ตราบาป...กามเทพ (ผ่านการพิจารณากับอินเลิฟแล้วค่ะ)

ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 ปั่นหัว

ตอนที่ 15

ปัง..!!

ตูม!!

“ว้าย...กรี๊ดดด!!” เสียงร้องของพิมพิศาดังขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับร่างที่ล่วงหล่นลงสู่งพื้นน้ำ

พิมพิศาตะเกียกตะกายบนผิวน้ำด้วยความยากลำบาก เพราะด้วยความที่เธอว่ายน้ำไม่เป็นทำให้ร่างนั้นล่วงหล่นลงสู่พื้นน้ำอย่างช้าช้า

“ยัยพิม!!” พรศิริร้องเสียงหลงและวิ่งตรงไปยังหน้าสระน้ำทันที

สองแม่ลูกที่ยืนมองเหตุการณ์นั้นแสร้งทำเป็นตกใจและกรีดร้องขอความช่วยเหลือเช่นกัน ทว่าในเสี้ยววินาทีเธอทั้งสองกลับลอบยิ้มด้วยความสะใจ

“คุณพิม!!”

เสียงดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่วิ่งตรงเข้ามาด้วยความรวดเร็ว เขากระโดดลงไปช่วยเป้าหมายในน้ำทันทีและไม่รีรอเลยแม้แต่นิด

พิมพิศาถูกพยุงขึ้นมาจากน้ำอย่างยากลำบาก และเป็นโชคดีของเธอที่ยังคงไม่หมดสติ แต่ทว่าใบหน้านั้นก็ซีดเผือดและอ่อนแรงไม่น้อยเลย

“คุณหมออานนท์ พาหนูพิมเข้าบ้านก่อนเถอะ” สกลลากรถเข็นเข้ามาใกล้ขึ้นด้วยความห่วงใย และหันไปมองราณีอย่างสงสัย

ราณีไม่กล้าสบสายตาประมุขของบ้านแต่อย่างใด เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นและพาลูกสาวกลับเข้าไปในบ้าน ทั้งที่ภายในใจนั้นยังคงเจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรพิมพิศาได้

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วคนถูกแกล้งเดินลงมาด้วยท่าทางอ่อนเพลียเนื่องจากดื่มน้ำในสระไปหลายต่อหลายอึก เธอหย่อนตัวนั่งที่โซฟารับแขกข้างหลานและพี่สาวด้วยความเงียบสงบ

“ที่ฉันเรียกให้หนูพิมลงมาเพื่ออยากจะถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นน่ะ...” สกลเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมาทันที

“พิมไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พิมกำลังเล่นกับน้องแพรอยู่ที่สระน้ำ แล้วก็เหมือนมีใครมาผลักให้ล่วงหล่นน้ำลงไปน่ะค่ะ” หญิงสาวอธิบายเสียงสั่น แม้ว่าเธอไม่ได้เอ่ยชื่อ แต่แววตากลมโตนั้นจ้องไปที่ราณีอย่างชัดเจน

“แกสงสัยฉันหรือไง... ฉันจะไปทำร้ายแกทำไม...!!” ราณีร้องเสียงหลงและมองโจทย์ด้วยความเครียดแค้น

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรคุณสักหน่อย... คุณร้อนตัวเองนะคะ!!” พิมพิศาตอบกลับอย่างไม่เกรงกลัว และทำให้เธอยิ่งมั่นใจมากขึ้นไปว่าคนที่ทำร้ายเธอในครั้งนี้คือราณี

“ฉันไม่ได้ทำนะคะ คุณพี่!!” ราณีร้องเสียงออดอ้อนพร้อมกับหันไปขอความเห็นใจจากสกล

“คุณแม่จะทำร้ายคุณพิมไปทำไมคะ...รัญว่ามันอาจจะเป็นอุบัติเหตุนะคะ” รัญญารีบเอ่ยเสริมเพื่อไม่ให้ผู้เป็นมารดานั้นเดือดร้อน

สกลมองหน้าพิมพิศาเพื่อขอความเห็น ท่าทางของเขานั้นเห็นใจและห่วงใยเธอราวกับเป็นลูกสาวคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่กระนั้นเขาเองก็ไม่ต้องการที่จะให้เรื่องราวมันบานปลายและแย่ลงไปมากกว่านี้

“ช่างเถอะค่ะ... พิมไม่อยากสนใจเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ... แค่คุณท่านเมตตาและเอ็นดูพิม พิมก็พอใจมากแล้วค่ะ” หญิงสาวหยอดคำหวานให้กับประมุขอย่างจงใจ

“เรียก “พ่อ” ดีกว่านะ... เอ่อ...ถ้าหนูพิมไม่ติดใจ... พ่อองก็สบายใจ”

“ขอบคุณสำหรับความกรุณาค่ะ...”คุณพ่อ” เดี๋ยวพิมขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ” หญิงสาวทิ้งท้ายและย้ำคำออกมาโดยไม่ลืมที่จะหันไปมองสองแม่ลูกอย่างเยาะเย้ย

“ตามสบายนะหนูพิม... เย็นนี้พ่อชวนคุณอานนท์ทานข้าวด้วยนะ” ประมุขของบ้านกล่าวทิ้งท้ายก่อนที่จะปล่อยให้พิมพิศาไปพักผ่อน

บรรยากาศในโต๊ะอาหารนั้นดูแปลกไปกว่าทุกครั้ง ไม่ใช่เพียงเพราะอานนท์เข้ามาร่วมรับประทานอาหารเท่านั้น แต่ศิวัชยังคงนิ่งเงียบไม่พูดจากับใคร

“พ่อชวนคุณหมอมาทานข้าวด้วยน่ะ...” สกลเอ่ยเสียงเรียบและมองดูท่าทางของลูกชายอย่างวิเคราะห์

“ครับ...”

“หมอช่วยหนูพิมไว้น่ะ...หนูพิมตกลงไปในน้ำ แล้วหมอมาพอดี เลยช่วยไว้ทัน” สกลยังคงอธิบายต่อไป

“ขอบคุณนะครับที่ช่วยภรรยาผม”

อ่านเรื่องเต็๋มในรูปเล่มนะคะ... ^^