ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : มาเอลโรบอกต์เดี่ยวดาย
โทมัสผลักร่างของไคท์ออกไป ส่งผลให้ร่างของเขาล้มตัวลง กระแทกพื้นอย่างแรง ไคท์งุนงงอย่างถึงที่สุด ถ้าเขาจำไม่ผิด เขากำลังอยู่ในการทดสอบ....
โทมัสมองดูประตูที่ราฟาเอลเปิดค้างไว้อยู่ แล้วเขาก็ปิดมันอย่างแรงและลากตัวเขาออกไป
"เห้ย" ไคท์ร้องขึ่นมาหลังจากถูก ลาก ตัวติดกับพื้น ตอนนี้เขาสัมผัสได้ว่าตาของเขาเริ่มพล่ามั่ว
มันมากกว่าก็ปวดล่าธรรมดา หรืออาการวงจรเวทย์บกพร้อง ข้อสรุปอย่างเดียวคือ เขากำลังมีปัญหาอะไรบ่างอย่าง ลิ้นของราฟาเอลเริ่มค่อยๆแสบ สมองเขาเริ่มปวดอย่างหนัก ตรงส่วนซีลีบรัม และสมองซีกซ้ายทั้งหมด ตอนแรกเขาคิดว่าดีที่สมองซีกซ้ายไม่ปวดด้วย แต่ไคท์คิดผิด ในขณะที่
มาเอลลากตัวเขาขึ้นบันไดไป สมองส่วนซีกขวาก็เริ่มเจ็บ แขนขาเริ่มไร้ความรู้สึก ก่อนที่ไคท์จะหมดสติไป มาเอลก็พูดประโยชน์หนึ่ง ที่ราฟาเอลไม่ค่อยได้ยิน แต่เหมื่อนจะพูดว่า
"MaNaSa Wod do" ไคท์หมดสติไป สิ่งที่เขาเห็นสุดท้ายคือ ร่างของโทมัส ที่เปล่งแสงออกมา
และเขาก็หมดสตืลงไป ในตอนนั้นเอง
.........."ไม่ไหว ไคท์เหมือนลูกชายเขามากเกินไป"
"คุณจะบอกว่าโทมัส ลำเอียง งั่นหรอ"
"พูดตามหลัก คงใช้ ปกติเขาไม่สนใจพวกผิดปกติ"
"ไคท์ ราฟาเอล มีสมองที่ดีผิดปกติ แต่ต้องแลกกับเวทย์ที่ไม่มี กับสภาพร่างกายที่ไม่ค่อยจะดี"
ครั้งนี้เป็นเสียงของคนที่เขารู้จัก น่าจะ...ชื่อ...
"มาเอล" เสียงทุ้มดังขึ้น "ขอร้องละ ไอ้หนูนั้นทำให้ฉันคิดถึงไอ้เด็กนั้น..." เสียงนั้นเหมื่อนกำลังระลึกถึงความหลัง
" ลูก คุณงั่นหรอ"เสียงเดิมดังขึ่น "เด็กนั้น..... สมควรตายแล้ว" เขาพูดเสี่ยงสั่น
"ไม่ ไม่ใช้ เขามีสมองด้านศิลปะ เขาควรจะเติบโต เพื่อให้ฉันบ่นให้เขาหางานทำ"เสียงโทมัสเบาลง"แล้ว เขาจะทะเลาะกับฉัน บอกว่าเขารักการวาด การปั้- "
กึก ชายคนหนึ่งเดินเข้ามา"ขอโทษ" เสียงเขาตรงข้ามกับความหมายของประโยชน์ มันเป็นเสียงที่ไร้ความรู้สึกผิด
"ผล" ไคท์ได้ยินเสียงอะไรหนักๆวางลงบนโต็ะ
"แหม ที่เป็นเด็กใหม่ก็เอาไอ้นี่ออกมาเลยนะ"ิ เสียงโทมัสดูประชดอย่างชัดเจน
"เขาตื่นแล้ว" เสียงผู้หญิงดังจากมุมห้อง
ไคท์งัวเงียลุกขึ่นมา สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือ ร่างของโทมัสที่นั่งอยู่บนฮีล(วัตถุครึ่งวงกลม ล่องหนได้ มีไว้สำหรับคนไข้ เหมือนกับรถเข็น แต่นั่งสบายและควบคุมผ่านจิต)
"ผมขอโทษ" ไคท์พูด เมือเห็นชายร่างสูงที่ปกติจะไว้เครา หัวโล้น และเป็นคนยิ้มตลอด ต้องมานั่งอยู่บนรถเข็น หน้าบึงตึง
"จุดนี้เหละ ที่นายไม่เหมือนนารีน" เขายิ้มเศร้าๆ"มันขอโทษยากมากรู้ไหม"
"ขอโทษนะฮะ"ไคท์พูด"ลูกสาวของโทมัสเป็น..ผู้หญิง?" ราฟาเอลตกใจเล็กน้อย
"ลูกชายนะ" โทมัสตอบ เขาดูร่าเริงมากขึ่นเล็กน้อย"มันก็ชอบบ่นเรื่องชื่นนั้นเหมือนกัน ทำไม่ละ? มันน่ารักดีออก" ชายร่างสูงยิ้ม "ใช้มะ ไอ้เอล"
มาเอลทำหน้าตาย พร้อมตอบ"ผมมีลูกได้ด้วยหรอ?" ไม่รู้ว่าราฟาเอลคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกว่า....มาเอลกำลังร้องไห้
"ขอโทษ" โทมัสรีบพูด "ฉ-ฉัน จะหาวิธีการให้...ให้เธอกลับมา" เขาไม่กล้าสบตา
มาเอลปิดประตูเสียงดัง ไคท์ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังวิ่ง และร้องไห้ไปด้วย
"...................................................................................."
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย สุดท้ายทุกๆคนยกเว้นเขา กับโทมัสก็ออกไป บางคนทำหน้ารู้สึกผิด บ่างคนทำหน้าเหมือนมาเอลกำลังจะ...ตาย ที่น่าสังเกตมากกว่าคือมีคนส่งยิ้มให้เขาแปลกๆด้วย
"เกิดอะไรขึ่นหรอครับ" ราฟาเอลถามคนที่เหลือนอยู่ในห้อง
"เรื่องมันซับซ่อน" โทมัสหลบตา"เอาเรื่องไหนก่อนละ" เขายังมองพื้นเหมือนเดิม
"คือ...ผมยุ้งไม่เข้าเรื่องหรือเปล่า...ครับ" ไคท์ถามเสียงเครียด
"ไม่หรอก" โทมัสไม่หลบตา "แล้ว เรื่องไหนก็ดี.." เขากำลังพูดให้ฟังดูร่าเริ่ง
ผู้ถามรู้ทัน แต่ความอยากรู้นั้นมากกว่า"เขาเป็น ตั- อะไรครับ" ไคท์เลี่ยงคำว่า ตัว ได้อย่างแนบเนียน
"โรบอกต์" โทมัสตอบสั้นๆ ไม่สบตา "หุ่นจักรกลนะ" เขาขยายความ
ราฟาเอลไม่ชอบวิธีการพูดของชายตรงหน้าเลย อย่างน้อยๆก็อยากให้มองหน้าเขาหน่อยสิ
"สั้นๆ หมอนั้นเป็นหุ่นยนต์ เอ่อ...." โทมัสสบตาไคท์แวบหนึ่ง"ไม่ตกใจหรอ"
"นิดหน่อยครับ"
"อ่า....ใช้...เขาจิตใจอ่อนแอมากนะ" เขามองไปที่ประตูราวกับค่อยว่ามีใครอยู่รึเปล่า" แต่ไม่ค่อยแสดงออกหรอก เขาเก็บกดมากนะ" โทมัสถอนหายใจ ราวกับกำลังตัดสินประหารนักโทษที่ไม่มีความผิด"ใช้ พอเป็นงั้นหัวใจที่ไม่เคยเติมเต็มก็โหยหาตลอดเวลา ต้องดี ต้องเก่ง ต้องฉลาด"
"จริงๆหรอครับ" ไคท์ถาม "เขาไม่แสดงอาการเลย....ครับ" ราฟาเอล รีบเติมคำต่อท้ายเมื่อนึกได้ว่ากำลังคุยกับคนอายุมากกว่าตน
โทมัสยิ้ม เป็นครั้งแรกที่เขาสบตากับไคท์ "ไม่ต้องหรอก ที่นี้เขาไม่ดูอายุนะ" ราฟาเอลทำหน้า
เหวอ "เอาละๆต่อๆ ที่นี้มาเอลเนี่ยอะนะ ก็ต้องการความรักจากข้างนอก ขึงเสียใจมาก ที่จะไม่ได้ความรักแบบนั้นอีกแล้ว" เขาทำเหมื่อนกับเป็นเรื่องปกติ
"อ่า....ครับ" ไคท์พยักหน้า "เอ่อแล้ว ผมต้องทำอะไรต่อหรอครับ"
ชายสูงอายุตรงหน้ายิ้มบางๆก่อนจะบอก "เรียนรู้ด้วยตนเอง" หลังจากนั้นเหมื่อนทั้งโลกพลิกด้านกลับตาลปัก ไคท์ตกไปโดนโคมไฟพอดี เลือดออกมาตามรอยบาด เขารู้สึกไม่ชอบใจทันที่เมื่อเห็นโทมัสนั่งอยู่บนฮีลสบายๆ
"โชคดี" พร้อมกับเสียง "เคลื่อนย้ายกระทันหัน 1 เรียก เคลื่อนย้ายกระทันหัน พร้อม ระบบจะไปเมื่อ 3 2 ..."
ไคท์พุ่งสุดตัว จนแทบลืมไปแล้วว่าเลือดออกที่ขา ดังนั้นเมือก้าวไปก้าวเดียวขาเขาก็สดุดทันทีพร้อมๆกับการที่ฮีลหายไปในทันตา
ทันใดนั้งโลกที่ดูจะหยุดนิ่งไปชั่วครู่ ก็กลับมาเดินอีกครั้ง ของต่างๆ ตกลงมาจากสึ่งที่เคยเรียกว่า "พื้น"
ปากกา เตียง รวมทั้งไอแพดรุ่นเก่าตกตามเพดาน(หรือก็คือพื้นในปัจุบัน) ราฟาเอลเห็นข้อความ4มิติโผล่ออกมา เป็นรูปผู้ชาย 20-23 ผมดำสั้น หน้านิ่งๆ นั้นคือเขาเอง และในขณะที่ไคท์กำลังเอื้อมมือไปหยิบ ก็มีเสียงดังขึ้นจากไอแพด
"ไคท์ รา-ฟาเอ-ล ผู้ส-มัคร หมายเ-ฟ- ล ข1 2 3 สภาพร่-างกายผิดป-กติ จะ ท-ดสอบใ-น ครา-วต่-อไป" เสียงเป็นผู้หญิงพูดติดอ่าง
ไคท์เข้าใจแล้วว่าทำไมโทมัสต้องบ่นในตอนแรก แต่สิ่งที่เขาต้องสนมากกว่านี้คือ ทางออกจากที่นี้มากกว่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น