้วจู้จี้ขี้บ่นเป็นแม่คนที่สองเลยทีเดียวเชียวล่ะ
“นายก็ชอบยิ้มอย่างนี้ทุกทีเวลาที่ฉันมาบ่นพี่ยองอุนให้ฟังน่ะ”เสียงเล็กเสียงน้อยยังคงต่อว่าเพื่อนรักที่ไม่เห็นด้วยกับประเด็นที่ว่า...คุณพี่ชายน่ะน่าเบื่อ
คยูฮยอนยิ้มให้แล้วแก้ตัวแทนพี่ชายเพื่อนเสร็จสรรพว่าคนเป็นพี่ก็ห่วงน้องเป็นธรรมดา รยออุกเบ้หน้าให้ไม่เห็นด้วย
“ไม่จริงหรอก พี่ยองอุนน่ะ อยากเป็นแม่คนที่สองของฉันมากกว่า”ว่าแล้วก็ตักไข่ม้วนคำใหญ่ใส่ปาก คยูฮยอนยิ้ม...ยิ้มทุกครั้งที่ได้ยินแม้เพียงชื่อของพี่ชายเพื่อน...คิมยองอุนคนนั้น
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คยูฮยอนทำตัวคล้ายจะตกหลุมรักพี่ชายเพื่อน คงเป็นตั้งเต่พี่ยองอุนมารับรยออุกที่โรงเรียนเมื่อห้าปีก่อนตอนอยู่มอต้นปีสองล่ะมั้ง พี่ชายมากับรถออดี้คันหรูสมฐานะ การแต่งกายภูมิฐานเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ที่ถูกใจคยูฮยอนมากที่สุดคงเป็นตัวอวบๆของพี่ชายนั่นแหล่ะ
พี่ชายเหมือนคุณพ่อไม่มีผิด...ถ้าจับพี่ยองอุนไปถอดสูทถอดไทออกแล้วเอาเสื้อยืดตัวย้วยกับกางเกงเลมาให้ใส่คงเหมือนมากไปกว่านี้
ดูอบอุ่นและน่ากอดที่สุดเลย...
ร่างบอบบางที่ถูกคร่อมครอบทั้งกายติดผนังแทบจะไม่อยากจะหายใจ กลัว...กลัวว่าถ้าคยูฮยอนหายใจขึ้นมา ลมหายใจนี้อาจจะทำให้พี่ชายตรงหน้าโกรธ
ทั้งที่คยูฮยอนกลั้นใจนานสองนานทว่าลมหายใจของอีกคนกลับเป่ารินรดไปทั่วซอกคอและใหน้า คยูฮยอนเบนหน้าหลบลมหายใจอุ่นๆของพี่ยองอุน...แต่มือกร้านก็จับหน้าเขากลับมา แรงบีบไม่น้อยเลยที่กรามทำให้ต้องลืมตาส่งสายตาอ้อนวอนระคนเจ็บปวด หวังว่าจะสื่อไปถึงคนทำ...บอกให้รู้ว่าเจ็บ
แล้วก็คงเป็นเพียงหวังเมื่อยองอุนไม่มีทีท่าว่าจะสงสารเห็นใจคนที่นิ่วหน้าเจ็บ ซ้ำยังสะบัดร่างสูงโปร่งทว่าบางเฉียบของคยูฮยอนให้ลงไปกองอยู่ที่พื้น มองใบหน้าเบ้เบี้ยวด้วยความรังเกียจ...จนถึงขั้นเกลียด
เกลียดคนที่เลวทราม ทำร้ายแม้เพื่อนของตัวเอง...ฆ่าเพื่อนตัวเองให้ตายทั้งเป็นทั้งที่ใบหน้ายังยิ้มแย้ม!!! มองดูร่างกายโสโครกของคนที่เคยเป็นน้องรักอย่างไม่เหลือเค้าของความหลังที่หวานฉ่ำ คิดแล้วก็ขยะแขยงมือที่เคยลูบหัวเด็กคนนี้อย่างเอ็นดู
คยูฮยอนถอยถดหนีไปเมื่อคนเป็นพี่สาวเท้าเข้ามาใกล้จนลุกแล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้องหนึ่ง ยังไม่ทันจะได้ปิดประตูสนิท ทั้งบานก็ถูกกระชากออกอย่างแรงปรากฏร่างสูงใหญ่ยกยิ้มอย่างสมเพช
อยากจะหนีหรือจะสื่อความนัยนือะไรกันแน่โจคยูฮยอน...ถึงได้นำมาเข้าห้องนอนแบบนี้น่ะ
ขาเล็กก้าวถอยอย่างหวาดกลัวกับท่าทีของคนตัวสูงกว่าจนสะดุดล้มลงไปกองแล้วก็ต้องลอยหวือขึ้นเพราะมือใหญ่กระชากคอเสื้อขึ้นมาก่อนผลักแรงๆให้ล้มไปกองที่เตียงกว้าง
“ฉันคิดอยู่นานว่าจะลงโทษคนเลวอย่างนายยังไง...แต่ในเมื่อนายเป็นคนเชิญชวน...ฉันองก็จะรับไว้”ประโยคสื่อนัยน์ถึงความหมายที่คนฟังต้องหน้าร้อนวาบ ใบหน้าคมเข้มโน้มไปกระซิบบางอย่างที่ริมใบหูเล็ก
“เอาแบบที่น้องฉันเจอเลยเป็นไง...อยากรู้มั๊ยว่าน้องฉันเจออะไรบ้าง”
“ไม่..ฮึก ไม่เอา”น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อรู้ว่าบทลงโทษของตนเองคืออะไร ไม่อยากรู้...ไม่อยากรู้สักนิดว่ารยออุกเจออะไรมาบ้าง
เสียงร้องอย่างหวาดผวาดังลั่นห้องแคบโสโครก ตึกร้างๆอย่างนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านมาได้ยินอยู่แล้ว ต่อให้ร้องลั่นขนาดไหน...ก็คงไม่มีใครจะได้ยิน
ลำตัวแดงเถือกบิดเร่าใต้ร่างสูงใหญ่ น้ำตานองใบหน้าแสนจะน่ารักที่บิดเบี้ยว ทว่าคนที่คร่อมเหนือกายไม่มีทีท่าว่าจะหยุดการกระทำอันแสนป่าเถื่อน มือหยาบลูบไล้ไปทั่วร่างกายที่เป็นแนวสีแดงจากการลงน้ำหนักของเข็มขัดนักเรียน
ร่างกายยังขยับเข้ากระชั้น โหมแรงใส่ร่างเล็กบางไม่มียั้ง ไม่ได้ฟังถึงความเจ็บปวดที่อีกคนได้รับ รู้เพียงอย่างเดียวว่าตอนนี้ ณ เวลานี้คิมจองอุนกำลังมีความสุข
สุขที่ได้เห็นมารหัวใจอย่างคิมรยออุกกำลังแตกสลาย สุขกับน้ำตาที่เอ่อล้นท่วมจนอาบนอง
...ใครล่ะ!!ใครใช้ให้มันมายุ่งวุ่นวายกับโจคยูฮยอนของเขากัน
บอกแล้วว่าคยูฮยอนน่ะใฝ่ต่ำ!เลือกมาคบกับเพื่อนเก่าสมองทึบอย่างมัน แทนที่จะเลือกเขา
ถ้าคยูฮยอนเลือกเขาเสียตั้งแต่แรก...ก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก
TBC.
ความคิดเห็น