จดหมายที่ไม่เคยเปิดอ่าน

          สมัยก่อนการบอกรักมักจะใช้ตัวอักษรเอื้อนเอ่ยความจากใจไว้ในจดหมาย ส่งผ่านลายมือบรรจงลงบนกระดาษ เพื่อบ่งบอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ จนเกิดความซาบซึ้งกินใจเสมอ และจดหมายรักเหล่านั้นมักจะถูกเก็บใส่กล่องปิดล็อกไว้เป็นอย่างดี กระทั่งเมื่อกาลเวลาผ่านไปอีกหลายทศวรรษ ความรักในความรู้สึกนั้นก็ยังคงอยู่ไม่มีวันจืดจาง ถ้อยคำในกระดาษยังแจ่มชัดให้ระลึกนึกถึงว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักเขามากมายขนาดไหน

          ทุกวันนี้การส่งข้อความบอกความรู้สึกถึงกันผ่านระบบแชทช่างรวดเร็วทันใจในทุกวินาที ไม่ต้องนั่งนับวันนัดเวลารอบุรุษไปรษณีย์มาเยือนตรงหน้าบ้าน แต่เมื่อถึงเวลาข้อความเหล่านั้นก็จะถูกลบทิ้งไปตามการใช้งาน ความรู้สึกในการรับรู้ข้อความนั้นอาจจะไม่มีคุณค่าต่อความทรงจำมากนักก็ได้ เพราะเป็นเพียงแค่ข้อความดิจิตอลข้อความหนึ่ง ถ้าเปรียบเทียบให้มองเห็นภาพชัดเจนยิ่งขึ้นก็คงไม่ต่างอะไรกับหนังสือที่เป็นรูปเล่มกับอีบุ๊กในระบบอิเล็กทรอนิกส์บนหน้าจอสี่เหลี่ยม ถึงแม้ว่าทั้งสองอย่างถูกผลิตขึ้นมาให้อ่านได้เหมือนกัน แต่ให้ความรู้สึกที่ดีต่างกันและคุณค่าที่ควรเก็บรักษานั้นไม่เหมือนกันด้วย

          ดังนั้น จดหมายรักจึงมีคุณค่าในความทรงจำเสมอ แม้จะต้องใช้พื้นที่เล็กๆ ของบ้านในการเก็บรักษา แต่ก็คุ้มค่าเมื่อเราหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน แม้จะไม่ใช่จดหมายใส่ซองติดแสตมป์โก้หรูอะไรฝากให้บุรุษไปรษณีย์นำพาตัวอักษรที่บรรจงขีดเขียนด้วยความตั้งใจบนกระดาษสีสวยกลิ่นหอมไปส่งให้แก่ผู้รับปลายทางเหมือนเช่นอดีตที่ผ่านมา สำหรับฉันจดหมายอิเล็กทรอนิกส์ก็ยังถูกเก็บไว้ทุกฉบับเพราะนี่คือคุณค่าในความทรงจำ แม้ว่าปลายทางผู้รับของฉันจะไม่เคยเปิดอ่านก็ตาม จดหมายรักของฉันจึงเป็นได้แค่เพียง ... “จดหมาย...ที่ไม่เคยเปิดอ่าน”