KAI

ลำดับตอนที่ #9 : ดูงาน2

ไคท์ดูแผงภูมิโรงเรียนเงียบๆในห้องเรียนที่ตอนนี้มีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นสถานบังเทิงทุกขณะ ด้วยเหตุที่ว่านี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มาเรียนด้วยกัน แกล้งกัน ลอกการบ้านกัน มาสายแต่เดินยังกะทหารเหมือนกัน(?) (เหอะ ประจำ)  เขามองไล้ดูกลุ้มต่างๆในห้อง  กลุ้มแรก กลุ้มเด็กเกรียน ที่ตอนนี้กำลังเต้นเพลง "ลืมๆเธอไปซะ" ด้วยจังหวะที่เมามัน โดยเฉพาะท่อน " น้องไปก็ได้อะนะ แต่กลับมาต่อบัตรคิว ยาวเป็นโล เอ้ย ยาวเป็นโล รอไปสักสิบๆๆๆปีก็ไม่มีโปรแถมให้!" ไคท์คิดว่าไอ้นี้จะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ก่อนที่เพลงประจำโรงเรียนจะดังขึ่น และนักเรียนทั้งห้องก็ทยอยออกไป ทั้งๆที่เขายังไม่ทันได้สำรวจกลุ้มแก้งครบเลย 

เขาใช้เวลา สิบกว่านาทีในการสำรวจห้องเรียน โต้ะทุกโต้ะ เก้าอี้ทุกตัว กระดาน ต้นไม้ แล้วก็ลิ้นชักจนพอใจก็ค่อยเดินออก 

หลังจากสำรวจห้องจนครบ ก็ยังสำรวจห้องรอบกาย ผู้คนรอบร่าง สิ่งของรอบตัว และอื่นๆอีกมากมาย จนกระทั้งเขาสัมผัสได้ถึ่งพลังงานด้านหลัง ทำให้เขาตัดสินใจหมุนตัว ตีลังกา และหยิบมีดสั้น(ขนานพกพา เพื่อความปลดภัยของนักเรียนและครู อาบยาที่ทำให้เจ็บแสบเป็นเวลา15นาที่ สามารถหายารักษาได้ที่ห้องพยาบาล ขึ่นลิฟไปชั้นห้าเลี้ยวซ้าย ขายในราคา 20 เบล หาซื่อได้จากร้านค้าหน้ารร.) ขึ่นมาก่อนที่จะจี้คอเจ้าพลังงานลึกลับด้านหลัง

"ถึงจะมีความสามารถ แต่ก็ยังอ่อนหัด" เจ้าพลังงานตัวร้ายบอกเสียงต่ำ

ไคท์เก็บมีดลง ก่อนจะกลับมายืนท่าปกติ"มีอะไร เซ็น ฉันไม่มีเวลาว่างมาไฟท์กับแกหรอกนะ" ไคท์พูดเสียงเรียบแต่ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"เอาน่าไอ้ไคท น่านทีๆเจอกันที่นะเฮ้ย"

"แล้วน้องเขาละไปอยู่ไหนแล้ว ปกติเห็นติดกันเป็นตังแม"ไคท์ปลูกเผือกหน้าตาเฉย

"ช่วงนี้กิจการเผือกไปได้ถึงไหนแล้วละ ยุ้งจังนะ เรื่องชาวบ้าน" เซ็นพูดเสียงเรียบไม่ต้างจากเสียงไคท์ในตอนแรกเลยสักนิด

"เอาน่าๆ เอาเป็นว่าบอกเหอะ บอกเหอะ บอก!!! ไม่งั้นแกได้ไปทั่วสวรรณ์แน่ เพื่อเอ้ย เพือนยาก"

"ห่างหายไปไกล้"

"ได้แต่คิดถึง"

"พึงมโนภาพ"

"ร่างกายจิตใจ"

"ไม่ลืมเลื่อน-เห้ย"  ก่อนที่จะพูดคำว่า'เอย'ดูเหมื่อนว่าเจ้าพ่อกลอนจะรู้ตัวสะก่อน"นี้มันไม่ใช้เกาะกลางน้ำ แล้วก็ถ่ำผีเสื่อนะเฮ้ย นี้ท่านต้องการสิ่งของอันใดจากสังค- โอเค ไม่เล่นก็ได้ ไม่ต้องส่งสายตาแบบนั้นมาหรอกน่า เอาเป็นว่าตอนนี้ข้ากับน้องเขายังดีกันอยู่ จบปะ?"

"หรอ" เซ็นมองไคท์ตาเขียว"ว่าแต่จะไปที่ไหนกันละเนี่ย"ราฟาเอลถาม" เอะ หรือว่าจะยังไม่มีใครมาเรียกตัว เลยไม่มีงานที่จะไป ต๋าย!น่าสงสาร!" ไคท์สะบัดผมไปในขณะที่พูด"ถ่ายังไม่มีละก็ ไปกับเดี๋ยนก็ได้นะ ไม่ค่อยมีใครแย้งหรอนะ"ไคท์แอปเสียงแหลมอย่างน่ากวนประสาทที่สุด

ส่วนคนถูกกวน ก็ได้แต่ขนลุกไป ขนลุกมา จนเส้นกระทุกโดยไม่รู้ตัว 

แต่ใครจะเป็นผู้โชคร้ายไปได้เล่า นอกจากเจ้าตัวกวนข้างๆซึ่งโดนไปเต็มๆเสียจนซ่าไม่บอกได้แต่กุมท้องด้วยความเจ็บ 

"ไงละ ท่านผู้สูงศักสสสสไคท์" เซ็นถามด้วนน้ำเสียงเริงร่า พลางมองลงมาจากที่ต่ำแล้วก็สะบัดก้นเดินจากไป

"อูยยย ไม่น่าไปลองนี้กับมันเลย เอาเหอะ"ไคท์ลุกขึ่น ' ไปดีกว่า'  

"เดี่ยว" เซ็นเรียก "ฉันรู้สึกแปลกๆที่สวนกิจกรรม6 ระวังนะ" เซ็นทำหน้าเครียด"ฉันไม่แน่ใจว่าพวกนั้นยังไม่ค่อยชอบนายอยู่รึเปล่า ในความเห็น ฉันว่านายไม่ควรออกจากตำแหน่งประธานเลย"

ไคท์ยิ้มเงียบๆตอบ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครเข้าใจเขาอยู่ดี

"ไปละ" ไคท์เข้าใจ และเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว เขารีบเดินไปทันที่ พอๆกับที่เซ็นพูดคำว่า"บาย"

20นาที่ต่อมาไคท์ก็มาถึ่งสวนกิจกรรม6 สวนนี้มีการสร้างกันมาอย่างยาวนานตั้งแต่ตอนตั้งโรงเรียนนี้เป็นปีแรกๆทำให้มีกลิ่นอายความเก่าแก่อยู่บ่างเล็กน้อย 

ไคท์เหลือบดูแผนภูมิอีกครั้งเพื่อความแน่ใจก่อนที่จะเริ่มสำรวจบริเวณต่างๆในสวน ซึ่งในตอนนี้ไม่มีอะไรอยู่เลย(แต่รู้สึกแปลกนะ) นอกจากต้นไม้สีเขียว สายลมอ่อนๆ และม้านั้งที่ไม่มีคนนั้ง

เขาเดินไปเรื่อยๆอย่างไรจุดหมาย แล้วก็นั้งลงที่เก้าอี้บริเวณนั้น

'การที่ไม่มีอะไรอยู่ที่นี้เลย นั่นอาจจะเป็นคำใบ้บ่างอย่าง'ไคท์คิด'ในบททดสอบก่อนเราจะมาที่นี้ คงจะเป็นการที่เราสำรวจโต้ะ เก้าอี้ไป แสดงว่ามีคนจับตาดูเราอยู่ตั้งแต่ตอนที่เราตั้งใจจะทำงานนี้' ไคท์นั้งเฉยๆต่อไป 'ถ่าเป็นอย่างที่เราคิด คงไม่ต้องทำอะไร เพราะถ่าเขาหยิบหนังสือมาอ่าน เขาก็คงตรวจสอบจากม่านตาอยู่ดี ' ในภายนอกอาจมองว่าเขากำลังดูเวลาอยู่ แต่ความจริงแล้วเขากำลังเหลือบมองรอบข้างเขาอยู่ 'ไม่มีการขยับรอบบริเวณ งั่นหรอ.. เท่านี้ก็เป็นไปได้2ทางที่เราต้องตรวจสอบ ว่านี้คือโทรจิต หรือวิทยุส่งสัญญาณ รุ่นm200 ' ไคท์ลุกขึ่นยืนก่อนจะ...ทำในสิ่งที่เขาคิดว่าบ้ามาก

ไคท์มองซ้ายขวาว่าไม่มีคนก่อนที่จะ...เปิดเกมจีบสาวขึ่นมาเล่นแบบไม่ใส่หูฟัง แถมยังยืนอยู่อีกต่างหาก

อุปกรณ์เล่นเกมส์ของสมัยนี้ เป็นรุ่นโมเดล 3 มิติที่สามารถเล่นได้ทุกที่ หรือไม่ก็ เชื่อมต่อจิตลงไปในเกมส์ทำให้ได้รับความสมจริงทั่วกัน

เสียงเกมดังสนั่นทั่วบริเวณ เสียงริน(ตัวละครในเกม) กำลังร้องเพลงlove magic กลบเสียงลมมิด พร้อมกับที่ไคท์เหลือมองตึกข้างๆ ด้วยแววตานิ่งเฉย

'การเชื่อมพลังเวทย์หายไป แต่ยังมีการติดต่อกันอยู่ ถึงจะคาดการผิดไปบ่าง แต่ว่านี้ไม่น่าจะเป็นรุ่นm200 แต่น่าจะเป็น...m204 รุ่นล่าสุดมากกว่า เพราะm200 ยังมี่อะไรให้พอตรวจจับได้บ้าง' ไคท์เรียกน้ำแข็งออกมาก่อนที่จะยิ้งไปที่ตึกตรงกันข้ามกับที่เขามองอยู่

ทุกท่านคงจะเบื่อกับการอธิบายแต่ก็ยังขออธิบายต่อไป ว่าไคท์นั้นใช้มือถือรุ่นเก่าสุด ในบรรดา

มือถือทั้งหมด นั้นก็คือ ไอโฟนรุ่น11s ที่ยังคงสภาพ สิ่งของจับได้ไว้อยู่ ส่วนของในยุคนี้จะสามารถเรียกขึ่นจากการเลือนบนอากาศ หรือใครมีเวทย์ก็เรียกเองได้เลย

มีคนกระโดดออกมาทันที่จะโดนน้ำแข็งที่ไคท์เสก เขากระโดนออกมาในชุดปกติธรรมดา จนแทบจับไม่ได้ ว่ามาสอดแนมคนอื่น

ชายปริษนาส่งยิ้มให้ ก่อนที่จะพูดอะไรบ่างอย่าง พร้อมกับที่มีสีฟ้าเด่งออกมาจากปกเสื่อ โดยแสงรี่บ่าง เข้มบ่าง แะนั้นอาจเป็นสาเหตุให้เขาทำหน้าไม่พอใจก็เป็นได้

 หลังจากนั้นก็มีแฮริคอปเตอร์โผล่ออกมาจากฟ้า

ไคท์มองขึ่นไปที่แฮริคอปเตอร์ มันล่องหนอยู่จนถึงเมือกี้ ที่ว่าอะไรแปลกๆนั้น คงเป็นนี้เองสินะ

ชายคนนั่น ที่ส่งยิ้มให้ในตอนแรก กวักมือเรียก เหมื่อนกับจะให้ขึ่นไป ที่แรกเขาลังเลอยู่บ่างแต่ก็ยอมขึ่นไป