คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : แสงสว่างในวันใหม่
แสสีทอส่ประายไปบนฟาฟ้าเป็นสัาอวันใหม่ที่ำลัเริ่ม้นึ้น สรามรั้นี้ยืเวลาไปถึ30ั่วโม่อนที่ฟ้าะสว่า รอบๆภายในปราสาทเลบานอส มีร่าที่ไร้วิาอบรราทหารอัศวินอเทมาเลียและทหารฝั่บ ที่นอนันเลื้อนรา วันใหม่ไ้มาถึแ่สรามยัไม่สิ้นสุ ศึสุท้ายที่ะัสินะาอผูุ้มอำนาอเมือาเวลริ ระหว่าหัวหน้าอัศวินอเทมาเลียผู้รัภัีในัวลอร์เลบานอส วอลีฟ อรีและทหารอเาที่เหลือเพียไม่ี่ร้อยนาย
ึ่เป็นไปไ้ยาที่วอลีพ อรีะสามารถพลิสถานาร์ที่เสียเปรียบาวาม่าออำลัอย่าสิ้นเิระหว่าอทัพอเาที่เหลืออยู่และอฝั่บไ้ อีทั้ในอนนี้ทหารฝั่บที่นำโย ราานัล่ามัร วัลแนและหัวหน้าออัศวินผู้ทรยศ พาเล แฮนเอรสัน ไ้ออำสั่แ่ทหารทุนายในอทัพอเาและพาันมุ่หน้าที่ะสัหาร วอลีฟ อย่าไม่ิีวิและไม่เรลัว ึ่เป็นผลพวาอำนาเินราำนวนมหาศาลที่พาเลไ้หยิบยื่น้อเสนอนทำให้บรราทหารทั้หลาย่าหมสิ้นวามลัวับายร่ายัษ์ที่อยู่เบื้อหน้าพวเาและโหมเ้าใส่เาอย่าไร้ึ่วามเรลัวและนั้นึเป็นุบอพวเา
พวเาไ้ประเมิน ายที่ื่อวอลีฟ อรี่ำเินไป ทหารนับร้อยละลอแรที่วิ่เ้าใส่พร้อมับอาวุธ่าๆหอ าบ และปืนถูใ้ออมาาทหารำนวนมา เสียระสุนัึ้นพร้อมับวันระอุาปาปลายระบอ ระสุนนับร้อยถูยิออมาาปาระบอปืนอเหล่าทหารบที่หมายบีวิอวอลีฟ ทุสิ่ที่ทหารเหลานั้นทำลไปไร้่าโยสิ้นเิ ระสุนนั้นไม่สามารถเาะเาไปยัผิวอเาไ้ าบหอวานอันแหลมมอบรราทหารเหล่านั้นทำไ้เพียัเส้นนที่อยู่บนัวเา นั้นเป็นเพราะสายเลืออันเ่าแ่และรูปร่าอเผ่าอาอันัเิมอเา ผิวหนัอเาเทียบเียไ้ับเล็อมัรที่แ็แร่ วอลีฟ อรีไม่ใ่สิ่มีีวิที่ะสามารถอาศัยอาวุธธรรมาแล้วะปลิีพเาลไ้ สิ่ที่ีที่สุที่เหล่าทหารพวนั้นวรทำ ือารเินาไป แ่ว่าเาะสามารถิไ้พวเาเหล่านั้น็อยู่เบื้อหน้าายร่ายัษ์นนั้นเรียบร้อยแล้ว
**"๊รา!**" วอลีฟ ู่ร้อ้อไปทั่วสนามรบ่อนที่ะะเริ่มล้าบาผู้นอย่าบ้าลั่
"วูบ ฟับบ รึ่ ูมมม"
วอลีพใ้อาวุธทั้สออเาเหวี่ยฟาอย่าแม่นยำและสัหารเหล่าทหารที่อยู่เบื้อหน้าอย่าไม่สนสิ่ใ ทหารอเาและทหารอศัรูถูัาและไม่สามารถ่อ้านไ้ ร่าอพวเาถูีระายเป็นเศษาศพ ระเ็นไปทั่วภายในปราสาท เาีัวึ้นไปและระโลมาระแทับเหล่าทหารำนวนมาอย่าบ้าลั่วานและ้อนอเาทั้ทุบและสับร่าอทหารเหล่านั้นะเละเทะลิ่นเลือที่ฟุ้ไปทั่วลับทำให้เาบ้าลั่ึ้นไปเรื่อยๆยิ่เาไ้่า็ยิ่โมีเร็วึ้นเรื่อยๆในอนนี้ัวเา เปรียบเสมือนฝันร้ายอเหล่าทหารั้นล่าที่ไ้พบเอ
นอาเาะ่าทหารเหล่านั้นอย่าไร้วามปราีเายัหยิบเหล่าอัศวินผู้ทรยศึ้นมาและใ้ปาีระาเ็หัวและโยนไปรอบๆทหารหลายร้อยนายถูเา่าทึ้อย่ารวเร็ว ในอนนี้เาเปรียบเหมือนสัว์อสูรสรามมาว่าายผู้เป็นอัศวินเสียอี เหล่าทหารบฝีปาล้าที่มุ่เาไปประันหน้าในอนนี้่าลับหลัหนีาย แ่ไม่มีใรรอาสายานัล่าทุลุ้มลั่ไ้ เมื่อเาเห็นสิ่มีีวิที่พยายามะหนีะระโนเาใส่และีร่าออไปทันที
เหล่าทหารพวนั้นทำไ้เพียยืนประันหน้าและรออยวามายที่ะมาถึ อทหารอฝั่ปิวัิเหลือเพียแ่1000ว่าๆเพียเท่านั้นาารปะทะับวอลีฟ อรี ส่วนทหารทาฝั่ออทัพเทมาเลียเอ็เหลือเพียแ่411นเพียเท่านั้นและถอยห่าาระยะารโมีอวอลีฟเพื่อให้รอาารสัหารแบบไร้สิอหัวหน้าอน อำลัปิวัิที่ไ้เปรียบมาลอับ้อเสียเปรียบในรั้เียว
วามระหายเลืออวอลีพนั้นมาเินว่าที่บรราผู้นำออทัพปิวัิะยอมอยู่เยและปล่อยให้ไพร่พลอเาายไ้
"ถอยออมา เ้านั้นอันรายเินว่าที่พวเ้าะรับไหว!!!" วัลแนโบมือะโนเรียอำลัเาให้ลับมาพร้อมับใ้าบไฟอเาวัแว่่อสู้ับอทหารเทมาเลีย
"อย่าถอยมาทีละน ถอยลับมาพร้อมันให้หม!!" เรเลสั่เไ้ถึพฤิรรมอวอลีฟึะโนเือนทหารทั้หม
"ยูเรียน!! เ้ารีบเ้าไปรับมือับมันเลย" วัลแนหันมาทา้ายและสั่ายหัวโล้นเ้า่อสู้
"รับทราบ!!"
อทหารปิวัิถอยลับพร้อมันามำสั่เพื่อไม่ให้วอลีพสามารถไล่่านที่ำลัหนีไ้หม ยูเรียนวิ่เ้าไปประันหน้าับายผู้ป่าเถื่อนในทันที เาเหวี่ย้อนฟาอย่ารุนแรใส่วอลีฟในะที่วอลีฟำลัหันหลัแ่็ไม่พันสัาิาอสัว์ป่าในัวอวอลีฟ เาหันมาและอบโ้้วย้อนอเาเ่นัน้อนอายทั้สอระแทันนเิเสียั
"รึ"
แรระแทระหว่าสอผู้มีำลัมหาศาล เสียอ้อนที่ระแทัน ทำให้ทหารที่อยู่ใล้ๆถึับเลือไหลออาหูในทันทีเพราะเสียที่ัึ้น ายทั้สอเอ็ถูแรระแทอทัู้่ส่ัวให้ระเ็นถอยไปหลายเมร าอทั้สอพยายามเหยียบรึร่าไม่ให้ยับแ่็ไม่สำเร็ าารปะทะทำให้ วอลีพนั้นไ้สิืนมา
"โอ้ว! ไม่น่าเื่อแหะ ะมีนที่สามารถรับแรอ้าไ้ แล้วทำให้้ามือาและลับมามีสิ" วอลีฟส่ายหัวเล็น้อยและลายมือปล่อยอาวุธลพร้อมับพูออมา
"หึ หึ หึ เ้าเอพละำลั็มหาศาลมาว่าใรที่้าเยเอสะอีนะ..." ยูเรียนแสยะยิ้มและล่าวออมาอย่าื่นม
"นี้้าสัหารนไปนานี้เลยหรอนิ? ฮ่าฮ่าฮ่า พอเลือึ้นหน้าแล้วูเหมือน้าะไม่รับรู้อะไรเลย ฮ่าฮ่าฮ่า" วอลีฟ วาาไปรอบๆเห็นศพทหารและเศษิ้นส่วนอร่าายระัระายแล้วเอยออมาโยไม่ไ้รู้สึผิอะไร
"มีพละำลัแ่ไม่มีสิ เ้า็เป็นแ่ทาสอวามบ้าลั่อัวเอเพียเท่านั้น..." ยูเรียนพูยั่วยุพร้อมับี้้อนไปทาวอลีฟ
"หึ หึ เ้าื่ออะไรันละ!" วอลีฟหยิบอาวุธอเาึ้นมา่อนพูออไป
"ถามทำไมละ?"
"้าะไ้สลัป้ายหลุมศพให้เ้าไ้ถูยัไละ ย้า!!" วอลีฟล่าวออมาพร้อมับพุ่ัวและเหวีย้อนฟาอย่ารุนแรนยัวลอยูเรียนลอยึ้นไปบนฟ้าานั้น็ยวานึ้นไปฟันลาอาาศในทันที แ่ในเสี้ยววินาทีที่ยูเรียนะถูวอลีฟฟัน มีายนหนึ่ผมสีเินยาวหูยาวที่มาพร้อมับุเราะเบาใส่เรื่อเ็ทแพและอุปร์ที่เ็มไป้วยเทโนโลยีทันสมัย เร่เรื่อพุ่ัวึยูเรียนออมาไ้ทัน่อนที่ะโนวอลีฟใ้วานฟัน
"โอ้ว เือบไปแล้วล่ะ อบใเ้ามานะเลแฮม.." ยูเรียนล่าวอบุในะที่ยัถูายร่าบาหูและผมยาวสีเินประอนเอและ่วยนเอเอาไว้
"้าบอแล้วไว่าะ่อย ระวัให้ ้าว่าเ้านี้แ่เ้านเียวไม่ไหวเียว้าอยยิสนับสนุน่วยแล้วันนะ" เลแฮมวายูเรียนลพื้นและบินลับึ้นไปบนฟ้าทันที
"โฮะ!! หนีไปไ้ั้นรึ ูเหมือนเ้าะเป็นเผ่าอีเลเว้นท์สินะ เ้าเรื่อนั้นทำไ้แ่่วยเพื่อนหนี เ้าิหรอว่าะสามารถนะ้า้วยเทโนโลยีแบบนั้นไ้ั้นหรอ เอาเถอะะนหรือสอนไม่่าันหรอ เรียมรับมือ" วอลีฟวอาวุธทั้สออเาแสยะยิ้ม่อนพูออมา
วอลีฟระโนไปพร้อมับอาวุธู่ใอเาทั้สออย่าเ้าใส่ทัู้่ในทันทีเพื่อะพราีวิอายทั้สอ เลแฮมไ้เปิพลัานบาอย่าาในุเราะอเา ุเราะอเาสะท้อนแสเป็นสีเียว เาูมือไปทาวอลีฟในทันที
"เปิโหมป้อัน พลาสม่า อะอมมิ ิล!" เลแฮมพูออมาเพื่อเปิระบบปิบัิาร์ภายในอุ
ุอเาสร้าพลัป้อันัวเาเป็นทรลมสีเียวรอบัวอเา เมื่อวานอวอลีพามลมา็ถูสะสารพลัานอเลแฮม หลอมละลายมวานไปในทันทีและลามเ้าไปเรือยๆนทำให้วอลีฟ้อสละวานนเอทึ้ ยูเรียนไม่รอ้าับ้อนอนเอนแน่นและเหวี่ยระทุ้เ้าไปที่ลาหน้าท้ออวอลีฟในทันที วอลีฟโนแรอ้อนยูเรียนเหวี่ยไประแทำแพอปราสาทในทันที อหินอ่อนสีาวร่วลมาทับัวเาอีทีหลัาัวอเานระแทนทำให้เิแรสั่นสะเทือน
ในะที่ำลัไ้เปรียบเลแฮมไม่รอ้าที่ะโมีเ้าเปิโหมอมแบในสูธอเาแว่นาอเาลายเป็นสีแและแสนลืนวามร้อนในอหินที่ทับร่าวอลีฟและระหนำยิอปิโและระสุนเาะเราะาุและปลอแนอเาำแพหินอ่อนที่สวยามและแ็แรลายเป็นาปรหัพัทับร่าอวอลีฟในทันที แ่็ไม่สามารถสัหารวอลีฟลไ้เาพุ่ออมาาเศษหินที่ทับร่าออมา ร่าายอเาเิรอยไหม้และมีบาแผลาารโมีอเลแฮมและหน้าท้ออเามีสีม่วลำาารโมีอยูเรียน
"เฮ้ย ไม่ลแล้วนะแบบนี้เล่นสะ้าเลือออแบบนี้ พวแิว่า้าเป็นใรันฮะ!!" วอลีฟล่าวออมา้วยวามโมโห พร้อมับเลือที่ไหลออาปาเล็น้อย
"ูาราศีแล้ว น่าะเป็นนใล้ายนะ..." เลแฮมับแว่นนเอเล็น้อย่อนพูออมา
"น่าะอย่าที่เลแฮมว่าละมั่ในอนนี้!" ยูเรียนพูเสริมหลัาเลแฮมพูบทันที
"หน่อยแน่พวแอย่าอยู่เลย!!!" วอลีฟะโนออมา้วยวามลุ้มลั่
วอลีฟวิ่มาอย่ารวเร็วเท้าอวิ่เหยียบพื้นินนแ เลแฮมไม่ปล่อยให้เาเ้ามาใล้ไ้
"ระสุนเาะไนโร"
เลแฮมยิระสุนออมาาปลอแนไปที่าทั้สออวอลีพอย่าแม่นยำ
"เ้าิว่าระสุนเาะเราะธรรมาะยิ้าเ้าั้นหรอ!!!..... เฮ้ยทำไมา้าไม่ยับ?"
ระสุนปิ ยิท่านไม่เาแน่นอนแ่ระสุนอันนี้ที่้าวิัยึ้นมา นามัรบรรพาลยัทะลุเลยนะัวระสุนะหน้าเพีย3มิลปลายระสุนะหัวแหลมเป็นเลี่ยวหอยและมีประุไนโรเนเหลวในัวที่หลัาเาะเาไปะแ่แ็ภายในทันที แ่สำหรับมัรที่มีอุหภูมิในร่าายมันะสูทำให้ระสุนนี้ทำไ้เพียแ่เราะให้เล็มันแ แ่สำหรับนปิอย่าเราๆนะหรอไม่มีทาที่ะยับไ้หรอ
"หน่อยแน่!! เ้ามันเล่นสปรเินไปแล้ว" วอลีฟล่าวออมาพร้อมับพยายามระุาเินแ่ไม่เป็นผล
"วอลีฟ โนรึไว้แล้วออัศวินอ้าลุยมัน!!!" เป็นเสียอพาเล แฮนเอรสันทีู่่ร้อมาาทา้านหลั
"โอ้ววว!!!" เสียสอประสานอทหารำนวนมา
พาเล แฮนเอรสันี่ม้าและนำทหารอเาที่เหลืออี700น เาไปหาวอลีฟในทันที
"เ้านทรยศมาให้่าสัหารถึทีเลยสินะ!!" วอลีฟวาามอเห็นบุลที่ำลัะมาถึและะโนออไปเมื่อเห็นพาเลนำทหารเ้ามา
"เ้าะายอยู่แล้วยัะปาเ่อี ้าะเป็นนสัหารเ้าและนำวามสุสบืนาเวลริเอ!!" พาเลวาบเหนือหัวนเอและวบม้ามาพร้อมับอทหารอย่ารวเร็ว
"เมื่อ้าสัหารมันไ้ื่อเสียนี้ะอยู่ับ้า และสิ่นี้ะทำให้้าะสามารถึ้นเป็นผู้นำาเวลริและทำให้พวนัล่าป่าเถื่อนเหล่านี้อยู่ใ้้า หึหึหึ..." พาเลิในใอเาและแสยะยิ้มออมา
"พุ่ไป้าหน้าอย่าไปลัว!!! พระมารา ทารีเล่าร์สถิอยู่ับเราพวเราะรอพ้นาสรามรั้นี้" พาเลี้าบไปทาวอลีฟและเร่สปีในารเ้าหา
"โฮวววววววววว!!!" เสียอทหารประสานสอแทร้วยวามฮึเหิม
"ไอเ้าบ้าพาเลอย่าเ้าไปใล้นะ!!!" วัลแนะโนเรียเพื่อเือนสิพาเล
แ่ไม่เป็นผลในเวลานั้นพาเลหวัเพียแ่ะสามารถสร้าื่อเสียให้แ่นเอและรอบรอเมือาเวลริ้วยอำนาอนเอเพียเท่านั้นและวอลีฟือุแสำัที่ะทำให้ผู้นยอมรับ
"หึเ้ามาในระยะแล้ว..." วอลีฟพูภายในใอเาและแสยะยิ้มเล็น้อย "ายสะไอนทรยศ!!" เาเหวี่ย้อนโยนไปหาพาเลเมื่อเาระยะารโมี
"เห้ย เวรแล้ว..." พาเลสถบำพูออมาพร้อมับาที่้อมอ้อนที่ลอยมา
พาเลระุเือบัับม้าอย่าแรนทำให้ม้าอเา้อยืนสอา เาใ้ม้ารับแรระแทา้อนที่ถูโยนมาาวอลีฟแ่้อนนั้นรุนแรว่าที่ม้าะรับไ้ไหว ม้าอเาายาทีในทันทีในสภาพหน้าท้อเละและยุบลส่วนพาเลที่อยู่บนหลัม้าโนม้าและ้อนทับ าทั้สอ้าเาแหลละเอียในทันทีระูสันหลัเาไ้รับวามเสียหายอย่าหนัาารระแทเารีร้อออมา้วยวามเ็บปวอย่าสาหัส
"อ๊า!!!!... ถอยทัพ ุ้มัน้า!!! เรียหมอสนามมาทันที!! า้าๆ!!!..." เาะโนร้อ้วยวามเ็บปว่อนออำสั่้วยถอยำะุะัเพราะวามเ็บปว
อทหารทั้หมอเาถอยไปันเาในทันทีและ่วยันย้อนและร่าอม้าที่ทับออมาพร้อมับยนายอนเอึ้นเปลสนามเพื่อไปรัษาทันที
"เสียาย พลานิเียวมันเลยไม่าย..." วอลีฟมีสีหน้าเบื่อหน่ายและล่าวออมา่อนรอาไปทาายทั้สอที่่อยุมเิอยู่เบื้อหน้า
"แ่ทีนี้เ้าไม่มีอาวุธแล้วาเ้า็ยับไม่ไ้เ้าะสู้ยัไละ?" เลแฮมถาม้วยใบหน้าที่สสัย
"นั้นนะสิเป็น้าอยู่ในสภาพแบบเ้า้ายอมแพ้ไปละ..." ยูเรียนพูเสริม
"ั้น้ายอมแพ้..." วอลีฟ้มหน้าเล็น้อยและล่าวออมา้วยรอยยิ้ม
"หะ เอาั้นเลยหรอ??" ยูเรียนาโ้วยวามใและใ้มือเาหัวล้านอเาเล็น้อย
"แ่้าีในะที่เอนที่มีพละำลัแ็แรนานี้่อนาย.. ้าอยาอบาสิ่าเ้าไ้หรือไม่?" วอลีฟล่าวพร้อมับใบหน้าที่มีวามใในและรอสายาไปมอายาวอีเลเว้นท์ที่ลอยัวอยู่บนฟ้าโยใ้เรื่อัร
"เ้าอยาไ้อะไรันละ??.. ถ้า้าทำไ้้าะรับปาเ้า!" ยูเรียนเอยถาม้วยใบหน้าทีู่เป็นมิร
"้าอยาให้เ้าเป็นน่า้า ยูเรียน ้าละเลียริๆพวอีเว้นท์เผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ่ไร้พละำลั..." วอลีฟล่าวออมาพร้อมับใ้มือออนเอ
"นั้นไม่มีปัหา เรื่อนี้้า่วยเ้าไ้!!"
"เ้าะไม่เลือที่ะสวามิภัิ์หน่อยรึวอลีฟ อรี?" เลแฮมเอยึ้นมาและ้อไปในวาวอลีฟ
"ไม่ละ!! ะให้้าสวามิภัิ์แล้วไปเล่นพ่อแม่ลูับ ับพวอีเลเว้นท์ ้าไม่เอาหรอ.." วอลีฟส่ายหน้า่อนพูออมา้วยน้ำเสียิลเล็น้อย ่อนะหลับาลไป
ยูเรียน่อยๆเินเาไปใล้ๆัวอวอลีฟ
"้าะำื่ออเ้าไว้ วอลีฟ อรี ายผู้แ็แร่ว่า้า..." ยูเรียนล่าวออมา่อนที่ะย้อนอเาึ้นมา
"ไม่หรอเ้ายัไม่ไ้เอาริเลยนิ ลมือเถอะยูเรียน..." วอลีฟล่าวพร้อมับยิ้มออมา
"เ้าเอ็ยัไม่ไ้เอารินิ?" ยูเรียนพูออมา้วยใบหน้าที่เสียายเล็น้อย
"้าิ้าไปเินว่าะเอารินะ ัว้าในอนนี้แ่ร่าายยัไม่ยับะไปวัอะไรับใรไ้ันละ ฮ่าฮ่าฮ่า..."
ยูเรียน้า้อนอเาฟาเาไปที่หัวอวอลีฟ หัวอวอลีฟอย่ารุนแรนระโหลอเาร้าวมีเลือไหลและบิไป้าหลัในารีรั้เียว วอลีฟสิ้นลมในท่ายืนและหัวลับหลั
เลแฮมบินเ้ามาใล้ๆยูเรียนหลัาวอลีฟล้มล
"เรานะแล้วใ่ไหม?" เลแฮมับไหลยูเรียนและล่าวออมาโยที่มอไปรอบๆทุๆนยัฟาฟันันอยู่โยไม่รับรู้สิ่ที่เิึ้น
"ใ่แหละสำหรับศึนี้..." ยูเรียนล่าวออมา้วยใบหน้าริั
"ั้นเ้าประาศัยนะเลยยูเรียน เ้าเป็นน่าไ้..." เลแฮมพูพร้อมับบไหลยูเรียนสอที
"้าสัหาร วอลีฟ อรีไ้แล้ว ทุนหยุาร่อสู้ สรามบแล้ว!!" ยูเรียนแหปาะโนให้ทุนรู้ในทันที
"โอ้วมันบแล้วสินะ ยอมายูเรียน!!!" วัลแนหันมามอพร้อมับสอมือที่ับาบใบหน้าอเาเปื้อนเลือเ็มไปหม
"พวเรานะแล้ว ในที่สุพวเรา็ทำสำเร็!" เรเละโนออมาเ่นันให้ทุนไ้รับรู้
ูเหมือนว่าสรามะบแล้วสินะ เอาล่ะ้า้อไปรวมัวแล้วละ้าละอยารู้ริๆทรัพย์สมบัิในฤหาสน์อเลบานอสนั้นะมี่ามานาไหน ีาร์ส่อล้อส่อทาไลมาา้านนอปราสาทบนเนินเาหิมะที่ห่าไปถึ6ิโลเมร
ทหารอทั้สออำลัที่เหลือเพียน้อยนิหันไปมอร่าที่ไร้วิาอวอลีฟที่ยัยืนระห่านโยศีรษะลับ้าน ฝั่ทหารปิวัิเมื่อเห็น็ู่ร้อ้วยวามีใในัยนะ ส่วนทหารเทมาเลีย่าวาาบและอาวุธลทันทีหลัาเห็นหัวหน้าอนถูสัหารแล้วยอมำนนในที่สุ สรามิเมือาเวลริึไ้สิ้นสุล แ่เรื่อราวนั้นยัไม่บมีายวัยลานนหนึ่เินออมาาหลัประูอฤหาสน์ เลบานอส เาสวมุสูธทีุ่สุภาพเรียบร้อยและประับอไม้สีาวิที่ประุมรอเินรออมา
"ระผมเป็นพ่อบ้านอท่านเลบานอส ้วยเียริ์อระผมพวุะไม่ไ้รับอะไรทั้สิ้นในัยนะาสรามที่พวุ่อ..." ายวัยลานที่ท่าทาสุภาพโ้ัวลเล็น้อยล่าวออมา่อนรีโหมบาอย่าที่หยิบมาาระเป๋าาเอเา
หลัาเาปุ่มเา็หันหลัลับเ้าไปแล้วปิประู แผ่นิน่อยๆสั่นไหวาเบื้อล่านไ้สิ้นเสียไปทั่วัวอฤหาสน์่อยๆถล่มลไปเป็นาเศษหินอ่อนสีาวไ้ถล่มลาลไที่ถูโยพ่อบ้านและยุบัวลไปทรัพย์สินและเินทอทั้หลายอเลบานอสถูฝั่ไว้ใ้ินนหม ทำให้เหล่าทหารปิวัิถึับลืมาอ้าปา้าในราวัลที่พวเาะไ้รับับสูไป่อหน้า่อา
ความคิดเห็น