คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Cherish :: [3]
----------------------
Cherish
----------------------
Term 1 :: ไอศกรีมกับเพื่อน(หรอ)???
-------------------------------------------------
“นี่ นายขึ้นมาทำอะไรที่นี่” ร่างเล็กที่หันมาถามด้วยความแปลกใจ เพราะดาดฟ้าอาคารนี้ไม่ค่อยจะมีคนขึ้นมาเท่าไหร่ ดงแฮยิ้มแหย่ๆก่อนจะชูเสื้อสูทของตัวเองที่เปียกโชกของตัวเองขึ้นมาให้ร่างเล็กนั้นดู
“ก็ฉันเอาเสื้อมาตากนะ มันเปียกนิดหน่อย”
“งั้นหรอ” ร่างเล็กตอบด้วยน้ำเสียงเย็นๆ
“ว่าแต่.......ฮยอกแจมาทำอะไรที่นี่หรอ”
“มันเรื่องของฉัน” ร่างเล็กพูดพลางเอามือเช็ดน้ำตาที่ปริบที่ขอบตาตัวเอง เค้าไม่ต้องการ ให้ใครได้เห็นมัน แต่เหมือนว่าฟ้าจะไม่ค่อยเข้าข้างซะเท่าไหร่ เมื่อดงแฮหันมาเห็นเข้าเต็มๆ
“นี่ฮยอกแจร้องไห้หรอ?”
“อะไร เปล่านี่”พูดจบร่างเล็กก็เดินลงไปจากดาดฟ้าทันที ทิ้งให้ดงแฮยืนงงอยู่คนเดียว
“เค้าเป็นอะไรของเค้านะ”ดงแฮยืนพึมพำอยู่คนเดียว
------------------------------------------------------------------------------
วันต่อมา
ยังคงเป็นกับทุกๆวันที่ฮยอกแจเข้ามาในห้องเรียนโดยไม่ทักทายใครแต่วันนี้จะแปลกไปก็ตรงที่ว่า ไม่ว่าใครจะทักทายอะไรฮยอกแจก็ไม่ทันไปมองเลยแม้แต่นิดเลย จากที่ปกติเป็นคนที่เงียบอยู่แล้วกลับเพิ่มความเงียบเข้าไปอีก จนไม่มีใครกล้าเข้าไปทักทายอะไรเลย
ทั้งสามคน ซีวอน ฮันกยองและคิบอม มองด้วยความประหลาดใจ
“หมอนั่นเป็นอะไรของเค้าว่ะ”ซีวอนพูดด้วยความสงสัย
“ไม่รู้สิ..............อ้อ แต่เมื่อวานดงแฮบอกว่าฮยอกแจเค้าร้องไห้ด้วยนะ” คำพูดของคิบอมทำให้ซีวอนนิ่งเงียบไป ‘ร้องไห้หรอ? คนแบบนั้นหรอจะร้องไห้’
--------------------------------------------------------------------
จนขณะนี้เปิดเทอมมาได้ 2 อาทิตย์กว่าแล้วทุกๆวันยังคงผ่านไปเหมือนปกติ ฮยอกแจยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่มีอยู่อย่างเดียวที่เปลี่ยนไปคือ ร่างเล็กแทบไม่มองหน้าใครเลย แม้ว่าซีวอนจะพยายามพูดยั่วโมโหยังไง ร่างเล็กก็ไม่หันไปสนใจเลย
--------------------------------------------------------------------
วันนี้คงเป็นที่นักเรียนทุกคนมีความสุขที่สุด เพราะวันนี้ครูทั้งโรงเรียนต้องเข้าประชุมใหญ่ จึงจำเป็นต้องปล่อยนักเรียนกลับบ้านกับก่อนเวลาเลิกเรียน
ปี 3 ห้อง C
เพื่อนซี้ทั้ง 4 คน กำลังปรึกษากับว่า ในเมื่อโรงเรียนเลิกครึ่งวันแบบนี้ จะไปสิงสถิตกับที่ไหนก็กลับบ้านดี
ดงแฮเสนอว่า จะไปร้องคาราโอเกะ แต่ซองมินนั้นกลับเสนอว่า จะไปกินไอศกรีมร้านที่เปิดใหม่ แถว เซ็นทรัล ปาร์ค เมื่อมีความคิดที่ไม่ตรงกัน ต่างฝ่ายจึงหาพวกสนับสนุน แต่ทั้งรยออุคและเยซองนั้นกลับเห็นด้วยกับซองมิน ดงแฮเลยได้แต่ฟึดฟัดอยู่คนเดียว แต่จะทำอะไรได้ ก็ในเมื่อทุกคนบอกว่าจะไปกินไอศกรีมกัน
…..
…..
…..
…..
…..
“ดงแฮครับ กำลังจะไปไหนกับหรอครับ” คิบอมถามขึ้นเมื่อเห็นว่าดงแฮและกลุ่มเพื่อน(สาว?)เดินผ่านห้องของตัวเองเพื่อจะไปที่ล็อคเกอร์
“อ้อ จะไปกินไอศกรีมกันน่ะ คิบอมจะไปด้วยกันมั๊ย”
“ไปสิครับ คนสวยของผมอุตสาห์ชวนทั้งที ไม่ไปได้ยังไงล่ะ” พูดพลางเดินเข้ามาโอบเอวของดงแฮพร้อมกับรอยยิ้มที่ชวนเคลิ้บเคลิ้ม ทำเอาคนที่โดนโอบอยู่ถึงกับอายม้วนไปเลย แต่สำหรับ อีก 3 คนที่เหลือ กลับรู้สึกเลี่ยนมากกว่า
“แล้วจะไปกันรึยังครับ”
“นี่ไอ้บอม ใจคอแกนี่จะทิ้งเพื่อนเลยหรอว่ะ”
“ก็ประมาณนั้น ฉันไม่อยากมีก้าง.......โอ้ย”ร้องออกมาด้วยความเจ็บนิดๆที่ต้นแขน ที่โดนคนสวยของตัวเองจัดการหยิกเข้าเต็มแรง
“คิบอมอ่ะ ไปพูดแบบนั้นกับเพื่อนได้ยังไงกัน” ดงแฮดุเบาๆ
“ก็ผมอยากจะอยู่กับดงแฮแค่สองคนนี่นา” จัดการหยอดคำพูดใส่ซะคำฟังถึงกับอายม้วน ตีเบาๆที่ต้นแขนแกร่งของคนรักเบาๆ
“งั้นพวกฉันสามคนก็ถือว่าเป็นกางของนายนะสิ” รยออุกเอ่ยขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้
“เปล่านะครับ ผมแค่หมายถึงไอ้ 2 คนนี่ต่างหาก”
“หึ” ซองมินถึงกับพูดเสียงขึ้นจมูกด้วยความหมั่นไส้ในความกะล่อนของคิบอม
“พวกนายสองคนก็ไปด้วยกันซิ ไปกันหลายคนสนุกดีออก”
“พวกเราไปได้หรอ” ฮันกยองถามพลางมองหน้าคิบอมด้วยความไม่แน่ใจ
“ได้ซิ ไม่เป็นไรเลยใช่มั๊ยคิบอม” ดงแฮพูดพลางหันไปยิ้มหวานให้กับคิบอม แม้ทีแรกคิบอมจะมีท่าทีที่จะปฏิเสธแต่อดงแฮส่งยิ้มหวานมาให้ เค้าก็ใจอ่อน ไม่กล้าขัดใจอะไร
“แล้วแต่ดงแฮซิครับ”
“เย้ งั้นไปกลับหมดนี่เลยล่ะ ไปกันเถอะ จะได้มีเวลานั่งคุยกันนานๆ”
--------------------------------------------------------------------
ที่ล็อคเกอร์ อยู่ดงแฮก็พูดขึ้นท่ามกลางเพื่อนๆที่กำลังใส่รองเท้าอยู่
“นั้น ฮยอกแจนิ” ตะโกนออกมาดังลั่น พร้อมกับชี้ไปที่ล็อกเกอร์ตู้ข้างๆ
“หือ”ทุกคนหันมองไปพร้อมกันก็พบว่าร่างเล็กนั้นกำลังเดินออกมาจากบริเวณล็อกเกอร์ตู้นั้นพอดี
แต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ ดงแฮนั้นกลับไปถึงตัวฮยอกแจเรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กสะดุ้งนิดๆกับการปรากฏตัวแบบไม่ให้ซุ้มให้เสียงของดงแฮ
“นี่ฮยอกแจ กำลังจะกลับบ้านหรอ”
“อืม”
“อย่าเพิ่งกลับเลยนะ ไปกินไอศกรีมกับพวกเรานะ” ไม่พูดเปล่า ดงแฮจึงถือโอกาสดึงแขนของร่างเล็กให้เดินตามตัวเองมารวมกลุ่มกับบรรดาเพื่อนของตัวเองอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าฮยอกแจจะพยายามขืนตัวขนาดไหนก็ไม่เป็นผล
“ไม่ไป พวกนายไปกันเถอะ ฉันไม่อยากไปขัดความสนุกกับเพื่อนๆของนาย” ร่างเล็กพูดออกมาพร้อมกับมองหน้าของซีวอนด้วยสายตาประชดประชัน
“ไม่เอาอ่ะ ก็จะให้ฮยอกแจไปด้วยนินา”ดงแฮยังคงไม่ยอมแพ้ เค้าตั้งใจจะชวนร่างเล็กนี่ไปให้ได้ แต่เมื่อฮยอกแจยังคงดึงดันว่าไม่ไปแบบนี้ สงสัยต้องหาตัวช่วย จึงหันไปหาเพื่อนๆของตัวเอง
“ไปด้วยกันนั้นแหละฮยอกแจ”
“แต่ว่า.......”
“นะๆ ไปด้วยกันหลายๆคนสนุกดีออกนะ”รยออุกทำเสียงอ้อนๆ ฮยอกแจได้แต่ทำหน้าแหยๆ กับท่าทีของทุกคนที่บ่งบอกว่าอยากไปเค้าไปด้วยเหลือเกิน ร่างเล็กยังคงอ้ำๆอึ้งไม่พูดอะไร
ในเมื่อเป็นแบบนี้ ดงแฮจึงตัดสินใจงัดไม้ตายออกมา
“นะๆ ไปเถอะนะ วันนี้ซีวอนเค้าจะเลี้ยง” ซีอวนหันมาทางดงแฮอย่างรวดเร็วอย่างงงๆ
“หือ คนแบบหมอนั้นนะหรอ จะเลี้ยง”
“เฮ้ย ฉันพูดตอนไหนว่าจะเลี้ยง” ซีวอนชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ
“ไม่ต้องมาทำไก๋เลย ก็นายพูดเองไม่ใช่หรอ ว่าจะเลี้ยงขอโทษที่ทำแค่ฮยอกแจเค้าร้องไห้นะ” พูดเองเออเองอย่างเสร็จสรรพ สมกับเป็นดงแฮจริงๆเลย โดยไม่รออะไรเลยดงแฮก็จัดการลากฮยอกแจให้กับตัวเองทันที โดยไม่สนว่าทั้งคนที่โดนลากและคนที่ถูกโดนโมเมว่าจะเป็นคนเลี้ยงเลยว่าตอนนี้มีสีหน้าอย่างไร ก็ในเมื่อจะพาไปด้วยซะอย่าง ใครก็ห้ามดงแฮคนนี้ไม่ได้ แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นเพื่อนๆของตัวเองหรือว่าจะเป็นคนรักอย่างคิบอมเองก็ไม่สามารถจะห้ามได้
--------------------------------------------------------------------
“นี่ฮยอกแจ ทำไมไม่กินล่ะ ดูซิ มันละลายหมดแล้วนะ” เสียงเรียกที่ข้างหู เรียกสติของที่ถูกเรียกให้กลับมาอีกครั้ง
“หือ”
“นี่อ่ะ ทำไมไม่กินล่ะ เอาแต่จิ้มไปจิ้มมาอยู่ได้” ฮยอกแจได้แต่ยิ้มแหยๆกับไอศกรีมถ้วยใหญ่ของตัวเองที่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นน้ำหวานๆแก้วนึงซะมากกว่า เพราะตั้งแต่สั่งมาร่างเล็กได้กินแค่ไม่กี่คำ นอกนั้นก็จิ้มไปจิ้มมาเรื่อยๆจนมันละลายซะหมดแก้ว ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเหนื่อยๆ ใครจะไปกินลงล่ะ เจ้าดงแฮตัวแสบนั้นดันจัดให้เค้ามานั่งติดกับซีวอนซะได้ ไม่รู้คิดอะไรอยู่นะ
“กำลังเบื่อหรอ” คนนั่งตรงข้ามอย่างเยซองอดถามไม่ได้ เพราะตั้งแต่มา ฮยอกแจแทบไม่พูดอะไรซักคำ
“ปะ...เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก แค่คิดอะไรเพลินอยู่” ปฏิเสธออกไป ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่ามันเป็นคำโกหกคำโต แต่ก็ตัดสินใจพูดออกไป ก็แค่ไม่อยากให้ไอ้คนชวนมันเสียใจก็เท่านั้น แต่มีหรอ ท่าทีแบบนั้นซองมินจะดูไม่ออก เพราะตัวซองมินตัวมีนิสัยเงียบๆไม่ต่างกับฮยอกแจมากนัก
“นายโกหก”
ฮยอกแจหันไปมองหน้าซองมินที่นั่งอยู่เยื้องตัวเองเล็กน้อย ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแปลกใจ
“โกหก เรื่องอะไร ไม่มีนิ”
“งั้นหรอ”
“เรียกร้องความสนใจล่ะซิ”
คำพูดที่เต็มไปด้วยการประชดประชันดังขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองที่คนต้นเสียง ฮยอกแจมองซีวอนด้วยสายตาตัดเพ้อนิดๆ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปทันที
“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
…..
…..
…..
“ซีวอนอ่ะ เพราะนายคนเดียวเลย”
“อ้าว มาพูดแบบนี้ได้ยังไงล่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ นายต้องตามไปง้อ ฮยอกแจเค้าเลย ไม่งั้นฉันงอนจริงด้วย”
“แต่ว่า.....”
“ไม่มีแต่ ไปเลย เร็วๆด้วย”
“เฮ้อ ก็ได้ๆ นี่ไอ้บอม แฟนแกนี่จริงๆเลยว่ะ” พูดทิ้งท้ายก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากร้านเพื่อตามคนตัวเล็กที่ออกไปก่อนหน้านี้ ให้ทัน ส่วนคนที่อออกคำสั่งเมื่อเห็นแบบนั้นแล้วก็หัวเราะชอบใจ ก่อนจะหันไปสวีทกับคนรักของตัวเองต่อ ทำเอา อีกทั้ง 4 คนที่เหลือมองด้วยความหมั่นไส้ โดยเฉพาะฮันกยอง ที่คิบอมหันมาคักยิ้วเยาะเย้ยให้เค้าบ่อยเหลือเกิน ไม่รู้มันเป็นอะไรของมัน เดี๋ยวเถอะ อย่าให้กูเอาแฟนกูมาด้วยมั่งละกัน พ่อจะจูบโชว์กลางร้านเลย คอยดู
--------------------------------------------------------------------
To Be Continue
--------------------------------------------------------------------
Writer Talk :: มาอัพแล้วนะค๊า รู้สึกว่าตอนนี้มีแต่น้ำทั้งนั้นเลย - -* ชอบกันรึเปล่า บอกกันด้วยนะคะ ^-^
ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วนะ T^T อาจจะหายไปซักพักนะคะ แต่จะพยายามมาอัพให้ได้นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะคะ
ใกล้ถึงวันเกิดเกิงแล้วนะ เดี๋ยวจะเอาฮันชอลมาลงล่ะ 555+ แล้วก็ที่คิดไว้จะมี SF รับวาเลนไทล์ให้ด้วย อยากอ่านรึเปล่า เอ๋ย บอกกันด้วนะคะ ^^ รักรีดเดอร์ทุกคนเลย~~~
ความคิดเห็น