คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ไม่จบไม่สิ้น
เหล่าบรรานัล่ามัรและผู้่อบทั้หลาย่ามอไปยั าปรัหัพัที่ถล่มทลายาารนวนระเบิโยพ่อบ้านอเลบานอส ทำให้ฤหาสน์อันเป็นแหล่สั่สมอทรัพย์สินทั้หมอลอร์เลบานอสนั้นหายไป่อหน้า่อา เท่าับว่าศึรั้นี้พวเาไม่ไ้รับอะไรเลย นอาัยนะ ำแพปราสาทที่ว่าเปล่าที่รออยลอร์เลบานอสลับมาเอาืน ในระหว่าที่เหล่าทหารฝ่ายปิวัิส่วนให่ยัีใที่สามารถปลแอและืนอิสรภาพมาสูเมือาเวลริอนไ้ มีเพียบรราผู้นำลุ่มาร ปิวัิในรั้นี้ยัมีใบหน้าที่เร่เรียโยเพาะ วัลแน
"เฮ้ย พวเ้ามัวมุรออะไรันอยู่ล่ะ รีบเ้าไปเ็บู้เร็วเ้า!! หาอมี่ามาให้มาที่สุ!!" เลแฮมบินโยใ้เ็ทแพลมาที่หน้าาปรัหัพัและี้นิ้วออำสั่ทหารและเหล่านัล่า
"อรับ ท่านเลแฮม!!" เหล่าทหารอบรับและมุ่รไปยัาปรัหัพัพร้อมับ่วยันยออมาทีละิ้นเพื่อหาอที่มี่าามำสั่ แ่็มีารถเถียันในหมู่ทหารที่้อมาใ้แราน
"โห้ว...หนัไม่ใ่เล่นๆเลยนะนิหินพวนี้.." ทหารนแรยึ้นมาสัเียว็วาลพร้อมับปาเหื่อเล็น้อย่อนพู
"เอาน่าๆ ่อยๆยเลียไปไม่นานหรอน่าะเสร็.." ทหารนที่สอเินมาและ่วยยหินนาให่นั้นอีแรออไป านั้นพวเา็ไ้ยินเสียบาอย่าโหวเหวมาา้าๆ
"พวเ้า ยไปทานั้นสิยมาทานี้ทำไมแล้วแบบนี้ะเสร็ไหมละฮะไม่ไ้เรื่อเลย ทำไมไม่ทำแบบนี้ละเอายไปโน้นอีแล้วบอให้ยมาทานี้ เห้ยเ้าหนุ่มนั้นนะมายหินรนี้ออไปสิ อ้าวผู้หิหรอหรอ่ามันยเ้านี้ไป้วย!!!" นายทหารรับ้านหนึ่ยืนบนาหินสูและี้นิ้วอยวบุมนโน้นนี้ในะที่ัวเอไม่ไ้ออแรอะไรเลย
"ไอ้นั้นเป็นใรฟะ?? ทำไมี้นิ้วสั่โน้นนี้แ่นเอไม่ไ้ทำอะไรเลย" ทหารนแรหันไปมอพร้อมับพูออมา่อนหันไปหาทหารนที่สอ
"รู้สึหมอนั้น ะเป็นทหารรับ้านะ" ทหารนที่สอเอยึ้นมา
"ูเหมือนว่าะสั่เป็นอย่าเียวแ่ไม่ิะทำอะไรเลยน้อ นเรานะนเรามัวแ่วิาร์ผู้อื่นสั่ให้ทำโน้นนี้ทั้ๆที่ัวเอ็ไม่ไ้มีีอะไรเลย..." ทหารนแรมอูารระทำอเาและเผยสีหน้าที่เอื้อมระอาอย่าเห็นไ้ัพร้อมับถอหายใ่อนพูออมา
"ูเหมือนว่าะฟัำสั่ไม่า้วยนะ! นั้นไๆท่านเลแฮมบินมาโน้นแล้ว!!" ทหารนที่สอี้ึ้นไปบนฟ้าึ่เลแฮมำลับินมาอยู่เหนือหัวอทหารรับ้านนั้น
"เ้าะี้นิ้วสั่นอื่นทำไม!! เวลานี้เรา้อ่วยัน้าเอ็ยัมายหิน่วยเลย เป็นทหารรับ้า็ทำานให้สมับ้า้าสะสิ" เลแฮมะอใส่และี้นิ้วสั่่อนะใ้ระสุนบาอย่ายิเ้าไปในหินและทำให้หินนั้นลอยึ้นมาบนฟ้าเพื่อทำารนย้าย
"ะอรับ ออภัยอรับ..." ทหารรับ้าอบ้วยสีหน้าไม่พอใเสียอเาสั่นเล็น้อย้มหน้าและพยายามเินหาและยหิน้อนเล็ๆ
"นั้นไ!! โนเ้าให้แล้ว" ทหารนแรเผยยิ้มออมาและพู ทหารทั้สอ่า้อมอไปทาทหารรับ้านนั้น
"ท่านเลแฮมน่าะสร้าอทหารเ็ทเพึ้นมานะ ้าละอยาะบินึ้นฟ้าแบบนั้นเสียริๆ..." ทหารนสอเผยำพูออมาพล่ามอไปทาเลแฮมที่ำลันย้ายหิน
"แ่้าว่า่าใ้่ายารสร้าน่าะเยอะพอสมวร ่อให้มันสร้าึ้นมาริ ทหารระับเราไม่ไ้เ้าหน่วยนั้นแน่!" ทหารนที่สามไ้ยินในะยหินและเินผ่านมาึเ้าร่วมบทสนทนา
"นั้นสินะ เป็นนเียวที่บินไ้น่าอิาริๆ..." ทหารนแรมอึ้นไปและพูออมา้วยวามภูมิใในัวอหัวหน้านเอ
"พวเ้าลุ่มนั้นับลุ่มุยอะไรันรีบทำานเร็วเ้า!!" เลแฮมหันมามอพร้อมับะโนไปยัทหารทั้สามที่ำลัุยเรื่ออเาอยู่
"อรับบ หัวหน้า!!" ทหารทั้สาม้มหน้ายหินไปอย่ารวเร็วและถอยออาัน
"เลแฮมนี้ยันันแ็ริๆเลยนะ ไปุมารู้าเอเลย!" ยูเรียนหันไปมอพร้อมับพูออมา
"มันะเหลืออะไรไหมล่ะนั้น เป็นเศษาแบบนั้น..." เรแนเาานเอเล็น้อยและล่าวออมาอย่า้าๆ
"เอาน่าๆอย่าน้อย ลอูสัหน่อยไม่เสียหาย ใ่ไหมวัลแน??" เรเลเอยึ้นมาพร้อมับระโนอเ้าที่้านหลัอวัลแนแ่ลับ้อปล่อยมือออเพราะไ้ยินเสียบ่นพรืมพรำาายร่าให่นนั้น
"หมันแบบนี้ ้าะเอาเินที่ไหนมา่าย่าทหารรับ้าันล่ะหะ ยัมีในส่วนแบ่อเ้าพาเลอีแล้วยั้อ่ายสินบนให้เ้าเมือนอืนเพื่อให้พวเามอ้ามาร่อบและไม่รายานพวสภาสู หมสิ้นทุอย่าแล้วแบบนี้ โฮ่ๆๆ !!"วัลแนบ่นออมาเบาพร้อมับทรุัวลไปับพื้นและใ้มือุมหัว
"ท่านวัลแนอย่าพึ่ถอใ ้าเื่อว่าเราะ้อพบบาอย่าแน่นอน!!" เรเลเอื้อมมือไปอพร้อมับลูบหัววัลแนเล็น้อย
"เียวๆนั้นหัวหน้านะเรเล..." เรแนเอยพร้อมับใ้มือเย่าไหลเรเลให้ออมา
"อให้เป็นเ่นนั้นเถอะ..." วัลแนเอยึ้นมา้วยเสียที่อ่อนเพลีย
ไม่นานนัมีทหารนัล่านหนึ่วิ่มาทาพวเาและะโนออมา้วยใบหน้าที่ีใ
"หัวหน้า!! เอทาลับใ้ฤหาสน์ ูเหมือนว่า้าในะไม่ไ้รับผลระทบ พวเราไม่สามารถเาะเาไปไู้เหมือนว่าะทำมาาเหล็ที่หนามา อรับ!"
"นั้นไสวรร์เ้า้าเราแล้วท่านวัลแน!!" เรเลพูออมาพร้อมับยิ้ม
วัลแนลุึ้นในทันทีและวิ่รไปยัสิ่ที่เหล่าทหารนั้นำลัมุอยู่
"ไหนๆมาหลีไปๆ้าอูหน่อย!!"
เมือวัลแนเห็นลับมีใบหน้าที่สสัยเาพยายามใ้มือปัผมที่ไม่ไ้รูปทรอเาบัใบหน้าออเพื่อให้เห็นสิ่นั้นัึ้น
"นี้มันอะไรันนิ! ประูนีู้เหมือนว่ามันหนามาเลยนะ..."
"เอ๋ ูเหมือนมี่อให้ใส่รหัสเปิ้วยนะ.." เรแนเินมาและมอไปในทุลายละเอียอประูนเห็น่อบาอย่าที่้อนำวัถุมาวาและมีที่รอรหัส
"แล้วรหัสอะไรันละ??" วัลแนหันมามอทาเรแนและล่าวออมา
"ลอไปเรียพาเลมาไหม เผื่อเาะรู้อะไรเี่ยวับเรื่อนี้.." เรเลล่าวออมาเสนอวามิเห็น
"พาเลมันบาเ็บอยู่ไม่ใ่หรอเห็นโนอรีเหวี่ย้อนใส่ รู้สึว่าาน่าะใ้ารไม่ไ้แล้วล่ะมั่.." วัลแนพูออมา้วยวามเป็นห่ว
"ถามมันาปาไม่ไ้ถามาาสัหน่อย!!" เรเลพูเถียโ้ในทันทีที่วัลแนพูบ
"้าเห็น้วยับเรเลนะ ทหารไปามัวหัวหน้าพาเลมา บอว่ามีเรื่อสำั!!" ยูเรียนเอยึ้นมาพร้อมับหันไปมอทาทหารนหนึ่ที่อยู่ใล้ๆและออำสั่
"อรับ!!" นายทหารอบรับและปิบัิามทันที
นายทหารรีบวิ่ไปยัระโม่ายทหารภายในปราสาทอพาเลในทันที
ระโมอัศวินอพาเล
ทหารำนวนมาเินรวราและ่อยุ้มันระโมนี้อย่าหนาแน่น นั้นเพราะว่าพาเลไ้รับบาเ็บสาหัสอย่ามาาสราม ทำให้ทุอย่าูวุ่นวายผู้นวิ่พลุพล่านภายนอระโม ระโมที่พัอเาไม่ไ้ถือว่าให่มาแ่็ไม่ไ้เล็นเินไป ระโมอเาทำมาาผ้าใบปรุหนัสัว์เพื่อป้อันอาาศหนาวภายในนั้นมีเียนาให่ที่ปู้วยนลามะรอบระโมถูประับ้วยะโหลศีรษะอสัว์่าๆมามายแวนไว้ประับบ่บอถึอุปนิสัยอเาที่ื่นอบารล่า ไม่นานนัร่าอพาเลที่ถูแบมาในเปลสนามโยทหารสอน็เ้ามาในระโมเายัสเสียร้อ้วยวามเ็บปวอย่ามา
"เ้าพวที่อยู่้านนอมา่วยันหน่อยเร็วเ้าๆ!!" ทหารทั้สอะโนพร้อมับนำัวพาเลประอลไว้บนเียพร้อมับเรียทหารอารัษ์าาภายนอเ้ามา่วยทหารนับสิบนพยายามที่ะัวพาเลลาาริ้นร้อ้วยวามเ็บปวยิ่เ้าิ้นเลือ็ยิไหลออมาาาที่ีหัอเาทั้สอ
"โอ๊ยยยย หมอไปไหนันหมว่ะ เ็บะายอยู่แล้ว!" พาเละโนออมา้วยวามเ็บปว
"ผ้าเอาไว้ๆ.." ทหารอ์รัษ์พูออมาในะที่ัวอพาเลให้อยู่นิ่ๆและมอไปยัทหารอีนที่ผ้าับเลือที่าอพาเล่อนะพูออมา
"ท่านรับ รุาอยู่เยๆ้วยอรับ!" ทหารอ์รัษ์นที่สอพูและพยายามไหลและล๊อแนอพาเลให้อยู่นิ่ๆ
"ใเย็นๆ่อนท่านพาเล สูหายใเ้าลึๆท่านไม่เป็นอะไรหรอ!!" ทหารอ์รัษ์นที่สามพยายามใ้ระาษแ็พัและพูับพาเลเพื่อเรียสิ
ไม่นานนัายวัยลานสวมหมวระาษสีาวมีเราที่ยาวสีน้ำาลสวมุลุมาวเทายาวพันผ้าพันอสีน้ำาลเามาพร้อมับระเป๋าเรื่อมือที่สะพายไว้บนบ่าอเา เินเปิเ้ามาในระโมอพาเลพร้อมับโ้ำนับ
"้าน้อย เฮนรี่เป็นหมอทหาร อรับ.."
"โอ้วหมอมาแล้วหรอ รีบเ้ามาๆ!" ทหารอ์รัษ์อาวุโสล่าว้วยวามีใ
"ั้น้าน้อยะเ้าไปเลยะนะอรับ.." เฮนรี่เินรเ้าไปที่ร่าอพาเลที่โนอ์รัษ์รุมัวไว้
"เ้าื่ออะไรนะ เมื่อี้้าฟัไม่ทัน!!" พาเลหันหัวและมอมาทาเฮนรี่และพูออมาหลัานั้นอาารเ็บปวเา็มาึ้นไปอีน้อร้อลั่นออมา โอ้ยเ็บะแย่แล้ว ให้ายเถอะ
"เฮนรี่อรับ ท่านลอร์พาเล..." หมอเฮนรี่โน้มัวเล็น้อยพูอย่าสุภาพ
"ื่ออเ้าูุ้นๆนะ ถ้าเ้าสามารถ่วย้าให้หายาาวามเ็บปวในอนนี้ไ้ เ้า้อารอะไร้าะให้ทุอย่า!!" พาเลล่าวออมาพร้อมับใบหน้าที่แสถึวามเ็บปวเินะทนและสินเอไว้ไ้
"ไ้อรับ ้าะทำามที่ท่านปรารถนา... ้าอพื้นที่เล็น้อยไ้ไหมอรับสำหรับารรัษา?" เฮนรี่พูพร้อมับหันมอไปทาอ์รัษ์ทั้หมที่ำลััวเา
"พวเ้าออไป!!" พาเลออำสั่ให้ทหารทุนออไป
"อรับ.." ทหารอ์รัษอพาเลเินรออไปนอระโมทันทีหลัรับำสั่และยืนรอบริเวหน้าระโม
"้าออนุาเริ่มรัษาเลยแล้วัน ้อเริ่มาารัส่วนที่เป็นเนื้อร้ายนั้นทึ้ไป..." เฮนรี่้มัวล่ำเารพอย่าสุภาพ่อนเินเ้าไปใล้และยิ้มเล็น้อย
ผ่านไปไ้ไม่นานหมอเฮนรี่สะพายระเป๋า้าวออมาาระโมอพาเล เหล่าอ์รัษ์อพาเล่ามอมาที่เา้วยวามสสัย
"ไม่้อห่วนะ ้ารัษาเรียบร้อยแล้ว ท่านพาเลพ้นีอันรายเรียบร้อยแล้ว วาใไ้ในอนนี้ปล่อยให้เ้าพัผ่อนเล็น้อย เียว็หายี..." เฮนรี่เินออมาาระโมพร้อมับ้มหัวทำวามเารพอ์รัษ์ทั้หลาย่อนที่ะพูออมา
"พว้าอบุท่านหมอมา!!" อ์รัษ์ทั้หม่าโ้ัวทำวามเารพเพื่ออบุ
"ไม่เป็นไรๆหามีอะไร็มาที่ระโมหมอนะ้าะพัอยู่ในนั้นแหละ..."
หมอเฮนรี่เินออไปาเระโมอพาเลใบหน้าอเาสรอยยิ้มเล็น้อย่อนเินาไป ในเวลานั้นทหารส่่าวอวัลแนไ้วิ่มาถึึ่สวนทาับหมอวัยลานไปเพียเสียวนาทีและมุ่ไปที่ระโมอพาเลอย่ารวเร็ว
"รายาน!!! หัวหน้าพาเล ท่านวัลแนเรียท่านให้ไปพบ" ทหารอวัลแนวิ่มาถึหน้าระโมอพาเลและะโนออมา่อนที่ะเินเ้าไปแ่ทหารอ์รัษ์ลับผลััวเาออ
"ไม่ไ้ๆ ท่านพาเลไ้รับบาเ็บ เวลานี้ท่าน้อพัผ่อน.." ทหารอ์รัษ์อาวุโสนหนึ่เินมาพร้อมับันไม่ให้เ้าไป
"ไม่ไ้อรับเรื่อนี้เป็นเรื่อ่วน พวเราพบห้อลับใ้ฤหาสน์อลอร์เลบานอสอรับมันเหมือน้อใ้รหัสและราอะไรสัอย่าเปิ!" นายทหารพูออมา้วยน้ำเสียริัและยืนรานพร้อมับ้อมอไปยันัยาอทหารอาวุโส
น่าะเป็นราประำัวอัศวิน ั้นเ้ารอเียวหนึ่นะ้าะเ้าไปถามท่านพาเลให้ นายทหารอาวุโสล่าวพร้อมับหันหลัเินเ้าไปในระโมทันทีแ่เมื่อเ้าไปเาลับ้อพบับสิ่ที่ไม่าฝันเิึ้น บนเียสีาวที่ลุมไป้วยนลามะมีร่าอพาเล ที่นอนาเหลือเปลือยาย ท้ออเ้าถูรีึ้นไปยัอหอย อวัยวะภายในถูวัออมานหมไม่เหลือ เาอาเี้ยนออมาในทันที่อนะโนออไป
"ท่านพาเลโนลอบสัหาร ราอัศวิน็ถูโมยไป!!" ทหารอ์รัษ์อาวุโสะโนออมา
เหล่าอ์รัษ์อพาเลรีบวิ่เ้ามาพร้อมับทหารส่สารอวัลแนในทันที ทำให้เห็นสภาพารายทีอนาอนายนเอ
"เ้าั่วเฮนรี่แน่ๆ !!"ทหารอ์นหนึ่พูึ้น
"เ้ารีบลับไปรายาน ท่านวัลแน้วยเี่ยวับสิ่ที่เ้าไ้เห็นทั้หม พว้าะไปามล่านที่สัหารนายพว้า!!" ทหารอ์รัษ์อาวุโสมอไปยัทหารอวัลแนและล่าวออมา่อนะเินออไปนอระโม
"่าหมอเฮนรี่ให้ไ้ โอ้ววว!!"
เหล่าทหารอ์รัษ์อพาเลวิ่ออาระโมและะโนเรียเหล่าทหารในสััวิ่มุ่ไปยัระโมหมอทันทีในะที่นายทหารผู้เป็นพลส่สารอวัลแนยัยืนมอศพอพาเล้วยวามลัว่อนะนึึ้นไ้
"เฮ้ยเวรแล้ว นร้ายที่ไหนะลับไปรอที่ระโมัวเอนั้นับั!!" เาพู้วยสีหน้าที่ื่นระหนพร้อมับวิ่ออไปาระโมแ่็สายเินไประโมหมอมีระเบิและระเบินั้นทำให้อ์รัษ์ทั้หมอพาเลายไปหมและมีเพียทหารบาส่วนที่อยู่รอบนอไ้รับบาเ็บสาหัส ่ายทหารรอบๆโนเพลิไหมุ้ามล่ามไปเรื่อยๆอย่าไม่สิ้นสุเาเสียทหารที่ไ้รับบาเ็บะโนร้อออมาเินาลาบานะเียะายลานและหันมามอทาเา เาัสินใหันหลัและวิ่ไปยัอม้าออัศวินและระโึ้นม้าไปในทันทีเ้าวบม้าออา่ายทหารอพาเลในทันทีโยไม่หันไปมอ้านหลัเพราะเ้ารู้ว่านั้นเป็นสิ่ที่หนัเินว่าทหารั้นล่าอย่าเาะสามารถัารไ้ เาทำไ้แ่เพียรีบไปรายานโยเร็วที่สุ
หน้าฤหาสน์อลอร์เลบานอสเหล่าทหารรับ้าและนัล่ามัรำลัพาันยเศษาปรัหัพัอัวปราสาทออมาและทำวามสะอารอบๆบริเวประูห้อลับ
"ฮ่าิ่วว!! ลิ่นอะไรนิเหม็นไหม้ๆ..." วัลแนหายใฝุฝิเล็น้อยและามออมาาน้น็พูมอไปหายูเรียน
"เฮ้ยแถวระโมนั้นมัน ที่พัอพาเลใ่ไหม?" ยูเรียนล่าวออมาพร้อมี้ไปทาลุ่มระโมที่ถูไฟรอทาะวันออ
"ใ่ๆนั้นเป็นแมป์อพาเล..." วัลแนล่าวออมาพร้อมับแลหันไปมอเล็น้อย่อนหันไปอีที้วยสีหน้าที่ใ "เฮ้ย แล้วทำไมไฟรออย่านั้น!!!"
ทหารส่สารอวัลแนที่ถูสไปามพาเลเาวบม้าลับมา้วยสีหน้าที่ื่นระหน
"แฮ่ๆ หัวหน้าวัลแน ท่านพาเล แฮนเอร์สนถูรอบสัหาร ทหารราอ์รัษ์ายหมาระเบิและไฟรอมีเพียทหารั้นล่าไม่ี่นายอยู่รอบนอเหลื่อรอ!!" เาพูออมา้วยน้ำเสียที่เหนือยและอ่อนแรในารวบม้าลับมาอย่าเร็วที่สุเพื่อรายาน
"เฮ้ย ทำไมเป็นแบบนี้ันละ ใรเป็นนทำเรื่อเ่นนี้ัน?" วัลแนพูออมาเสียั้วยใบหน้าที่สสัย
"เห็นเาบอว่า เป็นหมอื่อเฮนรี่.."
"เฮนรี่หรอ!!! เรามีหมอทหารื่อนี้้วยหรอ เออแล้วราละ?" วัลแนพูพร้อมับเย่าัวทหารอเา
"อะเออ ูเหมือนว่าายที่ื่อเฮนรี่ะเอาไป้วยอรับ..."
"แย่ละ!!" วัลแนมีใบหน้าที่ัวัลใและล่าวออมาอย่าเสีย่อย
"หัวหน้าวัลแน!! เียว้าอลอทุบประูนั้นให้แล้วัน้าว่ามันไม่หน้าเินแร้าหรอ" ยูเรียนหยิบ้อนอเาึ้นมาและเสนอัวในารทำลายประูลับ
"เ้าลอูแล้วันยูเรียน ส่วนเ้านำนไปส่วนหนึ่่วยับเพลิที่ระโมพาเล่วยเหลือผู้รอีวิ เียว้าะให้เรเลไปับเ้า..." วัลแนหันไปมอทาระโมที่ยัลุไหม้ไปเรือยๆและสั่าร
"เห้!! ทำไม้อเป็น้าไปันละนิ.." เรเลล่าวออมา้วยใบหน้าที่ไม่่อยะพอใ
"เผื่อเ้าหมอเฮนรี่อะไรนั้น อายัอยู่แถวนั้น้าอยาให้เ้า่วยับมาหน่อย.." วัลแนบไหล่เธอเล็น้อยและมอ้วยแววาที่มั่นใในัวเธอ
"็ไ้ๆ!!" เรเลสะบัมือวัลแนออและเอามือพาอนเอเล็น้อย่อนพูออมาพร้อมับปิบัิามำสั่
ยูเรียน วัลแนและเรแน เินไปยัประูลับนั้นทันที ยูเรียนลอสัมผัสและเาะประูลับนั้นเล็น้อย
"หนาเหมือนันนะนิ ้าะลอู.." ยูเรียนพูบเา็ย้อนพาึ้นที่บ่าอนและเหวี่ยฟาเ้าไปที่ประูเสียนั้นัสั่นสะเทือนและทำให้ยูเรียนระเ็นออไปาแรสะท้อน แ่ประูนั้นลับไม่เป็นอะไรเลยแม้แ่รอย
"านหยาบแล้วแบบนี้ นายูเรียนยัพัไม่ไ้ เรแนเ้าลอใ้มิิอเาทะลุไปไ้ไหม??" วัลแนหันมาหาทาเรแน่อนพูออมา
"ไม่ไ้อรับ! ็ริอยู่ว่า้าสามารถไปทุที่ไ้หมแ่ที่แห่นั้น้า้อมอเห็น่อนแ่ที่นี้้ามอไม่เห็นแ่้าสัมผัสถึพลัานบาอย่าที่มหาศาล.."
"เ้าเลบานอสมัน่อนอะไรไว้้าในันแน่?" วัลแนล่าวออมาพล่าเอามือุมมับนเอ ไม่นานนัเรเลวบม้าลับมาพร้อมับูลาัวายนหนึ่มาเามีเรายาวสีน้ำาลผมยาว สวมุลุมาวเทาผ้าพันออเาาหลุรุ่ย และสะพายระเป๋าหนัโนลามาามพื้นในสภาพสะบัสะบอม
"หัวหน้า้าไ้ัว เฮนรี่มาแล้ว! มันพยายามะหนีออาปราสาทาทา้านหลัีที่ีาร์ยัอยู่แถวนั้นเลยยิสะัาและ้านำัวลับมา" เรเลพูออมา
"เ้าทำีมา!!" วัลแนพูพร้อมับมุ่รไปยัายที่ลุอยู่ที่พื้นและยัวเาึ้นมา้วยสอมือ
"ใรเป็นนสั่ให้เ้ามาทำเรื่อแบบนี้!!" วัลแนเอาหน้าเ้าไปใล้หมอวัยลานและพูออมา้วยน้ำเสียโมโห
"ไม่มีหรอ ้าทำ้วยัว้าเอ.." หมอวัยลานพู้วยน้ำเสีย่อยๆ
"เ้านี้มัน! หมออหมู่บ้านเลโนารัมนี่น่า ทำไมถึเป็นอย่านี้ละ?" เรแนพยายามเินเ้าไปมอใล้ๆและล่าวออมาเพราะเยเห็นายนนี้
"หะเ้ารู้ัเ้านี้้วยหรอเรแน!" วัลแนหันมาทาเรแนที่อยู่้าๆนเอ
"รู้สิเ้านี้เป็นหมอที่เียวาารแพทย์มาเป็นนที่สภาสูยย่อว่าวิาแพทย์อเาแทบะเรียไ้ว่าสามารถุบีวินายึ้นมาไ้เลย เาหายัวไปเมื่อประมา10ปี่อน ทำไมถึเป็นอย่านี้ละ??" เรแนไล่มอหมอวัยลานและล่าวออมา้วยใบหน้าที่ใ
"เ้าพาเลนั้น เป็นนสารเลว..!!" หมอเฮนรี่ล่าวออมา้วยสายาที่ับแ้น
"ั้นเ้าเล่าออมาให้หม!!" วัลแนพูพร้อมับวาัวหมอวัยลานล
"เ้าาิั่ว พาเล นั้นมันเยมาที่หมู่บ้านอเราในานะผู้รวาร์ เมื่อเาเ้ามา้าและนในหมู่บ้าน่า้อนรับมันเ็มที และ้าให้มันพัที่บ้านอ้า ้าให้ลูสาว้าออไปอนรับมันและัเรียมห้อพัแ่มันลับพยายาม่มืนลูสาว้า แ่ลูสาว้าไม่ยอมมัน่าลู้าแล้วใ้าบปาท้อไปถึยันอหอย เมื่อ้าเ้าไป้าเห็นร่าลูสาว้าที่เ็มไป้วยเลือและมันำลั่มืนศพลูสาว้า เ้าิว่านเป็นพ่อะรับเรื่อเ่นนี้ไ้หรอ..."
"เอิ่ม เ้าพาเลนั้นเยทำเรื่อเลวร้ายนานั้นเลยหรอ?" วัลแนออและล่าวออมาแ่ยัไม่ปัใเื่อในสิ่ที่ายนนั้นพู
"้าพยายามที่ะ่อสู้ับมันเพื่อแ้แ้นให้ลูสาว้า ลูเพียนเียวอ้า!!" เมื่อเฮนรี่พูถึลูสาวอนน้ำาอเา็ไหลออมาไม่หยุ
"แล้วภรรยาเ้าละหมอเฮนรี่?" ยูเรียนเ้าไปใล้ๆเฮนรี่และพูออมา
"ภรรยาอ้าสละีพในสรามเมือ80ปี่อน ภรรยา้าเป็นนัรบที่แ็แร เธอพยายามปป้อทุนในหมู่บ้านาพวทหารเลวหนีทัพ!" เฮนรี่เล่าเรื่อภรรยาอนเอ้วยใบหน้าที่ภาภูมิใในัวภรรยาอน
"อ่า้าเ้าใเ้าเลยล่ะ เฮนรี่ เมีย้าลู้า็ายหมแล้ว สิ่ที่้าทำไ้อนนี้็มีแ่ารแ้แ้น.." ยูเรียนถอนหายใและล่าวออไปพร้อมับเอามือบหลัเฮนรี่และใ้มีพในาเัเือทีมั้อมืออหมอเฮนรี่ออ
"เฮ้ยยูเรียน ใรสั่ให้เ้าัออ!!" วัลแนพูับยูเรียน
"ไม่มีหรอ แ่ในนี้้าือนที่เ้าใวามรู้สึที่้อเสียนที่นเอรัไปนหม ีวิอ้าและีวิอเาไม่่าันเพียแ่เาทำสำเร็แ่สำหรับ้ายัอียาวไล.." ยูเรียนพู้วยใบหน้าสลไม่แพ้ับเฮนรี่เมื่อนึถึรอบรัวอนและพยุัวเฮนรี่ึ้นมา
"วามแ้นอท่านือ?" หมอเฮนรี่เอยถาม้วยวามสสัยและมอเ้าไปในาอยูเรียน
"มัรทุัวในามบาลาร์ะ้อสูพันธุ์..." แววาอเาเปล่ประายอย่าุร้ายและแ็ระ้าเาล่าวออมาเสียแ็้วยวามับแ้นใ
ทุนในทีนั้น่าหยุนิ่เมื่อไ้ฟัำอบายูเรียนและไม่ิว่าเาะหัวแ็ถึนา้อารสัหารมัรทุัว
"ว่าแ่ เฮนรี่เ้าเอาป้ายำสั่อัศวินไป้วยทำไม?" เรแนเอยถามึ้น
"้าิว่าะเอามันเป็นใบผ่านทาถ้ามีราอัศวินอเลบานอส้าน่าะไปไหน็ไ้..." หมอเฮนรี่อธิบายออมาอย่าเปิเผยทั้หม
"ั้นเ้า็ไม่รู้วิธีใ้มันสินะ?" วัลแนเอยถาม
"มันมีวิธีใ้อย่าอื่น้วยั้นรึ?" เฮนรี่ล่าว้วยใบหน้าที่สสัยและไม่รู้เรื่อ
"แสว่าเ้าไม่รู้สินะ... เห้อมีป้ายแ่ไม่มีรหัสะทำอย่าไรีละทีนี้..."
"แล้วเ้าิะไปไหน่อละเฮนรี่?" ยูเรียนพูุยับเฮนรี่
"้าิว่าหลัา้าแ้แ้น ว่าะหาโอาสนี้ไ้มันนานเหลือเินผ่านมา10ปีแล้ว ้าอยาะลับไปที่หมู่บ้านและเฝ้าหลุมศพลูสาว้า..." เฮนรี่ยิ้มเล็น้อย่อนล่าวออไป้วยใบหน้าที่สล
"เป็นแบบนั้นน่าเสียายแย่..." วัลแนพูึ้นมา
"เฮนรี่เ้ามาเ้าร่วมับเราไ้ไหม?" ยูเรียนมอไปทาวัลแน็รู้ไ้ว่า้อารัวนนนนี้ึเอยปาถามทันที
"มาเถอะน่า ถ้าเ้าลับไปอยู่แบบนั้นเท่าับว่าวามสามารถทาารแพทย์ที่แท้ริอเาสูหายเลยนะและทานัล่ามัรเราไม่มีนเ่เียวับเรื่อแพทย์้วยส่วนให่พวเรา็รอนแผลมันแห้ทายาเล็น้อยรอให้มันหายเอ!" เรแนล่าวเสริมพร้อมับพู้วยใบหน้าที่ริใ
"ะีหรอ้ามีวามผินะ ้าเป็นน่าพาเลและทหารอเา..." เฮนรี่เบี่ยใบหน้าหลบเล็น้อย่อนพูออมา้วยวามละอายใ
"ไม่หรอเฮนรี่ เ้าแ่ทำในสิ่ที่อีไม่นานพว้าิะทำ..." วัลแนพูออมา้วยใบหน้าที่ริัแม้แ่นที่สัหารพาเลอย่าหมอเฮนรี่ยั้อลื่นน้ำลายและมอ้วยวามยำเร
"พาเลไม่ใ่นี ูาที่เาเรีย่า่วยเหลือสรามเือบ30ล้านออลีนทอำและำแหน่เ้าเมืออาเวลริ พาเลมันพร้อมที่ะหัหลัเราลอเวลาแม้ระทั้อนสราม มอูไปรอบๆสิทหารอพาเลที่ายในสนามรบนั้นมีเพียน้อยนิเทียบับศพอนัล่ามัร าวบ้านและทหารรับ้า ริๆแล้วพาเลเป็นัวปัหาที่หนัมาในารรับมือทำให้้าไม่สามารถยับไปไหนไ้เยอะเพราะ้ออยระวัเา ในสราม้าึไม่ไ้ออไป่วยยูเรียนสู้ับวอลีพหรือปะทะับนายอเลวอย์ เ้าทำในสิ่ที่้าไม่รู้ะัารอย่าไร!?" วัลแนพูเสริมทันทีหลัาพูบ
"ั้น้า ็อเ้าร่วม้วยแล้วันท่านวัลแน.." เฮนรี่อบล้วยใบหน้าที่มั่นใ
"ยินีเป็นอย่ามา!!" วัลแนล่าวพร้อมับบไหลหมอวัยลาน
"แบบนี้็ีสิ ฮ่าฮ่าฮ่า!!" ยูเรียนล่าวออมา้วยวามีใ
"นี้อรับ ป้ายำสั่อัศวิน!!" เฮนรี่ลวระเป๋านเอยืนป้ายอัศวินให้วัลแนทันที
วัลแนรับไว้แล้วเินหันหลัลับไปยัประูลับและป้ายลไปในพิมพ์ประู
**"รึ รืนนนน"** เสียประูเหล็่อยๆเลือนออ ้าในนั้นูมืมาและเหมือนว่าะว้ามา้วย
"ูเหมือนว่าไม่้อใส่พาสเวิร์หรอนิ แล้วพาสเวิรเอาไว้ทำอะไรันละ?" วัลแนล่าว้วยใบหน้าสสัยเล็น้อยและ้อมอไปยัวามมืมินไม่สามารถมอเห็นไ้าหลัประูลับที่ถูเปิออ
"ไหนๆ้าลอูหน่อย มืริๆนะนิ..." ยูเรียนวิ่ไปที่ประูลับ่อนที่ะล่าวออมาเาโผล่หน้าเ้าไปและะโน **"ฮัลโหลลล!!!"** เสียอเา้อสะท้อนเป็นเสียอเาวนไปนับสิบรอบ
ูเหมือนว่าะว้าและลึพอสมวรเลยนะนิ
ฮืมม โฮร เสียอสัว์บาอย่าทีู่่้อออมาาภายในนั้นนเิเป็นลมระาทำให้บรรานัล่าที่เ่าอย่าวัลแนและยูเรียน้อลอยออไป้วยแรลมที่ระาอย่ารุนแรและระแทลบนพื้น
บรรานัล่านั้น่ารู้ไ้ทันทีในสิ่ที่พวเาเอเป็นสิ่ที่พวเาเยสู้มาทั้ีวิแ่สิ่นี้มันแ็แร่ว่าทุสิ่ที่พวเาเยเอมาลมระานั้นสร้าวามนลุให้ับเหล่านัล่าทั้หมที่อยู่ในบริเวนั้นมีเพียบรราทหารอัศวินและทหารรับ้ายัไม่รู้ว่าสิ่ๆนั้นืออะไร
"ท่านยูเรียน ท่านวัลแนูที่ร่าายท่านสิ..." หมอเฮนรี่พูออไป้วยวามใหลัามอไปยัายทั้สอที่ลุึ้นมาาแรลมระาให้ระเ็นออไป ยูเรียนและวัลแน่ามีบาแผลอยู่เ็มัวและเลือไหลเหมือนับรอยเือนอใบมีที่ถาๆผิวหนั
"แรลมที่ระามาเมือี้มันบาเ้าไปในเนื้อ้วย!" ยูเรียนยแนเาึ้นมาและมอูบาแผลที่เิึ้น านั้น็มอไปยัทาลับที่ถูเปิออพร้อมับหยิบ้อนอเ้าาเือรัที่้าหลัถือไว้้วยสอมือ
"ไม่ผิแนู่เหมือนว่าะยัไม่บสินะ!" วัลแนมีใบหน้าเร่เรียอย่ามาพร้อมับยาบไฟนาให่อเาั้ท่าเรียมไว้ เหล่านัล่าทั้หมหยิบอาวุธอพวเาึ้นมาับอย่าแน่นและเินรไปยัปาทาเ้าอสถานที่ลับพร้อมัน้วยใบหน้าที่ริั
หมู่บ้านสนิส์
เทศาลล่าอาหารอพวเานั้นบลแล้วแ่บรรยาาศในหมู่บ้านนั้นลับเร่เรียมาว่าเิมเมื่อเทียร่า ราเียและราอุนลับมาพร้อมับมัรนาเล็หนึ่ัว วามเพลิเพลินอเทศาลึไ้บลสิ่ที่พวเา้อเอนั้น็ือารอบำถามหัวหน้าอหมู่บ้านราเฟย์ที่รออยู่ลาุรัสหมู่บ้านพร้อมับบรราอาวุโส
"พวเ้า่อนมันาพว้าไ้อย่าไร!!" หัวหน้าอสี่นัเวทย์อหมู่บ้านนามว่าีอัส ผู้สวมุลุมำใส่หน้าาสีแล่าวออมา้วยวามประหลาใหลัาเห็นมัรน้อยรารูนที่เาะไหล่อเทียร่ามันสยายปีและระพือเล็น้อยและมีวันออาปา
"ะ้า ไม่รู้..." เทียร่าเบี่ยหน้าไม่สบาับีอัส
"ลิ่นอทัู้่เป็นลิ่นเียวัน แสว่าเ้าผูพันสัาับมัรนนี้เรียบร้อยแล้วสินะ!!" หนึ่ในสี่นัเวทย์รอนม่าล่าวออมา้วยสีแหบแห้และยืนหน้าไปใล้ๆมลิ่น
"เป็นวามผิ้าเอที่นำมัรลับมา.." ราเียพูแสวามรับผิอบเอเพื่อไม่ให้บรราอาวุโสหมู่บ้าน่อว่าเทียร่า
"ไม่ใ่วามผิเ้าหรอ ราเีย เป็นเพราะ้า แ่้าไม่สามารถทึ้มัรนนี้ไปไ้ เพราะ้ารัษาสัาไว้แล้ว .."เทียร่าับรารูนมาอไว้อย่าแน่นและแสสายาที่หวแหนมอไปยันัเวทย์ทั้สี่
"พวเ้าทำให้หมู่บ้านอเราอยู่ในอันรายรู้ัวไหม!!" หนึ่ในสี่นัเวทย์ลุเอรสวมุลุมำหน้าาสีเียวล่าวออมา้วยน้ำเสียที่โรธัและหน้าาอเา่อยๆเปลี่ยนเป็นสีม่วล้ำ
"ถึพวเ้าะยัเ็แ่เรื่อนี้มันเินว่าที่พวเราะรับผิอบไหว..." วิลแลมหนึ่ในสี่นัเวทย์สวมุลุมำหน้าาน้ำาลล่าวออมา้วยน้ำเสียที่ลำบาใ
"พวเ้าไปหาท่านราเฟย์เถอะ้าไม่มีอะไร่อว่าพวเ้า.. แ่สำหรับเ้าราอุนทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้?" ูราฮานล่าวออมา้วยใบหน้าเยเมย
"เห้อๆ บอเลยว่าถ้าไม่มีเ็ทั้สอ้าน่าะเป็นศพอยู่ในป่าทาใ้แทนเ้าอัศวินนั้นไปแล้วละ!!" ราอุนนั้นลบนเ้าอี้เล็ๆื่มเหล้าเล็น้อยและพูออมา
ราเียเทียร่าและรารูน มุ่ไปหาายผมสีเินที่ใ้มือับปลายานเอเล็น้อยำลัหันหลัให้เ็ทั้สอพร้อมับมอู้นแอบเปิ้ล้วยใบหน้าที่นิ่เยราวับรุ่นิอะไรอยู่
"ท่านพ่อ ้ามาแล้ว..." ราเียพูออมา้วยน้ำเสียอ่อน่อยเล็น้อยราวับว่ารู้วามผิอนเอ
ราเฟย์หันมา้วยใบหน้าที่เรียบนิ่และเินรมาทาเ็ทั้สอพร้อมับยสอมือเหนือหัวอเ็ทั้สอ เาวามือลไปและลูบหัวเ็ทั้สอ้วยวามอ่อนโยน เทียร่าและราเีย่าน้ำาไหลออมาเมื่อมืออราเฟย์สัมผัสที่ศีรษะอทั้สอ
"ไม่เป็นไรๆไม่้อเสียใไปหรอ ่อให้พวเ้าะเป็นลู้าแ่ทำผิ พวเ้าอยู่ที่นี้ไม่ไ้แล้วล่ะ มันะเป็นารีที่สุที่พวเ้าะออไปแล้วอย่าไ้ลับมาที่นี้อี.." ราเฟย์พู้วยน้ำเสียที่ริัพร้อมับถอนมือออ
"ไม่นะท่านพ่อ ท่านทำแบบนี้ไม่ไ้!" ราเียถอยัวออมาเล็น้อยและล่าว้วยใบหน้าพร้อมน้ำา
"ท่านลุพวเรา้อไปริๆหรอ ไม่มีทาเลืออื่นแล้วหรอ!" เทียร่าเย่าัวราเฟย์ในะที่ยัอุ้ม รารูนไว้ในอ้อมออเธอ
"ไม่พวเ้า้อรีบออไปเียวนี้ ไปสะ!!!" ราเฟย์ะอ้วยใบหน้าทีุ่ันใส่ทั้สอเ็ทั้สอไม่เยเห็นอาารแบบนี้อราเฟย์มา่อน่าใและวิ่ออาหมู่บ้านไปพร้อมน้ำา
"เห้ยเียวๆ ท่าะใยัษ์ใมารไปนะท่านราเฟย์เ็พวนั้นเป็นเหมือนลูๆอท่านเลยนะ!" ราอุนใ้ไม้เท้าพยุัวึ้นมาและะโนไปทาายผมสีเินที่ยัยืนมอแผ่นหลัเ็ทั้สอวิ่ออไป ไม่นานนัเา็มุ่หน้าเินเ้ามาหาราอุนและบรรานัเวทย์อาวุโสทั้สี่
"รีบๆไปล่ะ ีแล้ว.." ราเฟย์พูพร้อมับถอหายในเอ
"เอ๋" ราอุนมีใบหน้าที่สสัยอย่ามาในารระทำอราเฟย์
"ีอัส พวนั้นใล้ะมาถึเมื่อไร? อพยพเ็ๆและผู้หิในหมู่บ้านเรียบร้อยแล้วใ่ไหม?" ราเฟย์พู้วยใบหน้าที่ริั
"เิอะไรึ้นล่ะหัวหน้าราเฟย์ ??"ราอุนพูออมา้วยใบหน้าื่นระหนและสร่าเมาในทันที
"ใล้ะมาถึแล้ว ้าอพยพพวเ็ๆออาหมู่บ้านไปหมเรียบร้อยแล้วอรับ.." ีอัสล่าวออมา้วยน้ำเสียที่มั่นใ
"วันนี้อาเป็นวันายอพวเรา็ไ้นะ ราอุน พวนที่ามล่ามัรเป็นนอัรวรริออลีน พวเราะยื้อเวลาให้พวเทียร่า ราเียและพวเ็ๆหนีไปให้ไลที่สุ..." ราเฟย์พู้วยน้ำเสียที่ริัและมอวาไปยัทุนที่เหลืออยู่
"ท่านราเฟย์พวมันมาแล้ว!!" รอนม่าเิน้าวเ้ามาเล็น้อยและี้ไป้าบนท้อฟ้า
ในะนี้เรือเหาะนาให่อเลบานอส อเหนือหมู่บ้านึ้นไป100เมร ปราเป็นเาเรือเหาะทับหมู่บ้านนหมสิ้น ในอนนี้ในหมู่บ้านอพวเาไม่เหลือาวบ้านและเ็แม้แ่นเียวเหลือเพียบรรานัรบที่เยสร้าื่อไว้เมื่อนานมาแล้วเพีย15น พวเา่าแหนมอและ้อึ้นไป้วยวามไม่เรลัว
"เพื่อพวเ็ๆ พวเราะ้อหยุพวมันไว้ให้ไ้!!" ราเฟย์พูออมาพร้อมับำมืออนเอหอยาวและโล่ห์ที่มีสัลัษ์อ้อนทับโลห์สีแาวพุ่เ้ามาในมือทั้สออเาทันทีพลัเวทย์สีาวอเาเลือบัวลายเป็นเราะ หมวเราะและผ้าลุมยาวสีาวานั้นเา็ูหอึ้นไป้วยใบหน้าที่ริั
ความคิดเห็น