จิตปรารถนา

ลำดับตอนที่ #5 : ทะเลรัก NC 18++

                ไฟฉายที่ใช่ส่องก็มีแสงสว่างไม่ดีเท่าไหร่ บุรินทร์จึงจับมือของรัตติกรไว้ ทำเอารัตติกรเขินหน้าแดง รัตติกรเผลอไปลื่นตรงขอบสระของคูมะพร้าว บุรินทร์ก็จับมือแล้วก็โอบเอวของรัตติกรไว้แน่น ทำให้รัตติกรตกใจและอายไปในคราเดียวกัน บุรินทร์เองก็เช่นเดียวกัน “ขอบคุณค่ะที่ช่วยฉันไว้” รัตติกรพูดแล้วขยับตัวออกจากบุรินทร์เมื่อได้สติ บุรินทร์เองก็ปล่อยเอวของรัตติกรแต่ไม่ยอมปล่อยมือ “เดินระวังหน่อยนะ” บุรินทร์พูดแล้วก็พารัตติกรเดินไป หลังจากทานข้าวเสร็จรัตติกรก็ล้างชามเหมือนทุกครั้งแต่คราวนี้บุรินทร์บอกว่าจะช่วย “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำเองดีกว่าคุณไปนอนเถอะ ดูคุณเพลียๆ” บุรินทร์พยักหน้าแล้วเดินออกไป รัตติกรเดินขึ้นมาก็เห็นบุรินทร์อาบน้ำปะแป้งตัวขาวนอนอยู่ที่เตียงแล้ว แต่พอรัตติกรเดินเข้าไปบุรินทร์ก็ตื่น “ขอโทษค่ะ ฉันทำให้คุณตื่น” รัตติกรกล่าวขอโทษ สายตาไม่วางจากแผงอกที่มีมัดกล้ามดูแข็งแรง รัตติกรอยากลองซบดูคงจะอบอุ่น แต่คิดได้นั้นก็ต้องสลัดความคิดนี้ออกไป “ไม่เป็นไร ผมกะว่าจะอ่านหนังสืออยู่พอดีแต่หลับไปก่อน” บุรินทร์พูดแล้วหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างๆมาอ่าน รัตติกรจึงเดินเข้าห้องน้ำเพื่อจะไปอาบน้ำ พออาบเสร็จด้วยความรีบเธอทำผ้าเช็ดตัวตกลงไปในอ่างน้ำเปียกหมดเลย “คุณบุรินค่ะ ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้หน่อยสิค่ะ” รัตติกรร้องบอกบุรินทร์ที่อยู่ข้างนอก “แล้วผืนที่อยู่ในห้องน้ำล่ะ ” “ฉันทำมันตกไปในอ่าง” บุรินทร์ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนที่จะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเคาะที่ประตูห้องน้ำ “คุณค่อยๆยื่นมันเข้ามานะ” รัตติกรแง้มประตูเพียงเล็กน้อยแต่บุรินทร์อยากแกล้งเธอจึงยื่นผ้าเช็ดตัวให้เพียงนิดเดียว “คุณก็เปิดอีกนิดสิมันแหย่เข้าไปไม่ได้” บุรินทร์ร้องบอก “นี่มันก็มากแล้วนะคุณส่งมาสักทีสิ” รัตติกรรู้แล้วว่าบุรินทร์ต้องแกล้งเธอแน่ๆ ทันใดนั้นรัตติกรจึงกระชากผ้าเช็ดตัวอย่างแรง บุรินทร์ไม่ทันได้ตั้งตัวจึงเซไปชนประตูห้องน้ำเปิดออกเห็นรัตติกรยืนเปลือยกาย มีน้ำเกาะเต็มตัว บุรินทร์รีบกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ เพราะเขาเองก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งและอีกอย่างเขาก็ห่างหายจากการมีเพศสัมพันธ์ไปนานหลายเดือน เมื่อเจอแบบนี้เลือดในกายเขาก็พลุ่งพล่าน “ว้ายยย เข้ามาได้ยังไง ออกไปนะมองอยู่ได้” รัตติกรได้สติรีบเอาผ้ามาปิดตัวทันทีทั้งอายทั้งโกรธ “คุณมันโรคจิต คุณแกล้งฉัน ออกไปนะ” รัตติกรพูดแล้วก็กำหมัดทุบไปที่ตัวบุรินทร์อย่างแรงหลายที “โอ๊ยย เจ็บๆ ไปแล้วๆ” บุรินทร์บอกแล้ววิ่งออกไปทันที รัตติกรรีบปิดประตูห้องน้ำแล้วก็รีบแต่งตัว เธอโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เมื่อรัตติกรแต่งตัวเสร็จก็ออกมาจากห้องน้ำเห็นบุรินทร์นอนทาแป้งตัวขาวผิวปากอยู่ด้วยความสบายอารมณ์เหมือนไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น รัตติกรเดินไปที่เตียงแล้วเขวี้ยงผ้าเช็ดตัวใส่บุรินทร์ทันที “เมื่อกี๊คุณทอย่างนั้นได้ยังไง คุณแกล้งฉันทำไม” รัตติกรพูดด้วยท่าทางเอาเรื่อง “ผมเปล่าแกล้งแต่คุณดึงผ้าเข็ดตัวตั้งแรงผมเลยตกใจ” รัตติกรได้ยินคำแก้ตัวแล้วโกรธจนเลือดขึ้นหน้า “คุณยังกล้ามาแก้ตัวอีกหรอ รู้ทั้งรู้ว่าคุณแกล้งฉันชัดๆไม่ยอมส่งผ้าเช็ดตัวมาให้” รัตติกรยืนตัวสั่นไม่รู้จะด่าว่ายังไงให้สาสม “คุณจะโกรธอะไรนักหนา นั่นมันก็ร่างภรรยาผม ผมเห็นมาหมดแล้ว” บุรินทร์พูดด้วยท่าทีเฉยๆ “ฉันรู้ว่านี่เป็นร่างภรรยาคุณ แต่ฉันคือรัตติกรไม่ใช่แพรพิไล จิตวิญญาณความรู้สึกมันคือฉัน คุณไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้เพราะฉันไม่ใช่ภรรยาคุณ” รัตติกรพูดด้วยความโกรธ จนถียงไม่ออก “งั้นคุณก็มาเป็นภรรยาผมด้วยจิตวิญญาณแล้วกัน” บุรินทร์พูดแล้วกระชากรัตติกรลงมานอนที่เตียงแล้วรีบขึ้นไปค่อมรัตติกรไว้ รัตติกรทั้งดิ้น ทั้งตีเพื่อให้เขาปล่อย “คุณบุรินทร์จะทำอะไรปล่อยฉันนะ ปล่อยยยย คุณทำแบบนั้นไม่ได้นะฉันไม่ใช่แพร..” พูดได้เท่านั้นเสียงของรัตติกรก็หายไปทันทีเพราะบุรินทร์ประกบปากของรัตติกรไว้ แต่เธอไม่ยอมเปิดปากทั้งดิ้นทั้งถีบ เมื่อบุรินทร์รุ้ว่ารัตติกรคงไม่ยอมเธอง่ายๆแน่ เขาจึงใช้มือข้างหนึ่งล็อคแขนเล็กๆทั้งสองข้างรุตติกรไว้เหนือหัว อย่างง่ายดาย มืออีกข้างก็กระชากชุดนอนของรัตติกรขาดหลุดลุ่ย รัตติกรตาโตคางอู้อี้ในลำคอเพราะปากถูกปิดสนิท ตั้งแต่เกิดเป็นคนมาเธอไม่เคยโดนผู้ชายทำแบบนี้เธอทั้งกลัวทั้งตกใจแต่ยิ่งสู้ เหมือนแรงเธอยิ่งอ่อนลงไปเรื่อยๆ เพราะเธอขัดขืนเท่าไหร่ก็เหมือนจะยิ่งดูไม่เป็นผล “ปล่อยฉันไปเถอะนะ” รัตติกรอ้อนวอนเมื่อบุรินทร์เปิดปากออกมาไซร้ที่ซอกขอเธอแทน แต่เหมือนเขาไม่ฟังอะไรเลย เอาแต่ระดมจูบ รัตติกรเองก็เหมือนสติขาดหายตั้งตัวแทบไม่ได้ เสื้อในตัวสวยถูกบุรินทร์ปลดออกอย่างง่ายดายเผยให้เห็นเต้าสวยที่เคยเป็นของเขา เขาก้มลงไปจูบและเลียมันอย่างหิวกระหาย รัตติกรเองก็หยุดดิ้นเพราะคงจำยอมแล้วว่าคงสู้แรงบุรินทร์ไม่ได้แล้วได้แต่นอนน้ำตานองหน้า เมื่อบุรินทร์รู้ว่ารัตติกรหยุดดิ้นแล้ว จึงปล่อยแขนทั้งสองข้างเธอ เขาจึงใช้มือที่ว่างดึงชุดนอนทั้งหมดให้หลุดออกไป แล้วรีบไปจัดการกับตัวเอง ระหว่างนั้นรัตติกรรีบลุกขึ้นจะลงจากเตียงแต่บุรินทร์ไวกว่าคว้าตัวเธอไว้แล้วรั้งเธอลงไปนอนตามเดิมแล้วก็จูบเพื่อให้สติเธอหายไปอีกครั้ง มือสองข้างยังวนเวียนอยู่ที่อกสวยของรัตติกรน้ำตาแห่งความเสียใจไหลมาไม่ขาดสาย บุรินทร์ใช้มือจับขาทั้งสองของรัตติกรแยกออกจากกันเมื่อเห็นว่าเธอพร้อมแล้วเขาใช้มืออีกข้างแหย่เข้าไปเพื่อให้รัตติกร มีอารมณ์ร่วม “ไม่นะ” รัตติกรพูดได้แค่นั้นปากก็ถูกปิดลงอีกครั้ง จูบเร่าร้อน รุนแรงของบุรินทร์ทำให้รัตติกรเผยอปากรับด้วยความเต็มใจ บุรินทร์ยิ้มในลำคออย่างพอใจ เขาไม่ได้ปลดปล่อยที่ไหนเลยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา วันนี้เขาก็ควรจะใช้เวลานี้ให้คุ้ม บุรินทร์เงยหน้ามองร่างบางๆที่นอนหลับตา ส่ายหน้าไปมาเพราะด้านล่างของเธอถูกรบกวนอย่างรุนแรงก่อนที่เธอจะกรีดร้องเพราะเสร็จไปแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นบุรินทร์เองก็ไม่ยอมแพ้เข้าใช้มือแยกขาทั้งสองข้างของเธอให้แยกออกจากกันก่อนที่จะใส่น้องชายอันมหึมาลงไป รัตติกรรู้สึกคับเหลือเกิน ทั้งเจ็บ “เอามันออกไปฉันเจ็บ” รัตติกรพูดน้ำตาไหลพราก “เจ็บนิดเดียวพอมันเข้าไปแล้วเดี๋ยวคุณก็หาย”