ราชันย์สายลม

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 : ก้าวแรกของการเป็นอัจฉริยะ

บทที่ 2 : ก้าวแรกของการเป็นอัจฉริยะ


          ตลอดค่ำคืนนั้นทั้งคืน    กลับมีแต่เสียงของทารกน้อยร้ำไห้อยู่ตลอดเวลา   จนใกล้รุุ่ง  ทารกน้อยจึงเผลอหลับไป  เนื่องจากความเพลีย  ทั้งจากการทรมานและการร้ำไห้อยู่ตลอดเวลานั้นเอง  ท่านผู้เฒ่าจึงได้อุ้มทารกน้อยลงมาหาที่นอนบนพื้นดินด้านล่าง  แต่เมื่อจะวางลง   ก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของพื้นดิน  จึงตัดสินใจ  นำหีบสมบัติมาหนึ่งหีบ  แล้วเทข้าวของที่อยู่ภายในออก   จึงได้นำทารกน้อยหลงเอ๋อ  ไปนอนในหีบอย่างน้อยก็ช่วยบรรเทาไอเย็นจากพื้นดินได้บ้าง  เพราะเป็นหีบไม้ขนาดใหญ่และมีความหนาเป็นอย่างมาก คาดว่าน่าจะเป็นไม้ที่มีอายุไม้ต่ำกว่า 1000 ปี  อีกทั้งยังไม่มีวี้แววว่าสึกกร่อนอีกด้วย


หลังจากที่วางทารกน้อยเสร็จสิ้น  ท่านผู้เฒ่าก็ได้มองดูทารกน้อยด้วยความเอ็นดูและสงสารในชะตากรรมของตัวมันเองที่อนาคตจะต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่เลวร้ายต่างต่างนานา  
"  ข้าจะเลี้ยงดู สั่งสอนเจ้า ให้สามารถผ่านพ้นชะตากรรมอันเลวร้ายเหล่านั้นไปให้จงได้ ก่อนอื่น ตอนนี้คงต้องไปหาไม้นำมาทำเป็นข้าวของเครื่องใช้ก่อน มิเช่นนั้น คงจะอยู่กันอย่างลำบากแน่ๆ " หลังจากตัดสินใจได้แล้ว ก็หันตัวเดินออกจากถ้ำไป  


เมื่อเดินมาถึงหน้าถ้ำกลับพบพยัคฆ์ขาว และ วานรเผือก  รออยู่ด้านหน้าถ้ำ  จึงเกิดความสงสัยใคร่รู้ว่าเหตุใด  เจ้าสัตว์ทั้งสองนี้จึงมารออยู่ที่หน้าถ้ำ  แต่ก็ฉุดคคิดได้ว่า  พวกมันคงจะได้ยินเสียงร้องไห้ของหลงเอ๋อนั้นเอง  จึงคิดอยากจะมาดูที่มาของเสียงเลยมาอยู่ที่ด้านหน้าถ้ำ   


ทั้งพยัคฆ์ขาวและวานรเผือก  เมื่อได้เห็นท่านผู้เฒ่าก็ได้ถอยกายไปด้านหลังของตนเองอย่างรู้สึกหวั่นเกรงในชายชราตรงหน้า  เนื่องจากเป็นสัวต์ที่มีบตะสูงจึงสามารถ  รับรู้ได้ว่าชายชราตรงหน้าสามารถทำร้ายตนเองได้อย่างง่ายดาย  จึงเกิดเข้ารู้สึกระแวงขึ้นมา


ท่านผู้เฒ่าหยางเมื่อได้เห็นทั้งสองถอยกายไปด้านหลังก็ได้กล่าวว่า
" เจ้าทั้งสองอย่าได้เกรงกลัวเราไป เราไม่ทำร้ายพวกเจ้า หากพวกเจ้าไม่มาทำร้ายตัวเราก่อน " หวังว่าคงจะเข้าใจ  ท่านผู้เฒ่าคิด ทั้งสองคล้ายจะเข้าใจในวาจาของท่านผู้เฒ่า  จึงก้าวเดินมาหาท่านผู้เฒ่าอย่างช้าๆ  


เมื่อก้าวเดินมาถึงตัวท่านผู้เฒ่าก็ได้ใช้มือลูบได้ทั้วบริเวณลำตัวของทั้งสอง  ทั้งสองเคลิบเคลิ้มอย่างมีความสุข  นานแล้วที่ไม่มีผู้ใดมากระทำกับตนเองอย่างนี้   เมื่อท่านผู้เฒ่าได้เห็นดังนั้นก็หัวเราะขึ้นมา " ฮ่า ฮ่า ฮ่า ดีเลย  งั้นข้าก็ขอรับพวกเจ้าเป็นสัตว์เลี้ยงของเราแล้วกัน หลงเอ๋อก็จะได้มีคนช่วยดูแลปกป้อง หวังว่าพวกเจ้าคงจะชมชอบหลานชายของข้านะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า "


เมื่อทั้งสองได้ยินก็ผงกหัวของมันขึ้นลงคล้ายตอบรับ  และส่งเสียงครางของมันออกมา  คล้ายรับปากตามคำที่ท่านผู้เฒ่าได้กล่าวมา 


ท่านผู้เฒ่าเมื่อเห็นดังนั้นก็เดินนำทั้งสองเข้าไปดูทารกน้อยหลงเอ๋อ  หลานชายของตัวเอง  เมื่อทั้งของได้เห็นหลงเอ๋อก็เกิดความรู้สึกถูกชะตาอย่างมิคาดมาก่อน  ตอนแรกแค่รับคำตามคำของผู้เป็นนาย  แต่นี้เมื่อได้เห็นเกิดความรู้สึกอยากที่จะดูแล  และปกป้องชีวิตน้อยๆนี้  


ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไม  ทั้งสองจึงมีความนึกคิดและเข้าใจในคำพูดของมนุษย์  เพราะทั้งสองนั้นมีชีวิตที่ยืนยาว  มีอายุเกินกว่า 1000 ปีแล้ว  จึงมีตบะที่สูงล้ำตามไปด้วย  นั้นจึงเป็นเหตุให้ทั้งสองคล้ายเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งเลยทีเดียว  เพียงแต่พูดไม่ได้เท่านั้น


ท่านผู้เฒ่าก็คล้ายจะรับรู้ได้เช่นกัน  ว่าทั้งสองคิดอย่างไร  จึงกล่าวกับทั้งสองว่า
" งั้นที่เหลือตอนนี้ ก็ฝากพวกเจ้าช่วยอยู่ดูแลเจ้าตัวน้อยไปก่อนละกัน ระหว่างรอข้าไปหาไม้มาทำข้าวของเครื่องใช้ " ทั้งสองก็ส่งเสียงครางตอบรับเบาๆ  เพราะกลัวเจ้าทารกน้อยนี้ตื่น


เมื่อเห็นดังนั้นท่านผู้เฒ่าก็ได้ใช้วิชาตัวเบาของท่านออกไปหาไม้มาทำเป็นข้าวของเครื่องใช้ ตามที่ได้กล่าวมา  


ตึง ตึง ตึง ตึง !!


เสียงดังของต้นไม้ที่โค้นหล่นลงมากระแทกกับพื้น  ดังขึ้นเป็นระยะๆ  พวกสัตว์ที่ออกมาหากินในตอนเช้าหลังจากที่เมื่อคืนก็ไม่ได้มีอะไรตกถึงท้องเลย  ก็พากันวิ่งหนี้หาย  และหลบเข้าไปในที่พับอีกเช่นเดิม  เพราะตกใจกับเสียงที่ดังสนั่นนี้  ที่เสียงต้นไม้ดังจนทำให้พวกสัตว์เกรงกลัวเพราะต้นไม้นป่าแห่งนี้  สูงใหญ่เป็นอย่างมาก  หากนับเป็นเมตร  คงวัดได้ราวๆ 100 เป็นอย่างต่ำทุกต้นเลยทีเดียว 


การโค้นต้นไม้นั้น   มิได้เป็นอุปสรรคอันใดกับท่านผู้เฒ่าเลย  ถึงแม้จะเป็นแค่ชายชรา  แต่ก็มิได้เป็นชายชราธรรมดาๆเลย  การตัดต้นไม้จึงไม่ใช่เรื่องที่เกินความสามารถของท่านผู้เฒ่าเลย ต้นไม้ที่ตัดได้ท่านผู้เฒ่าก็นำมาทำเป็นเตียงบ้าง โต๊ะบ้าง เก้าอี้บ้าง  ไว้ใช้สำหรับทารกน้อยในอนาคต  


ระยะเวลาในการทำข้าวของเครื่องใช้รวมถึงการโค้นต้นไม้นั้น  ท่านผู้เฒ่าใช้เวลาเพียงไม่นานก็ทำเสร็จ  เมื่อเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็พบว่า น่าจะเป็นเวลาเที่ยงวันพอดี  เพราะดวงตะวันได้ส่องลงมากลางศีรษะพอดิบพอดี  จึงได้ไปเก็บเห็ดศิลามาป้อนให้ทารกน้อยได้กินเป็นอาหาร และทิ้งของที่ทำเสร็จไว้ก่อนอย่างไม่กลัวว่าจะหายไปไหน  เพราะไม่มีผู้มาอาศัยอยู่ที่นี่เลย  มีเพียงสองปู่หลานเท่านั้น  ครานี้ไม่ต้องกลัวว่าทารกเมื่อได้ทานเห็นศิลาเข้าไปแล้วจะทุกข์ทรมานอีกหรือไม่  เพราะเมื่อคืนนั้น  ท่านผู้เฒ่าได้ชักนำฤทธิ์ยาให้มาบำรุงรักษาและเสริมสร้างอวัยวะภายในให้มีความแข็งแกร่งขึ้นมาอย่างมากมายมหาศาลเลยทีเดียว  จึงไม่ต้องเกรงกลัวมาทารกน้องจะทุกข์ทรมานอีกต่อไปจากการดื่มกินเห็ดศิลา


การกระทำเมื่อคืนที่ผ่านมาของท่านผู้เฒ่านั้น  คือการทำให้ทารกน้อยเป็นร่างกายที่สทบูรณ์พร้อมในการฝึกวรยุทธ  หรือที่เรียกกันว่าเป็นสัดส่วนที่เหมาะแก่การฝึกยุทธนั้นเอง  ผลลัพธ์ที่ได้นั้นเหนือความคาดหมายของท่านผู้เฒ่าเป็นอย่างมาก  เพราะกลับกายเป็นว่า  ผิวหนังของทารกน้อยได้หลุดลอกออกจากตัว  ( แต่ที่ไม่ได้ให้ได้เห็นเพราะมันระเหยจากความร้อนสุดขั้วนั้นเอง )  ปรับเปลี่ยนโครงสร้างภายในกายของทารกน้อยให้เข้าที่เข้าทางที่สมควร  ชำระร่างไขกระดูกให้มีความแข็งแกร่งทนทาน  หรือที่เป็นกันว่าการชะล้างไขกระดูกและผลัดเปลี่ยนเส้นเอ็นในวิชาเปลี่ยนเส้นเอ็นของวัดเส้าหลิน  ซึ่งมาผลให้สร้างผลปราณหนุนเนื่องไม่ขาดสาย  มีสมองที่เป็นเลิศ  สามารถใช้งานมันสมองได้อย่างเต็มที่ทั้งสิบส่วน ( ปกติคนธรรมดาจะใช้งานได้เป็นสองถึงสามส่วนเท่านั้น ถ้าเป็นอัจฉริยะก็จะได้อย่างมากเพียงสี่ถึงห้าส่วนเท่านั้น )


ทำให้ผิวกายภายนอกดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย  เพราะผิวของทารกน้อยเองก็ขาวอยู่แล้วแต่พอผ่านพ้นเหตูการณ์เมื่อคืนมาได้กลับมีผิวกายขาวละเอียดดั่งหยกที่ผ่านการเจียรไนแล้วนั้นเอง  ท่านผู้เฒ่าน้ั้นรู้ตัวเองว่าตนเองนั้นได้สร้างอัจฉริยะในรอบพันปีหรืออาจจะหมื่นปีให้กำเนิดขึ้นมาแล้ว  ฉะนั้นตนจึงต้องเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนความรู้ให้ทารกน้องหลงเอ๋อ เป็นผู้ประพฤติปฏิบัติตนที่ดี  อยู่ในศิลในธรรม  


หลังจากนำเห็ดศิลามาป้อนให้หลงเอ๋อได้ทานแล้ว  ก็ได้ไปนำสิ่งของที่ตนเตรียมไว้
ขนมาเก็บไว้ในถ้ำ  โดยให้วานรเผือกที่มีร่างกายคล้ายมนุษย์มากกว่าพยัคย์ขาวช่วยขนไปด้วย
ใช้เวลาเพียงครั้งชั่วยามก็เสร็จสิ้น  รวมทั้งจัดข้าวของให้ได้สัดส่วนด้วยเช่นกัน