คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : SF (Rmc) : MEAT vs KIM TAEHYUNG
Title : Meat vs Kim Taehyung
Rate : PG
Couple : V x Suga
Note : เนื้อ vs ิมแทฮยอ
(ฟิสั้นถวายพี่ปายฮับ ภาษามึนเมา็อโทษ่ะ... ไม่มีที่ลึมาลไว้ที่นี่ ฮร่อ แ่าโทรศัพท์มาืนนึแล้ว (โนฟาโทรศัพท์มาบปาสี่รั้้วย..) ะเอาเินนหิันให้ายไป้า แ่แ่ให้หิไม่เป็นเลย.. ถ้าฟิไม่หวานเลี่ยนอย่าที่้อาร็ออภัย่ะ
ปล. รัพี่ปายนะะ อบุมา่ะที่ประทานโมเม้น์นี้ให้ ฮือ ; ///// ; )
“ระหว่าเนื้อับแทฮยอ น้ำพร้อมัน ยุนิะเลืออะไรเหรอ?”
“อืม...” ้อเนื้อสินะ “วีรับ”
อ้าวเฮ้ย! ผมเลือเนื้อนะเว้ยไม่ใ่ไอ้เ็บ้านั่น!!
ผมิไม่ั้แ่านแฟนไน์ที่โน... แฟนไทยเหรอ ูเหมือนะนไทยนะ ที่ถามผมแบบนั้นน่ะ ผมิว่าผมเลือเนื้อนะ ทำไมถึอบแบบนั้นล่ะ เฮ้ย.. ผมไม่ไ้โนบัับหรอนะ ผมไม่ไ้บ้าเหมือนไอ้แทมัน้วย ผมำไ้ว่าผมมีสินะ
แล้วทำไมผมเลือเ็บ้านั่นล่ะแ...
โอ้ย... นั่รห้อรับแนี่มันหนาวริ ะว่าไปห้อ็เริ่มแบเรื่อยๆ เพราะ้าวอสารพัาแฟนลับนะ
‘ระหว่าเนื้อับแทฮยอ น้ำพร้อมัน ยุนิะเลืออะไรเหรอ’
‘วีรับ’
โอ้ยยยยยยยยย!! ผมอบไปไ้ไวะะะะะ!
“ฮยอเป็นอะไรรับทำไมนั่หน้าเรีย” อุะโหน้ามาแล้วโบมือุ้ิ้ทำาโใส่ อิาะมัาโๆ แบบนั้น ูาผมิอย่าับินสอมาีเป็นาเยๆ ... “ิเพลไม่ออเหรอให้ผม่วยมั้ยฮะ”
“เปล่าๆ”
“แล้วฮยอเรียอะไรเหรอ...”
“...”
“ ‘____’? ”
ย... อย่ามอัน้วยสายาลูหมาแบบนั้น...
“อนอุ...~” เสียีมินที่ัึ้น่วยผมออามาราใสนี่แล้ว โฮรรรวววว ีมินอโผ้มมมมม! “โอ้ะ ยุนิฮยอ ทำไมทำหน้าเรียแบบนั้นล่ะ”
“นั่นแหละ ผมเลยมาถามยุนิฮยอไ” อุอบีมินแ่ยัไม่เลิทำาแป๋วใส่ “อบผมไ้ยัอ่ะ”
“็บอว่าไม่ไ้เป็นอะไรไ”
“ริเหรอ” ีมินถาม
“เออิวะ”
“ริิ” อุถาม้ำ
“ไปรุม้ออะไรยุนิฮยอแบบนั้นล่ะพวนี้” เสียทุ้มอนบานทำให้ผมสะุ้ัวโหย เ็สอนนี่หันไปมอามเสีย่อนะเอเ็หัวสีแปลๆ เหมือนนิสัยมันำลัเินเ้ามา แทฮยอมอผมสลับับีมินและอุไปมาแล้วถามอีรอบ “เป็นไรันอ่ะ”
“ยุนิฮยอเป็นอะไรไม่รู้ทำหน้าเรียั้แ่ลับาแฟนไน์แล้ว” อุี้ฟ้อ! ไอ้ี้ฟ้อ!! “พอมาถาม็ไม่อบ นอะไรไม่รู้” อนอุ!!!!
“หืม?” แทฮยอหันมามอหน้าผม ึ่ผม็เ็รึมลับ ริๆ แล้วผมไม่ใ่นี้เ็หรอนะ แ่อยู่ับเ็นี่ทีไรแล้ว.. “ฮยอเป็นอะไรอ่ะ”
้อห้ามใัวเอทุที
“ไม่ไ้เป็นอะไร”
“เรียเพลเหรอ”
“เปล่านี่”
“เรียเรื่อแฟนไน์รึยัไ” แทฮยอนั่ร้ามผมแล้วเท้าาับโ๊ะสีเหลี่ยมเี้ยๆ ลาห้อนี่แล้ว้อผม้วยใบหน้าูีนั่น “โนถามอะไรแปลๆ มาเหรอรับ”
โนถามอะไรแปลๆ มาเหรอรับ….
รับ.....
โอย... มินยุนิ้อใเย็น ใ้อแ็ไว้ ไม่เอา.. ไม่ิ้น
“ไม่นี่นา...”
“เวลายุนิฮยอพูำว่า ‘นี่นา’ ทีไรแปลว่าัมิวรอทุที”
แหม ทำเป็นระแะใ้ำภาษาอัฤษนะปาร์ีมิน! ไม่้อยายวามเลยพ๊อออออ!
“พอเลยๆ ันไม่ไ้เป็นอะไรไ” ผมลุึ้นแล้วเอาผ้าที่พารไหล่ปัาไปมา “นอนไ้แล้วน่า ันแ่มานั่ิอะไรเรื่อยเปื่อย นี่มัน็เลยเที่ยืนแล้วนะ ีมิน นายน่ะรีบนอนเลย เป็นเ็เป็นเล็นอนึถึไม่สูสัที”
“แหม พูอะไรไมู่ัวเอเล้ย สูัเลย สูว่าแ่เ็นเียวเอ..”
ฟาปาสัทีีมั้ยปาร์ีมิน!
“พวนาย..” แทฮยอลุึ้นแล้วมอไปที่เ็บ้าอีสอนนั่น “ไปนอน่อนเหอะ พวนายเล่นมารุม้อแบบนี้ิว่าฮยอะอบเหรอวะ”
“แล้วฮยอะอบนายเหรอ” ีมินเถียแล้วี้ไปมาระหว่าแทฮยอับผม
“ใ่ๆ ยุนิฮยอะอบแทแทฮยอเหรอ” อุึมำแล้วพยัหน้าเออออาม
ี เ้าันเป็นปี่เป็นลุ่ย เยี่ยมรับเยี่ยม
ไปนอนเถอะ พวนายทั้สามนเลยไปปปปปปปปปปปปปปปปปปป
“เหอะน่า” แทฮยออบปัๆ
“พวนายทั้สามนนั่นแหละไปไหน็ไปเลย” ผมไล่เสียแ็ “ันแ่เรียเพราะันไปนึเรื่อนู่นนี่นั่นเยๆ”
“ถ้าเป็นเรื่อาเใน ผมว่าผมลืมไปแล้วนะ ฮยอะรื้อฟื้นทำไมเหรอ”
อุยมือเหมือนผู้ร้ายถูับ ีมินหัวเราะิัเหมือนถูใ ส่วนแทฮยอ็เอามือปิปาหัวเราะร่าแล้วฟาอุเบาๆ อย่าอบใในำพูนั้น
้ะ ผมผิเอที่เยโมยาเในมันมาใส่น่ะ
“ไม่ใ่เว้ย! ไม่ใ่เรื่อเสื้อผ้าเลย!”
“ั้นพวผมไป่อนละ ่วั ป่ะอุ ไปนอนๆ” ีมินเย่โอบออุแล้วมิวายหันมาโบมือให้ผม “ุยันเสียเบาๆ หน่อยนะฮะ แ่อย่าั่มเสียรนอนัมุนฮยอแล้วัน”
“ันไ้ยินนะเว้ยปาร์ีมิน!!!”
เสียะโนอนัมุนที่ัาห้อนอนทำเอาีมินะัไปนินึแล้วบ่นึมำับอุว่า ‘็รนัริๆ นี่หว่า’ แล้ว็ ‘หัวถึหมอน็นอนหลับเป็นาย’ และ ‘เสียรนัอย่าับรถไฟผ่านห้อนอน’
บ่นเหมือนมันไม่รนเลยเนาะ พอันับนัมุนเลยแหละ
พอสอนนั่นออาห้อไป แทฮยอ็หันวับมา้อผม้วยใบหน้านิ่เลย
เี๋ยว ผมเป็นรุ่นพี่มันนะ อายุมาว่ามันนะ ผมเป็นพี่มันนะ!
“เป็นอะไร”
“เปล่า”
“อบ”
“็บอว่าไม่”
“ถ้ายัไม่อบ ผมูบนะ”
“ว้อท!!?” ผมถอยหลัรูทันทีที่แทฮยอมัน้ามโ๊ะมาอยู่้าผม สายานิ่ๆ นั่นเอาเรื่อนผมมอไปรอบๆ ราวับหาทาหนีทีไล่ “อย่าเ้ามาเลย หยุ.. หยุสิวะ!!”
“แล้วทำไมไม่อบ”
“ือ...”
“ูบ”
“โอ้ยไม่! หยุ! อบ็อบเว้ย!” ผมยื่นมือไปันอมันแล้วใ้มืออี้าี้หน้ามัน “มีนมาถามว่าระหว่าเนื้อับนายน้ำพร้อมันะเลืออะไรเท่านั้นเอ”
“แล้วฮยออบ?”
“....เนื้อ”
“...”
“็อบเนื้อ”
“แล้วมันน่าเรียรไหนวะ” แทฮยอถอยหลัไปหนึ่้าวแล้วออ “็แ่เนื้อสำัว่าผมเท่านั้นเอ”
“...”
ราม่าเหรอ...
“แล้วเรียอะไร”
“...”
“่ามันเถอะ ิมแทฮยอไม่มี่าอยู่แล้วถ้าเทียบับเนื้อน่ะ”
“เี๋ยวสิวะ” ผมใ้าเะน่ออมันเบาๆ เหมือนับรั้แทฮยอทาอ้อม “ือ.. ันเลือเนื้อนะเว้ย”
“...”
“แ่ันอบแฟนลับว่า ‘วี’ อ่ะ”
“...”
“ที่ทำหน้าเรียนี่ไม่ใ่อะไร”
“...”
“...ทำไมัน้อเผลออบนาย้วยวะ”
“...”
“ทั้ๆ ที่ันอบเนื้อมา”
“...”
“แ่ทำไมัน้อเลือนาย้วยวะ”
“ J ”
ถ้าเป็นปิผมะเลียรอยยิ้มมันนะ
แ่อนนี้ทำไมไม่รู้ผมถึไ้ฝัหน้าร้อนผ่าวอัวเอับฝ่ามือบาๆ อผม็ไม่รู้เหมือนัน ทำไมิมแทฮยอ้อมีอิทธิพล่อผมมานานี้้วยเนี่ย!
ให้ายสิ ผมเป็นพี่มันนะ ผมเป็นรุ่นพี่มันนะ!!
“เินเหรอ”
“...”
“เอาหน้าออามือเลย”
“...”
“ไม่ั้นผมอุ้มแล้วเหวี่ยริๆ ้วย”
ให้ายสิ!
“มอหน้าผมิ ไม่ั้นูบนะ”
“ทำไมีู้่ัวะ”
“ฮยอเลือเนื้อแ่อบผมอ่อ”
“...”
“ริๆ สมอบอเนื้อแ่หัวใเลือผม ..~”
“อี๋.. เสี่ยว”
“เนื้อ็แ่อบ แ่แทฮยออ่ะรัเลยสินะ”
“เสี่ยวที่สุ”
“ปาบ่นว่าเสี่ยวแล้วยิ้มทำไม หื้ม?”
“ันเลียนายที่สุเลยิมแทฮยอ”
“เลียยัไไ้อย่านั้นไม่ใ่เหรอ” แทฮยอยิ้มร่าแล้วโน้มหน้าเ้ามาใล้และระิบ้าหู “เลียิมแทฮยอยัไ ็ไ้ิมแทฮยออย่านั้นสินะ”
“เ็ปีนเลียว!”
“ถึะปีนเลียวยัไ็เลือผมอยู่ีใ่เหรอรับ”
“โอ้ยไอ้แทฮยอ พอ! ะไปนอนแล้ว”
“ู็รู้ว่ายัไม่อยานอน” มันึแนผมไว้แล้วเอียอมอผม้วยใบหน้ายียวนนั่น เี๋ยวเถอะ! แม่ะฟาให้! “นอนอนเที่ยืนนี่.. ไม่ใ่นิสัยอมินยุนิเลยนะรับ”
“เหอะน่า ่ว เหนื่อย”
“เิน็บอ”
“ไม่ไ้เิน”
“ยัมาปาแ็อี”
“ไม่ไ้ปาแ็”
“ึนเเระสุ”
“ไม่รู้ั!”
“อบแทฮยอ็บอ”
“ไม่ไ้อบ!”
“แ่็ปิเสธผมไม่ไ้อยู่ี J”
ิมแทฮยอ!! นายมันนนนน....!!!
“เินอ่อ ทำไมถึไ้เม้มปาทั้ๆ ที่หน้าแเถือแบบนี้ล่ะ”
“หูนาย็แ้วย อย่ามาว่าแ่ัน!”
ไม่ว่าเปล่า ผมเอื้อมมือไปึใบหูมันแรๆ สัที แนี่เินทีไรหูแลอ แล้วูทำเ้า ล้อผมีนัว่าเินว่าปิเสธมันไม่ไ้ ล้อันบลาๆๆ ทีัวเอ็ปิเสธผมไม่ไ้อยู่ีนั่นแหละ
“โอ้ย! เ็บ! ไม่เอาอย่าึ! โอ้ย! อย่าบิหูสิ!!”
“มันน่านั!”
“อย่า.. เ็บ!”
พอสบโอาสเ็นี่็โอบเอวผมแล้วรั้เ้าไปทันที มือผมที่ยัาอยู่ที่หูร้อนๆ แๆ อิมแทฮยอ็ถูมืออี้าอเาับไว้ มืออี้าที่ไม่ไ้ับมือผม็โอบเอวแล้วเบียัวเอเ้ามาใล้ ลมหายใร้อนๆ อแทฮยอรวยรินอยู่ห่าหน้าผมไม่ี่เ็นทำเอาใผมสั่นระรัวว่าเิม
ไม่เอา... พอแล้ว อย่าเ้ามาใล้ว่านี้นะ..
ไม่เอา......
“เป็นอะไรรับ”
“ออ...ไป”
“นานๆ ไ้อยู่้วยันนะ” แทฮยอเว้นไป “นานๆ ทีฮยอะทำัวเป็นสาวน้อยแบบนี้่อหน้าผมเหมือนที่อยู่่อหน้าแฟนๆ ้วย”
เี๋ยว อะไรือทำัวเป็นสาวน้อย!?
“ันแมนนะเว้ย ันแมนนะ!”
“รับแมนรับ แมนๆ มีแฟนเป็นผู้ายสินะรับ”
“ใรแฟนนาย!”
“อ้าว ผมำไ้ว่าผมพูว่ามีแฟนเป็นผู้ายนะ ไม่ไ้บอเลยว่ามีแฟนื่อแทฮยอน่ะ”
“ไอ้...”
พลาแล้วมินยุนิ...
“อยาเป็นแฟนผม็บอไม่เห็น้อหลอใัวเอว่าแ่พี่น้อ”
“หยุยิ้มแบบนั้นนะ!”
“เอวบาเหมือนสาวน้อย้วย เินเหมือนสาวน้อย้วย ัวเล็เหมือนสาวน้อย้วย”
“หยุ้มหน้ามาเลยนะิมแทฮยอ!”
“สาวน้อยอผม.. J”
ผมทำไ้แ่มุหน้าเ้าับอมันเพื่อหนีริมฝีปาเรียวๆ นั่นที่เอาแ่โน้มเ้ามาใล้ เสียหัวใที่สั่นระรัวอทั้สอนทำให้ผมรู้ว่าไม่ไ้มีแ่ผมที่รู้สึแบบนั้นไปเอแ่นเียว ลิ่นหอมๆ อผู้ายรหน้าทำเอาผมเผลอัปาเพื่อห้ามใัวเอไม่ให้ทำเรื่ออุศลอะไรพรร์นั้นไป อย่าน้อย็แร์นอื่นที่อยู่ในหอพัหน่อย...
“นอนันสัทีสิวะมาูอะ.... ว้าว”
“นัมุนนายะเสียัทำไม!” เสียอินฮยอัึ้น
“นั่นสิ บันเลย อุส่าห์ไู้หนัรัโรแมนิแบบไม่เสียั์เียวนะฮยอ!” ีมินโวยวาย
“โหย ใระรู้ล่ะ!” นัมุนอแไม่หยุ
“ให้ายสิ” แทฮยอพึมพำแ่็ยัไม่ปล่อยผมอยู่ี
“ฮยอ็ผิันหมอ่ะแหละ” อุโวยวาย
“เารู้ัวันแล้วโว้ย พูันันานี้ถ้าไม่ไ้ยิน็หูหนวแล้ว!” โฮอร้อเสียั
“ปล่อยเหอะน่าแทฮยอ อายเา”
“ไม่เอา”
“ิมแทฮยอ”
“หอม..”
“หื้ม”
“อหอม่อน”
“ไม่เอา...!!”
ฟอ!
“แ้มนุ่มั J”
“แอร้ยยยยยยยยยยยยย... แทฮยอเ่ร้าบบบบบ” เสียโฮอัึ้น่อนะามมา้วยเสียอินฮยอที่ัมาพร้อมับเสียปรบมือ
“แบัสุๆ ่อหน้าแฟนลับทำแบบนี้บ้าสิฮ้าบบบ”
“อะไรือ ‘แ้มนุ่มั’ โอ้ววว..” โฮอยัไม่บ
“ฮ่าๆๆๆ แทฮยอแบัอ่ะ แบัริๆ อ่ะ” ีมินหัวเราะประอบเป็นแบล็ราว์ ส่วนอุไม่ไ้ร้ออะไรเพราะเอาแ่นั่ปรบมือและหัวเราะเป็นลูอับีมินแหๆ
“พวนาย..” ผมพูเสียเ้มทั้ๆ ที่ยัฝัหน้าลบนออแทฮยออยู่ ถ้าให้เยหน้าไปหา็รู้ันหมิว่าเินอยู่ แถมแทฮยอยัไม่ปล่อยผม้วยให้ทำไเล่า! “พรุ่นี้พวนายายแน่”
“...”
“เริ่มานายเลยนัมุน!!!”
“ผมผิอะไรล่ะฮย๊อ!!!”
“นายไม่ห้ามเมมเบอร์!! นาย้อาย!!!!!”
“ิมแทฮยอ่วยัน้วย!!!!”
“ไม่รู้ไม่สน” แทฮยอปิเสธ่อนะฝัหน้าลบนไหล่ผม “ื้อ... ่ว”
“็ปล่อยันสิ”
“สนใัน่อน! ันะโนยำวันพรุ่แล้วนะิมแทฮยอ!!” นัมุนยัโวยวาย
“นอนับมินยุนิไ้มั้ยอ่ะ”
“ทะลึ่”
“ถ้าไม่ให้นอนะูบนะ”
“ู่ัโว๊ะ”
“ูบนะ...”
“ไม่เอา...”
ผม็ทำไ้แ่ปิเสธเท่านั้นล่ะ ในเมื่อใบหน้าหล่อๆ อเ็รหน้ามันโน้มมาใล้ใบหน้าผมนมูนันไปแล้ว วามที่สบาลมาทำให้ใมันสั่นรัวราวับมีนีลออยู่ในอ ่อนที่หน้าหล่อๆ นี่ะเอียและ่อยๆ ประทับริมฝีปาลมา เสียผิวปาและโห่ร้ออเมมเบอร์ไม่ไ้ทำให้ผมสนใและผลัไสแทฮยออี่อไปแล้ว วามอ่อนหวานที่แทฮยอมอบให้ทำให้ผมเผลอโอบอเาอย่าไม่รู้ัว ่อนที่แทฮยอะผละออมาอย่าอ้อยอิ่แล้วระิบผม
“ทีนี้เลือไ้รึยั ระหว่าเนื้อับผม ใรเ๋ว่าัน”
The end.
ความคิดเห็น