หัวใจไร้สมการ

ลำดับตอนที่ #1 : เข้าใจผิด!!!

   

ร่างบางในชุดกระโปรงดำเสมอเข่าเผยผิวขาวนวลกระชับเสื้อคลุมสีน้ำตาลเข้มเมื่อลมเย็นพัดปะทะแก้มใส 

เสียงรองเท้าคัทชูสีดำกระทบพื้นเป็นจังหวะเร็วขึ้นเพื่อไปให้ทันประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิด

"รอด้วยค่ะ" 

ประตูลิฟท์เปิดออกอีกครั้ง 'แสนรัก' รีบก้าวเข้าไปทันทีและเลือกมุมในสุดเพื่อเป็นที่สำหรับตนเอง

"ชั้นไหนครับ" ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม ซึ่งก่อนหน้านี้เขาเป็นผู้โดยสารเพียงคนเดียว

"ชั้นสิบสองค่ะ" แสนรักบอกพลางมองหลังชายหนุ่ม หวังให้เขาหันมาเพียงเพื่อว่าเธอจะได้เอ่ย

คำ "ขอบคุณค่ะ" เสียงใสบอกเบาๆ แม้ชายหนุ่มจะไม่หันมา แสนรักแก้เก้อด้วยการเปิดแฟ้มเพื่อตรวจสอบเอกสาร

ต่างๆอีกครั้ง บรรยากาศชวนอึดอัดดีขึ้นเมื่อประตูลิฟท์เปิดที่ชั้นห้า หนุ่มสาวนักศึกษากรูกันเข้ามาจนชายหนุ่ม

เจ้าของเสียงเข้มถอยร่นมายืนเคียงข้าง จังหวะนั้นเองที่แสนรักแอบมองเสี้ยวหน้าคนไร้มารยาท เพียงแค่ด้านข้าง

ดวงหน้าเขาก็หล่อเข้มคมคายเข้ากันดีกับผิวสีแทนที่โผล่พ้นแขนเสื้อสีขาว ปากบางระเรื่อ หนวดเคราถูกโกนจน

เกลี้ยงเกลา จมูกโด่งสวยได้รูป ดวงตาที่กลมใสชวน......

' ว้าย!!!' แสนรักอุทานด้วยความตกใจ เมื่อไล่สำรวจใบหน้าคมเข้มจนลืมสังเกตว่าเจ้าของดวงหน้านั้นหัน

มองเธอนานแล้ว

ในยามที่อารมณ์ดี 'แทนไท' ก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมายืนจ้องหน้าเขาแบบนี้อยู่แล้ว พอมาในสภาวะการณ์ที่

อารมณ์เขากำลังพุ่งสูงด้วยความโกรธมันยิ่งทำให้เขาทนไม่ไหวกับสายตาแบบนี้

"คุณมีอะไรกับผมหรือเปล่า?" เขาถามเสียงเข้ม จนแสนรักสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจอีกครั้ง มันก็ไม่แปลก

หรอก ในเมื่อทั้งลิฟท์ก็มีปฏิกิริยาเดียวกับเธอ

"เปล่า" แสนรักปฏิเสธหนักแน่น เพื่อให้เขารู้ว่าเธอไม่ได้กลัวและไม่ได้คิดอย่างที่เขากำลังคิดอยู่ในตอนนี้

สายตาที่กำลังจ้องมายังทั้งคู่เปลี่ยนเป้าหมายทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออกที่ชั้นแปด สาวสวยแต่งกายด้วย

ชุดนักศึกษาสั้นเต่อและคับติ้วเบียดแทรกตัวเข้ามาด้านในสุด

"คิดว่าจะหนีเมย์พ้นหรือคะ?" หญิงสาวผู้มาใหม่ถามแทนไทเสียงเข้ม พาให้แสนรักได้ยินไปด้วย

"เมย์! เราก็เลิกกันแล้ว คุณจะเอายังไงกับผมอีก!" แทนไทถามด้วยความโมโห จนแสนรักต้องพาตัวเอง

หนีออกห่างจากเขาและออกห่างจากสายตาทุกคู่ที่พยายามเหลือบมองมาที่ด้านใน

"ไม่ใช่เรา! แทนคนเดียวที่อยากเลิก และเมย์ก็จะไม่ยอมเลิกกับแทนเด็ดขาด" หญิงสาวตะเบ็งเสียงแหลม

ปรี๊ดจนแสนรักอดขำไม่ได้

"แม้ว่าผมจะมีคนใหม่งั้นเหรอ" 

"แทนอย่ามาหลอกเมย์เลย เมย์รู้นะคะว่าแทนยังไม่มีใคร แล้วแทนก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทเปิดใจรับใครง่ายๆ"

ก็แน่สิ! เพราะกว่าที่เขาจะรับ 'เมริสา' เข้ามาในหัวใจก็เกือบสองปี แต่เพียงสามวันที่เขาไปออกค่ายอาสาพัฒนาที่

กาญจนบุรี เมริสาก็ควงคนอื่นจนเพื่อนๆผู้หวังดีของเขาพากันเอาหลักฐานต่างๆมาให้เขาดู 

บรรยากาศภายในลิฟท์ร้อนอะรุด้วยไฟโทสะ แต่แสนรักกลับกอดแฟ้มแนบอกแน่น ตาก็เพ่งดูตัวเลขบอก

ชั้นที่ใกล้เลขสิบสองเข้าไปทุกที

'ติ้ง!' เสียงสวรค์

ทุกคนในลิฟท์รีบก้าวออกมาเมื่อถึงชั้นสิบสอง แสนรักรีบสาวเท้า โดยไม่สนใจชายหนุ่มกับหญิงสาว

ที่เดินตามเธอออกมาเป็นคู่สุดท้าย

"ผมบอกแล้วไง ว่าผมมีคนใหม่แล้ว คุณไม่เชื่อใช่ไหม ดี!" แทนไทแทบจะตะโกน พาให้เพื่อนร่วมลิฟท์และ

คนอื่นๆที่กำลังมุ่งหน้าไปยังห้อง A1204 หันมองเขาเป็นตาเดียว

'ว้าย!!!' แสนรักร้อง พลางสะบัดมือให้พ้นจากการเกาะกุมของนักศึกษาหนุ่มที่ชื่อ 'แทนไท' สัมภาระทุก

อย่างตกหล่นกระจัดกระจาย เมื่อแสนรักใช้กำลังทั้งหมดยื้อยุด "นายทำบ้าอะไร!...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!ฉันเป็น.... "

"แฟนใหม่ผม"

"ใช่...เฮ้ย! ไม่ใช่ ฉันไม่ได้เป็น..." แสนรักไม่มีโอกาสได้พูดอะไรอีกแล้วเพราะมัวแต่อึ้งกับการกระทำของ

แทนไทที่ฉวยโอกาสตอนที่เธอกำลังคิดหาคำอธิบายโอบเอวเธอจนแน่น แถมยังพยายามจะยื่นจมูกโด่งๆมาสัมผัส

กับแก้มใสๆของเธอ

เป็นเพราะไม่เคยถูกชายใดล่วงเกินมาก่อน แสนรักผู้เก่งกาญถึงกับหมดท่า แขนขาไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน นี่ถ้า

ไม่มีวงแขนของแทนไทยึดตัวไว้เธอคงลงไปกองกับพื้นนานแล้ว มือเท้าเย็นไปหมดยกเว้นดวงหน้าที่ร้อนผ่าวจน

แดงซ่าน

"คราวนี้เชื่อหรือยัง!" แทนไทบอกกับเมริสาที่ยืนตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ เพราะไม่คิดมาก่อนว่าแทนไท

จะกล้าทำอะไรแบบนี้ เพราะขนาดคบกกันมาตั้งสองปี แทนไทยังไม่เคยโอบกอดเธอแบบนี้สักครั้งเดียว อย่างมาก

ก็แค่จับมือ และนี่ก็เป็นเหตุผลที่เธอหันไปหาเด็กนิเทศเป็นเพื่อนแก้เหงา เมื่อคราวที่แทนไทไปออกค่าย

แสนรักนั่งพับกองอยู่ที่พื้นเมื่อแทนไทปล่อยเธอให้เป็นอิสระ แม้จะพยายามลุกขึ้นยืนแต่สองขาก็ยังไร้

เรี่ยวแรง แถมยังต้องพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อไม่ให้ตัวเองฆ่านายแทนไทให้ตายอยู่ตรงนี้

"อย่าคิดว่าเมย์จะยอมแพ้นะ เรื่องนี้แทนต้องรับผิดชอบ!" เมริสาหน้าแดงด้วยความโกรธ ว่าแทนไทที่ยืน

เท้าเอวหน้าตาถมึงถึงใส่เธอ ก่อนที่ตัวเธอเองจะกลับเข้าไปในลิฟท์อีกครั้ง

แทนไทถอนหายใจเฮือกใหญ่กับเรื่องวุ่ยวายที่เกิดขึ้น เขาไม่เข้าใจเมริสาจริงๆ ก็ในเมื่อเธอเลือกที่จะไปหา

คนใหม่ แล้วทำไมยังต้องมาเก็บเขาไว้อีก พลันความคิดต้องหยุดชะงักเมื่อมองร่างบางที่นั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้น แทน

ไทรีบประคองเธอขึ้นมา

"ผมขอโทษ" เสียงเขาแผ่วเบาเหมือนกับหัวใจของตัวเองเวลานี้ เขาทำบ้าอะไรลงไป

'เพี้ย!!!' เสียงฝ่ามือที่ฝาดลงบนแก้มซ้ายดังลั่น

แสนรักไม่รู้สึกเจ็บมือแม้แต่น้อย ทั้งที่ใช้กำลังที่มีทั้งหมดของตนฝาดลงไปบนแก้มสากนั้น อาจเป็นเพราะ

ตอนนี้ศูนย์รวมของความเจ็บมันอยู่ที่หัวใจเธอหมดแล้ว

"ผมขอโทษ!" คราวนี้แทนไทเสียงดัง น้ำเสียงบ่งบอกถึงความสำนึกผิดจริงๆ แต่มันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น

เลยออกจะแย่กว่าเก่าด้วยซ้ำ

"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าเธอกับแฟนทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ที่ฉันรู้แน่ๆ เธอไม่ควรลากคนอื่นเข้าไปเกี่ยวข้อง

ด้วย เธอจะรักหรือจะเลิกคนอื่นเขาเกี่ยวอะไรด้วย!" แสนรักพูดเสียงเข้ม จนแทนไทต้องก้มหน้ารู้สึกเหมือนตัวเอง

กำลังถูกครูว่ากล่าวตักเตือน

"ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้ตั้งใจ"

"แล้วชีวิตเธอเคยตั้งใจอะไรไหม" แสนรักเสียงเข้ม เบื่อคำแก้ตัวแบบนี้จริงๆ "นี่แหละผู้ชาย! พอทำอะไรผิด

ก็บอกว่าไม่ได้ตั้งใจ"

"โธ่....คุณ! ผมก็ขอโทษแล้วไง คุณจะเอายังไงอีก คิดสะว่าช่วยเพื่อนแล้วกัน" แทนไททำหน้าทะเล้นใส่ 

"ฉันไม่ใช่เพื่อนเธอ!"แสนรักกอดอก เม้มปากแน่นด้วยความโมโห

"ไม่ใช่เพื่อน....งั้นก็....เป็นแฟนกันก็ได้" แทนไทพูดพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อย่างไม่กลัว โดยที่ตัวเองก็

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากยั่วสาวสวยตรงหน้านี้นัก

"ฉันคงเป็นเพื่อนหรือว่าแฟนของเธอไม่ได้ เพราะฉันเป็น อาจารย์" แสนรักเน้นสองพยางค์สุดท้าย

อาจารย์!....อาจารย์!... เสียงตอบรับมาเป็นทอดๆหลังแทนไทเป็นต้นเสียง ตอนนี้ภาพที่ตัวเองหอมแก้ม

สาวสวยที่เพิ่งประกาศตัวว่าเป็นอาจารย์มันฉายวนซ้ำไปซ้ำมาเหมือนจะตอกย้ำความซวยที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเขา

"ผะ...ผมขอโทษ ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นอาจารย์ ก็คุณ...เอ้ย!...อาจารย์แต่งตัวเหมือนนักศึกษาเลยนี่ครับ

แถมหน้าตาก็ยังกับเด็กปีสอง" แทนไทพยายามหาเหตุผล แม้มันจะฟังไม่ขึ้นเอาเสียเลย 

แสนรักมองตัวเองที่สะท้อนผ่านกระจกเงาข้างลิฟท์ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาว่า รอง

เท้าคัทชูก็แบบเดียวกันกับนักศึกษาปี1 กระโปรงก็ดำสั้นเสมอเข่าตามระเบียบนักศึกษา แถมยังยัดเสื้อเชิ้ตสีม่วง

อ่อนในกระโปรงคาดเข็มขัดสะเรียบร้อย

"อะ...เออ...เธอชื่ออะไร" แสนรักรีบเปลี่ยนเรื่อง

"ผมชื่อ แทนไท 'นายแทนไท แสนศิริวงศ์สกุล' เรียนอยู่ปี 4 คณะบริหารธุรกิจ ครับ"

"ฉัน! อาจารย์แสนรัก เจษฎากรณ์ สอนวิชาสถิติ"

แทนไทสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้ว่าแสนรักแสนสวยคนนี้สอนวิชาที่เขาต้องเข้าเรียนตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อน แถมเป็น

วิชาที่เขาติดF มาแล้ว เท่ากับว่าเขากำลังหาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ