Bad Girl ยัยปีศาจป่วนหัวใจนายเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ฉันทรุดตัวนั่งตรงข้างๆแม่น้ำด้วยความเหนื่อยอ่อนนัยน์ตาสีแดงเพลิงทอดมองเงาตัวที่สะท้อนภาพผู้หญิงผมสีแดงเพลิงดัดลอนใหญ่ตรงปลาย จมูกโด่ง ริมผีปากแดงนัยน์ตาสีแดงเพลิงที่มีประกายความขี้เล่นแต่เดี๋ยวนี้ปรากฏแต่ความเศร้าหมอง



ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นฉันจึงหยิบดูว่าใครโทรมาบนหน้าจอฉันปรากฏเบอร์ฟรานเพื่อนสนิทที่สุดที่ฉันมีโดยตอนนี้ฉันก็กดรับมันโดยไม่ลังเลเลยชักนิด



"ฮัลโหลมีไรหรอ" ฉันทักปลายสายไปโดยพยามควบคุมเสียงให้เป็นปกติที่สุด



(แกโอเคนะไม่เป็นไรใช่ไหม)


ปลายสายทักมาด้วยความเป็นห่วงจะฉันอดจะยิ้มออกมาบางๆที่มุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ



"หนูไม่เป็นไรหรอกก็แค่เฮิร์ทนิดหน่อยเดียวก็หายแกไม่ต้องเป็นห่วงหนูหรอกแค่นี้ก่อนนะหนูต้องไปแล้ว"



ฉันรีบพูดตัดบทไปโดยไม่รอให้พี่ฟรานได้พูดอะไรถึงฉันจะบอกกับคนอื่นไปว่าไม่เป็นอะไรแต่จริงแล้วฉันไม่ได้เป็นอย่างที่ปากพูดออกไปแบบนั้นด้วยซ้ำทั้งๆที่ฉันเจ็บจนเจียนตายอยู่แล้วแต่ก็ไม่สามารถแสดงออกอยากที่เป็นได้เลยฉันต้องทำเป็นร่าเริงสดใสเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงบอกคนอื่นว่าไม่เป็นไรไม่แคร์แต่จริงๆแล้วไม่มีใครรู้เลยว่าฉันไม่ได้เป็นอย่างที่ทุกคนเห็นว่าฉันอ่อนแอ่แค่ไหน



ฟรานเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนฟรานอายุมากกว่าฉัน2ปีฟรานเป็นลูกของคุณลุงของฉันเราเกิดและโตมาด้วยกันเป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็กฉันกับเราเกิดและโตที่กรุงโซลประเทศเกาหลีใต้ฟรานเป็นลูกเสี้ยว ไทย-เกาหลี-ฝรั่งเศสเราสนิทกันมากและไม่มีความเคยมีความลับต่อกันฉันกับฟรานเราจะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอดฉันตัวติดกับฟรานจนปลาตั้งโก๋ยังเรียกพี่




ฉันเดินเล่นในสวนสาธารณะในยามเย็นที่ที่มีความทรงจำของฉันกับเค้าคนนั้นอยู่ถึงแม้มันจะไม่มีวันนั้นแล้วก็ตามสายลมในยามเย็นพัดผ่านร่างฉันแผ่วเบาราวกับจะปลอบโยนฉันไม่ให้เสียใจฉันยังคงเดินไปเรื่อยๆจนหยุดเมื่อถึงบ่อน้ำพุที่ที่เค้าสารภาพรักฉันและขอเป็นแฟนพอคิดถึงเค้าที่ไรน้ำแต่มันก็รื้อขึ้นมาทันที ฮึก ฮือออออออออออออ ฉันปล่อยโฮออกมาและทุรดลงนั่งเกาอี้ตัวหนึ่งข้างบ่อน้ำพุ




ตึกๆๆๆๆๆๆ


"ฉันนึกแล้วว่าแกต้องมานั่งร้องไห้ที่นี้"




ฉันได้ยินเสียงฝีเท้ากับลังเดินมาที่นี้ฉันรีบปาดน้ำตาบนใบหน้าด้วยความรวดเร็วแล้วไม่นานก็ปรากฏชายหนุ่มร่างสูงมีนามว่าฟรานยืนหอบหายให้แฮ่กๆอยู่ก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆฉัน



"ใครมานั่งร้องไห้ไม่มีสักหน่อยแล้วพี่รู้ได้ไงว่าหนูอยู่ที่นี้"




ทำไมมันรู้ว่ะว่าฉันมาแอบร้องไห้ที่นี้หรือว่ามันมีตาวิเศษว่ะถึงได้รู้ว่าฉันอยู่ที่นี้ต้องใช่แน่ๆเลยมันต้องมีตาวิเศษ( สงสัยนางเอกจะอกหักแล้วเพี้ยนแน่ๆเลย:ไรเตอร์ )



"ทำไมฉันจะไม่รู่ว่าแกอยู่ที่นี้เวลาแกมีปัญหาทีไรแกก็จะชอบมาที่นี้เสมอแล้วที่แกบอกฉันว่าแกไม่ได้ร้องไห้อ่ะแล้วคาบน้ำตาบนหน้าแกอ่ะมันคืออะไรนี้ฉันขออะไรแกอย่างหนึ่งได้ไหมแกร้องออกมาให้พอแล้วแกอย่าร้องอีกกลับมาเป็นปาร์คซอลมีตัวสร้างปัญหาคมเดิมที่บ้าๆบอๆเถอะเห็นแกเป็นแบบนี้แล้วมันไม่ชินอ่ะ"




ตกลงนี้มันจะปลอบหรือมันจะด่าฉันกันแน่ว่ะว่ามาได้ว่าฉันเป็นตัวสร้างปัญหาบ้าๆบอๆอีกถ้าเป็นเวลาอื่นนะฉันคนถีบส่งไปอยู่ดาวอังคารแล้วแหละถ้าตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์



"ขอบใจพี่มากนะหนูสัญญาฉันจะกลับไปเป็นคนเดิม ฮึก ฮือออออออออออออออออ "



พอพูดจบฉันก็ปล่อยโฮครั้งใหญ่จนพี่ฟรานทนไม่ได้จึงดึงฉันเข้าไปกอดแล้วลูบหัวฉันเหมือนเด็ก



"แกจำไว้นะแกยังมีฉันอยู่เสมอไม่ว่าแกจะเป็นยังไงฉันก็จะไม่ทิ้งแกเพราะแกเป็นน้องฉัน"




" ฮึก อื้ออออออออออออออออออออออ หนูขอใจพี่มากน่ะฟรานฉันชึ่งใจจริงๆถึงแม้ว่าแกจะไม่ค่อยทำหน้าที่พี่ที่ดีเท่าไหร่แต่เมื่อไหร่ที่ฉันเสียใจก็จะมีแต่พี่เท่านั้นที่เข้าใจฉันมากที่สุด"




ไม่รู้ว่าฉันร้องไห้ไปนานเท่าไหร่พอฉันหยุดก็พอว่ามันมืดเสียแล้วนี้ฉันร้องไห้นานขนาดนั้นเลยหรอว่ะทำไมไม่เห็นรู้ตัวเลย




"อ่าวหยุดร้องไห้แล้วหรอกลับกันเถอะนี้ก็มืดแล้ว"




พี่ฟรานพูดแล้วเอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วออกแรงลากย้ำว่าลากฉันออกมา



"ขอบใจนะที่อยู่เป็นพี่เพื่อนฉันฉันว่าฉันจะไปอยู่ไทยพี่จะไปด้วยไหมถ้าฉันอยู่นี้ฉันคงทำใจไม่ได้แน่เลย"



ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะกลับไทยต่อให้ใครมาเอาโซ่มาลามเอาช้างมาชุดฉันก็จะไปให้ได้




"ถ้าแกไปฉันก็ไปแกอยู่ไหนฉันอยู่นั้นเราจะไปไทยด้วยกัน"



พอพี่ฟรานพูดจบก็เอื้อมมือมายี้หัวฉันอย่างที่ชอบทำเป็นประจำ