คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หนุ่มเจ้าเสน่ห์
ลาวันนี้ผมวนเธอออไปทานอาหารที่ร้านอาหารริมน้ำ เป็นร้านอาหารที่ึ้นื่อที่สุในละแวนี้ ผม้อเอาใเธอเป็นพิเศษเพื่อเธอะไ้ประทับใในัวผม เธอบอว่าอยาื้ออใ้ส่วนัว หลัทานอาหารเสร็ผมึบอเธอว่าะพาเธอไปื้ออที่ห้า ผมแอบยิ้มปลื้มใ ที่ะไ้พาเธอไปเินวอวผู้นะหน่อย ฮ่าๆ
-ที่โ๊ะอาหาร ร้านริมน้ำพาเพลิน-
เ็เสิร์ฟยื่นเมนูมาให้ผมและพิมพ์เลือ
“พิมพ์อยาทานอะไร สั่ไ้เลยนะ” ผมเอ่ยบอับเธอ
“พลสั่ให้พิมพ์ไ้เลย่ะ พิมพ์ทานอะไร็ไ้ แ่ทานเผ็ไม่ไ้มา” แม่นาฟ้าบอับผม โอ้วววว เธอเปลี่ยนมาเรียแทนัวเอว่าพิมพ์แล้ว แปลว่าเธอเริ่มุ้นเยับผมแล้ว
“ั้นเอาแส้มผัรวม ปลาะพทอน้ำปลา แล้ว็ผัเห็สามอย่า แล้วันนะ” เธอพยัหน้ารับ ผมสั่ออเอร์แล้วหันมาหาเธอ
“พิมพ์อบทานแส้มใ่มั้ย ผมำไ้” ผมถามเธอ
“ใ่ ำไ้้วยหรอ” เธออบรับแล้วยิ้มนินึ แ่มัน็มาพอที่ผมะเห็นว่าเธอยิ้ม
“ำไ้ทุอย่าล่ะ ไม่ว่าเรื่ออะไรที่พิมพ์เยบอผม ผม็ำไ้หม” ผมยิ้มว้าให้เธอ เธอแสร้มอไปที่้านนอ ไม่ยิ้มรับผมเลย
“อ้าว ุพล สวัสี่ะ ไม่เอะนานเลย” เสียใรนนึทัทายผม ้วยน้ำเสียื่นเ้นีใ หันไป็เป็นพาเพลิน เ้าอร้านอาหารแห่นี้นี่เอ ผมยิ้มให้พาเพลินามมารยาท
“รับ ไม่่อยไ้มา” ผมอบรับสั้นๆ
“อ้าว มาับใระเนี้ย” พาเพลินหันมามอพิมพ์แล้วะัเล็น้อย เธอถามึ้น แ่ผมมอว่าเธอเริ่มุ้น้านแล้ว
“มาับนพิเศษน่ะรับ” ผมอบำวม ริๆ ผมอยาอบว่ามาับนรั แ่เี๋ยวถ้าพิมพ์โวยวายึ้นมาะอายเปล่าๆ นาพูแ่นี้พิมพ์ยัหันมามอ้อนผมเลย แ่็ยัีเธอไม่ไ้ัอะไร พาเพลินไ้ยิน็เริ่มหน้าเสีย
“เพลิน็นึว่าุพลโสะอี เห็นอยู่นเียว แย่ัเลย แบบนี้เพลิน็ผิหวัแย่เลย ุพลไม่โสะแล้ว” พาเพลินเอ่ย ท่าทาเสียาย
สายาเธอยัมอไปที่พิมพ์อย่าพิาราหัวรเท้า พิมพ์หันมาเห็นสายาพาเพลินทีู่เหมือนไม่เป็นมิร นาผมที่ไม่ไ้เป็นนถูมอ ยัูออเลย ผมลอบสัเอาารอพิมพ์ พิมพ์หันมามอพาเพลินบ้าแบบหัวรเท้าและวึ้นไปที่หัวอีรอบ แล้วเธอ็สะบัหน้าเมินไปทาอื่น
“ุเพลิน็พูไป พูแบบนี้เี๋ยวนพิเศษอผมะเ้าใผมผินะรับ แเยอะเหมือนันนะรับวันนี้” ผมับทเปลี่ยนเรื่อ
“ใ่่ะ เพราะเป็นวันหยุ ็เลยเยอะเป็นพิเศษ าเหลืออะไรเรียเพลินไ้เลยนะะ แล้วเอันนะะ” พาเพลินเอื้อมมือมาแะที่แนอผม ่อนเินออไป สายาเธอมอผมอย่าเสียาย
ผมไม่ไ้หลัวเอหรอนะ แ่ผมรู้ว่าพาเพลินท่าทาะอบผม เพราะที่ผ่านมาพยายามหาเรื่อพูุยับผม อยาเ้าใล้ผม แ่เธอไม่ใ่สเป ผมึวาเยมาลอ เพราะสเปอผม ือแม่นาฟ้าที่นั่อยู่้าหน้าผมอนนี้
“พลนี่เสน่ห์แรเนอะ” พิมพ์พูึ้น
“หึหึ ็พอัวน่ะ” ผมอบรับ พิมพ์มอ้อนผม น่ารัั!
“แล้วทำไมพล้อไปโหยายลิเหลโรนั่น้วย” พิมพ์หมายถึที่ผมพูว่า เธอเป็นนพิเศษ
“็พิมพ์เป็นนพิเศษๆ ริๆ นี่ เราเป็นเพื่อนันมาั้ 5 ปีนะ ุยันแทบทุวัน ไม่พิเศษไ้ไ” ผมแล้แถ แ่เอ๊ะ ลิเหลโรหรอ
ผมหันไปมอพาเพลินที่ะนี้ยืนห่าออไปอี้าน พาเพลิน็ยัมิวายมอมาที่ผม และผม็ไ้ำอบ เอ่อๆ ลิเริ้วย เพราะพาเพลินแ่หน้าั และใส่เสื้อุระโปรยาวสีมพู ผมแอบยิ้ม ยายลิเหลโร
“แล้วพลไม่อบเธอหรอ เธอ็ูเ็ี่ีนะ” พิมพ์ย้อนถามผม
“ไม่ล่ะ ไม่ใ่สเป” ผมอบ
“แล้วสเปพลนี่เป็นยัไหรอ” พิมพ์ถาม่อ
“อืม ถ้าพูถึรูปลัษ์ภายนอ แบบที่ยัไม่้อมอนิสัยนะ ผมอบาวๆ ไม่้อสูมา ผมสีน้ำาลยาวประบ่า าโๆ มูโ่รั้นๆ ปาอวบอิ่ม หน้าเรียว มีลัยิ้ม” เธอหันมามอ้อนผมวับ ผมแสร้หัวเราะ แหะๆ ็ที่พูมา ็แม่นาฟ้ารหน้าผมนี่เลย โยเพาะที่ว่ามีลัยิ้ม เธอรู้ว่าผมหมายถึเธอ
“พิมพ์ถามริๆ แ่พลลับพูเป็นเล่น” อ้าว ันไม่เื่อว่าผมหมายถึเธอ อาหารถูยมาพอี เราึนั่ิน้าว้วยัน ผมเอาใอยัอาหารให้เธอ ถึอาหาระอยู่รหน้าเธอ็าม ็ผมอยาเอาใเธอนี่
...................
ิน้าวลาวันเสร็ผม็พาเธอมาเินห้า ไม่อยาะเ ทั้ผู้หิทั้ผู้าย มอพิมพ์ันให่ แบบะลึนึว่า ารามาเินห้า ผม็ไม่แปลใหรอ นาผมเอยัะลึ อนที่เอเธอรั้แรเลย เธอเลือื้อเสื้อผ้าและอใ้หลายอย่า ผมอย่วยเธอถือออย่าเ็มใ นเธอไ้อรบามที่้อาร ผมพาเธอมาเลือื้อพวนมนมเนย ระหว่าที่ำลัเลืออ ็ไ้ยินเสียนทัึ้น
“พล” เสียผู้หิเรียื่อผมึ้น ผมหันไปเป็น หวาน แฟนเ่าสมัยเรียนอผมเอ
“อ้าว หวาน มาื้ออหรอ” ผมทัเธอลับ แ่สายาหวานมอไปที่พิมพ์
“แฟนใหม่พลหรอ” หวานถาม พิมพ์หันมามอผมับหวานแล้วแสร้หันไปเลือนม่อ
“อืม ใ่” ผมอบ ำเลือมอไปที่พิมพ์ อให้อย่าไ้หันมาโวยวายนะ รัษาหน้าผมบ้า
“มิน่าล่ะ หวานทัไลน์ไป็ไม่อบ โทร.ไป็ไม่รับ” หวานเริ่มำหนิผม ็ผมรู้ไว่าหวานอยาะมารื้อฟื้นวามหลัับผม แ่ผมไม่เอาแล้ว ผม็เลยไม่สนใ
“เป็นเพราะมีนใหม่นี่เอ” หวานพูแล้วมอไปทาพิมพ์ สีหน้าแบบไม่อบใพิมพ์ เอาแล้วไู เหมือนะวยแล้ว
“เรื่อมันบไปแล้ว็แล้วไปเถอะหวาน” ผมับท
“ะแล้วไปไ้ยัไ พล็พูไ้นี่ เป็นผู้าย ไม่ไ้เสียหายอะไรนี่” หวานเริ่มอแ เอาแล้วู เอาแล้วู ผมท่อในใ
“อัว่อนนะหวาน ถ้าหวานะพูอะไรไร้สาระแบบนี้ ผมอไมุ่ย” ผมับท เอื้อมมือไปูมือพิมพ์แล้วเินออมา
“หยุเลยนะพล” หวานวาเสียั แล้วเินามมาึแนอผม
“หวาน เบาๆ อายนนะ” ผม่อว่าหวาน แ่หวานไม่ยอมลเสียลเลย
“ทำไม้ออาย ลัวนันี่มันรู้หรอว่าเราเป็นอะไรัน” หวานเริ่มทำท่าะประาศัวน
“แรู้ไว้เลยนะว่าันับพลน่ะ เป็นผัวเมียัน” หวานหันมามอหน้าพิมพ์แล้วป่าวประาศ ผมนี่แทบอยาะถอรอเท้าอุปาหวานเลย พูาแบบนี้ แม่นาฟ้าอผม ็เลียผมันพอี
“หวาน เรื่ออเรามันบไปแล้วนะ แล้วมัน็ไม่ใ่เรื่อที่ะมาุยันรนี้ ผมอร้อนะ ไปะ” ผมุหวาน
“แ่หวานไม่ไ้อยาบ นที่อยาบือพลนเียว ทำไมล่ะ หวานไม่ีรไหน พลถึไ้ทิ้หวาน” หวานยัเ้าี้ถามหาเหุผล ในเรื่อที่มันบไปนานแล้ว
“หวาน ผมบอแล้วไไม่ใ่เรื่อที่ะมาุยรนี้ ผมอัวนะ” ผมูมือพิมพ์เินามา ปล่อยให้หวานยืนรี๊ๆ อยู่นเียวลาห้า
“ลับเถอะ ันไม่มีอารม์ะเินแล้ว” พิมพ์เอ่ย เมื่อเราเินห่าาหวานมาสัพั
“ผมอโทษริๆ นะ ที่มันเิเรื่อวุ่นวายแบบนี้ แ่ผมบอไว้่อนนะ ไม่ใ่แบบที่หวานบอ” ผมรีบแ้ัว ่อนที่แม่นาฟ้าะรัเียผม
“่าเถอะพล พละเป็นผัวเมียับผู้หินนั้น ็เป็นเรื่ออพล พิมพ์แ่ไม่อบที่เาพาพิมาถึพิมพ์” พิมพ์เอ่ย
“มันไม่ใ่แบบนั้นริๆ นะพิมพ์ ลับเลย็ไ้รับ ส่วนพวนมนมเนย ถ้าไม่พอ เี๋ยวแวะื้อที่เเว่นระหว่าทา็ไ้นะ” ผมยอมามใพิมพ์ ระหว่านั่รถลับมาพิมพ์ ไม่พูอะไรับผมสัำ นระทั่ถึบ้าน เธอ็หอบหิ้วพวถุ้าวออเธอ ไม่ยอมให้ผม่วยถือเลย เธอหอบึ้นไปั้นบน ใผมนี่ร้อนรุ่มเป็นที่สุเลย ที่พอิว่า พิมพ์ะ้อรัเียผมแน่นอน
................
๊อๆ ผมเาะประูห้อพิมพ์เมื่อเห็นว่าะ่ำแล้ว ผมเรียมอาหารมื้อเย็นไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว แ่เธอ็ไม่มีทีท่าะลมา ผมึึ้นมาาม้วยวามเป็นห่ว แ่เธอเียบแม้ผมะเาะประู เธอไม่ยอมเปิ และไม่อบอะไร
“พิมพ์รับ ผมอโทษ สำหรับเรื่อวันนี้”
“ผมอยาอธิบาย”
“.....................” พิมพ์็ยัเียบ ไม่อบอะไร
“พิมพ์รับ มันไม่ใ่อย่าที่หวานพูหรอนะ”
“.....................” พิมพ์็ยัเียบ ไม่อบอะไร
“พิมพ์ะไม่ออมาริๆ หรอรับ”
“ั้นับ้าวที่ผมทำ เป็นหมันแน่เลย ผมอุส่าห์ทำ้าวผัทะเล ทีุ่อบเรียมไว้ให้ ำลัร้อนๆ ...” พูยัไม่ทับบ พิมพ์เปิประูออมา ผมีใมาเลยที่พิมพ์ยอมใอ่อน แ่สายาพิมพ์ที่มอมาที่ผม มัน่าว่าเปล่า
“ันหิวแล้ว ลมาเร็วๆ สิ” พิมพ์เินนำผมลไป นั่ที่โ๊ะ ้าวผัทะเลอผมวันลอย หอมรุ่น เธอั้าวผัินำนึ แล้วยิ้ม แล้วเธอ็นั่ิน้าวผันหมาน ไม่พูับผมสัำ
.....................................
ความคิดเห็น