KAI

ลำดับตอนที่ #3 : บทแรก

     "สำหรับหลายๆคนในที่นี้ ที่ต้องการจะใช้ศาสตร์ลึกลับที่เพิงปรากฎมาเมื่อราวๆหลายร้อยปีก่อน หรือที่เรารู้จักกันในนาม ศาสตร์เวทย์ ซึ่งผมและเพือนของผมก็ได้สนใจในด้านนี้ แล้วก็ได้ทำการรวมคนที่สนใจในด้านนี้ มาร่วมกันเพื่อศึกษา ปรับปรุง และทดลอง ทำให้ผมค้นพบข้อมูลความรู้มากมาย จนกระทั่งมีคนชักชวนผมไปทำงาน Part time (งานพิเศษ) ด้านการทดลอง และปรับปรุงเวทย์(ชื่อชัวคร่าวรอการปรับปรุง) ทำให้ผมรู้เรื่องเวทย์มากกว่าคนอื่นๆ ในกลุ่ม ทำให้ผมถูกตั้งเป็นหัวหน้า และเมื่อเวลาล่วงเลยผ่านไป ผมก็ได้ตัดสินใจตั้งเป็นชมรมขึ่นมา เนื่องจากสมาชิกที่มากขึ่นเริมที่จะใช้เวทย์โดยไม่ได้รับอนุญาติมากขึ่น และในวันนี้ผมจะมาอธิบายเรื่องการที่ผมได้รับคะแนนเสียงในการโหวตประธานนักเรียน เป็นจำนวน 1300 คะแนน" เขาจงใจพูดโอ้อวดเพือให้ทุกคนลืมไปว่าเขาออกเพืออะไร และเมื่อมาถึงจุดนี้หลายคนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย เนื่องจากคะแนนจากผลโหวตจะถูกปิดเป็นความลับ คนที่รู้ก็จะมีแต่ประธานนักเรียนเท่านั้น แต่เรื่องที่น่าตกใจกว่านั้นคือ การที่ผลโหวตสูงขนาดนั้น 
     การโหวตประธานนักเรียน มีจำนวนผู้โหวต 2000 คน หรือในอีกความหมายหนึ่งคือระดับ
มัถยมศึกษาปีที่5 ถึง ระดับมัถยมศึกษาปีที6 ดังนั้นการที่ได้ 1300 คะแนน นั้นหมายความว่า ผู้ชายคนนี้ ชนะผลโหวต และได้รับตำแหน่งประธานนักเรียนเรียบร้อยแล้ว
"ผมขอประกาศ ณะ ตรงนี้ ว่าผมไม่ได้ให้เงินใต้โต็ะกับใคร ถึงจะอยากทำก็เถอะ...เออ...ไม่ใช่สิ"คนพูดสบัดหัวแรงๆ พร้อมหลบสายตาอาจารย์ห้องปกครองไปได้โดยอัตโนมัต แต่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

เท่านี้ ก็ไม่มีใครสังเกตแล้ว เขาคิด

 

แน่นอนอย่างที่สุดเพราะ หนึ่งต้องการให้ภูราช เป็นประธานนักเรียน โดยสาเหตุสั้นๆคือความ

อดทนอย่างมากเกิดปกติ ข้อนี้ทำให้ราฟาเอลบอกได้เลยว่า ถ้าภูราชได้เป็นประธาน จะต้องเกิดการ

เปลียนแปลงครั่งใหญ่แน่นอน
"และ...."หลายคนหันกลับมามองเขาอีกครั้ง (หลังจากแอบขำกันไปคนละเล็กคนละน้อยแล้ว)
"ผมขอประกาศว่า...."ทุกๆคนสนใจเขาอย่างจริงจัง ถึงจะมีคนบ่นอยู่ว่าทำไม่ไม่รีบๆพูดๆให้จบไป

ประธานนักเรียนคนปัจจุบันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะประกาศ
"ผมขอสละสิทธเป็นประธานนักเรียน และขอมอบสิทธนี้ให้กับคนอื่นตามความเหมะสมครับ"
(อดีต)ประธานนักเรียนลงจากแท่น พร้อมๆกับความโกลาหลที่เพิงจะเริมต้น
"ไอ้บ้า! สละสิทธทำไม้! ไอ้... ไอ้...!"
"พี่อย่าสละสิทธเลยนะคะ! หนูจะอยู่ข้างพี่ตลอดไป!"
"ในที่สุดก็สละสิทธสักที่ ไม่ต้องการแก!"
"หมายความว่ายังไงกัน!ห้ะ!"
"พวกเธอพอกันได้แล้ว ไปเรียนกันได้แล้ว โฮมรูมจบแล้ว!" อาจารย์ห้องปกครองไล่ต้อนเด็กๆออกไป แต่ก็ไม่มีที่ท่าจะเงียบกัน ทำให้(อดีต)ประธาน ต้องประกาศอีกรอบ
"อย่าที่ผมบอกไป" ทั้งหอประชุมเงียบ "ผมจะลาออกจากหน้าที่นี้!" หลังพูดจบก็หันหลังกลับเพื่อเข้าห้องเรียน โดยไม่สนใจเสียงโกลาหลด้านหลัง
   หลังจากหนีจากตวามวุ่นวายมาได้แล้ว ไคท์ ก็มาสงบสติอารมย์เงียบๆคนเดียวหลังม่าน
   สู้ๆนะ ภูราช เสียงดังในหัวของเขา ก่อนที่จะค่อยๆเดินกลับเข้าห้องอย่างช้าๆโดยไร้ความเสียใจในสิ่งที่ตนทำลงไป