คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : H A T E [Special]
“ทำไมชอบทำตัวแบบนี้ ห้ะ!!”
เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวตะโกนขึ้นมา พร้อมกับมือเรียวที่ตบเข้าอย่างแรงที่ร่างกายของลูกชาย ร่างบอบบางของเด็กชายตัวน้อยนั่งนิ่งให้มารดากระทำอย่างนั้นโดยไม่มีปากมีเสียงใดๆเลย
“หัดทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง! ไปเอานิสัยแบบนี้มาจากใคร”
ตาสวยเอ่อไปด้วยน้ำตา ในใจอยากจะตะโกนออกไปดังๆเหลือเกินว่า เอามาจากแม่นั่นแหละ
“อย่าทำตัวให้เหมือนขยะเน่าๆมากไปกว่านี้เลย”
ร่างของมารดานั่งลงที่ข้างเด็กหนุ่ม ใบหน้าสวยของเธอมองลูกชายอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่เข้าใจจริงๆว่าลูกมันไปเอานิสัยเสียๆแบบนั้นมาจากใคร
“...”
ร่างบอบบางของเด็กหนุ่มลุกขึ้นหนีจากแม่ของตนก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเข้าห้องนอนของตัวเองไป
ร่างบอบบางนั่งขดตัวอยู่ในห้องที่มืดสนิท ร่างกายสั่นไหวด้วยแรงจากการร้องไห้ ใบหน้าหวานที่ซุกลงอยู่กับเข่าของตัวเองนั้นเปอะเปื้อนไปด้วยน้ำหูน้ำตามากมาย ไม่เคยเข้าใจเลยสักครั้งว่าเขาทำอะไรผิดนักหนา ทำไมคนเป็นแม่ต้องคอยว่าให้เขาช้ำใจแบบนี้อยู่เสมอๆ ต่างจากน้องชายของเขาที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดีไปหมด ถึงแม้จะทำผิดร้ายแรงแค่ไหนแต่แม่ก็ไม่เคยว่าอะไรเลยสักคำ เขายังเป็นลูกของแม่อยู่รึเปล่า
ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาจากเข่าของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปที่กระจกบานใหญ่ ถ้าเขาตาย แม่จะดีใจใช่ไหม
ใช่ เขาคิดเรื่องแบบนี้มาเป็นปี อยากรู้เหลือเกินว่าถ้าเขาตาย แม่จะเสียใจ หรือว่าดีใจกันแน่
คัตเตอร์เหล็กที่อยู่ในกระบอกดินสอถูกหยิบขึ้นมาโดยเจ้าของห้อง นิ้วเรียวเลื่อนใบมีดให้โผล่พ้นตัวด้ามออกมาก่อนจะเอาไปวางไว้ตรงข้อมือสวย จำได้ว่าตอนเรียนวิชาสุขภาพ ครูเคยบอกว่าตรงนี้เป็นเส้นเลือดใหญ่นี่นา ถ้าเขากดใบมีดลงตรงนี้ เลือดก็คงจะออกมาเยอะแน่เลย เขาก็จะตายเร็วขึ้นใช่ไหมนะ
มือบางที่จับคัตเตอร์อยู่กดใบมีดให้จมลงไปในข้อมือสวย ของเหลวสีแดงข้นไหลออกมาจากบาดแผลอย่างรวดเร็ว แต่ร่างบางก็ยังไม่ยอมชักมีดออกมาจากแขนเสียที กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ทำไมเขารู้ดีที่ได้ทำแบบนี้ รอยยิ้มเผยขึ้นมาที่มุมปากอย่างไม่ได้ตั้งใจ เขาเห็นตัวเองในกระจก ตัวเขาเองที่กำลังมีความสุข รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานาน ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว มันอยู่ตรงหน้าเขา
ใบมีดคมยังคงฝังอยู่ในข้อมือเรียวนั่นอยู่ เลือดมากมายไหลอาบไปทั้งมือ พร้อมกับโต๊ะหนังสือที่มีเลือดสีข้นหยดอยู่มากมาย หนังสือที่เขาเปิดอ่านไว้ถูกเลือดเปอะเปื้อนไปหมด แต่มันดูสวยงามเหลือเกินในสายตาของเขาตอนนี้
ตาสวยเริ่มพล่ามัว อาจจะเพราะเสียเลือดมาก ร่างบางนั่งลงกับเก้าอี้ก่อนจะเลื่อนสายตามองมายังใบมีดที่ยังคงฝังอยู่ในแขนของเขา มือเรียวกระชากเอาคัตเตอร์ออกมาอย่างแรง ทำให้เลือดพุ่งออกมาโดนใบหน้าสวยของเขานิดหน่อย ก่อนที่มือสวยจะกรีดลงย้ำๆที่รอยแผลเดิม ครั้งแล้วครั้งเล่า.. จนข้อมือของเขา..ขาด ใบหน้าสวยหันขึ้นมามองกระจกอีกครั้ง ใบหน้าจืดชืดที่เคยถูกล้อว่าเป็นไอ้แว่น ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดมากมาย แว่นตาเลนส์หนาของเขาถูกเลือดหลายหยดกระเด็นใส่จนมองแทบจะไม่เห็นดวงตา แต่ภายใต้หยดเลือดเหล่านั้นกลับมีรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฎขึ้น เขายิ้มอีกแล้ว… จากนี้เขาจะมีแต่รอยยิ้ม ไม่ต้องเจอกับเรื่องราวน่าปวดหัวอีกต่อไป เขาเชื่อว่าตอนนี้เขาเป็นอิสระแล้ว ถ้าเขาต้องตายจริงๆ ก็เต็มใจ ไม่อยากเจอ ไม่อยากฟัง ไม่อยากรับรู้แล้วว่าแม่จะเป็นยังไง ถ้าชาติหน้ามีจริง ไม่ว่าจะเกิดเป็นอะไร ขออย่าได้เกิดมาเป็นลูกแม่อีกเลย
“กรี๊ดดดดด! ลูก!!!”
เสียงของหญิงสาวกรีดร้องลั่นบ้าน ภาพเบื้องหน้าคือลูกชายของเธอที่ฟุบลงกับโต๊ะหนังสือที่เปื้อนไปด้วยเลือด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วจนฉุนจมูก ร่างบางของผู้เป็นมารดาวิ่งเข้ามาหาลูกชายคนโตอย่างเป็นห่วง ก่อนจะดึงตัวลูกชายขึ้นมาจากโต๊ะเพื่อสำรวจว่าเขาเป็นอะไรมากรึเปล่า
“ลูกกกกก! ฟื้นสิ!! ฟังแม่ก่อน”
หญิงสาวแทบจะช็อกเมื่อเห็นหน้าลูกชายอย่างเต็มตา ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยคราบเลือดจำนวนมากมาย แต่เด็กชายกลับยิ้มมาให้แม่ของเขาอย่างมีความสุข
“ปล่อยให้ผมตายเถอะ อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์… สำหรับแม่อยู่แล้ว”
เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเสียงแหบแห้ง คงใกล้แล้วสินะ ใกล้แล้วที่จะได้เป็นอิสระ
“ฟังแม่สิ แม่รักลูกนะ อยู่กับแม่ก่อน”
หญิงสาวเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างน่าสงสาร พร้อมกับมือบางที่เกลี่ยผมลูกชายอย่างแผ่วเบา
“อยู่ไปก็ไร้ค่า ปล่อยให้ผมตายน่าจะดีกว่านะครับ มันดีที่สุดแล้วที่เป็นแบบนี้”
ตาสวยเริ่มปรือเล็กน้อย น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ขาดห้วงจนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ถึงกระนั้นมารดาของเขาก็ยังคงฟังสิ่งที่ลูกพูดออกมาได้ชัดเจนดีทุกคำ
“อย่าเพิ่งทิ้งแม่ไป อยู่กับแม่ก่อน”
“ผมดีใจนะ ที่แม่เสียใจ แต่ผมมีความสุขที่สุด ที่จะได้ไปจากแม่ ...ขอให้แม่มีความสุขนะครับ”
เสียงแหบเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายและสติทั้งหมดที่เคยมีก็ดับหายไป
“ลูกแม่! ตื่นก่อนสิ!”
เสียงเล็กของมารดากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ร่างเล็กโอบกอดลูกชายอย่างสำนึกผิด ลูกทำแบบนี้เพราะตัวเธอเอง ถ้าเธอเข้าใจลูกให้มากกว่านี้ เรื่องก็คงจะไม่เกิดขึ้น มือสวยเอื้อมไปหวังจะจับมือของชายหนุ่มแต่เธอกลับต้องช็อกมากไปอีก เมื่อแขนของลูกชายไม่มีมือ ตาเรียวเหลือบมองไปรอบๆก่อนพบกับมือเรียวของลูกที่อยู่ข้างๆกับคัตเตอร์คม ร่างเล็กสะอื้นไห้อย่างแรงอีกรอบ คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหม แม่ขอโทษ
แม่ขอโทษจริงๆลูก
‘มันสายไปแล้วล่ะแม่’
FIN
\
ความคิดเห็น