คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
"ฉันรักเธอมากค่ะ”
ไม่
“เธอเป็นเด็กสาวที่อ่อนหวานน่ารักเหลือเกิน”
อย่า...อย่าพูดแบบนั้น......พี่กาฮี
“เธอเป็นน้องสาวของเพื่อนสนิทฉันค่ะ แล้วฉันก็รักเธอ...เหมือนเป็นน้องแท้ๆ ของฉันเอง”
ไม่นะ ไม่ ไม่!
ฉันผวาสะดุ้งตื่น น้ำตาไหลพราก ในอกเจ็บร้าวเหมือนถูกคมมีดกรีดแทง...
ใครคนนั้นกำลังฆ่าฉันทั้งเป็น
ทำไมนะ? ทั้งๆ ที่หนีมาไกลขนาดนี้ จนพ้นจากเงื้อมเงาของบ้านหลังนั้นแล้วแท้ๆ
แม้แต่ภูตผีร้ายที่ว่ากันว่าน่ากลัวหนักหนายังไม่สามารถตามติดข้ามทวีปเช่นนี้เลย
สายตาเหลือบไปมองนาฬิกาข้างเตียงที่บอกเวลาตีสองสี่สิบเอ็ด
สำหรับคนทั่วไปที่รู้ตัวว่ายังเหลือเวลานอนอีกหลายชั่วโมงเช่นนี้ คงเหมือนกับได้พรวิเศษ...แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน
หลักฐานก็คือน้ำตาที่ยังคงไหลรินไม่ขาดสายนี่ยังไงล่ะ
มือทั้งสองที่กำผ้าห่มแน่นสั่นเทิ้ม รู้สึกหวาดกลัวจับใจที่จะต้องล้มลงนอนอีก
หากว่าต้องพบกับความเจ็บปวดแบบเดิมๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผู้หญิงคนนั้นคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน...ไม่มีวันเข้าใจว่าทำไมฉันจึงหนีมากับ ‘เขา’
ผู้ชายหยาบช้าเห็นแก่ตัว ที่หลงเชื่อว่าตัวเองได้ตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ความจริงแล้วฉันไม่ได้รักเขาเลย
แต่เขาก็รู้อะไรดีๆ โดยเฉพาะเงินและอิทธิพลของเขาคงพาฉันหนีไปได้ไกล...
และก็เป็นเช่นนั้นจริงเสียด้วย กว่าคนที่บ้านดิเพลดิสจะรู้ตัว ฉันก็ข้ามน้ำข้ามทะเลมาถึงแคลิฟอร์เนียแล้ว
ทันทีที่มาถึงที่นี่ ฉันพยายามหาวิธีตีจากเขา
เพราะเป็นคนมีอิทธิพลเกินกว่าจะยอมตกเป็นเครื่องมือของผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างฉัน
ฉันจึงต้องหาวิธีที่ค่อนข้างแนบเนียนสักหน่อย แม้จะเสี่ยงอยู่บ้าง
การแกล้งทำเป็นล้มป่วยโดยแอบล้วงคอให้อาเจียน ไม่แตะต้องอาหารมากไปกว่าพอประทังชีวิต
ทำให้ร่างกายผ่ายผอมลงอย่างรวดเร็ว ได้แต่นอนซมอย่างหมดเรี่ยวแรง
พ่อหนุ่มนั่นไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน แม้แต่หมอฝีมือดีๆ ก็ยังยากที่จะรู้ว่าฉันเป็นโรคอะไร
ภายในเวลาไม่ถึงสองสัปดาห์เท่านั้น ที่ ‘ความรัก’ ของผู้ชายคนนั้นสิ้นสุดลง
เขาทิ้งฉันที่กำลัง (จำเป็นต้อง) ป่วย ไปหาผู้หญิงคนใหม่ที่สามารถให้ในสิ่งที่ฉันให้ไม่ได้
และก็ไม่หวนกลับมาอีกเลย
ใครจะคาดคิดว่าเด็กสาวตัวคนเดียว ที่อยู่ห่างไกลจากบ้านที่เกิดและเติบโตมาถึงเพียงนี้
จะลงทุนวางแผนการทั้งหมดนั่นเพื่อกำจัดผู้ชายคนหนึ่งออกไปจากชีวิต
ทุกคนต่างแสดงความเห็นอกเห็นใจฉัน ในฐานะเด็กสาวตัวคนเดียวที่ถูกทิ้งในยามเจ็บไข้
ข่าวลือสะพัดไป และด้วยความช่วยเหลือจากหลายๆ คน สุดท้ายฉันจึงได้งานทำที่ร้านอาหารเกาหลีร้านหนึ่ง
ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากโกหกใครทั้งนั้น
แต่เรื่องที่น่าขันที่สุดคือ คำโกหกของฉันกลับฟังดูน่าเชื่อถือและเข้าใจง่ายกว่าเรื่องจริงๆ เป็นร้อยพันเท่า...
และอย่างน้อยความเท็จที่เป็นเหมือนเกราะกำบังเหล่านี้ก็ช่วยให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ได้
“จองอา...เกิดอะไรขึ้น? ฝันร้ายอีกแล้วหรือ?”
เสียงงัวเงียดังมาจากเตียงข้างๆ รูมเมทของฉันคงตื่นเพราะเสียงร้องเมื่อครู่นี้นั่นเอง
ทั้งที่ฉันเป็นตัวน่ารำคาญขนาดนี้ เธอก็ยังมีแก่ใจเป็นห่วง
“ฮื่อ...” ฉันตอบ “ขอโทษนะจ๊ะยูจิน ฉันไม่เป็นอะไรหรอก นอนหลับต่อเถอะ”
ได้ยินเสียงคิม ยูจินพึมพำรับคำ จนกระทั่งลมหายใจของเธอกลับมาสม่ำเสมออีกครั้ง
ฉันซุกตัวลงในผ้าห่ม พยายามข่มตาให้หลับ
พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปทำงานแต่เช้า
ความคิดเห็น