ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [บทที่ 3 โรงอาหาร ]
บทที่ 3
โรอาหาร
โรอาหาร
หึ รับใ้นายเหรอไม่มีทา ไม่ไ้ันะไม่ยอมรับใ้นายแอลโ พอออาห้อปรอแล้วัารเี่ยเลยีว่า
" นี่แอลโเี๋ยวันไปิน้าว่อนน่ะ นาย้เินูโรเรียนไปนเียวล่ะัน" ^ ^
" แ่อาารย์บอให้นายูแลันไม่ใ่เหรอ "
" ้ใ่แ่นี่มันเป็นเวลาพัอัน ัน้อไปินราเมอัน่อ " ^ ^
" ั้นันไป้วย ัน้ยัไม่ไ้ิน้าวเหมือนัน "
" ไม่ไ้น่ะ ไม่ไ้เ็า " OoO
" ทำไมล่ะ หรือว่านายลัวันะสั่อาหารไ้น่าอร่อยว่านาย "
" ิ ไม่มีทาอาหารอันน่ะอร่อยที่สุะบอให้ "
" ั้น้พาันไปินิ่ "
" ไ้ " เรื่อินันไม่ยอมแพ้ใร่ายๆหรอ
หึ แอลโนายรู้ัอนิน้อยไป่ะแล้ว นายแพ้แน่ ุหนูแอลโ
โรอาหาร
ผมพาแอลโเินเ้ามาในโรอาหาร สายานทั้โรอาหารมอมาทาแอลโเป็นาเียว โยเพาะผู้หยิ ไม่ลุมาลาไปินเลยล่ะ ิ
" อ้าว อนิมาแล้วเหรอ OoO " ทำไมเนียล้อในานั้น้วย หรือว่า!!!!
" เนียลราเมันหายไปไหน " OO* ผมวาามอราเมอผมแ่้ไม่เอ
" ือันเห็นนายไปนาน้เลยินแทนนายไอนิ "
" ว่าไน่ะ นายล้าินราเมอันเหรอ เนียล " ผมเริ่มเือนแล้วอนนี้
" ันอโทษน่ะอนิอย่าโรธันเลยน่ะ " เนียลทำเสียอ่อยพอรู้ว่าผมโมโห
" หึ หึ หึ " เสียแอลโหัวเราะทำไมล่ะนั่น
" หัวเราะหาพระแสหิ่ห้อยอะไรอนายไม่ทราบ "
" เปล่าหนิ " ิ เปล่าแล้วหัวเราะทำไม
" อุ๊ ทำไมแอลโถึอยู่ับนายไ้ล่ะ"
" เปล่าหรอเ้า้แ่ามันมาเพื่อะอันินน่ะ " หึ แอลโมอหน้าผมทันที
" แ่ันว่าอนนี้เหมือนนายะอเ้าินมาว่าน่ะ "
ผมส่สายาอาาหาเนียลเิว่า " หุบปา่ะไม่ั้นนายาย " ทำให้เนียลรู้อนาเลยหุบปาทันที
" แล้วันะเอาอะไรินล่ะ เินัน้หมแล้ว้วย "
" ให้ันเลี้ยนายเอามั้ยล่ะ " แอลโพูึ้นอย่ามีวามสุ
" ให้นายเลี้ยเหรอ ไม่มีทา ันไม่เยเาะใริน "
" แล้วนายไม่หิวเหรอ "
" ไม่ันิ " พูไปั้นแหละ ที่ิหิวะายอยู่แล้ว
" ั้นันไปสั่อาหาร่อนน่ะ "
" แล้วันเหยียบหานายไว้เหรอ " ฮ่าๆๆๆ สะใลึๆ
30 นาที วิ่ไป~~~~~~~~~~~~
" เมื่อไรแอลโะมาล่ะอนิ " ถามเหมือนันรู้น่ะเนียล
" ะไปรู้เหรอสสัยถูสัมีนอในโรเรียนทับายแล้วมั้ "
" นายหมายถึ เน่าไน หมาพานโรอเราเหรอ "
" แรเว้ยยยยยยยยยยยย "
" ้ันไม่รู้หนิ่เห็นมีนอเหมือนัน " เหนื่อยับมุมันิๆ
" ุยอะไรันเหรอ รอันนานมั้ย " มา่ะทีน่ะแอลโ
" ไม่มาอนันายเลยล่ะ "
" ันมาอนฝันายีว่า ันไม่ว่ามาเผานายหรอ " ลเหรอนั่นน่ะ
" ฮ่าๆๆๆ แอลโนี่ลเนอะ " น่านเนียล้วย
" แล้วไหนล่ะอาหารนาย เห็นบอไปหาอาหารไม่ใ่เหรอ " ฮ่าๆๆ ันหมายถึหมาหน่ะ
" อ๋อ อยู่นั่นไมาพอี "
ผมหันไป้เห็นบวนเสิฟอาหารที่ทำนทั้โรอาหารแื่นันเ็มไปหม มันเยอะมายาวเป็นรถไฟเลย มีทั้ หูลามน้ำแ หอยแรอบโอ่ อไ่โ้แ่แ็ ไ่แมลลอยฟ้า ผัะน้าป้าเพศรี อย่าสรีเพ็ผ้ารามัรห้าหัว ยาน้ำวนป๋วยปีแปอ เอ๊ะ ไม่ใ่แระ แ่โรเรียนเรามีอาหารแบบนี้้วยเหรอ แล้วหมอนี่ไปสั่มาาไหน
" ิน้วยันไหมเนียล " " มันะีน่ะ เอ้ย มันะีเหรอ "
" ิิ่ ินไ้ามสบายเลย " ไม่หรอ เนียลเ้าเป็นเพื่อนัน
" ิเหรอ ั้นลมือล่ะ " อ้าวเนียล ไ๋ทำเี่ย
" แล้วนายไม่ินเหรออนิ "
" ไม่ันไม่หิว "
ร๊อ ท้อะร้ออะไรอนนี้เนี่ย
" ไหนบอว่าไม่หิวไ "
" นั่นมันเรื่ออัน นายไปเอาอาหารพวนี้มาาไหน "
" ้สั่าโรอาหารไ "
" โห โรอาหารเรามีอาหารแบบนี้ที่ไหน " ถ้ามี้แปลล่ะ
" รีบินเถอะ อนิ อร่อยน่ะ " เนียลพูทั้ที่อไ่ยัาอหอยเาอยู่
" ันไม่ินันะลับแล้ว ไปเถอะเนียล "
" แ่ันยัินไม่เสร็เลยน่ะ "
ผมส่สายาอาาให้เนียลอีรั้ เนียลรีบลุามผมมาแ่มีอไ่ิมือมา้วย
" อนิ ทำไมนายไม่ินล่ะ "
" ันไม่ยอมินอหมอนั่นหรอ "
" ทำไมล่ะ "
" เพราะันเลียหมอนนั่นน่ะิ่ "
ิ๊ ่อ ิ๊ ่อ
ถึเวลาึ้นห้อเรียนแล้ว่ะ
อีรั้เหมือนรั้แรนั่นแหละ่ะ
ิ๊ ่อ ิ๊ ่อ ~~~~~~~
---------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น