ราชันย์สายลม

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : ทารกน้อยหยางเทียนหลง

บทที่ 1 : ทารกน้อยหยางเทียนหลง


          หลังจากท่านผู้เฒ่าหยางได้นำทารกน้อยหลงเอ๋อ  ออกจากหมู่บ้าน  ก็ได้ตั้งใจไว้ว่า  จะเสาะหาสถานที่  ที่ตนนั้นได้พบเจอในหอตำราของวังหลวง  ซึ่งตำรานั้นระบุไว้ว่าอยู่ห่างจากตัวหมู่บ้านที่ตนได้พบเจอหลงเอ๋อ   ไปในป่าทางทิศเหนือที่อยู่ห่างไปอีกเพียง  10 ลี้   และยังต้องลงไปใต้หุบเหวที่ลึกสุดหยั่งถึง  จึงจะได้พบสถานที่แห่งนั้น  


สถานที่ที่ท่านผู้เฒ่าหยางเสาะหานั้น  เป็นสถานที่บำเพ็ญเพียรเพื่อบรรลุเป็นเซียนของเหล่า  หลวงจีน นักพรต  แม่ชี  รวมถึงบรรดา จอมยุทธทั้งหลายที่สละ  ละทิ้งซึ่งกิเลสทั้งปวงได้แล้ว ไม่ว่า  เกียรติยศ  ชื่อเสียงหรือเงินทอง  จึงนับว่าเป็นสถานที่ที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งหนึ่งเลยทีเดียว 


เพียงแค่ชั่วพริบตา  ท่านผู้เฒ่าหยางก็เสาะหาเจอสถานที่นั้นพบ  ส่วนหุบเหวลึกนั้นมิได้เป็นอุปสรรคใดๆในการเสาะหาเลย  เพราะวิชาตัวเบาของท่านผู้เฒ่าหยางนั้นสุดที่จะคาดเดาได้จริงๆว่า  อยู่ในระดับใด  


เมื่อลงมาถึง  ท่านผู้เฒ่าใช้เวลาในการสำรวจหาที่พักพิง   เพียงพริบตาเดียว  ก็เสาะหาถ้ำหินอ่อนที่จะมาอาศัยอยู่ที่นี่พบ   ถ้ำนี้เป็นถ้ำที่สวยงามมาก   ภาพที่ปรากฎเบื้องหน้าของท่านผู้เฒ่าหยางนั้น สุดที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้  จะว่าสวยงามอย่างประหลาดก็ว่าได้   เพราะถึงแม้เวลานี้จะเป็นตอนกลางคืน   แต่ที่นี้กลับมีแสงสว่างอ่อนๆจากดวงจันทร์  และดวงดาว   รวมถึงภายในถ้ำยังมีกระกายแสงของไข่มุกพันปี  ส่องแสงเป็นประกายระยิบระยับ  สวยงามแบบแปลกตา   


มีทั้งต้นไม้นานาพันธุ์  ทั้งที่มีบันทึกไว้ว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว   หรือต้นไม้ที่เป็นพันธุ์หายากยิ่ง  รวมไปถึงสมุนไพรอันล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง  อย่างโสมพันปี  บัวหิมะ  เห็ดศิลา  เป็นต้น  ส่วนผลไม้นั้น  ยิ่งไม่ต้องพูดถึง   เพราะมีให้กินทั้งชีวิตก็ไม่หมด  เนื่องจากสถานที่แห่งนี้ไม่มีผู้ใด  อาศัยอยู่มาเป็น  1000 ปีแล้ว จึงไม่มีผู้ใดมาเก็บกินผลไม้  หรือแม้กระทั่งสมุนไพรอันล้ำค่าเลย  อันเป็นเหตุให้ท่านผู้เฒ่าหยางได้พบเจอสิ่งของเหล่านี้อย่างมากมายนั้นเอง 


บรรดาสัตว์ที่อาศัยอยู่ในป่านี้นั้นก็มีมากมาย  หลากหลายสายพันธุ์   สุดที่จะบรรยายถึง   เมื่อท่านผู้เฒ่าหยางได้อุ้มหลงเอ๋อ  เดินเข้ามาในถ้ำจนสุดนั้น  กลับไม่มีสิ่งใดเลย  นอกจากเตียงหยกหิมะ  ซึ่งจากที่ท่านผู้เฒ่าได้สังเกตดูนั้น  พบว่าน่าจะเป็น เตียงหยกหิมะหมื่นปี  ซึ่งมีส่วนช่วยในการฝึกกำลังภายในเป็นอย่างมาก  และพบทรัพย์สมบัติมากมาย  ที่กองรวมกันอยู่ข้างเตียงหยกหิมะหมื่นปี   มีทั้งไข่มุกเม็ดโต  ทองคำแทง  และอัญมณีหลากสีสัน  จนประเมินค่ามิได้


เมื่อท่านผู้เฒ่าเห็นดังนั้น  ก็ปรากฎรอยยิ้มที่มุมปากขึ้นมา  ก่อนที่จะหัวเราะออกมา
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า  ข้าก็คิดอยู่ว่า จะทำอย่างไรให้ หลงเอ๋อมีกำลังภายในที่ล้ำลึก  แต่ที่นี้กลับแก้ปัญหาของข้าได้หมด  มีทั้งสมุนไพรล้ำค่า  รวมถึงเตียงหยกหิมะหมื่นปีนี้อีก  คงจะทำให้เจ้าทารกน้อยหลงเอ๋อนี้ เติบโตเป็นอัจฉริยะในหมู่มวลมนุษย์เลยก็เป็นได้  ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า "


ว่าแล้วท่านผู้เฒ่าหยางก็ออกวิ่งไปเก็บเห็ดศิลามาบดป้อนให้หลงเอ๋อกิน  แล้วอุ้มหลงเอ๋อไปนอนบนเตียงหยกหิมะหมื่นปี  หากแต่ว่าเมื่อหลงเอ๋อได้กินเห็ดศิลาที่เป็นธาตุร้อนเข้าไปก็ร้องไห้ออกมา  เนื่องจากความรู้สึกที่ทรมานราวกับร่างกายจะไหม้เป็นเถ้าถ่านเหมือนดั่งหมู่บ้านของตน  เพียงแต่ความรู้สึกนี้อยู่ได้ไม่นาน  ก็เกิดความหนาวสุดขั้วหัวใจ  แทรกผ่านร่างกายทุกสัดส่วน   จนทารกน้อยหลงเอ๋อต้องส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาอีก  เพราะความร้อนสุดขั้วของเห็ดศิลากับความเย็นยะเยือกสุดขั้วของเตียงหยกหิมะได้ทำให้ทารกน้อยทุกข์ทรมานเป็นอย่างมาก   


แต่ความทุกข์ทรมานเหล่านั้นก็อยู่ได้ไม่นานอีกเช่นกัน   เมื่อท่านผู้เฒ่าได้ทำการถ่ายทอดลมปราณไปยังร่างของทารกน้อยหลงเอ๋อ   แต่ก็ใช่ว่า  ลมปราณที่ท่านผู้เฒ่าถ่ายทอดให้นั้นจะทำให้ทารกน้อยหายเจ็บปวด   แต่กลับช่วยเพียงแค่ชักนำฤทธิ์สมุนไพรของเห็ดศิลาให้สำแดงผลออกมาอย่างถึงที่สุดและช่วยโคจรให้ไอเย็นของเตียงหยกหิมะหมื่นปีนั้นเคลื่อนที่ไปตามจุดต่างๆบนร่างกาย  ไม่ให้รวมตัวอยู่แค่กระจุกเดียวบนแผ่นหลังของทารกน้อยหลงเอ๋อเท่านั้น  


อาการเดี๋ยวทุกข์ทรมาน  อีกเดี๋ยวสบายราวกับได้อยู่บนสรวงสวรรค์นั้น   หมุนเวียนสับเปลี่ยนกันไม่มีที่สิ้นสุด   เสียงร่ำไห้ก็ดังราวกับฟ้าผ่าลงมายังพื้นดิน  ดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ  สิงสาราสัตว์ที่อาศัยอยู่ในป่าโดยรอบ   ต่างพากันตื่นตระหนก   วิ่งหนีหายกลับเข้าที่พักอาศัยของมันเองจนหมดสิ้น   หลงเหลือเพียงแต่พยัคฆ์ขาวและวานรเผือก  ที่เป็นสัตว์  ที่มีอายุยืนยาวจนมีตบะกล้าแข็ง  ที่มุ่งตรงมายังเสียงดังกล่าว


" เด็กน้อยเอ๋ย   หากเจ้ามีชะตาที่แกร่งแข็งจริง   ก็จงผ่านพ้นความทุกข์ทรมานครั้งนี้มาให้จงได้เถิด " ท่านผู้เฒ่าหยางได้กล่าวกับทารกน้อยหลงเอ๋อ   ที่ท่านผู้เฒ่ากล่าวเช่นนี้  เพียงเพราะท่านได้ดูโหงวเฮ้งของทารกน้อยแล้วว่า  ในภายภาคหน้านั้นยังมีสิ่งที่ตัวมันเองต้องผ่านพ้นปัญหาอุปสรรคไปอีกมากมาย   แล้วยังคงทุกข์ทรมานกว่านี้นัก  หากผ่านพ้นคืนนี้ไปไม่ได้   ก็จงตายตกซะที่แห่งนี้ยังจะประเสริฐกว่า