ตราบาป...กามเทพ (ผ่านการพิจารณากับอินเลิฟแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 ยัยตัวแสบ!!

ตอนที่ 16

ร่างบางลืมตาขึ้นพร้อมความปวดเมื่อยที่เกิดขึ้นตามร่างกาย เธอยังคงจำได้ถึงต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้ แต่คนที่เป็นต้นเหตุกลับไม่อยู่เสียแล้ว

พิมพิศามองไปรอบห้องนอนเธอกลับพบเพียงความว่างเปล่า มีเพียงรอยแดงตามตัวเท่านั้นที่บ่งบอกถึงเรื่องราวความจริงเมื่อยามค่ำคืน

เฮ้อ...!!

เสียงถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อชีวิตหลังการแต่งงานในแต่ละวันมันเลวร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ จนบางครั้งเธอท้อใจจนไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป

แปดโมงครึ่ง!!

ใบหน้านวลเหลือบไปเห็นนาฬิกาบอกเวลา ด้วยความตกใจที่ตัวเองล่วงเลยเวลามานานแล้ส ทำให้พิมพิศากระวีกระวาดรีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยกลัวชายวัยกลางคนรอนาน

“ไม่ต้องรีบก็ได้ พ่อรู้ว่าหนูเพลียจากการจมน้ำเมื่อวาน “ สกลเอ่ยด้วยน้ำเสียงขบขันเมื่อเห็นท่าทีของสะใภ้

“เอ่อ...พิมขอโทษค่ะ”

“อ้อ....หนูพิมเดี๋ยวหลังจากฝึกให้พ่อเดินแล้ว หนูพิมเอาเอกสารไปให้ตาวัชหน่อยสิ”

พิมพิศาชะงักกับสิ่งที่ได้ยินไปชั่วครู่ เพราะเธอยังคงไม่อยากเผชิญหน้ากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเลยแม้แต่นิด ตอนนี้สถานการณ์เธอและเขายังคงตึงเครียดขึ้น

“เดี๋ยวรัญเอาไปให้ก็ได้ค่ะ” รัญญาเอ่ยแทรกพร้อมกับเดินเข้ามาร่วมวงสนทนาที่ห้องรับแขก

“ไม่เป็นไรค่ะ... ฉันเอาไปให้เองก็ได้ค่ะ” พิมพิศารีบตอบรับสิ่งที่สกลเอ่ยขึ้น เพียงเพราเธออยากหักหน้าหญิงสาวอีกคนหนึ่งเท่านั้น

รัญญาหันมามองหน้าพยาบาลด้วยแววตาชิงชัง เจ้าตัวพยายามระงับไฟที่ครุ่กรุ่นในจิตใจด้วยการกำมือบางเรียวเต็มแรงเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ให้เบาบางลง

ฉันเกลียดแก... ยัยบ้า!!

พิมพิศาหยุดยืนมองห้องทำงานของสามีด้วยท่าทีที่หวาดเกรง หัวใจนั้นเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นกลัว แต่หญิงสาวพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อจะเผชิญหน้ากับเขาให้ได้

ร่างบางหันไปมองเลขาสาวด้วยรอยยิ้มพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาอย่างมีมารยาท ทั้งที่ความจริงแล้วเธอสามารถเข้าพบคนใหนห้องได้โดยไม่ต้องผ่านใครเลย เพราะเธอคือภรรยาของเจ้านายใหญ่

“เอ่อ...ฉันมาหาคุณศิวัชน่ะค่ะ”

“ขอทราบชื่อด้วยค่ะ ฉันจะได้เรียนท่านประธานถูกค่ะ”

“พิมพิศาค่ะ” หญิงสาวตอบรับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และเดินไปนั่งยังโซฟารับรองแขก

ร่างบางนั่งรอไม่ถึงห้านาทีเธอก็ได้รับคำตอบและถูกเชื้อเชิญเข้าไปในห้องทำงาน เธอเคาะประตูห้องก่อนก้าวไปอย่างช้าช้า แต่สิ่งที่เธอพบคือความว่างเปล่า

“ว้าย!!”

พิมพิศาถูกโอบจากทางด้านหลังและยังโดนขโมยหอมแก้มเนียนอย่างถือวิสาสะจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี เธอฝืนตัวหนีและหันไปมองค้อนอย่างเก้อเขิน

“คุณทำอะไรน่ะ” หญิงสาวเสียงเขียวกลับไป

“คุณมาหาผมเพราะอยากมา “รำลึก” ถึง...” ศิวัชตอบกลับไปด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่มและแววตาเป็นประกาย

“บ้า!! คุณลืมเอกสารไว้ คุณพ่อของคุณเลยให้ฉันเอามาให้ต่างหาก” เธอแหวกลับไปอีกครั้ง พร้อมกับยื่นซองส่งให้ชายหนุ่ม

“ใครจะไปรู้...อาจจะเป็นแผนของคุณก็ได้”

น้ำเสียงชายหนุ่มนั้นชวนชวนให้เธอรู้สึกเหมือนโดนถากถาง ดังนั้นพิมพิศาจึงหมุนตัวเตรียมออกไปจากห้องทันที เพื่อที่จะไม่ได้ยินวาจาเฉือดเฉือนจากเขา

“รีบไปไหนล่ะพิมพิศา เดี๋ยวทานข้าวกลางวันกันก่อนสิ!! ทานข้าวกับผมมันคงไม่ทำให้คุณอึดอัดใช่ไหม” ชายหนุ่มยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงดังเดิม

“ฉันต้องรีบกลับไปดูแล...”

“ผมเป็นสามีคุณนะ...พิมพิศา!!” ศิวัชตวาดกลับไป ความขุ่นมัวของน้ำเสียงดูทวีเพิ่มขึ้นไปทุกที

“คุณ!!”

“หรือต้องให้ผมพิสูจน์!!”

“คนบ้า!!” พิมพิศาถอนใจเพราะรู้ไม่มีทางสู้รบปรบมือกับศิวัชได้เลยสักนิด เธอจึงเลือกที่จะไปนั่งรอเขาที่โซฟาด้วยความสงบทั้งที่ในใจนั้นเหนื่อยหน่ายเหลือเกิน

มือบางเรียวพลิกหนังสือไปมา ท่าทางที่พิมพิศาแสดงออกมาคือความเบื่อหน่าย แม้ว่าหญิงสาวจะแสดงออกมาชัดเจนเพียงใดก็ตาม แต่ก็ไม่สารถทำให้ศิวัชปล่อยเธอกลับบ้านได้เลย

และพิมพิศาต้องมีเรื่องตกใจมากไปอีกเมื่อประตูห้องทำงานถูกเปิดออกโดยเร็ว ร่างของหญิงสาวสวยเซ็กซี่ก้าวเดินเข้ามาด้วยความมาดมั่น โดยไม่ได้สนใจมองพิมพิศาเลยสักนิดเดียว

“วัชคะ...ไปทานข้าวกลางวันดีกว่าค่ะ” นิดาหยอดเสียงแหลม และใช้มือบางโอบกอดแขนเขาไว้อย่างสนิทสนม

ศิวัชนิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเผยให้เห็น จากนั้นเขาจึงชายตาเหลือบมองภรรยาที่ยังคงนั่งนิ่งเป็นทองไม่รู้ร้อนด้วยแววตากรุ้มกริ่ม

“ได้สิ!!”

พิมพิศาเงยหน้ามองคนทั้งสองสนทนากัน แต่ไม่ทันที่เธอจะปฏิเสธสิ่งใด ชายหนุ่มเจ้าของห้องกลับเอ่ยขึ้นมาก่อนราวกับรู้เท่าทันความคิดของหญิงสาว

“เดี๋ยวเราไปทานข้าวด้วยกันนะ พิมพิศา”

นิดาหันไปมองคนที่ถูกกล่าวถึงด้วยสีหน้าที่สงสัยและไม่พอใจ แม้ว่าหญิงสาวไม่ทราบความสัมพันธ์ของศิวัชและพิมพิศา แต่ความริษยาก็ก่อเกิดอัตโนมัติ

“ใครกันคะ...วัช!!” นิดาเอ่ยเสียงแหลมสูงแล้วตวัดสบายตาไปมองร่างบางที่นั่งนิ่ง

พิมพิศามองตอบกลับไปเช่นกัน ดวงตากลมโตไม่แม้แต่จะหลบสายตายังคงมองตอบกลับไปไม่กลัวเกรงกลัว โดยการมาของนิดาทำให้เธอรู้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการสามีของเธอ

“ฉันชื่อพิมพิศาค่ะ...เป็นพยาบาลมาดูแลคุณพ่อของคุณศิวัช” หญิงสาวแทรกเสียงแข็งขึ้นมา

“แล้วคุณพิมพิศามาทำอะไรที่นี่คะ!!” นิดาเอ่ยประโยคคำถามทั้งที่น้ำเสียงนั้นฟังดูกระทบกระแทกเสียมากกว่า

“ฉันเอาเอกสารมาให้น่ะค่ะ..คุณพ่อของคุณศิวัชวานให้ฉันมาหาคุณศิวัชน่ะค่ะ” คนที่เป็นภรรยาตอบกลับด้วยเสียงราบเรียบและมองคนที่ถามด้วยแววตาท้าทาย

“วัชคะ...” นิดายังคงออดอ้อนและทำตัวเป็นเจ้าของอย่างเปิดเผย มือบางนั้นลูบไล้ไปต้นแขนและยังสายตายั่วยวนชัดเจน โดยที่ไม่สนใจแนะนำตัวเองกับพิมพิศาแม้แต่นิดเดียว

“ไปทานข้าวกันเถอะ... ผมหิวแล้ว” ศิวัชรีบลุกขึ้นพร้อมกับก้าวเดินออกมาให้ห่างจากนิดาพอสมควร

ชายหนุ่มร่างสูงเดินนำออกไปจากห้องด้วยท่าทีที่สบายสบาย แต่ดวงตาคมคายยามที่มองพิมพิศาดูกรุ้มกริ่มและเย้ยหยัน จนทำให้พิมพิศาอยากจะหาอะไรขว้างไปยังใบหน้านั้นเสียจริง

ร่างบางเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย เธอสังเกตุเห็นนิดาพยายามเกาะแกะและชวนศิวัชคุยไปตลอดทาง พิมพิศาอยากจะเข้าข้างตัวเองว่าสิ่งที่ศิวัชทำลงไปเพื่อประชดเธอ แต่กระนั้นเจ้าตัวกลัวจะต้องหลอกตัวเอง

ลึกลงไปภายในพิมพิศายังคงเจ็บปวดเสมอกับสิ่งที่เขากระทำ และสิ่งที่เห็นวันนี้ก็มากพอที่จะไปสะกิดแผลสดให้มันเจ็บมากขึ้นกว่าเดิม

ใจร้ายจังเลยนะ...คุณศิวัช

อ่านเรื่องเต็๋มในรูปเล่มนะคะ... ^^