จิตปรารถนา

ลำดับตอนที่ #4 : ใช่รักหรือเปล่า??

                            “ไปได้รึยัง” รัตติกรถามเมื่อบุรินทร์เดินมาถึง “ก็ขึ้นรถสิครับ คุณจะรีบไปไหนกันนักหนา” บุรินทร์พูดโดยที่ไม่รู้ว่ารัตติกรรอเวลานี้มานานแค่ไหนเธออยากไปทะเลจะตาย รัตติกรชอบทะเลเพิ่งเคยไปแค่ครั้งเดียวเองตอนเป็นเด็กๆ ที่ครูพาไปทัศนะศึกษาแต่นั่นก็นานมาแล้ว เธอจึงลืมกลิ่นอายของทะเล รู้ว่าทะเลตอนนี้เป็นยังไงก็ตามรูปภาพ ตามโทรทัศน์แค่นั้นเพราะหลังจากที่เรียนจบเธอก็ใช้เวลาส่วนใหญ่กับการทำงานเข้าป่าที่เธอชอบแต่วันนี้ฝันของเธอเป็นจริงเธอกำลังจะได้ไปทะเลแม้จะไม่ใช่ทะเลทางภาคใต้ตามที่เธอฝันไว้ก็เถอะ “คุณอ่ะช้า” รัตติกรพูดแล้วก็เปิดประตูเข้าไปนั่งในรถทันที บุรินทร์ได้แต่ส่ายหัวแล้วเดินไปทางฝั่งของคนขับ กรุงเทพกับหัวหินไม่ไกลกันนักแต่บุรินทร์ขับรถไม่เร็วนัก เพราะอยากชมบรรยากาศข้างทางไปด้วย รัตติกรเองก็ดูจะชอบใจเพราะเปิดกระจกรับลมมาตลอดทาง ไม่มีเสียงพูดคุยกันใดๆ แต่หัวใจทั้งสองต่างรู้ว่าภายในใจตนเองนั้นคิดอะไรอยู่ มาถึงที่บ้านพักตากอากาศของบุรินทร์ก็บ่ายแล้ว บ้านพักหลังนี้บุรินทร์บอกว่าเป็นของพ่อแม่เขาซึ่งตอนนี้ท่านทั้งสองก็เสียกันไปหมดแล้วบุรินทร์ก็ปรับปรุงบางส่วนให้ดีขึ้น เป็นบ้านไม้สองชั้นด้านหน้ามีระเบียงออกมายื่นรับลมข้างหลังก็มีสวนมะพร้าว มีลุงแก่ๆคนหนึ่งคอยดูแลไว้ให้ บ้านหลังสีขาวตัดกับท้องฟ้าสีครามเบื้องหน้าเป็นทะเลเป็นภาพที่รัตติกรฝันอยากเจอมาทั้งชีวิตเธอยิ้มด้วยความสุข บุรินทร์เองก็สังเกตอาการของรัตติกรได้ เขาพอรู้มาว่าบ้านของรัตติกรเองก็ยากจน อยู่กับพี่สาวสองคนมีพี่ส่งเธอจนเรียนจบทางด้านเกษตรจากมหาวิทยาลัยที่มีชื่อด้านเกษตรแห่งหนึ่งในเชียงใหม่ จนจบมาทำงานที่ลำปางรัตติกรเป็นคนไม่ชอบเมืองเธอบอกว่าเจอรถเยอะๆจะเวียนหัว เขานึกถึงทีไรก็อดที่จะขำไม่ได้ เพราะรัตติกรเองเป็นคนซื่อไม่เคยโกหกคิดยังไงก็ทำอย่างนั้นและเป็นคนมีน้ำใจอยู่อย่างเรียบง่าย เพราะตั้งแต่อยู่ด้วยกันมารัตติกรไม่เคยขอเงินเขาไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องสำอางเลย ผิดกับแพรพิไล เขาคิดถึงชื่อนี้ก็ต้องรีบสลัดความคิดต่างๆทิ้งทันทีเพราะเขาจะทรยศแพรพิไลไม่ได้ เขารู้ดีว่าแพรพิไลรักเขามาก  

                   “คุณบุรินทร์ จะให้ฉันนอนไหนอ่ะ” รัตติกรถามขณะขนของเข้าห้อง “ก็นอนห้องฝั่งขวานั่นไง” บุรินทร์ตะโกนบอกขณะขนของลงจากรถ “มีแต่ห้องเปล่าๆไม่มีอะไรเลย งั้นคุณมานอนนะ” รัตติกรเสนอเพราะเธอคงนอนไม่ได้แน่ “อ้าวได้ไงผมก็เจ็บหลังตายดิ งั้นก็นอนห้องเดียวกันนั่นแหละอยู่ไม่กี่วันเอง” บุรินทร์เสนอ “เฮ๊ยย ได้ไงฉันเสียหายนะ” รัตติกรกล่าวอายๆ “ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรคุณ” บุรินทร์ทำสีหน้าจริงจัง เมื่อรัตติกรเห็นว่าบุรินทร์ยืนยันหนักแน่นเธอจึงขนของเข้าห้องใหญ่ทันที แล้วก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าลงมาข้างล่างเห็นบุรินทร์นอนฟังเพลงอยู่ก่อนแล้ว “คุณหิวข้าวรึยัง” รัตติกรถามบุรินทร์ที่นอนอยู่ “อือหิวแล้ว คุณทำไรอยู่นานจัง” บุรินทร์พูดแต่ตายังหลับอยู่ “ฉันอาบน้ำอยู่งั้นรอเดี๋ยวนะฉันเตรียมกับข้าวมาแล้วแหละ รอแค่อุ่นแค่นั้น” รัตติกรพูดแล้วเดินเข้าไปในครัว หลังจากหายไปสักพักเธอก็ตั้งโต๊ะ มีกับข้าวง่ายๆที่ทำมาจากบ้านสองสามอย่าง “กับข้าวเสร็จแล้วค่ะ” รัตติกรพูดแล้วก็นั่งรอ เห็นบุรินทร์เดินมาด้วยท่าทางงัวเงีย เพราะคงจะนอนหลับ “คุณบุรินทร์บ่ายๆฉันจะออกไปตลาดหน่อยนะไปซื้ออาหารทะเลมาทำกินคุณนอนพักก็ได้ ฉันยืมรถหน่อย” รัตติกรพูดขณะทานข้าว “ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวผมพาไปคุณรู้จักรึไงตลาดอยู่ที่ไหน” รัตติกรพยักหน้าแล้วก้อหน้าก้มตากินต่อไป บุรินทร์พารัตติกรมาถึงตลาดที่หัวหินรัตติกร เดินไปซื้ออาหารสดพวกปลาหมึก กุ้ง หอย ไว้ทำกินตอนเย็น และของแห้งที่เป็นอาหารทะเลอีกเยอะแยะ ทั้งของฝากอีกมากมายจนบุรินทร์ที่ช่วยถือของบอกว่าถือไม่ไหว “คุณจะซื้ออะไรเยอะแยะ วันกลับค่อยมาซื้ออีกก็ได้ของฝากอ่ะ” บุรินทร์พูดเพราะของฝากเยอะเหลือเกิน “ไม่เอาวันกลับฉันจะไปเพลินวาน มีหน้าที่ถือก็ถือไปอย่าบ่นมาก” รัตติกรพูดแล้วยังเลือกของกินต่อไป มาถึงบ้านก็มืดแล้ว รัตติกรจึงลงมือทำกับข้าวที่มีแต่เมนูอาหารทะเล “คุณบุรินทร์คุณตาคนสวนอยู่ไหนค่ะไม่เรียกมาทานข้าวด้วยกัน” รัตติกรถามด้วยความห่วงใย “เค้าก็อยู่บ้านเขาสิ ไม่เป็นไรหรอก” “บ้านเขาอยู่ไกลมั๊ย ฉันจะเอากับข้าวไปให้ดูซิทำเยอะเลย” รัตติกรพูดแล้วชี้ให้บุรินทร์ดู “ไม่ไกลหรอกเดี๋ยวผมเอาไปเอง” บุรินทร์บอกเพราะไม่อยากให้รัตติกรเดินไปคนเดียว “ งั้นไปด้วยกันดีกว่าฉันก็อยากเจอลุงแกด้วย” รัตติกรพูดแล้วตักกับข้าวใส่ถุง เมื่อได้ของเสร็จแล้วบุรินทร์ก็พารัตติกรลัดเลาะมาตามสวนมะพร้าว เดินมาไม่ไกลก็เห็นบ้านหลังเล็กๆปลูกอยู่กลางสวนมะพร้าว “ลุงแนบอยู่มั๊ยครับ” บุรินทร์เรียกเจ้าของบ้าน “อยู่ครับอยู่คุณบุรินทร์มีอะไรหรือครับ” ลุงแนบวิ่งออกมาจากบ้าน แล้วก็มีภรรยาแล้วก็หลานตัวน้อยวิ่งออกมาด้วย “แพรเค้าทำกับข้าวเยอะเลยครับเลยแบ่งมาให้” บุรินทร์พูดแล้วก็ยื่นถึงกับข้าวให้ “ขอบคุณครับไม่เห็นจะต้องลำบากเลย” ลุงแนบและภรรยาต่างแปลกใจเพราะตั้งแต่อยู่ที่นี่มาตัวเองและแพรพิไลแทบไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำแม้แต่หน้าเธอยังไม่อยากมอง แต่วันนี้มาแปลกเอากับข้าวมาให้ด้วย “แพรทำเยอะเลยค่ะ เลยแบ่งมาให้ พรุ่งนี้ป้าไปหาแพรที่บ้านด้วยนะค่ะพาหลานไปด้วยแพรมีขนมเยอะเลย เดี๋ยวแบ่งมากินค่ะ” ยิ่งสร้างความตกใจให้สองสามีภรรยายิ่งนัก “ค่ะคุณหนูแพร” ภรรยาของลุงแนบรับคำ “ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกค่ะป้า เรียกแพรเฉยๆก็ได้” รัตติกรกล่าวยิ้มๆ “ค่ะๆ”ภรรยาลุงแนบรับคำเพราะยังแปลกใจอยู่ “ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวกลับก่อนนะครับลุงกับป้าจะได้ทานข้าว” บุรินทร์บอกลา ระหว่างทางที่เดินมืดมาก

 
ช่วงนี้ไรเตอร์มึนๆ งานเยอะเหลือเกิน อาจจะเขียนไม่ดีบ้างยังไงก็อย่าว่ากันนะคะ