ตราบาป...กามเทพ (ผ่านการพิจารณากับอินเลิฟแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 จู่โจม

ตอนที่ 17

“คุณลุงคะ ตอนนี้รัญว่าคุณลุงเริ่มจะเดินได้บ้างแล้ว เราน่าจะฉลองแสดงความยินดีกันนะคะ” รัญญาพูดขึ้นมากลางวงสนทนาขณะที่รับประทานอาหาร

ทุกคนเงยหน้ามองไปยังคนพูดด้วยสีหน้าที่เป็นเชิงคำถามปะปนกับความสงสัย เพราะว่าสกลนั้นเพิ่งจะเริ่มฝึกเดินได้เพียงไม่กี่วันเท่านั้นเอง

“รัญเห็นว่าเราน่าจะเปลี่ยนบรรยากาศนี่คะ ตอนแรกเราพาคุณลุงไปหัวหินแล้วพอคุณลุงกับมาคุณลุงก็อาการดีขึ้น สดชื่นขึ้น ครั้งนี้รัญว่าเราน่าจะไปเที่ยวกันอีกนะคะ” หญิงสาวยังคงแถไปเรื่อย เพราะวัตถุประสงค์เธอนั้นไม่ได้อยู่ที่ประมุขของบ้านแม้แต่นิด เป้าหมายครั้งนี้คือพิมพิศา!!

“จริงด้วยนะคะคุณพี่... คุณพี่เองจะได้พักผ่อน เอ่อ... แล้วก็เป็นการไปฮันนีมูนของตาวัชกับคุณพิมด้วยไงคะ” ราณีเอ่ยเสริมความคิดของลูกสาวทันที

“ก็ดีเหมือนกันนะ... ครั้งที่แล้วเราไปทะเลกันแล้ว ครั้งนี้ลองเปลี่ยนไปเที่ยวเขาดีกว่า อ้อ...เรามีบ้านพักหลังเล็กที่เขาใหญ่ด้วย ฉันว่าบรรยากาศกำลังดีเลย” สกลพยักหน้าเออออเมื่อเห็นว่าเป็นการเชื่อมสัมพันธ์ของลูกชายลูกสะใภ้ เพราะเขาเองเป็นคนแนะนำให้ทั้งสองแต่งงานกันและเขาก็อยากให้ชีวิตคู่ของคนทั้งสองนั้นราบรื่นด้วย

พิมพิศาสำลักข้าวต้มกุ้งที่เข้าปากอัตโนมัติเมื่อได้ยินถึงสถานที่ที่เอ่ยถึงกัน ผิดกับศิวัชที่อมยิ้มด้วยความยียวนกวนประสาทเมื่อได้ฟังการสนทนา

“เป็นอะไรไปน่ะ ทั้งสองคน” สกลถามขึ้นอย่างสงสัย

“เปล่าครับ ผมกำลังคิดถึง “เขาใหญ่” เหมือนกันครับ บรรยากาศที่นั่นสบายๆ เหมาะกับการพักผ่อนครับ” ศิวัชตอบผู้เป็นพ่อพร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

พิมพิศารู้สึกหมันไส้คนพูดขึ้นมาเมื่อเขาจงใจย้ำคำให้เธอคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เธอจึงมองค้อนกลับไปเพื่อให้ศิวัชรู้สึกตัวบ้าง แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือท่าทีที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยสักนิด

ตาบ้า!!

“งั้นเราไปเสาร์นี้เลยนะคะ รัญอยากไปเที่ยวใจจะขาดแล้วค่ะ” รัญญาเร่งเซ้าซี้คนในครอบครัวและแสดงความตื่นเต้นดีใจออกมาเกินกว่าเหตุ

พิมพิศาเอะใจในน้ำเสียงหวานที่ดังออกมา แต่กระนั้นหญิงสาวก็พยายามที่จะไม่ใส่ใจและไม่คิดถึงเรื่องราวในเชิงเลวร้าย ในเมื่อตอนนี้เธอมีเรื่องให้คิดมากพอแล้ว

“อ้อ...เสาร์นี้พี่ติดประชุมตอนเช้าน่ะ แต่เดี๋ยวไปกันก่อนเลย แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายพี่ขับรถตามไปนะ”

ราณีมองหน้ารัญญาด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย สองแม่ลูกได้สอบถามถึงตารางการทำงานจากเลขาหน้าห้องมาเรียบร้อยแล้ว และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่คนทั้งสองได้วางไว้

“อ้าว!! จริงหรอคะ เอาอย่างงี้ไหมคะ รัญว่าเราน่าจะให้คุณพิมไปพร้อมกับพี่วัช พี่วัชจะได้มีเพื่อนเดินทางด้วย” รัญญาแสร้งทำสีหน้าประหลาดใจ ทั้งที่ในใจนั้นพอใจกับสิ่งทีดำเนินไป

“ดีเหมือนกันนะ... งั้นตกลงตามนี้นะตาวัช” ประมุขของบ้านเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง โดยไม่ได้เอะใจอะไรสักนิด เขาคิดถึงเพียงแค่ความสัมพันธ์ของลูกชายเท่านั้น

พิมพิศาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย เธอยังคงจดจำวันที่จมน้ำได้เป็นอย่างดี ดังนั้นหญิงสาวจึงไม่สามารถมองรัญญาและราณีในแง่ดีได้เลย

ต้องมีอะไรแน่เลย!!

พิมพิศานั่งพิงพนักทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา หัวใจอ่อนล้ามากขึ้นทุกวัน เธอต้องเผชิญหน้ากับคนมากหน้าหลายตาที่คิดร้ายกับเธอ โดยเฉพาะกับผู้ชายที่เป็นสามี

“กำลังคิดอะไรอยู่ล่ะ...คิดถึงนิดา หรือว่าคิดถึงเรื่องจับคุณพ่อ!!” ศิวัชพูดถากถางขณะเดินออกมาจากห้องน้ำ

“คุณมันพวกมองโลกในแง่ร้าย!!”

“เสียใจด้วยนะ ที่ต้องมาไปเขาใหญ่พร้อมผม คุณคงอยากไปกับคุณพ่อมากกว่าสินะ!!”

พิมพิศานั่งนิ่งเงียบแทนคำตอบเพราะรู้ดีไม่มีประโยชน์ และเลือกที่จะหยิบหนังสือข้างเตียงขึ้นมาอ่านเพื่อตัดบทสนทนาที่ชวนหาเรื่องของเขา

“อย่ามาทำแบบนี้นะ ผมไม่ชอบ!!” ชายหนุ่มตวาดและใช้มือหนาเรียวคว้าหนังสือเธอไว้ เขาไม่ชอบท่าทีที่นิ่งเฉยเย็นชาของพิมพิศาเลยสักนิด

“ฉันไม่อยากเถียงกับคุณ” พิมพิศาย้อนกลับด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า

“คงอยากคุยกับคุณพ่อผมมากกว่าสิ!!”

“ค่ะ ฉันคุยกับคุณพ่อคุณแล้วฉันสบายใจกว่า... คุณเองก็อยากคุยกับคุณนิดามากกว่าไม่ใช่หรือคะ” พิมพิศาย้อนกลับไปเมื่อเห็นศิวัชยังคงหาเรื่อง

ศิวัชกระตุกยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขาเชยคางภรรยาเพื่อให้สายตาได้ประสานกันพร้อมกับจ้องมองลึกลงไปข้างในเพื่อมองหาความรู้สึกของเธอ

“หึงหรอ...”

“บ้า!!”

“แล้วพูดถึงนิดาทำไม??” เขายังคงรุกต่อไปด้วยอารมณ์ที่เริ่มอ่อนลง

“ฉันแค่พูดตามสิ่งที่ฉันเห็นเท่านั้นเอง คุณมันคนอารมณ์แปรปรวน เอาแน่เอานอนไม่ได้ ฉันจะไปสนใจทำไม” พิมพิศาแหวเสียงแหลมเพื่อกลบเกลื่อนความหวั่นไหวยามที่ถูกมองมา

“แล้วคุณสนใจใครล่ะ...พ่อผมใช่ไหม!!” ศิวัชอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินสิ่งที่พิมพิศาพูดออกมา

“ใช่!! พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าคุณพอใจแล้ว...คุณก็ปล่อยฉันได้แล้ว” หญิงสาวเสียงเขียวแล้วสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะดึงผ้าห่มขึ้นมา

“อย่ามาทำท่ารังเกียจ “ผัว” หน่อยเลยน่า และไม่ต้องมาทำเป็นอายหรอกนะ... มากกว่านี้ผมก็เห็นมาหมดแล้ว” เขาเอ่ยเสียงหยันอย่างดูแคลน

อ่านเรื่องเต็๋มในรูปเล่มนะคะ... ^^