ลมเย็นเอื่อย พัลอยผ่านหน้า่าเ้ามาระทบัวผมให้วามรู้สึเย็นสบาย เสียแรหลัเสียนาฬิาปลุ ือเสียิ่หรี เสียน และัั่น ในยามเ้ารู่ สอประสาน่อัวานไปทั่วทั้สวน แสแร อวัน ือแสสีส้มอ่อน ๆ โผ่ทอแนวยาว ไปามเส้นอบภูเา มอูเป็นเส้นแสอบฟ้าในรุ่เ้า
ผมมอู้นไม้ที่ำลั้อแสเพียน้อยนิอรุ่สา มอหยน้ำที่เาะบนยอห้า และ้าบนใบไม้น้อยให่ที่ส่อแสระยิบระยับเล็น้อยยามที่แส่อย ๆ มีมาึ้นทีละนิามารลอยึ้นออาทิย์เ้า ่าเป็นภาพที่สวยริ ๆ ในเวลานี้ ภาพ้อนรับวันใหม่
ผม่อย ๆ ละออาหน้า่าอห้อรัว เมื่อนึึ้นไ้ว่าัวเอเสียเวลามาแล้ว ับารให้ำลัใัวเอในอนรุ่สา อย่าเสียายนิ ๆ วรรีบีว่า เมื่อนึึ้นไ้ผมึรีบลมือ ทำภาริ่อไป พร้อมับบทเพลสบาย ๆ ที่ธรรมาิบรรเลให้ฟัในยามเ้า
นานพอูว่าผมะทำอาหารเ้าเสร็ ็ใล้สายเ้าไปทุที ผมไม่ใ่มือโปรเลยับารทำอาหารเพราะไม่่อยไ้สำแฝีมือัเท่าไหร แ่รั้นี้นั้นนึรึ้มอรึ้มใอยาทำินเสียมาว่า อาหารเ้าสี่ห้าอย่าหอมอบอวนอยู่บนโ๊ะทานอาหาร ส่ลิ่นหอมไปทั่วทั้บ้านสวน ถึแม้แ่ละอย่าะใ้เวลาทำนาน แ่ผม็รับประันถึวามอร่อยอมัน เสียิ๊ อหม้อหุ้าวัึ้น เมื่อเปิฝา หม้อออ ไอ้าวสวยสุใหม่ ลอยฟุ้ออมาทันที บ่บอว่าทุอย่าพร้อมแล้วับโ๊ะอาหารเ้า ผมั้าวใส่าน ่อนะเินึ้นไปั้นสออบ้าน พาเธอนนั้นมารับประทานอาหารพร้อมัน
เรานั่มอหน้าันบนโ๊ะอาหาร เป็นรั้ราวเธอยิ้มให้ผม ผมยิ้มให้เธอ เสียลมพัผ่าน ไร้เสียพูุย อาหารสี่ห้าอย่า ที่อร่อยในัวอมันอยู่แล้ว ในวามรู้สึอผมมันลับอร่อยมาึ้น เพลิเพลินึ้นเมื่อไ้ินร่วมับเธอแ่ยัไเสียวามอร่อยและวามเพลิเพลิน็้อบล เมื่อวามอิ่มทาายเ้ามาทั้ ๆ ที่ยัไม่อิ่มใ
หลัรับประทานอาหารเสร็ผม ็ยัเป็นนเ็บโ๊ะเ่นเย ทำวามสะอา และเมื่อมอไปที่เธอ เธอ็ยัส่ยิ้มน้อยเป็นำลัใให้ผม พร้อมับวามรู้สึผ่านสายา บอให้ผมรีบเร่ทำให้เสร็ไวไว เรามีนั เธอนัผมที่ศาลาริมสระลาสวน ใน่วแอุ่น ๆ อสายวันนี้
ทุอย่าเรียบร้อย รัวสะอา ผมหันไปมอเธอ เธอมอผมอยู่เ่นัน และเหมือนะบอว่า เราวรไปันไ้แล้ว ผมปิบ้าน แล้วับมือเธอพาเินไปสูุ่หมายอเรา ทาไปศาลาริมสระ ลาสวนไล เอาเรื่อ แ่ระหว่าทานั้น็สวยเอาเรื่อเ่นัน
เราับมือันเินไปเรื่อย ๆ เินผ่าน้นไม้น้อยให่ ที่มีอห้า และพุ่มอไม้ ึ้นแทรอยู่ลอทา และเธอยิ้มมาลอทาเ่นัน ยิ้มให้ผม รึเปล่านะ
เินมาไลไ้เินรึ่ ผม็หยุร้นส้มลาสวน ที่ออผลพอี มีสีส้มบ้าประปลาย แ่สีเียว็เยอะว่า ที่ใ้้นมีผลส้มหล่นล่วล้าบนพุ่ม อไม้บ้า อยู่ในอห้า็มี บาผลที่หล่นบนพื้นมีทั้ผลที่เน่าแล้ว และ็ผลหล่นใหม่ามาลเวลา ผมระโว้าผลส้ม ที่อยู่ิ้่ำ ๆ อ้น อยาไ้ผลสีส้ม แ่มือลับว้าเอาผมสีเียวอมส้มมาแทน ผลนี้เปรี่ยวมา ผมับมือเธออีรั้ เราออเินัน่อ
สายลมอ่อย ๆ พัระทบผิวน้ำเิวลื่น เสียระิ่ลมรุ๊ริ๊ ที่ห้อยไว้ลอยมาามสายลม ศาลาริมสระมีใบไม้ที่ร่วหล่นอนปลายลมฝน้นลมหนาว อยู่เยอะเลยทีเียว ผมนอนหนุนัเธอหลัาเลียร์ พื้นที่ให้นอนไ้ ับส้มึ้นมาปอเปลือ หยิบลีบแลเ้าปา ่อนะหลับาปี๋เพราะรสเปรี่ยว ส้มที่ผ่านาลเวลามาน้อย ยัเปรี่ยวอยู่ ผมโยนมันทิ้ลน้ำ ่อนะเอ่ยปาถามเธอ
“เวลาืออะไร” เธอยิ้มบา ๆ มาให้ผม หลัถามไป
“เวลาือสิ่ที่นำหน้าเราเสมอ แ่ในะเียวัน เวลา็ามหลัเราเสมอ” ำอบาเธอ
“แล้วเวลาสำหรับุละืออะไร” เธอถามลับบ่า
ผมบอเธอว่า “าลเวลาลืนินสรรพสิ่ าลเวลาไม่รู้ว่าเริ่ม้นที่ใ และบลที่ใ าลเวลาสร้าไ้ทุสิ่และทำลายไ้ทุอย่า ยเว้นวามรั” เธอมอผมแล้วยิ้ม
“รอนานแล้วนะำนี้” เธอเอ่ยบอ
“ารที่ผมเอ่ยถึรั ไม่ไ้แปลว่าผมรัเธอ” ผมบอเธอ ่อนผมะลุึ้นนั่หันหน้าุยัน เธอยัยิ้มสใสให้ผมอยู่
ผมเล่า่อว่า “วามรัลืนินสรรพสิ่ วามรั ไม่รู้ว่าเริ่ม้นที่ใ และบลที่ใ วามรัสร้าไ้ทุสิ้และทำลายไ้ทุอย่าแม้าลเวลา”
“ั้นรั็อยู่เหนือาลเวลาสิ” เธอบอแล้ว่อผม
“เป็นรั้แรที่ผมิว่าุลา” ผมล่าวบอเธอ
“ทำไมหละ” เธอถามลับ้วยวามอยารู้
“เพราะทุรั้ ผมิว่าุสวย อย่าเียว” เธอมอแล้วยิ้มออมาน้อย ๆ
“ผมไม่เยมอุที่วามลา ร่ำรวย มีวามรู้มามาย ผมมอุแ่เพียเพราะุสวย” ผมบอเธออีรั้
“แล้วันวระทำอย่าไรี” เธอถาม้วยวามัวล
“ไม่้อทำอะไร ทำัวให้สวย็พอ ผมอบทีุ่สวย”
สายลมแปรปรวนพัแรึ้น ระิ่ลมสั่นรัว ท้อฟ้าสีสใสถูปลุม้วยเมรึ้มทั่ว ้นไม้น้อยให่ สั่นไปับแรลม เียมรอรับน้ำฝนที่ำลัะลเม็ ฝนเริ่มโปรยปรายลมา ัเปาะแปะ เมื่อระทบับหลัาอศาลาริมสระ โีริ ๆ ที่เรานั่อยู่ในนี้ แ่็ไม่ีเอาเสียเลย เมื่อไอฝนยัสาระเ็นเ้ามาถึเธออยู่
ผมึเธอเ้ามาอ แนบอปป่อาไอฝน วามสวยอเธอเมื่อเปียน้ำนั้น ในวามรู้สึอผมเหมือนเธอำลัาใาย ผมลัวเธอเสียไป ผมอเธอให้แน่นึ้นระับร่าอเธอในอ้อมอ วามอบอุ่นอสอเราเิึ้นเอานะวามหนาวเน็บาไอฝน และลมแร ถึผมะเปีย็ไมเป็นไร อเพียเธอ สิ่สำัอผม ปลอภัยเท่านี้็เพียพอ
ฝนที่ระหน่ำ่อย ๆ เบา และหยุล เมหนาเลื่อยัวลอยหายไปไม่นานนัเพราะแรลม ฟ้าสใสเปิอีรั้ ฝนทิ้หลเหลือเพียหยน้ำ แห่ว่มสุใอแมไม้ทั้สวน ผม่อย ๆ ลายเธอออาอ้อมแน สูไอินแสนสื่นหลัฝนเ้าเ็มปอ ่อนะถอนหายใออมาอย่าโล่อ เธอไม่เปีย เธอยัสวยามอยู่
“ันยัสวยอยู่ใ่ไหม” เธอเอื่อเอ่ยถามผม้วยรอยยิ้มอีรั้
เสียระิ่ลมเริ่มบรรเล บทเพลเบาหวิวอีรั้ ลมลับมาพัเบา ๆ ให้วามรู้สึเย็นสบายอีรั้
“อืมยัสวย ยิ่ว่าเิม” ผมบอเธอ่อนเราะมอสบาัน
ผมมอสบาับเธออยู่นิ่เนิ่นนาน เท่าไหร ไม่อารู้ไ้ เสีย่อาหัวใ ันไ้ยิน ผม่อย ๆ ึเธอผู้เป็นวใเ้ามา ่อนะ่อย ๆ มอบุมพิษให้เธอ ผมบรรูบอยาแผ่วเบา ูบ้าหน้า เธอ ้าหลัเธอ และสันปอเธอ ่อนระิบบอเธอเบา “ผมรัุ แม่หนัสือผู้เป็นทุอย่าอผม”
โอุ๋เอ๋ย สวยาม ั่พฤษา
มาา หลารส ัวอัษร
ยามหุบอ วนหยิบ มาอ่านนอน
ยามบานสอน ิำ รรโรใ
โอ๋เธอเอ๋ย หนัสือ๋า สุที่รั
สุสวยนั ทำ้ารั แสนสั่นไหว
ัอเธอ ้วยสอา ไปแสนไล
เธอลอใ วน้อยน้อย อ้าเอย
แ่พี่แน สัี ผู้เป็นแรบรรานใ ให้มีเรื่อนี้ เรื่อนี้ผมทำเป็นเรื่อาบทลอนเปล่าอพี่แน
ไม่ไ้ิะล่วเินแ่อย่าใ ออภัย้วยรับ ออบุุผู้อ่าน อบุุผู้ิมัเือน อบุรับ ราบสวัสี
