คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Kiss me more -JiHope-
- Kiss Me More -
เคยไม่ชินกับนิสัยของคนรักตัวเองไหมครับ
จองโฮซอก เป็นหนึ่งในนั้นเลยล่ะ ในแต่ละวันมักจะมีเรื่องให้คนน่ารักตื่นเต้นเร้าใจอยู่เสมอ บางทีก็ได้แต่คิดว่าเขากับแฟนเพิ่งเคยรู้จักกันเหรอ ทั้งที่จริง ๆ ทั้งคู่คบกับเข้าปีที่ 4 แล้ว แต่ พัคจีมิน ก็ยังส่งต่อเรื่องราวของความไม่เข้าใจให้กับโฮซอกอยู่ดี
“กูเพิ่งได้หนังสือเล่มใหม่มา อยากอ่านป่ะ”
คนที่ตัวเล็กกว่าเอ่ยถามพร้อมกับเอาหนังสือเล่มหนาปกแข็งออกมาจากกระเป๋าสะพายสีดำ นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างร่างบอบบางแล้วส่งหนังสือในมือมาให้
“อยู่ดี ๆ เลิกอ่านทฤฎษฎีพืชแล้วมาอ่านเทพปกรณัมแล้วเหรอ”
เสียงแหบแหลมเอ่ยแซวแต่ก็รับหนังสือเล่มนั้นมาเปิดดูด้านใน ปกติจีมินไม่ค่อยจะอ่านหนังสือแนวประโลมโลกหรือเรื่องเพ้อฝันเท่าไหร่ รายนั้นน่ะชอบอ่านวิทยาศาสตร์จะตาย ซึ่งมันต่างจากแฟนหน้าหวานที่ชอบนักชอบหนาหากเรื่องราวของหนังสือเป็นเรื่องที่ชวนฝัน ก็นะ เด็กมนุษย์กับเด็กเกษตรมันโคตรจะต่างกันเลย
“ก็เห็นมึงชอบ เลยอยากลองอ่านดู”
หัวทุยของคนตัวเล็กหนุนลงบนตักอุ่นพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับท้องน้อยจนคนโดนแกล้งรู้สึกจักจี้ ทำได้เพียงเอามือกั้นไว้ไม้ให้เส้นผมของอีกคนโดนหน้าท้องจนมากเกินไป
“งั้น..อ่านแล้วเป็นไงบ้าง”
ว่าพลางเอามือจับเล่นที่เส้นผมนุ่มอย่างเคยตัวหลังจากที่จีมินเอาหน้าออกห่างจากท้องไปแล้ว
“ก็ตลกดี มึงชอบอ่านเพราะมันตลกสินะ”
จีมินเอามือมาจับแขนขาวแล้วนวดเบา ๆ ปากก็จูบไปด้วยอย่างที่เจ้าตัวชอบ จากที่ขบกัดเบา ๆ ในตอนแรกก็เริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มกัดแรงขึ้นยังไงชอบกล จึงชักแขนกลับแล้วดันอีกคนให้ลงไปนอนที่หมอนเสียที
“มันก็ตลก แล้วมันก็สนุกด้วยไง แบบมันว้าวสำหรับกูอ่ะ”
คนหน้ารักตอบพร้อมกับเอาหนังสือวางไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียงแล้วเอาหน้ามาซุกลงกับหัวทุยของอีกคนที่นอนอยู่บนหมอน จีมินเอามือกดให้หัวของโฮซอกแนบชิดกับตนมากขึ้นก่อนจะยื่นปากจู๋ใส่คนน่ารักด้านบนอย่างเอาแต่ใจ
“อะไร อยากให้กูจูบรึไง”
พยักหน้างึกงักจนคุณแฟนคนสวยต้องระบายยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
จีมินเวลาเอาแต่ใจมันก็น่ารักอยู่หรอก
แต่โฮซอกรู้ว่าภายใต้หน้าตาน่ารักน่ะ มันมีร่างของพี่ปาร์คซ่อนอยู่
“ถ้ามึงไม่รีบจูบกูก่อนแล้วรอให้กูจูบเอง… อย่ามาบอกว่ากูใจร้ายนะ”
ตาสวยกรอกตาไปมานิดหน่อยแต่ก็ยอมกดจูบลงบนปากหนานั่นอยู่ดี ลิปมันกลิ่นพีชที่จีมินชอบใช้ลอยเข้าจมูกรั้นเต็ม ๆ และมันก็ลื่นจนปากมันไปหมด มือหนาก็คอยแต่จะรั้งให้ท้ายทอยของคนด้านบนกดจูบลงมาอยู่ได้ จนริมฝีปากที่บดเบียดกันต้องเผยอออกเพื่อดูดกลืนเข้าสู่โพรงปากของเขาทั้งคู่
“อื้ม”
เสียงหวานอืออึงในลำคอยามที่ลิ้นร้ายหยอกล้อกับโพรงปากของเขาอย่างสนุกสนาน กลิ่นลูกอมแตงโมที่โฮซอกชอบนักหนาอบอวลอยู่ในโพรงปากของเขาไปด้วย
ทั้งหวาน ทั้งเย็น
รวม ๆ แล้วอร่อยกว่าตอนที่เขากินเจ้าลูกอมนั่นตรง ๆ เสียอีก
“กูชอบจูบของมึงจัง”
หลังจากผละออกจากกันได้ เสียงนุ่มแหลมก็เอ่ยกล่าวข้างใบหูของคนด้านบน โฮซอกหน้าแดงเล็กน้อยด้วยเพราะการกระทำเมื่อครู่ และเพราะคำพูดจากปากของคนตัวเล็ก
“ถ้ามึงกับกูลองจูบกับแบบมาราธอนนี่ มึงว่าจะได้กี่นาทีวะ”
สมมุติฐานเล็ก ๆ ถูกตั้งขึ้นจากคนที่เรียนสายวิทย์ จีมินดีดตัวขึ้นนั่งหลังตรงพร้อมกับมองหน้าหวานแล้วกระตุกยิ้มร้าย โฮซอกก็มองหน้าเขาเช่นกัน แต่ว่ามองด้วยความไม่เข้าใจอ่ะนะ
“มึงหยุดทดลองอะไรอีกได้ไหม เดี๋ยวได้ขาดอากาศหายใจตาย”
มือบางดันอกอีกคนออกนิดหน่อยเมื่อจีมินโน้มตัวเข้ามาใกล้อีกครั้ง
“เอ้า ก็คนมันอยากรู้อยากเห็นป่ะวะ หลักการวิทยาศาสตร์คืออยากรู้ต้องพิสูจน์”
“กูไม่ได้เรียนกับมึง กูไม่อินหรอก”
“โฮซอกไม่อยากจูบจีมินอีกแล้วเหรอครับ”
พูดเสียงอ่อยพร้อมส่งสายตาอย่างกับลูกแมวมาให้ เบื่อจริง ๆ เวลาจีมินสวมวิญญาณเด็กน้อย แต่ที่น่าเบื่อกว่าคือทำไมโฮซอกถึงยอมให้ลูกอ้อนนี้ตลอดก็ไม่รู้
“อื้มม!”
ยังไม่ทันได้ตกปากรับคำอะไรคนตรงหน้าก็เข้ามาประกบริมฝีปากฉ่ำอีกครั้ง มือหนาประคองท้ายทอยให้โฮซอกเงยหน้าเพื่อให้จูบได้ถนัดขึ้น คนน่ารักก็ทำตามอย่างไม่ขัดขืน และพยายามเก็บอากาศในการจูบครั้งนี้ให้ยาวนานที่สุด เพื่อที่จีมินจะได้ข้อสรุปในการทดลองเอาแต่ใจเสียที
ปากบางเผยอออกให้ลิ้นของอีกคนดันเข้ามาได้ง่าย ๆ ความมันของลิปลดลงไปเยอะจากจูบคราวแรก แต่กลิ่นพีชที่ริมฝึกปากของจีมินยังคงหอมหวานอยู่ดังเดิม ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดกันไปมา ทำให้รับรู้ความชื้นแฉะของน้ำลายจากทั้งคู่ แต่สำหรับพวกเขาแล้ว น้ำลายพวกนี้หวานกว่าน้ำตาลเชื่อมเสียอีก
“อื้อ ไม่เอาแล้ว”
เสียงหวานเอ่ยแหบพร่าหลังจากผลักอีกคนออกจากตัวได้สำเร็จ ทำได้เพียงหายใจหอบถี่เอาอากาศเข้าปอดเสียดูน่าสงสาร จีมินมองคนรักด้วยสายตาหวานเยิ้ม ปากสีชมพูที่เต็มไปด้วยความวาวของน้ำลายนั้นยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ พร้อมกับยกข้อมือขึ้นมาดูเวลาจากสมาร์ทวอชเครื่องสวย
“15 นาที”
“นานชิบหายแล้ว กูเกือบตาย”
คนหน้าหวานแห้วใส่คนตัวเล็กอย่างน่าเอ็นดู ปากสีสดที่บวมขึ้นนิดหน่อยจากการดูดดึงเมื่อครู่ยู่ใส่คนรักอย่างง้องอน จีมินเอามือวางบนกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนแล้วขยี้เบา ๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว พลางดึงเอาตัวอีกคนมากอดไว้แล้วโยกไปมาคล้ายเด็กน้อย
“จูบเก่งจังเลย แฟนใครเนี่ย”
ว่าพร้อมกดจูบย้ำ ๆ บนผมนุ่มกลิ่นหอม โฮซอกที่ซุกอยู่ในอ้อมอกแอบอมยิ้มออกมาจนสองข้างแก้มขึ้นลักยิ้มน่ารัก
จีมินน่ะ เดาใจยาก
แต่ว่าโฮซอกก็ชอบทุกครั้งไม่ว่าจีมินจะทำอะไร
ทุกอย่างที่เป็นจีมินมันดูมีเสน่ห์ไปซะหมดเลย
“แอบยิ้มอยู่ล่ะสิ”
คนที่โอบกอดเอ่ยอย่างกับรู้ทัน มือหนาลูบแผ่นหลังอย่างเบามือ โฮซอกจึงวาดแขนโอบหลังจีมินให้อ้อมกอดของเราทั้งคู่แนบชิดกันขึ้นไปอีก
อบอุ่นจนหัวใจมันเต้นแรง
“ย๊าาา มึงอย่าเลิกเสื้อกูขึ้นแบบนั้นสิ”
“ทำไมจะเลิกไม่ได้ล่ะ เดี๋ยวก็ต้องถอดอยู่ดี J”
-Fin-
-พื้นที่นักเขียน-
คิดถึงกันไหมทุกคนนนน ฮือออ เราหายไปนานมากเลย55555 ตั้งแต่ตอนล่าสุดที่เราเพิ่งติดมหาลัยจนตอนนี้เรากำลังจะไปฝึกงานแล้ว555555 หลายปีที่เราหายไปทุกคนเป็นยังไงกันบ้างคะ ว่นตัวเราเรียนหนักอยู่พอสมควรเลย กิจกรรมเราก็อยากทำ เรียนก็ต้องไม่ให้อุบาทว์55 โดยเฉพาะ 2 ปีให้หลังที่เราอยู่ปีสูงนี้คทอค่ดเหน่ยเลยค่ะ เราหาภาระให้ตัวเองอีกด้วยเหรอ ทั้งทำงานพาสทามแล้วก็เป็นTA
เรากลับมาเพราะช่วงนี้เราต้องการกำลังใจค่ะ เรากลับมาดูบังทันบ่อยขึ้นในช่วงก่อนที่พี่กิจะเข้ากรม บอกตรง ๆ ว่าไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเราก็ยังรักพวกเขาเหมือนเดิมเลย งื้อออ บังทันคงจะเป็นเป็นกำลังใจของหลาย ๆ คนเหมือนกับเราใช่ไหมคะ เพราะช่วงชีวิตของเราตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็คือมีแต่เค้าเป็นแรงบันดาลให้ตลอดจริง ๆ
กลับมาที่เรื่องนิยายนะคะ เราพยายามจะดึงเอาแพชชั่นมาเพื่อปั่นแต่งนิยายอีกครั้ง เราได้เปิดเรื่องในรอรแล้วก็ในจอยเพิ่มเติม เรารู้สึกว่านิยายในนั้นมันสามารถเข้าถึงผู้คนได้มากกว่าเด็กดีในวันนี้ แต่เราก็ชอบเว็บเด็กดีมาก ๆ เหมือนเดิมนะ ถ้าใครที่ยังติดตามเราอยู่ และอยากอ่านนิยายของเราในรูปแบบอื่น ๆ ก็ไปตามอ่านได้นะคะ อย่างเรื่องนี้เราก็จะเอาไปลงรอรด้วยเช่นกัน ฝากทุกคนติดตามผลงานของเราด้วยนะคะ
ปล. ถ้าบางคนที่เคยเห็นชื่อของ หลอดไฟฟ้า, Sunskyrainbow, หลอดนีออน หรือ เจ้าหลอดไฟ ก็คือเราเองทั้งหมดเลยนะคะ555 ฝากติดตามเราในช่องทางอื่น ๆ ด้วยเน้ออออ
รักนักอ่านทุกท่านเสมอนะคะ เรายังมีลมหายใจ เรายังไม่ตายค่ะ55555
ความคิดเห็น