ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    จิตปรารถนา

    ลำดับตอนที่ #6 : ความรู้สึกของคนผิด

    • อัปเดตล่าสุด 10 ส.ค. 54


                   บุรินทร์กล่าวปลอบรัตติกรพร้อมทั้งพรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า ที่ตอนนี้มีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็มใบหน้าของเธอ รัตติกรเอามือดันไปที่ท้องของบุรินทร์ ความคิดต่างๆมากมายผุดขึ้นมาในหัวของเธอเขาทำกับเธอแบบนี้ทำไมเมื่อไม่ได้รักกัน เพียงเท่านี้น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม แต่บุรินทร์ก็ไม่ได้สนใจว่าเธอจะเสียใจในเรื่องนี้เขากลับคิดว่าเธอคงเจ็บและกลัว อย่ากลัวไปเลยนะเดี๋ยวก็หายแล้วบุรินทร์พูดปลอบโยนเมื่อเขาได้สอดใส่ไปในตัวของรัตติกรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นทุกอย่างก็บรรเลงไปตามบทเพลงสวรรค์

                              ตอนสายของวันรุ่งขึ้น ร่างเปลือยเปล่าของรัตติกรและบุรินทร์นอนกอดกันอยู่บนเตียงนอนใหญ่ที่เมื่อคืนบุรินทร์ได้ใช้มันเป็นที่บรรเลงบทเพลงรักของเขาอย่างเต็มที่ สิ่งที่เขาทำไปก็เพราะว่ารักรัตติกร รัตติกรเองก็เริ่มจะรู้สึกตัวเหมือนมีอะไรหนักๆมาทับตัวไว้เมื่อลืมตาขึ้นก็เจอกับบุรินทร์ที่นอนทับเธออยู่ เมื่อคืนกว่าบุรินทร์จะเสร็จก็ปาไปเกือบสว่าง ทำเอาเธอเหนื่อยเหมือนกัน เมื่อรัตติกรได้สติเธอก็ผลักบุรินทร์ออกทันที แล้วน้ำตาแห่งความเสียใจก็ไหลออกมาอีกครั้ง บุรินทร์สะดุ้งตื่นขึ้นมาก็เห็นรัตติกรเอาผ้าห่มมาคลุมตัวพลางขยับหนี แต่บุรินทร์รั้งตัวรัตติกรเข้ามากอด ผมขอโทษ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนผมตั้งใจไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบรัตติกรพยายามผลักบุรินทร์ออกแต่ก็ไม่เป็นผล ปล่อยฉัน คุณทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อฉันไม่ใช่ภรรยาคุณและคุณก็ไม่ได้รักฉัน ปล่อยรัตติกรพยายามดิ้นขัดขืน แต่บุรินทร์ก็ยังกอดเธอไว้แน่น ผมรักคุณรัตติกรรัตติกรได้ยินคำนี้ถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกเงยหน้าไปมองหน้าของบุรินทร์ด้วยแววตาเศร้า คุณจะรักฉันได้ยังไงรัตติกรถามเหมือนไม่เชื่อหูของตัวเอง จริงๆนะผมรักคุณจริงๆรัตติกร รักในความเป็นคุณรักในนิสัยของคุณที่แพรพิไลไม่เคยเป็นเลย ผมรู้ว่ามันเป็นความรู้สึกที่ผิดมากเพราะผมก็มีแพรพิไลอยู่แล้ว แต่ผมก็ห้ามใจตัวเองให้รักคุณไม่ได้” “ไม่จริงหรอกคุณคิดไปเองมากกว่า คุณอาจจะแค่เหงาไม่มีใครและอีกอย่างฉันก็อยู่ในร่างของแพรพิไล คนที่คุณเห็นหน้าอยู่ทุกวันแล้วคุณจะมาบอกว่ารักฉันได้ยังไงกันรัตติกรพูดเพื่อไม่อยากให้หัวใจโอนเอนไปทางเขามากกว่านี้ ก็จริงที่คุณอยู่ในร่างของแพร แต่สิ่งที่อยู่ในตัวแพรก็คือคุณทุกอย่างที่แสดงออกมาก็คือรัตติกรผมรักคุณที่หัวใจไม่ใช่ตัวตนเพียงเท่านี้น้ำตาของรัตติกรก็ไหลรินอีกครั้งแต่เป็นน้ำตาของความดีใจ ที่คนที่เธอรักก็รักเธอเหมือนกัน แต่เรากำลังทำผิดต่อคุณแพรพิไลรัตติกรพูดเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนที่เธอรัก ผมรู้ว่าเราทำผิดแต่ความรักมันห้ามกันได้ด้วยหรือรัตติกรรัตติกรส่ายหน้าแล้วก็กอดกระชับเข้าอีก เธอไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรแต่เธอรู้ว่าเธอจะรักบุรินทร์ให้ดีที่สุดตราบเท่าที่เธอยังมีเวลาอยู่ในร่างนี้ บุรินทร์เองก็คงคิดเช่นเดียวกับรัตติกร

                      เย็นวันนั้นบุรินทร์พารัตติกรมาเดินที่ริมชายหาด มาดูพระอาทิตย์ตกดิน วันนี้เธอมีความสุขที่สุดเมื่อได้ดูพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าพร้อมกับคนที่เธอรัก บุรินทร์โอบกอดรัตติกรจากด้านหลังขณะที่พระอาทิตย์กับลังจะตกดินแล้วก็จูบไปที่แก้มนวลของเธออีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะยิ้มให้กันอย่างอ่อนโยน เพราะคนเราใช้ชีวิตส่วนใหญ่บนแผ่นดินเวลามาทะเลทีไรทะเลจะสวยทุกครั้งที่ได้เห็น โดยเฉพาะทะเลจะสวยมากขึ้นเมื่อได้มากับคนที่เรารักรัตติกรพูด บุรินทร์ก็จูบรัตติกรอีกครั้ง ผมก็คิดเช่นนั้นวันนี้ทะเลสวยมากตั้งแต่ผมเกิดมาเพิ่งเคยเห็นว่าทะเลสวยก็วันนี้เอง แต่หัวใจคนที่อยู่ในอ้อมกอดผมสวยกว่าบุรินทร์พูดยิ้มๆทำเอารัตติกรเขินจนหน้าแดง ปากหวานนะค่ะ แต่อย่าพูดแบบนี้กับใครนะรัตติกรพูดแล้วก็หัวเราะให้กับบุรินทร์ สาบานครับ มีเมียโหดแบบนี้กลัวตายเลย” “ใครโหด โหดตรงไหนอ่ะรัตติกรพูดทำหน้ากวนๆ ไม่โหดเลยครับแต่เมื่อคืนทำเอาผมจุกเลย” “น้อยไปด้วยซ้ำฉันว่า น่าจะอัดให้น่วมเลยรัตติกรพูดหยอกเย้า งั้นคืนนี้คุณก็อัดผมเลยนะแต่ผมจะเอาคืนให้สาสมเลยบุรินทร์พูดแบบมีเลศนัย บ้ารัตติกรพูดแล้วเอามือตีไปที่ต้นแขนของบุรินทร์ ทั้งสองยืนดูพระอาทิตย์ตกแล้วจึงเดินจูงมือกันเข้ามาในบ้านชายทะเล ทั้งสองคนต่างรู้ดีแล้วว่าหัวใจของพวกเขาทั้งสองเฝ้ารอกันมานานแค่ไหน

                               คุณขนของมาได้แล้วรัตติกรบอกกับบุรินทร์ขณะที่จะขนของกลับกรุงเทพฯ หลังจากที่มาใช้เวลาฮันนีมูลกันถึง 5 วันเป็นทุกวันที่รัตติกรมีความสุขมากบุรินทร์เองก็เช่นเดียวกัน มาๆลุงช่วยขนครับคุณบุรินทร์ลุงแนบและภรรยาเดินเข้ามาช่วย และมีหลานชายตัวน้อยๆเดินตามมาด้วย เด็กน้อยคนนี้รัตติกรเป็นคนดูแลตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่จึงติดรัตติกรแจ ขอบคุณครับบุรินทร์พูดขอบคุณก่อนจะเดินเอาของไปที่รถ อ้าวมะตูม มาด้วยหรอเนี่ย น้าแพรจะกลับกรุงเทพแล้วนะเป็นเด็กดีของตายายนะค่ะ ไว้โตขึ้นน้าแพรจะรับไปเที่ยวกรุงเทพนะรัตติกรนั่งลงจับเด็กน้อยมากอดก่อนที่จะพูดลา แต่เด็กน้อยยังไม่เข้าใจในคำว่าจากไปจึงได้แต่ยิ้มให้เช่นเคย รัตติกรจึงจูบไปที่แก้มเบาๆ ไงมะตูม น้าแพรจะกลับแล้ว อย่าซนนะเราดูซิตั้งแต่น้าแพรมาอยู่นี่ได้จูบจากน้าแพรไปหลายฟอดเลย อิจฉาแล้วนะเนี่ยบุรินทร์นั่งลงข้างๆรัตติกรแล้วก็พูดแหย่ให้รัตติกรอาย บ้าคุณพูดอะไร ไปขนของต่อได้แล้วรัตติกรไล่ให้บุรินทร์ไปอย่างอายๆ ครับๆบุรินทร์รับคำก่อนที่จะวิ่งไปช่วยลุงกับป้าขนของต่อ คนทั้งสองยิ้มให้หนุ่มสาวคู่นี้ด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะกลับรัตติกรและบุรินทร์ก็ยกมือไหว้ลาทั้งสองท่านก่อนที่รัตติกรจะอุ้มมะตูมเพื่อบอกลา น้าไปก่อนนะ อย่าซนนะจ๊ะ โตไวๆรัตติกรพูดแล้วก็ลูบหัวมะตูมเบาๆเด็กน้อยก็ได้แต่ยิ้มเช่นเคยเพราะยังกินขนมอยู่เลย ถ้าคุณแพรมีลูกเองคงเลี้ยงลูกเก่งนะค่ะ ขนาดเจ้ามะตูมคุณแพรยังเลี้ยงมันซะดีเลย ดูซิติดคุณแพรแจเลยภรรยาของลุงแนบพูด ก็คงเป็นงั้นมั้งค่ะ” 

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×