คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
chapter 1
แสงไฟบนเวทีสว่างขึ้นพร้อมกับการปรากฎตัวของ มินซอนเย นักร้องซูเปอร์สตาร์ของเกาหลี ท่ามกลางเสียงกรี๊ดที่ดังสนั่นไปทั้งเวที สายตาทุกคู่ยังจับจ้องไปที่ สาวสวย ผมซอยสั้น กับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ที่ทำให้ทุกคนไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ บวกกับเสียงอันเป็นเอกลักษณ์และมีพลังที่สะกดคนดูทุกคนได้ เมื่อเสียงเพลงจบลงเสียงกรี๊ดและปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้ง มินซอนเย กล่าวขอบคุณและส่งยิ้มให้แฟนเพลงก่อนจะก้าวลงเวทีไป
"เป็นไงเหนื่อยไหม" เสียงผู้จัดการสาว พาร์ค เยอึน ถามขึ้น ฉันหันไปมองและยิ้มให้คนร่างสูง
"ไม่เหนื่อยหรอก แค่เนี่ยสบายมาก" ฉันพูดแล้วยกแขนสองข้างแล้วเบ่งกล้ามโชว์คนตรงหน้า ร่างสูงจึงหัวเราะออกมาเบาๆ
"อิอิ จ้าแม่คนเก่ง"
"นี่แล้วเดี๋ยววันนี้เราต้องไปทำอะไรต่ออ่ะ" ฉันหันไปถามเยอึนที่กำลังเก็บของอยู่
"อืม เดี๋ยวเราต้องไปษริษัท colorsอ่ะ เขาอยากให้เราลองไปเทสงานดู"
"งานอะไรอ่ะ" ฉันถามขึ้นด้วยความสงสัย
"รู้สึกจะเป็นงานพรีเซ็นเตอร์ น้ำหอม กับเสื้อผ้า ของแบรน Girl นะ"
"ว้าว งานใหญ่ซะด้วยซิ" ฉันรู้สึกตื่นเต้น เพราะ Girl เป็นเจ้าของแบรนที่ประสบความสำเร็จไปทั่วโลก
"ใช่ได้ข่าวทางบริษัทเจ้าของแบรนจะส่งตัวแทนมาดูแลการทำงานด้วยนะ"
"อืมงั้นเดี๋ยวเราจะต้องไปกันเลยหรือเปล่า"
"อืม" คนร่างสูงตอบก่อนจะเดินนำออกไป
"นี่ ซอนเยเธอจะนอนก่อนก็ได้นะถึงแล้วเดี๋ยวฉันเรียก" เยอึนที่ขับรถอยู๋หันมาบอกฉัน ฉันยิ้มให้กับคนร่างสูง เยอึนก็เป็นอย่างนี้เสมอคอยดูแลห่วงใยฉันกับซอนมิตลอด เยอึนไม่ได้เป็นแค่ผู้จัดการแต่เธอยังเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทและไว้ใจมากที่สุดด้วยฉันรู้สึกสบายใจและอบอุ่นเมื่อมีเธออยู่ใกล้ๆนะ อยู่เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ตลอดไปนะ เยอึน
"ซอนเย คิดอะไรอยู่เหรอ"ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเงียบไป
"ฉันกำลังคิดอยู่ว่า เราเป็นเพื่อนกันมา 6ปี เจอหน้ากันทุกวัน เธอไม่เบื่อหน้าฉันบ้างเหรอ?" ฉันยิ้มก่อนจะแกล้งตอบร่างบาง
"เฮ้อ เบื่อซิ เบือจะแย่อยู่แล้ว ที่ทนอยู่เนี้ยก็เพราะเงินหรอกนะ" ฉันถอนหายใจแล้วแกล้งทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์ ตอนเนี่ยคนข้างฉันนั่งทำหน้างอใหญ่แล้ว ฉันเห็นแล้วก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้ คนร่างบางได้ยินฉันหัวเราะยิ่งทำหน้างอเข้าไปใหญ่ เมื่อรถมาจอดที่บรัษัท ซอนเยก็รีบเดินสะบัดก้นลงจากรถไป
"อ้าวซอนเยรอฉันด้วยซิ ล้อเล่นแค่เนี่ยทำเป็นงอนไปได้ ขี้งอนชะมัดเลย" ฉันมองตามร่างบางไปก่อนจะหยิบของแล้วรีบตามเธอไป ใช่ซิฉันเบื่อ เบื่อที่จะต้องเป็นเพื่อนกับเธอ ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น เธอให้ฉันได้รึเปล่า ซอนเย
ภายในบริษัท colors
"เบื่อก็ไปให้ไกลๆเลยไป\"ฉันบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด ตอนเนี่ยฉันอยู่คนเดียว ส่วนเยอึนไม่รู้หายไปไหน ช่างเถอะไม่เห็นจะต้องสนใจเลย เมื่อเห็นเยอึนยังไม่มาฉันก็เลยเดินขึ้นลิฟไป
"เอ่อ เดี๋ยวค่ะรอด้วย" เสียงห้าวๆของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น ฉันจึงกดเปิดลิฟ เห็นผู้หญิงสองคนยืนอยู่ ยัยผู้หญิงหน้ากลมๆยังกะซาลาเปายืนเกาะแขนยัยผู้หญิงตัวดำๆที่ส่งยิ้มมาให้ฉัน เท่ตายละ
"ชั้นไหนค่ะ" ฉันหันไปถามสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ชั้น15ค่ะ" ยัยดำนั้นหันมาตอบฉัน ส่วนยัยหน้าซาลาเปาก็เอาแต่เกาะแขนยัยดำนั่นซะแน่นกลัวจะหายหรือไง
น่ารักจังเลยอ่ะ สวย หุ่นดี แต่ดูจะหยิ่งไปหน่อย คนผิวแทนที่ยืนข้างๆมองใบหน้าของคนที่ตัดผมซอยสั้น ก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนกระต่ายเลยอ่ะ น่ารักชะมัด
"พี่ ยูบินค่ะเป็นอะไรหรือเปล่ายืนยิ้มอยู่ได้" สาวร่างเล็กหันมาถามสาวผิวแทนที่ชื่อ ยูบิน
"เปล่านี่โซฮีไม่มีอะไรสักหน่อย" โซฮียิ้มก่อนจะยื่นหน้าของเธอมาคลอเครียข้างๆแก้มของยูบิน
"โซฮี ทำอะไรอ่ะ อายคนอื่นเขา" ฉันทำเสียงดุใส่คนแก้มป่อง ก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ กลัวว่าเธอจะเข้าใจผิด
"ไม่เห็นจะต้องอายเลย" ยัยแก้มป่องนั่นพูดขึ้นพร้อมมองฉันด้วยสายตาประมาณว่าเธอมันก็แค่ตัวอะไรไม่รู้ฉันไม่เห็นจะต้องใส่ใจเลย ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
"นี่เธอยิ้มอะไรอ่ะ" ยัยนั่นถามเสียงแหลม จ้องยังจะกินฉันนั่นแหละ
"โซฮี" ยูบินปรามโซฮีเบาๆ
"อิจฉาหละซิท่า" ยัยหน้ากลมพูดเสียงเยาะเย้ย ฉันจึงหันมาสบตากับยายหน้ากลมก่อนกระตุกยิ้มที่มุม
"อิจฉาหรอ ตรงไหน?" ฉันพูดแล้วหันมองคนผิวแทนตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำเอาคนที่ถูกมองหน้าร้อนฝ่าวด้วยความไม่พอใจ มองแบบเนี่ยมันดูถูกกันชัดๆ ก่อนที่จะปะทะคารมกันมากกว่านี้เสียงประตูลิฟก็เปิดออก
"อ๋อนี่ ถ้าอย่างจะทำอย่างว่ากันมากละก็ ฉันแนะนำให้ไปเปิดห้องที่โรงแรมดีกว่านะ จะได้ไม่มีใครเห็น ฉันเป็นห่วงคนที่จะต้องมาทนเห็นภาพที่มัน" ฉันหยุดพูดแค่นั้นแล้วส่งยิ้มหวานให้ก่อนจะเดินออกไป ยูบินรีบคว้าตัวโซฮีที่จะตามซอนเยออกไป อย่าให้เจออีกแล้วกันปากดีแบบเนียจะสั่งสอนซะให้เข็ด ยูบินมองตามซอนเยไป ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ยัยกระต่าย
มาอัพช้าหน่อยหัวมันไม่แล่นอ่ะ
เรื่องอาจจะแตกต่างกับบทที่อินโทรไว้นะตวละครนิดหน่อยนะ
ความคิดเห็น