คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Cherish :: [2]
Cherish
Term 1 :: โดดเรียน
----------------------------------------------------------
ดาดฟ้าอาคาร 5 [โรงอาหารรวม]
ร่างเล็กๆกำลังนั่งมองก้อนเมฆของท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย วันนี้ตลอดคาบเรียนเช้ามาอยู่ที่นี่ คำพูดและการกระทำของซีวอนในวันนี้ ทำตัวคนตัวเล็กไม่มีสมาธิที่จะเรียนหนังสือได้เลย สมาธิต่างๆกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ในหัววนเวียนคิดถึงแต่เรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา ถ้าเป็นแบบนี้สู้ไม่เรียนดีกว่า เรียนไปไม่รู้เรื่อง โดเรียนมาที่สงบๆทำจิตใจให้สบายดีกว่า แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะ หัวสมองของร่างเล็กยังคงวนเวียนนึกถึงแต่ซีวอน คนที่ทำร้ายเค้าสารพัดอย่าง ทั้งสายตา คำพูดและการกระทำ ไม่รู้ว่าซีวอนนั้นจงเกลียดจงชังตัวเค้าอะไรนักหนา ถึงได้คอยแต่จ้องจะทำร้ายเค้าแบบนี้ เค้าไม่เคยไปทำอะไรให้ซีวอนเดือดร้อนซักหน่อย กับคนอื่นถึงแม้ว่า ตัวซีวอนจะใจร้อน เอาแต่ใจขนาดไหน แต่เค้าก็ปฏิบัติกับทุกคนอย่างเป็นสุภาพบุรุษ แต่สำหรับฮยอกแจนั้นไม่ใช่ ทุกครั้งที่เจอหน้า ซีวอนต้องคอยหาเรื่องเค้าอยู่ตลอดเวลา ทั้งๆที่บางเรื่องมันจะเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยก็ตามที
“เฮ้อ”ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พอนึกถึงคำพูดที่ซีวอนพูดใส่หน้าตัวเองเมื่อเช้า น้ำตาใสๆมันก็พาลไหลออกมาให้ได้
“คนใจร้าย” ร่างเล็กึมพำออกมาด้วยความขัดข้องใจ
เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลย ทุกครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกับซีวอน มันต้องจบลงแบบนี้ทุกครั้งคือ น้ำตาของฮยอกแจ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ฮยอกแจจะมาอยู่ที่ดาดฟ้าอาคารนี้เสมอ เพื่อที่ว่า เวลาที่น้ำตามันไหลออกมา จะได้ไม่มีใครเห็น จะได้ไม่มีใครเห็นความอ่อนแอของจิตใจของเค้าเอง
-----------------------------------------------------------------------
พักเที่ยง
ปี 3 ห้อง A
“เฮ้ย ไอ้วอนไปกินข้าวกัน” ฮันกยองเอ่ยชวนเพื่อนของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนเอาแต่นั่งเหม่อ
“เออ รู้แล้วๆ ไปโว้ยไอ้คิบอม” ซีวอนเอ่ยอย่างหงุดหงิด เหมือนๆกับทุกครั้งที่เวลามีใครไปสะกิดเวลาที่ซีวอนกำลังเหม่อ เค้าจะหงุดหงิดทันที ไม่เว้นกระทั่งแม้เพื่อนของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าฮันกยองจะชินซะแล้ว
“แล้วไอ้คิบอมไปไหนว่ะ”เอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นว่าเพื่อนอีกคนนึงของตนเองไม่อยู่
“มันออกไปตั้งแต่กริ่งดังแล้ว”
“มันไปไหน”
ฮันกยองยกไหล่ขึ้นนิดพลางๆตอบด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ“ก็ไปหาคนสวยของมันไง แกก็รู้ ถ้าไม่มีคนสวยของมันมานั่งกินข้าวด้วยไอ้บอมมันก็กินข้าวไม่ลงหรอก”
--------------------------------------------------
ปี 3 ห้อง C
4 เพื่อนสาว 2 ตระกูล
ลี ดงแฮ
ลี ซองมิน
คิม รยออุค
และคิม จงอุน (หรือที่เพื่อนเรียกกันว่า เยซอง)
ทั้ง 4 คนกำลังตั้งวงเมาส์กันอย่างเมามันส์โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ
ทั้ง 4 คนมีฉายาว่า “จตุรเทพ” เพราะด้วยใบหน้าที่สวยเกินชายของแต่ละคนนั้น ทำเอาแม้แต่ผู้หญิงแท้ๆยังอาย
ก๊อกๆๆๆ.....
เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้มาเยือน
“ไงครับสาวๆ ท่าทางกำลังสนุกเลยนะเนี่ย”
ทั้ง 4 คนพร้อมใจกันหันไปที่ต้นเสียง
“คิบอมอ่ะพวกเราไม่ใช่สาวซักหน่อยนะ”
“นั้นสิ ถ้ามีใครมาได้ยินเค้าพวกเราจะเสียหายนะ”ทั้งรยออุคและเยซองพูดสลับรับกันไปมา จนคิบอมอดขำออกมาไม่ได้
“OK ครับ ไม่ใช่สาวๆ ก็ไม่ใช่นะครับ................แล้วคนสวยของคนล่ะครับ จะไปได้รึยัง ไม่หิวหรอ” ประโยคสุดท้ายคิบอมนั้นจงใจลงไปกระซิบที่ข้างๆหูของดงแฮ
“ก็นิดๆนะ รอคิบอมมารับอยู่ไง” คนที่โดนกระซิบยิ้มน้อยด้วยความเขิน
“งั้นก็ไปกันเถอะครับ.....ชักช้าเดี๋ยวโรคกระเพาะจะถามหาเอานะ”
“อืม”ดงแฮพนักหน้าตอบรับเบาๆ
“ไปครับสาวๆไปทานข้าวกัน”
“คิบอมอ่ะ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่สาว”รยออุคพูดด้วยน้ำเสียงแหลมปรี๊ดด้วยความขัดใจนิดๆ แต่ก็ทำเอาอีก ทั้ง 4 คนหลุดหัวเราะออกมากับน้ำเสียงของรยออุคออกมาไม่ได้
---------------------------------------------------------------
โรงอาหารรวม อาคาร 5
ซีวอนยังคงนั่งเหม่ออยู่เหมือนเดิม จนบรรดาเพื่อนๆที่นั่งอยู่ด้วยกันถึงกับอดเป็นห่วงไม่ได้
“นี่ฮันกยอง ซีวอนเป็นอะไรหรอ เห็นนั่งเหม่อมาครึ่งชั่วโมงแล้วนะ” ซองมินตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
“ไม่ใช่ครึ่งชั่วโมงหรอก มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้ว” ฮันกยองตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆราวกับไม่มีอะไรผิดปกติ
“ตั้งแต่เช้าเลยหรอ”ซองมินตาโตด้วยความตกใจ รวมทั้งรยออุกและเยซองก็หันมาฟังด้วยความสนใจ ยกเว้นดงแฮที่กำลังอี๋อ๋ออยู่กับคิบอมจนไม่ได้รับรู้เรื่องนี้ด้วย
“อืม”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นหรอ”รยออุกถามด้วยความสงสัย
“ก็เกิดในห้องนิดหน่อยนะ.......ก็เรื่องเดิมๆ”
“เรื่องเดิมๆแล้วมันเรื่องอะไรล่ะ พวกเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับนายซะหน่อยจะรู้ได้ไงล่ะ”
ฮันกยองถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ก็ ทะเลาะกับฮยอกแจไง”
“อีกแล้วหรอ.......แล้วคราวนี้เรื่องอะไรอะไรอีกล่ะ”
“ก็เรื่องเดิม ปัญหาเดิม ไม่รู้ไอ้วอนมันเป็นอะไรนักหนากับฮยอกแจ จ้องหาเรื่องเค้าได้ตลอดเลย..........พวกนายอย่าไปยุ่งกับมันตอนนี้ล่ะ” ฮันกยองเอ่ยเตือน แต่ดูเหมือนว่าทั้ง 3 คนจะรับรู้ได้เป็นอย่างดี ยกเว้นดงแฮ ที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เพราะไม่ได้ฟังที่ฮันกยองพูดเลย
“นี่ซีวอน เป็นอะไรหรอ นั่งเงียบเชียว” ดงแฮสะกิดไหล่ซีวอนเบาๆ
“........”
“นี่ซีวอน ได้ยินรึเปล่า” ดงแฮยังคงไม่ละความพยายาม
“.......”
“นี่ซีวอน ได้ยินรึ....”
“โว้ย หนวกหู” ยังไม่ทันที่ดงแฮจะพูดจบ ก็โดนซีวอนพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับปัดแก้วที่อยู่ในมือของตัวเองตกจากโต๊ะไป น้ำที่อยู่ในแก้วกระเด็นโดนคนที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างดงแฮเข้าเต็มๆ
“อ๊ะ!!!.....”ดงแฮสะดุดสุดตัว พร้อมกับคนอื่นๆที่หันมาที่ซีวอนกันเป็นตาเดียว ดงแฮมองร่างสูงของซีวอนด้วยท่าทางตกใจนิดๆ คิบอมรีบเข้ามาปลอบคนสวยของตัวเองทันที
“ดงแฮ เป็นอะไรรึเปล่าครับ”
ดงแฮส่ายหน้าน้อยๆแทนคำตอบ “แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ”
ซีวอนเองก็ตกใจที่ตัวเองเผลอทำอะไรลงไปแบบนั้น ทันทีที่ได้สติเค้าก็รีบขอโทษดงแฮทันที“เอ่อ.....ดงแฮฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่เป็นไรหรอก......เดี๋ยวฉันเอาเสื้อไปตากก่อนนะ ดูซิเสื้อสูทเปียกไปหมดเลย”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั๊ยครับ” คิบอมถามด้วยความเป็นห่วง ดงแฮยิ้มให้คิบอมน้อยๆ พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่ต้องหรอก ไปแค่ดาดฟ้าเอง เดี๋ยวเรากลับมานะ”
--------------------------------------------------------------------
ประตูทางขึ้นดาดฟ้า อาคาร 5
ดงแฮมองที่ประตูอย่างแปลกใจที่ประตูนั้นถูกแง้มไว้เล็กน้อย เหมือนกับมีคนอยู่ที่ดาดฟ้านี้ มือบางผลักประตูดาดฟ้าออกไปเบาๆ
ภาพที่เห็นตรงหน้าคือ ท้องฟ้าสีฟ้าสดใส กับร่างๆเล็กของคนๆนึง ร่างบางมองอย่างแปลกใจ
“ใครน่ะ มาทำอะไรที่นี่นะ” ร่างบางพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนที่ตัดสินใจจะเอ่ยทักบุคคลผู้นั้น แต่ยังไม่ทันที่ได้พูดทักหรือทำอะไร ร่างเล็กนั้นก็หันมาที่ร่างบางพอดี
“นี่ นายขึ้นมาทำอะไรที่นี่”
-------------------------------------------------------------------------
To Be Continue
---------------------------------------------------------------------------------
Writer Talk :: ให้เดากับเล่นๆนะว่าด๊องเจอใครที่ดาดฟ้า หุหุ น่าจะทายถูกกันทุกคนนะ ตอนที่แต่งตอนนี้ถูกใจกับสาวๆ 2 ตระกูล คนสุดท้ายที่สุดเลย 555+ ชอบในบุคคิกพี่เย่แบบเคะๆอ่ะ เลยจับมาเป็นเคะซะเลย 5555+ อย่าลืมเม้นนะคะ^^ ติชมได้ตามอัธยาศัยเลย คิกๆ
ความคิดเห็น