คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Cherish :: [5]
--------------------
Cherish
--------------------
Term 1 :: น้องสาว!!
-------------------------------------------------
หน้าประตูบ้านของ ซีวอน
ร่างสูงยืนอ่านแผ่นกระดาษที่แปะอยู่หน้าประตูบ้านตัวเอง
“ไม่อยู่!!ไปงานศพเพื่อนแม่ที่ต่างจังหวัดอีก 3 วันกลับ”
ชเว ซีวอน อยากจะบ้าตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย สรุปว่าวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย และเค้าต้องเป็นคนดูแลฮยอกแจใช่มั๊ยเนี่ย ร่างสูงคิดอย่างละเหี่ยใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจแล้วอุ้มร่างบางเข้าในบ้านของตัวเอง และพาไปยังห้องนอนของตัวเอง
ซีวอนค่อยๆวางร่างเล็กลงนอนบนเตียงสีขาวสะอาดของตัวเองอย่างระมัดระวัง ก่อนจะจัดท่าให้ร่างเล็กนอนสบายที่สุด
“เสื้อผ้าเปียกหมดเลย ทำไงดีว่ะ” ร่างสูงถึงกับคิดหนัก เมื่อนึกถึงว่าต้องเช็ดตัวให้กับฮยอกแจ ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องรู้สึกเขินด้วย ทั้งๆที่เค้ากับฮยอกแจก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน
“เฮ้อ เอาก็เอาว่ะ ผู้ชายเหมือนกัน ยังไงก็ไม่มีอะไรต้องอาย”
-------------------------------------------------------------------
“อื้ม” ร่างเล็กๆค่อยลืมตาด้วยความรู้สึกมึนนิดๆ ก่อนที่จะเริ่มมองไปรอบๆห้อง ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในห้องของใครก็ไม่รู้ แถมยังชุดนอนนี่อีก
“ตื่นแล้วหรอ” ร่างเล็กหันไปทางต้นเสียงทันที ก็พบว่าคนทำให้เค้าต้องเดินออกมาร้านไอศกรีมกำลังนั่งดูทีวีอยู่สบายใจเฉิบ
“นาย!! นายมาทำอะไรที่นี่” ฮยอกแจกล่าวน้ำเสียงงงเล็กๆ
“ก็นี่บ้านฉันนี่ แล้วนี่มันก็ห้องนอนฉันด้วย”
“แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ ได้ยังไง?”
“ก็นายตากฝนจนแป็นลมไปไงล่ะ จำไม่ได้รึไง”
“หรอ.....อ้อ ฉันจำได้แล้ว แล้วนายก็จูบฉันด้วย” ร่างเล็กไม่วายกัดจิกเล็กๆด้วยความน้อยใจในการะกระทำของซีวอน
“เรื่องนั้นฉัน......” แม้จะอยากพูดออกมาแต่ก็พูดไม่ออก ร่างเล็กมองด้วยสายตาน้อยใจนิดๆ
“ถ้ามันพูดยากก็ไม่ต้องพูด”น้ำเสียงที่เปล่งออกมามีแววตัดพ้อน้อยๆ ร่างสูงมองอย่างรู้สึกผิด แต่ฮยอกแจกลับไม่สนใจ
“แล้วเสื้อผ้าฉันล่ะ แล้วนายเอาชุดใครมาให้ฉันใส่” ถามเปลี่ยนเรื่องมันซะเฉยๆ ทำเอาคนนั่งฟังอยู่ปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลยทีเดียว
“ชุดของนายฉันเอาไปซักอยู่ ส่วนชุดนี่ก็ชุดยัยอึนจอง น้องสาวฉันเอง”
“งั้นหรอ มิน่าสีชมพูเชียว” น้องสาวหรอ? อย่างหมอนี้เนี่ยนะ มีน้องสาวด้วยไม่น่าเชื่อ
“นี่เลิกสงสัยซักทีได้มั๊ย เอ้านี่กินซะ จะได้กินยา”ว่าพลางดันชามโจ๊กมาตรงหน้าของฮยอกแจ ฮยอกแจมองชามโจ๊กกับหน้าซีวอนสลับกันไปมาด้วยสีหน้าไม่ค่อยไว้ใจ
“อย่าทำสีหน้าแบบนั้นได้มั้ย”
“ฉันจะมั่นใจได้ไงว่า นายไม่ได้ใส่อะไรลงไปในนี้” มันก็ไม่ผิดนี่นาที่เค้าจะระแวงไว้ก่อน จริงอยู่ที่ว่าซีวอนช่วยเค้าแต่ เรื่องที่ซีวอนไม่ค่อยจะชอบหน้าเค้าก็ยังคงเป็นความจริง บางทีหมอนี่อาจจะแอบใส่อะไรไว้ในนี้ก็ได้ คิดมากไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอะไรนี่
“นี่นาย...” แต่ไม่ทันที่ร่างสูงจะได้พูดอะไรก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นซะก่อน
“กริ๊ก” พร้อมๆกับร่างของเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียนมัธยมต้น ปรากฏขึ้น รอยยิ้มน่ารักปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กผู้หญิงคนนั้น พร้อมๆกับเสียงใสๆที่เอ่ยทักคนที่อยู่ในห้อง
“พี่ซีวอน เพื่อนพี่เป็นไงมั่งค่ะ??” พูดพลางมองไปที่เตียงที่ฮยอกแจนั่งอยู่ เมื่อเห็นว่าฮยอกแจสามารถตื่นขึ้นมานั่งได้แล้ว อึนจองก็รีบพาตัวของตัวเองไปนั่งใกล้กับฮยอกแจทันที พร้อมกับถามไถ่อาการ ราวกับว่าตัวเองเป็นคุณหมอ
“อ้าวพี่ตื่นแล้วหรอค่ะ รู้สึกดีขึ้นรึยังค่ะ”
“อืม ดีขึ้นแล้วล่ะ” ฮยอกแจตอบยิ้มๆ พลางมองหน้าเด็กสาวด้วยสายตาเอ็นดู
“เย้! งั้นก็ดีแล้วล่ะคะ เดี๋ยวพี่ทานโจ๊กก่อนนะ จะได้ทานยานะคะ”
“นี่อึนจอง ไปทำการบ้านได้แล้ว”
“ค่า งั้นเดี๋ยวอึนจองไปทำการบ้านก่อนนะคะ” พูดจบก็รีบวิ่งออกจากห้องไปทันที โดยที่ลืมปิดประตูห้องอีกต่างหาก ซีวอนมองน้องสาวตัวเองพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ถ้าไม่ได้อึนจองเค้าก็คงไม่รู้จะทำยังไงกับฮยอกแจที่ไข้สูงลิบ เพราะ ตัวเค้าเองไม่เคยที่ต้องมานั่งปฐมพยาบาลคนป่วยมาก่อน ตอนแรกที่เห็นโน้ตของแม่แปะไว้หน้าบ้านเค้าแทบจะตาย เลยลืมไปว่า ยังมีอึนจองอยู่
--------------------------------------------------------------------
“กลับมาแล้วค่า”เสียงใสๆดังขึ้นหน้าประตูบ้าน ใบหน้าหวานขมวดคิ้วอย่างแปลกที่ไม่มีเสียงตอบกลับมาเหมือนทุกครั้ง แถมในครัวก็มืดอีกต่างหาก แก้มใสพองลมขึ้นทันที
“ไปไหนกันหมดนะ ไม่มีใครอยู่เลยรึไง” ถอดรองเท้าเก็บไว้ที่ชั้นวางอย่างเรียบร้อยผิดกับของอีกคนที่ถอดไว้ระเกะระกะ อึนจองมองอย่างขัดใจกับนิสัยของพี่ชายตัวเองก่อนจะก้มลงเก็บรองเท้าของพี่ชายตัวเองให้เข้าที่ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่ารองเท้ามันไม่ได้ของพี่ตัวเองเพียงคู่เดียว
“มีเพื่อนมาหรอเนี่ย??”
ร่างบางเดินไปเปิดไฟที่ห้องครัว
“แม่ค่ะ แม่อยู่มั๊ยอ่ะ ไปไหนอ่ะ แม่ค่ะ” เดินหาจนรอบบ้านแล้วแต่ก็ยังไม่เจอใครเลย
“แม่ไม่อยู่หรอเนี่ย...ไปไหนนะ”
“พี่ค่ะ พี่ซีวอน พี่อยู่มั๊ยอ่ะ” ร่างเล็กๆเดินขึ้นชั้นสอง ร้องเรียกหาพี่ชายตัวเอง จนมาถึงหน้าประตูห้อง ขณะที่กำลังจะเปิดเข้าไป ซีวอนก็เปิดประตูสวนมาพอดี
“อึนจองวันนี้เราอยู่บ้านด้วยหรอ”
“พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไงค่ะ หนูเพิ่งกลับมาจากโรงเรียนนะคะ” มองหน้าพี่ชายตัวเองอย่างเคืองนิดๆ พูดยังกะเราไปเที่ยวเถลไถลมาอย่างงั้นแหละ
“ก็พี่นึกวาเราจะได้งานศพกับแม่ที่ต่างจังหวัดซะอีก”
“จะบ้าหรอค่ะ หนูมีเรียนนะคะ”
“เออเรามาก็ดีแล้ว ช่วยอะไรพี่หน่อยสิ”
“อะไรค่ะ” อึนจองทำหน้าสงสัยทันที เมื่อพี่ชายเอ่ยขอให้ช่วย ปกติไม่เคยให้เราช่วยนินา มีช่วยเราตลอด มีอะไรรึเปล่านะ
“เพื่อนพี่ไม่สบาย เราช่วยไปเช็ดตัวให้หน่อยได้มั๊ย”
“แต่ว่าหนูมีการบ้านนะคะ”
“เถอะน่า ช่วยพี่หน่อย เราก็รู้ว่าพี่ทำเรื่องพวกนี้ไม่เป็น”
“ก็ได้ค่ะ” อึนจองตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ แต่ทันทีที่ได้เห็นว่า เพื่อนของพี่ชายตัวเองเท่านั้น ตากลมโตก็เบิกโพลง วิ่งไปหาพี่ตัวเองทันที
“พี่ค่ะ เพื่อนพี่เป็นผู้ชายนิค่ะ”
“ก็ใช่ไง แล้วทำไมหรอ” ยังมาก็ใช่ แบบหน้าตายเฉยอีก แล้วโดนแจกค้อนไปวงใหญ่
“แต่หนูเป็นผู้หญิงนะคะ”
“ก็เช็ดตัวเฉยๆไง เดี๋ยวพี่เปลี่ยนชุดให้เค้าเองก็ได้นะ ช่วยพี่หน่อย” ร่างสูงงั้นลูกอ้อนมาใช้ทันที ดีเท่าไหร่แล้วที่ฮยอกแจหลับอยู่ สีหน้าของซีวอนตอนเวลาอ้อนเนี่ย มันตลกจะตายไป มันขัดกับตัวที่โตมากๆของเค้าแล้ว ใครเห็นก็ต้องขำทั้งนั้นแหละ มีแต่อึนจองเท่านั้นแหละ ที่ได้เห็นสีหน้าแบบนี้คนเดียว
“ก็ได้ค่ะ” ร่างเล็กขำเบาๆกับท่าทางของพี่ชาย
...................
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบใจมากเลยนะ ยัยน้องสาวตัวแสบของพี่” มือใหญ่ยกขึ้นขยี้หัวน้องสาวอย่างเอ็นดู
“พี่อ่ะ แล้วพี่จะให้เค้าใส่อะไรนอนล่ะ เสื้อผ้าเค้าเปียกแบบนั้นอ่ะ”
“นั้นสิ พี่ลืมไปเลย เอางี้ละกันพี่ขอยืมชุดเราหน่อยละกัน” รีบออกปากหยิบยืมชุดจากน้องสาวทันที อึนจองได้แต่ทำแก้มป่องๆกับคำของพี่ชายตัวเอง ‘ชุดตัวเองก็มีนะ’
“ทำไมต้องเป็นหนูอ่ะ”
“ก็จะให้เค้าใส่ชุดพี่รึไงล่ะ” อึนจองนึกเปรียบรูปร่างพี่ชายกับคนที่หลับอยู่บนเตียงแล้ว ให้พี่เค้าใส่ชุดของพี่ชายคงไม่ดีแน่ หลวมแน่ๆ
“ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูไปเอาชุดมาให้นะคะ”
-----------------------------------------------------------------
“พี่ค่ะ พี่เป็นเพื่อนพี่ชายหรอค่ะ” ตั้งแต่ทำการบ้านเสร็จอึนจองก็มาคลุกตัวกับฮยอกแจ ไม่ว่าฮยอกแจจะทำอะไร ก็จะมีเสียงเล็กๆคอยมาชวนคุยอยู่เสมอ แต่น่าแปลกตรงที่ว่า ฮยอกแจยอมคุยกับอึนจอง ชนิดที่ว่าไม่มีเงียบใส่เลย
“ก็ไม่เชิงหรอก ก็แค่เพื่อนร่วมห้อง” อึนจองพยักหน้ารับเล็กน้อย
“อ้อ อย่างพี่ชายเนี่ยนะ มีเพื่อนน่ารักแบบนี้” ทำเอาคนถูกกล่าวถึงสะดุ้งนิดๆ ชี้หน้าน้องสาวตัวเองแบบคาดโทษก่อนที่จะจัดการไล่ตัวเจ้าดีไปนอน เพราะนี่ก็ 4 ทุ่มกว่าแล้ว เลยเวลานอนของยัยตัวแสบมาพอสมควร
“อ้าว ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ไปเลยๆๆ ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้มีเรียนพิเศษนะ” คนโดนไล่หน้ายู่ลงทันที แก้มใสๆพองลมขึ้นอย่างขัดใจทันที
“วันนี้พี่ชายเป็นอะไรอ่ะ ไล่จังเลย” หน้าคว่ำลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่มีท่าทีว่าพี่ชายจะยอมลงให้เลย
“ไปนอน”
“ก็ได้ค่ะ ราตรีสวัสดิ์นะคะ”
“ฮึๆๆๆ” เสียงหัวเราะเล็กดังขึ้นมาจากมุมห้องบริเวณเตียงนอน
“หัวเราะอะไร”
“น้องสาวนายน่ารักดีนะ”
“อืม ใครก็พูดแบบนั้น”
“ดูท่านายจะรักน้องสาวนายมากเลยนะ”
“ก็ทำนองนั้นแหละ” ทำไมกันนะ ทำไมถึงรู้สึกวูบๆขึ้นมาอิจฉาน้องที่ได้รับความรักจากผู้ชายตรงหน้านี้ได้นะ คงเป็นเพราะท่าทีที่ซีวอนแสดงกับน้องมันต่างกับที่ซีวอนแสดงกับเค้างั้นหรอ ก็คงใช่ แต่ทำไมล่ะ ทำไมต้องอิจฉาน้องด้วย ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าเป็นพี่น้องกับ ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ??
-------------------------------------------------
TBC
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk ::
มาต่อแล้วนะคะ ^^ ใกล้สอบของราชมงคลแล้ววันที่ 10-11 มี.ค นี้ค่ะ เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น