อุ้มบุญ

ลำดับตอนที่ #6 : สั่งสอนคนปากดี 1

             จันทร์เจ้ามาถึงบ้านตอนสายหลังจากที่เซ็นสัญญากับอลันแล้ว อลันให้ลูกน้องขับรถมาส่งจันทร์เจ้าที่บ้านและให้จันทร์เจ้าเก็บของไปอยู่ที่คฤหาสน์วันนี้เลย

            น้ำผึ้งเห็นจันทร์เจ้าเดินมาแต่ไกลเพราะตัวเองนั่งรอจันทร์เจ้าแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

              “จันทร์ไปอยู่ไหนมา โทรหาก็ไม่ติด รู้ไหมว่าเพื่อนเป็นห่วงทำไมไม่กลับบ้าน แล้วนี่เป็นอะไรมั๊ยมีใครทำร้ายจันทร์มั๊ย” น้ำผึ้งยิงคำถามเป็นชุดหลังจากวิ่งเข้าไปหาจันทร์เจ้าและจับมือจันทร์เจ้า ทั้งดีใจและเป็นห่วงในคราเดียวกัน

              “จันทร์ไม่เป็นอะไรหรอก แค่มีธุระนิดหน่อย คือมือถือจันทร์หายน่ะ ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกผึ้งเลิกตื่นเต้นได้แล้วฉันกลับมาแล้วปลอดภัยดี เห็นมั๊ย” จันทร์เจ้าพูดแล้วหมุนตัวให้น้ำผึ้งดู

              “แต่เอ๊ะ นี่ไม่ใช่เสื้อผ้าจันทร์นิ ไปเอาของใครมาใส่”   

              “อ่อของเพื่อนน่ะ เมื่อคืนไปนอนค้างที่บ้านเพื่อนมา” จันทร์เจ้าโกหกคำโต

              “เพื่อนคนไหน??” น้ำผึ้งยังคงซักไซ้ต่อไป

               “เพื่อนที่เรียนด้วยกันแหละ ผึ้งไม่รู้จักหรอก เออนี่ฉันได้งานใหม่แล้วนะ แต่ต้องไปอยู่ที่อื่นอ่ะ แล้วน้ำผึ้ง ก็จะได้รักษาตัวให้หายด้วยนะ เจ้านายจันทร์ใจดีมากเลยนะเค้าบอกว่าจะให้น้ำผึ้งไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ น้ำผึ้งพร้อมวันไหนก็ไปได้เลยนะ แต่จันทร์อยากให้ผึ้งไปเร็วๆจะได้หายไวไว”

                 “อะไรนะจันทร์ ใครจะใจดีขนาดนั้น จันทร์ไม่ได้ทำงานที่ผิดกฎหมายใช่ไหม?? ผึ้งไม่ได้ทำให้จันทร์เดือนร้อนใช่ไหม” น้ำผึ้งถามด้วยสีหน้ากังวล เพราะคงไม่มีเจ้านายที่ไหนจะใจดีขนาดนั้นแน่

                  “น้ำผึ้งไม่เชื่อใจจันทร์หรอ เราเป็นเพื่อนกันนะ จันทร์ไม่มีวันทำงานอะไรที่ผิดกฎหมายหรอกไว้ใจได้ ผึ้งรีบไปรักษาตัวให้หายเถอะ อย่าห่วงอะไรเลย ทุกอย่างจันทร์จะจัดการเอง” จันทร์เจ้าพยายามพูดให้น้ำผึ้งสบายใจ

                  “เราจะเป็นเพื่อนที่เห็นแก่ตัวไปหรือป่าวจันทร์ จันทร์ต้องมาลำบากเพื่อเรา”

                  “โถ่ น้ำผึ้งใครให้ผึ้งคิดแบบนั้นจ๊ะ อย่าลืมสิเรามีกันอยู่สองคนนะแล้วอีกอย่างผึ้งก็ช่วยเรามาตั้งเยอะที่เราเรียนจบมีวันนี้ได้ก็เพราะผึ้งให้เราได้ทำอะไรตอบแทนผึ้งบ้างเถอะ” จันทร์เจ้าพูดด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

                  “แล้วจันทร์ไปทำงานอะไรหรอ บอกผึ้งได้มั๊ย” น้ำผึ้งยังสงสัยต่อ

                  “เอาไว้ผึ้งกลับมาที่เมืองไทยจะบอก แต่ไม่ได้ทำงานทุจริตแน่นอน ไม่ได้ค้ายาแน่นอนจ้า”

                   ‘จริงหรอ??’ จันทร์เจ้าแย้งตัวเองอยู่ภายในใจ งานที่เธอทำมันยิ่งกว่าค้ายาเสียอีก เหมือนเธอกำลังจะทำบาปอันใหญ่หลวงโดยการขายชีวิตของลูกตัวเอง จะมีแม่คนไหนบ้างที่ขายลูกตัวเองเพราะเงิน แต่เธอจำเป็นเธอโดนบังคับ ถึงแม้เธอจะคลอดลูกให้เขาไปแล้วแต่เธอก็มั่นใจว่าลูกเธอจะต้องสุขสบายไม่ลำบาก แต่เธอไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กกำพร้าแบบตัวเอง ชีวิตเด็กที่ขาดความอบอุ่นจากพ่อแม่มันแสนเศร้านัก

                    “จันทร์จะไปทำงานอยู่ไหนหรอ” น้ำผึ้งเอ่ยถามขณะเดินถือกระเป๋ามาส่งจันทร์เจ้าที่หน้าบ้าน

                    “เอ่อ ไปแถวภาคใต้อ่ะจ๊ะ” จันทร์เจ้าตอบอ้ำๆอึ้งๆ

                    “แล้วทำไมมีคนมารับเยอะจังเลยอ่ะ ดูแต่ละคนสิหน้าโหดๆทั้งนั้นเลย” น้ำผึ้งกระซิบถามเบาๆเมื่อสังเกตุเห็นว่ามีกลุ่มคนหน้าโหดมายืนรอจันทร์เจ้าอยู่นานแล้ว

                    “อ่อ พวกเค้าเป็นพนักงานเหมือนจันทร์นี่แหละ เค้าแค่มาช่วยขนของ นี่น้ำผึ้งจันทร์ต้องไปก่อนนะ ส่วนเรื่องค่ารักษาพยาบาลอะไรเดี๋ยวจันทร์จัดการเองนะ น้ำผึ้งแค่เตรียมตัวไปอเมริกาได้เลย เดี๋ยวจะมีคนพาน้ำผึ้งไปเองนะ พร้อมเมื่อไหร่โทรหาจันทร์ทันทีเลย แล้วเร็วๆด้วยล่ะ จันทร์อยากให้น้ำผึ้งหายไวไว”

                     “ขอบใจมากนะจันทร์ ขอบใจสำหรับทุกอย่าง น้ำผึ้งจะรีบรักษาตัวให้หายแล้วรีบกลับมา จันทร์ดูแลตัวเองดีๆนะ”

                      กล่าวจบน้ำผึ้งและจันทร์เจ้าก็โผกอดกันด้วยความใจหาย เธอทั้งสองคนไม่เคยพลัดพรากจากกันไปไกลเลย แต่ครั้งนี้เพราะความจำเป็นอันใหญ่หลวงนัก       

                        ไม่นานรถยนต์คันงามก็แล่นเข้ามาจอดในคฤหาสน์ จันทร์เจ้ามาถึงที่นี่ก็อดใจหายไม่ได้เธออยากจะตายๆไปยังจะดีกว่ามาทำเรื่องชั่วช้า ผิดมนุษยธรรมเช่นนี้แต่เป็นเพราะเพื่อนรัก เธอไม่อยากให้น้ำผึ้งต้องมารับเคราะห์กรรมกับเรื่องนี้ด้วย

                     “เอาของ ของจันทร์เจ้าไปไว้ในห้องฉัน ส่วนเธอจันทร์เจ้า ตามฉันมา” ทันทีที่จันทร์เจ้าเข้ามาในบ้านเสียงเข้มก็ดังมาทันที เหมือนเขารอคอยการมาของเธอมานานแล้ว

                       จันทร์เจ้าเดินตามเข้ามาเงียบๆในห้องทำงานของอลัน ห้องนี้ดูใหญ่โต มีหนังสือและเอกสารมากมายจัดเรียงกันเป็นระเบียบ

                      “ทำไมมาช้า” คำถามแรกที่อลันถามเธอ

                      “คือฉันเก็บของอยู่แล้วก็ต้องอธิบายให้น้ำผึ้งเข้าใจ” จันทร์เจ้าพยายามแก้ตัวและหาคำพูดให้ดีที่สุด

                       “แต่เธอไปบ้านนานตั้งสองชั่วโมงเลยนะจันทร์เจ้า” อลันนั่งไม่ติดตั้งแต่จันทร์เจ้านั่งรถออกจากบ้านไป เขารอคอยการกลับมาของเธอทุกขณะ

                       “แค่ 2 ชั่วโมงต่างหากล่ะค่ะฉันเก็บของไม่ทันหรอกค่ะ ที่ฉันมาเร็วขนาดนี้ก็บุญโขแล้ว”

     จันทร์เจ้ายังพยายามเถียงต่อไป

                      “นี่คุณจะไม่เถียงผมซักวันจะได้ไหม ผมจ้างคุณมาเป็นแม่พันธุ์ให้ผมนะ เพราะฉะนั้นคุณคือลูกจ้างของผมจำเอาไว้ ผมมีสิทธิในตัวคุณทุกอย่าง”

อลันพูดอย่างเหลืออดที่คนตรงหน้ายังเถียงเขาฉอดๆอลันไม่ชอบคนที่ไม่อยู่ในโอวาท

                  “นี่ก็อีกเรื่อง เลิกเรียกฉันว่าแม่พันธุ์ซักที ฉันไม่ใช่วัวใช่ควายนะพอที่จะได้เป็นแม่พันธุ์ ถ้าคุณอยากได้แม่พันธุ์นักทำไมไม่เอาวัวเอาควายมาอุ้มท้องลูกคุณเลยล่ะ” จันทร์เจ้าเถียงออกไปอย่างเหลืออด

                 “นี่คุณจะปากดีมากเกินไปแล้วนะจันทร์เจ้า คุณจะได้รู้วันนี้แหละว่าคนที่อยากลองดีกับผมมันจะต้องเจออะไรบ้าง”

 สิ้นเสียงอลันก็กระชากร่างบางของจันทร์เจ้าเข้าหาอกแกร่งทันที จันทร์เจ้าพยายามต่อต้านดิ้นรนอย่างสุดฤทธิ์

                 “ปล่อยนะคุณอลัน ฉันเจ็บ” จันทร์เจ้ายังดิ้นในอ้อมกอดไม่หยุด