คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Third Attempt
ในคืนนั้น ราวๆ เกือบเที่ยงคืน จองอากลับมาหากาฮีที่ห้อง พร้อมกับชวนลีดเดอร์คนเก่งไปดูทะเลหมอกยามเช้าเป็นเพื่อน
“ก็ดีนี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลองชวนคนอื่นๆ ไปด้วยสิ”
กาฮีออกความเห็น วันนี้โปรแกรมพวกเธอหนักทั้งวัน จูยอนกับเบคก้าคงแทบหลับตั้งแต่หัวถึงหมอนไปแล้ว
“ไม่ทันหรอกค่ะพี่ เพราะถ้าจะไปต้องออกตั้งแต่พรุ่งนี้เช้ามืด เพราะวันถัดไปคุณยงฮวาเค้าจะติดทัวร์อีกกรุ๊ปหนึ่ง ที่เมื่อกลางวันคุยกันไง จำไม่ได้เหรอ?”
กาฮียิ้มแห้งๆ สารภาพตามตรงว่าเธอไม่ได้สนใจไกด์หนุ่ม a.k.a. คุณยงฮวา ขนาดมานั่งจำทุกอย่างจากปากที่พูดไม่หยุดของหมอนั่นหรอกนะ
“ถ้าแค่ฉันกับพี่ได้มั้ยล่ะคะ? แป๊บเดียวเอง ตอนเรากลับมาพวกน้องๆ อาจยังไม่ทันตื่นเลยด้วยซ้ำ”
จองอาเริ่มอ้อนกึ่งๆ ล็อบบี้กลายๆ หล่อนดูอยากไปมาก แต่ปัญหาคือหัวหน้าวงที่เป็นคนกลางก็ยังรู้สึกคาใจอยู่ดี
“มันคงไม่ดีกับคนอื่นนะ” กาฮีปรามเบาๆ “ถ้าเธอมาบอกพี่เร็วกว่านี้ก็จะดีหรอก ว่าแต่ทำไมอยู่ๆ ถึงได้...?”
จองอาหลบตาลงต่ำ ราวกับกลัวโดนดุ “ก็คุณย้งเค้าเพิ่งชวนเมื่อกี้นี่นา ฉันถึงได้รีบมาหาพี่นี่ไง”
“ชวนเมื่อกี้?”กาฮีเลิกคิ้ว รู้สึกเอะใจด้วยว่าครั้งล่าสุดที่ดูนาฬิกา มันก็ตั้งห้าทุ่มสี่สิบเจ็ดเข้าไปแล้ว แต่ตอนที่พวกเธอแยกกับหนุ่มไกด์ นั่นมันแค่ราวๆ สองทุ่มเท่านั้นเองนี่นา
ดูเหมือนจองอาจะไม่ได้เตรียมคำตอบมาสำหรับเรื่องนี้ เพราะหน้าหวานๆ นั้นแสดงอาการอึดอัดอย่างเห็นได้ชัด
“ก็...พอดีฉัน กำลังเบื่อๆ ลงไปเดินเล่น แล้วเจอกับคุณย้งเข้า เค้าจะไปดื่มกับเพื่อนๆ ไกด์ด้วยกันพอดี...ไปแค่ใกล้ๆ แค่นี้เองค่ะ”
“เธอ ไปดื่มกับเขามา?”
กาฮีทวนซ้ำงงๆ ไม่อยากเชื่อหู แสดงว่าตลอดเวลาที่เธอคิดว่าจองอาไปขลุกอยู่กับพวกจูยอน ที่แท้หล่อนไปกับหมอนั่นหรอกเหรอเนี่ย? “นี่เธอกล้ามากนะ ไปเองไม่บอกพี่แบบนี้น่ะ”
“ก็แล้วไงล่ะ ทำไมจะไปไม่ได้” จองอาหน้างอที่ถูกตำหนิ “ทำเหมือนฉันไม่เคยไปเที่ยวกลางคืนงั้นแหละ”
กาฮีพยายามระงับความอยากประเคนฝ่ามือลงบนกระหม่อมเล็กๆ นั้น นี่หล่อนจะคิดอะไรให้มันเหมือนชาวบ้านเค้าบ้างจะได้มั้ย?
“แต่ที่นี่มันไม่ใช่ “บะบะแบงค็อกซิตี้” นะแม่คุณ เราไม่ใช่คนท้องที่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาจะเอาตัวรอดได้ยังไง?”
กาฮีถอนใจ ก่อนจะพูดเสียงอ่อนลง
“ไปกับผู้ชายไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนั้นจะไว้ใจได้แค่ไหนกัน ขาวๆ หน้าใสๆ แบบนี้ เกิดมันคิดอะไรขึ้นมาเธอจะเอาอะไรไปสู้ฮะ...หรือถึงหนีรอดมาได้ แต่ถนนหนทางก็มืดๆ ตอนดึกดื่นเที่ยงคืน รถก็ไม่มีแล้วจะกลับยังไง...”
จองอาเริ่มอยู่ไม่สุข มือเรียวเริ่มเกาตรงนั้นตรงนี้ คงอยากจบบทสนทนานี้เต็มแก่แล้ว
“แล้วเรื่องไปดูหมอกล่ะ?” นั่นไงล่ะ เดาแล้วไม่ผิดเชียว
“เอาไว้คราวหน้าเถอะ...หน้าผานั่นคงไม่รีบหนีเราไปไหนหรอก”
จองอาเม้มปาก “งั้นฉันไปคนเดียวก็ได้”
“ไม่ได้! นี่เธอไม่ได้ฟังที่พี่พูดเลยรึไง” กาฮีเริ่มเสียงแข็ง รู้สึกหงุดหงิด จองอาไม่เคยดื้อดึงแบบไร้เหตุผลแบบนี้มาก่อน
“ทำไมต้องฟัง? พี่เป็นพ่อแม่ฉันรึไงถึงต้องเชื่อฟังพี่ไปหมดทุกเรื่องฮะ”
จองอาเถียงด้วยน้ำเสียงกระด้าง โอไม่นะ น้ำหูน้ำตาเริ่มปริ่มๆ ขึ้นมานั่นแล้ว กาฮีเสียงอ่อนลง
“ที่พูดเพราะเป็นห่วงนะ...เราเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
“พอดีว่าไม่ต้องการน่ะค่ะ” หล่อนว่าพลางเชิดหน้า “อยู่กับหัวหน้าครอบครัวแล้งน้ำใจแบบนี้...ให้ลาออกไปเต้นเป็นไคโยตี้ตามงานวัดยังจะดีซะกว่า”
กาฮีหน้าชา แม้จะรู้ว่าเป็นเพราะอารมณ์โกรธ แต่คำพูดนั้นก็ทำร้ายจิตใจคนฟัง จนเธอเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาบ้าง
อยากหาเรื่องกันนักใช่ไหม? ด้ายยย
“งั้นก็เชิญตามสบายเลย ถ้าอยากได้นักก็ไป....อ้อ! แล้วอย่าลืมหาถุงยางไปเผื่อด้วยล่ะ เกิดท้องไม่มีพ่อกลับมาเดี๋ยวพ่อแม่ที่บ้านจะช้ำใจซะเปล่าๆ”
เพียะ!
จองอาตบหน้าสวยๆ ของรุ่นพี่เต็มแรง นัยน์ตาเบิกกว้าง หน้าแดงก่ำ เจ้าหล่อนคงโกรธจนตัวสั่น
“ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ”
“รึว่าไม่จริงล่ะ ก็เห็นคันมากนักนี่ พอพี่ไม่เล่นด้วยก็เลยต้องไปหาคนอื่นที่มันมี “ท่อน” มาแก้ขัดไปพลางๆ ก่อนละสิ ผู้หญิงอะไรหน้า...”
เพียะ!
กาฮีโดนตบอีกครั้ง กรอด...ถึงจะพยายามเบี่ยงหน้าลดแรงกระแทก แต่โดนซ้ำที่เดิมสองทีก็ชักเจ็บแฮะ
“หยุดพูดนะ กล้าดียังไงมาดูถูกฉันแบบนี้ฮะ! คนบ้า! คนทุเรศ!!”
จองอาอาละวาดใหญ่ มือเรียวๆฟาดลงบนตัวเธอไม่ยั้ง ปากก็ไม่วายด่าทอไปด้วย กาฮีพยายามป้องกันตัวเอง แต่เพราะไม่อยากทำรุนแรงเลยได้แต่คว้าข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้
ยิ่งจองอาดิ้นรนกระชากมือออก กาฮียิ่งรัดข้อมือบางแน่นขึ้น จนสุดท้ายด้วยร่างกายที่แข็งแรงกว่า หญิงสาวรุ่นพี่ก็กดมันเข้ากับกำแพงระดับศีรษะได้สำเร็จ
แต่จองอาไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ มือข้างหนึ่งกางออกคว้าผมยาวๆ ของเธอไว้เต็มแรงจนกาฮีถึงกับน้ำตาเล็ด
ร่างสูงพยายามแกะมันออก แต่อีกฝ่ายไม่ปล่อยมือง่ายๆ ทั้งสองคนทึ้งรั้งกันไปมาอยู่อย่างนั้นจนหน้าผากชนกันเข้าให้
อาการปวดแสบปวดร้อนที่จองอาทิ้งไว้ที่ใบหน้าและตามร่างกาย ผนวกกับความเจ็บจากการถูกทึ้งหนังศีรษะทำให้ประสาททั้งหมดตื่นตัว ทั่วร่างกายของกาฮีร้อนระอุ รู้สึกถึงชีพจรที่เต้นตุบๆๆหูสองข้างอื้ออึง ได้ยินเพียงเสียงหายใจหอบของตัวเอง....และ...ของคนตรงหน้า
ทันทีที่รับรู้ถึงความใกล้ชิด กาฮีพยายามขยับตัวออก แต่มือข้างนั้นยังกำผมเธอเอาไว้แน่น
จมูกของกาฮียังคงทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ แต่สัญชาติญาณนี่สิที่กำลังก่อปัญหา...เธอรู้ได้ทันที
ที่หายใจสูดเอากลิ่นผิวชื้นเหงื่อของจองอาเข้าไปเต็มรัก
บ้าชะมัด...เธอกำลังหน้ามืด
“ปล่อย” กาฮีสั่ง เสียงกระซิบลอดไรฟัน
“ไม่ พี่ถอนคำพูดก่อนสิ” จองอากระซิบตอบ เสียงแผ่วจนแทบไม่ได้ยิน
กาฮีถอนใจ“ก็ได้...พี่ถอนคำพูด ทีนี้ปล่อยได้ยัง?”
“แล้วก็...ขอโทษฉันด้วย”
กาฮีชักฉุนจัด โธ่เว้ย แม่นี่จะดันทุรังไปถึงไหน ดูตัวเองซิ ขาสั่นจนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วแท้ๆ
“จะยอมปล่อยดีๆ มั้ย?”
ร่างสูงพยายามข่มใจ รู้ตัวถึงขีดจำกัดที่ใกล้เข้ามามากขึ้นทุกที
ทั้งต่ออารมณ์โกรธ และอารมณ์ “อย่างอื่น” ที่อันตรายไม่แพ้กัน
“ถ้าไม่งั้นจะทำไมคะ จะปล้ำฉันเหรอ?”
จองอาเชิดหน้าขึ้นท้าทาย ริมฝีปากนุ่มนิ่มเฉียดคางของเธอไปนิดเดียว...
และสำหรับกาฮี มันคือฟางเส้นสุดท้าย
ขยับใบหน้าเข้าหาเพียงเล็กน้อย ปากก็ได้ลิ้มรสกลีบเนื้อสีชมพูจิ้มลิ้มตรงหน้า
ทั้งอ่อนนุ่ม...และสั่นระริก สองหูได้ยินเสียงอุทานแผ่วเบา ตอนที่เธอบังคับริมฝีปากของจองอาให้แย้มออก
ลิ้นสอดกระหวัดเข้ารุกรานตามอำเภอใจ
น่าแปลกที่ลมหายใจและรสจูบของหล่อนไม่มีกลิ่นเหล้าอย่างที่คิด
กาฮีนิ่วหน้า หากร่างกายยังคงเรียกร้อง เธอจูบจองอาอย่างกระหาย...
มือสองข้างคลายออกปล่อยข้อมือของหล่อนให้เป็นอิสระ แล้วจึงเลื่อนต่ำลงมากระชับมือกับสะโพกเพรียว...
กดมันเข้ากับข้างฝา
จองอาสะดุ้งในปากเธอ และดิ้นรนมากขึ้นเมื่อกาฮีประชิดแนบร่าง แทรกขาเบียดให้ขาเรียวเปิดกว้างออก
ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้ร่มผ้าของสาวหน้าหวาน
“พี่....จะ...ทำอะไร” จองอาถามอู้อี้ หายใจหอบ
“ตอบคำถามของเธอไง” กาฮีกระซิบ ปลายนิ้วเคลื่อนควานต่ำลงเรื่อย “อยากรู้นักไม่ใช่เหรอ”
จองอาร้องคราง ผวาบีบแขนรุ่นพี่แน่น
“ทำไมนะ...ทั้งที่ฉันพยายามรักษาทุกสิ่งที่เรามี...แต่เธอกลับทำให้ฉันต้องเป็นนางมารเข้าจนได้”
กาฮีกระซิบถ้อยคำเจ็บปวดกับใบหูบอบบาง ก่อนจะไล่ลงมาที่ซอกคอขาวเนียน น้องรองไม่ตอบ หล่อนเพียงแต่เม้มปากแน่น สีหน้านั้นทรมานราวกับจะขาดใจ
“ถึงเวลาที่เธอต้องรู้ว่า...ยังมีบางสิ่งที่เราไม่ควรเข้าไปแตะต้อง ถ้าไม่พร้อมรับผลกระทบที่ตามมาของมัน”
ไม่นานนัก จองอากรีดร้อง ใบหน้าแดงก่ำ สะโพกที่ถูกตรึงเอาไว้เด้งกระตุกรุนแรง
เสียงร้องเรียกชื่อเธอนั้นทำให้กาฮีขนลุก...
แก้วเสียงที่แหบนิดๆ ปนหวาน..และเต็มไปด้วยอารมณ์
ในวันปกติธรรมดาเสียงหัวเราะของจองอาทำให้กาฮีรู้สึกอารมณ์ดีไปด้วย แต่ในเวลานี้มันกำลังปลุกเร้าอารมณ์ของเธออย่างรุนแรง ทำให้ยิ่งอยาก “ฟัง” มากขึ้นไปอีก
ไม่เคยรู้มาก่อนเลย...ว่าภรรยาปลอมๆ ของตัวเองจะน่า...หลงไหล ถึงเพียงนี้
กาฮีมองร่างที่กระตุกเกร็งของจองอา...รู้สึกอยากจะกินร่างบางเข้าไปทั้งตัว
อีกอารมณ์ด้านมืดที่แม้ในใจจะต่อต้านเพียงใด แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ต่อมันเข้าจนได้
จองอาทรุดตัวลงพิงอีกคนอย่างอ่อนแรง...มองมือแข็งแรงรูดกางเกงขาสั้นของเธอออกด้วยสีหน้างงงวย
“มันเลอะหมดแล้วนะ จะใส่ต่อไปรึไง?” กาฮีกระซิบ เร้าให้หน้าขาวนั้นยิ่งแดงก่ำ
“ก็เพราะใครล่ะ” น้องรองทำปากยื่น ตอบงอนๆมือปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาระหว่างกิจกรรมเมื่อครู่
ตลกน่ะ! หล่อนน่ะจงใจชัดๆ กาฮีแค่นหัวเราะพลางส่ายหน้า
“เพราะเธอทำตัวเองต่างหาก”
กาฮีโยนกางเกงลงกับพื้น ก่อนจะเริ่มถอดเสื้อของตัวเองออก
“เธอล้ำเส้นที่พี่ขีดเอาไว้...ทั้งยั่วพี่...ปั่นหัวพี่...แล้วยังทำร้ายร่างกายจนถึงกับตบะแตก... อย่าคิดนะว่าเรื่องมันจะจบง่ายๆ”
จองอาขบริมฝีปากล่าง ดวงตาวาววับคู่นั้นจับจ้องมาที่ร่างเปลือยท่อนบนของลีดเดอร์ไม่วาง
“นี่ยังไม่ได้พูดถึงเรื่องที่เธอโกหกพี่เลยนะ”
“กะ โกหกอะไร?“ จองอาชะงัก ย้อนถามหน้าตาตื่น
“เธอบอกว่าไปดื่มมา แต่ลมหายใจไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์...แล้วเจ้าไกด์นั่นก็สูบบุหรี่จัด ทำไมผมเธอไม่ยักมีกลิ่นบุหรี่ แต่กลับมี “ไอ้นี่” ติดอยู่”
พูดพลางหยิบบางสิ่งออกจากลอนผมของจองอา...มันคือเส้นไหมพรมสีแสบตาที่หลุดมาจาก “อิเปื่อย” เสื้อคลุมนอนตัวโปรดของจูยอนที่พวกเธอคุ้นเคยกันดี
จองอาหน้าซีด “พี่รู้...ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?”
“ตั้งแต่จูบเธอครั้งแรกแล้ว”
กาฮีว่า ก่อนจะผลักหญิงสาวรุ่นน้องลงบนเตียง แล้วตามขึ้นไปนั่งคร่อมร่างบางนั้นเอาไว้
“สารภาพมาได้แล้ว แม่ตัวดี เธอตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ฮะ?”
จองอาเม้มปาก น้ำหูน้ำตานั่นมาอีกแล้ว คงเพราะรู้ว่ามันทำให้กาฮีใจอ่อนได้เสมอ...
แต่ไม่ใช่คราวนี้ค่ะ คนสวย
“จองอา เอาดีๆ สิ ไม่งั้นพี่จะไปแล้วนะ”
กาฮีขู่ ซึ่งก็ดูจะได้ผลเพราะเจ้าหล่อนร้อง “บอกแล้วๆ” ออกมาทันที
“ใช่ฉันโกหก ฉันแต่งเรื่องขึ้นมาทั้งหมดนั้นแหละ ฉันแกล้งตีสนิทกับไกด์ให้พี่เห็น แกล้งกุเรื่องผานั่น แล้ว เรื่องที่ไปดื่มนั่นก็ด้วย พี่จะได้หวง ได้ห่วงฉัน หันมาสนใจฉันบ้างไงล่ะ”
สาวสวยสารภาพตาละห้อย ก่อนที่คำพูดอื่นๆ จะพร่างพรูตามออกมาราวกับน้ำหลาก
“ฉันชอบพี่มากนะคะ แอบชอบมาตั้งแต่ก่อนเดบิวท์แล้วแต่ก็ไม่กล้าบอก เพราะพี่ก็มีคนนั้นอยู่แล้ว แถมเรายังมาอยู่วงเดียวกันอีก...จนตอนนี้ที่เราได้มาเที่ยวกัน ไม่มีเรื่องงาน ฉันได้ใกล้ชิดกับพี่ นอนห้องเดียวกันแบบนี้ ก็เลย...อยากมีความทรงจำดีๆ เอาไว้ระลึกถึงบ้างอะไรบ้าง...ก็เท่านั้นเอง”
สัมผัสเบาๆ ที่แก้มทำให้กาฮีรู้สึกตัว เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอกับจองอาอยู่ในท่าที่ล่อแหลมขนาดไหน โดยเฉพาะในยามนี้ ที่สองคนแทบจะไม่เหลืออะไรปกปิดร่างกายอยู่แล้ว...
คราวนี้กาฮีเลยเป็นฝ่ายหน้าแดงเสียเอง
“ที่เธอทำไปทั้งหมดนั้น...เพราะอยากให้พี่สนใจเหรอ?”
น้ำเสียงที่เปล่งออกไป รู้สึกได้ว่าอ่อนลง คงเป็นเพราะตาหวานฉ่ำๆ คู่นั้นแน่ๆ จองอารู้ดีเสมอว่าควรจะอ้อนกาฮีอย่างไร บางทีอาจจะรู้ดีกว่าแฟนของเธอเองเสียด้วยซ้ำ
“พี่คะ...ฉันชอบพี่มากนะ...” จองอากระซิบประโยคนั้นอีกครั้ง
“ไม่ได้คาดหวังจะต้องเป็นแฟนหรืออะไร...พี่จะไม่รักฉันเลยก็ได้...”
มือบางๆ นุ่มนิ่มของจองอาเลื่อนจากแก้มของกาฮีลงมา....ลูบไล้ที่ริมฝีปาก สัมผัสเย้ายวนให้รู้สึกสั่นไหวในอก หญิงสาวรุ่นพี่หลับตาพริ้ม
“แต่ขอแค่คืนนี้ได้ไหม...ให้ฉันได้เป็นของ ปาร์ค กาฮี...นะคะ”
กาฮีลืมตา จ้องมองลึกลงไปในดวงตาใสๆ คู่นั้นจองอามองตอบเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์...ชวนให้รู้สึกหวามไหวอย่างยากจะระงับ
นี่เธอเคยเห็นสายตาแบบนี้ของจองอามาก่อนรึเปล่านะ?
จริงสิ เธอเคย...เพียงแต่ตอนนั้นเธอไม่ได้นึกสนใจความหมายของมันเท่านั้นเอง
“แค่คืนนี้เท่านั้นนะ”
T--B--C
ความคิดเห็น