คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Tamper -VHope- (52%)
Tamper -VHope-
“พี่เลิกทำตัวน่ารักได้ป่ะ รำคาญ”
“กูไม่ได้ทำให้มึงดู สาระแน”
แค่จะคุยกันยังลำบากเลย แล้วคุณมึงสองคนจะรักกันได้ยังไง?
“เอาล่ะครับ วันนี้เป็นการพบกันของทีมคนหล่อ และทีมคนแมน เรามาดูกันนะครับว่าทีมไหนจะชนะในรอบนี้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาครับ เริ่มกันเลยดีกว่า”
สิ้นเสียงกรรมการที่คุมแข่งบาส นกหวีดสีน้ำเงินก็ร้องขึ้นทันที ภายในสนามคอนกรีตมีชายหนุ่มหน้าตาดีหลายคน แต่จะเป็นใครอื่นไม่ได้เลยที่ตาคู่สวยจับจ้องนอกจากคนผิวขาวแสนเท่ห์คนนั้น ให้ตายเถอะ นี่เขาหลงคนคนนี้มากขนาดมานั่งดูเขาแข่งบาสข้างสนามอย่างนี้เลยเหรอ นอกจากจะดูไม่เป็นแล้วยังร้อนมากอีกต่างหาก อ่าาาาา นายนี่มีอิทธิพลต่อหัวใจของฉันมากเกินไปแล้วนะ
ร่างบางที่นั่งบนแสตนด้านข้างยกมือขึ้นมาพัดหน้าตัวเองเบาๆ เหงื่อไคลเริ่มไหลย้อยลงมาจากใบหน้าสวย เมคอัพที่เจ้าตัวอุตส่าห์โบกมาเต็มที่กำลังหลุดลอกออกไปจากหน้าหวาน แต่ถึงกระนั้นคนตัวบางก็ยังคงเป็นที่จับตามองของคนรอบข้างอยู่ดี คนหน้าตาดีก็งี้แหละ
คนตาตี่ที่หน้าตาเหมือนเพิ่งลุกออกมาจากเตียง ชู้ตลูกบาสลงห่วงได้หลายแต้มเป็นที่เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆและคนน่ารักอยู่บ่อยครั้ง ปากสีซีดยกยิ้มแจกให้กองเชียร์ที่อยู่รอบๆสนาม ทำให้ใครหลายคนใจละลายไปตามๆกัน รวมถึงคนสวยด้วย ยังไม่ทันไรเกมแรกก็จบไปด้วยคะแนนสิบต่อแปด ชัยครั้งนี้เป็นของทีมคนแมน นั่นก็คือทีมของคนตัวขาวนั้นเอง นักกีฬาลงมาพักข้างสนามกัน สาวๆหลายคนพากันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปยกใหญ่ ก่อนที่จะเริ่มลงสนามอีกครั้ง
ตะวันเริ่มตกดินทำให้แดดอ่อนลงมาก คนหน้าหวานจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเป้มาซับเหงื่อที่ดวงหน้าสวย คนสวยขมวดคิ้วเข้าหากันก่อนขาสองข้างจะหนีบกันแน่น ให้ตาย ปวดฉี่อะไรตอนนี้เนี่ย เกมก็กำลังจะเริ่ม ถ้ารอจบเกมมีหวังกระเพาะปัสสวะอักเสบแน่ เมื่อคิดดังนั้น มือเรียวจึงรีบคว้ากระเป๋าเป้พายหลังแล้วเดินเลาะสนามไปทางหน้าน้ำทันที
ปึก!
“โอ๊ยยย!”
เสียงแหบร้องออกมาอย่างดัง ก่อนร่างทั้งร่างจะลงไปกองกับพื้น พร้อมกับมือเรียวที่ยกขึ้นมากุมที่หัวตัวเอง มันจะซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย!
“เป็นอะไรมั้ย” เสียงฝีเท้าหนักๆที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าพร้อมกัยบเสียงทุ้มต่ำที่เปล่งออกมาทำให้คนหน้าหวานต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ก็เห็นอยู่ยังจะถามอีก”
หน้าตาไม่ดียังเสือกโง่อีก เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องถามเลย มองดูแวบเดียวก็น่าจะดูออกแล้วป่ะ
“โทษที ไม่ได้ตั้งใจ”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาเนือยๆก่อนจะก้มเก็บลูกบาสแล้ววิ่งเข้าสนามไป ให้ตาย นี่ไม่หล่อแล้วยังใจดำอีกต่างหาก
ร่างบางมองตามหลังของคนตัวสูงไป เสื้อบาสสีเทาที่สกรีนคำว่า ‘MR.V 95’ ทำให้สมองของเขาจดจำอย่างไว อย่าให้กูเจอนะ จะด่าให้พังเลยคอยดู
สองมือเรียวยันตัวเองให้ยืนขึ้นก่อนจะปัดฝุ่นที่มือออก ขาสองข้างรีบจ้ำอ่าวออกมาทันที จุดหมายปลายทางไม่ใช่อื่นไกล ห้องน้ำที่อยู่ตรงหน้าเขาเนี่ยแหละ อ่า แค่จะเดินเข้าห้องน้ำยังซวยขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย เมื่อหัวร้อนได้เต็มที่ขนาดนี้ คนตัวบางจึงรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำชายทันที แต่เมื่อถึงทางเข้าเขาก็ต้องย่นจมูกเข้าหากันก่อนจะเอามือมาปิดจมูกไว้ มีคนแอบมาสูบบุหรี่ในนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย ป้ายก็บอกอยู่ว่าปลอดบุหรี่ แล้วไอ้เลวที่ไหนมันกล้ามาทำอะไรแบบนี้เนี่ย
เสียงเอะอะเงียบลงทันทีเมื่อคนตัวบางเดินเข้ามาด้านใน ชายฉกรรจ์ที่ยืนพิงขอบซิงค์สองคนเหล่มองมาทางผู้มาใหม่ ส่วนชายผิวขาวที่ยืนพิงประตูห้องน้ำกลับไม่สนใจอะไรเลยนอกจากโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือ
“พวกนายออกไปสูบข้างนอกได้ไหม”
เสียงแหบเอ่ยออกมาเสียงไม่เบานัก ชายสองคนมองหน้ากันด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโยนบุหรี่ในมือลงพื้นไปแล้วใช้เท้าขยี้ซ้ำ จากนั้นก็เดินเข้ามาหาร่างบางตรงหน้า
“ทำไมต้องทำตามที่นายบอกด้วย เป็นพ่อกูเหรอ”
ชายคนที่กันคิ้วเป็นขีดพูดขึ้นเสียงดัง
“ก็ป้ายเขาห้ามสูบในนี้ ข้างนอกมีก็ไปสูบดิ”
ร่างบางถอยหลังหนึ่งก้าว พร้อมกับพูดเสียงเบาลง
“โถ คนสวย แพ้บุหรี่ก็บอกมาตรงๆเถอะ เดี๋ยวพวกพี่เนี่ยจะทำให้น้องหายแพ้ไปตลอดชีวิตเลย แถมยังจะติดใจซะด้วยซ้ำ”
คนร่างสูงอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกระชากแขนร่างบางอย่างแรงเข้าหาตัวเอง
“จะทำอะไร! ปล่อยนะเว้ย!”
คนน่ารักเริ่มดิ้นเมื่อชายสองคนนี้เข้ามาล็อกตัวเขาไปที่ห้องน้ำที่ว่าง
“จะทำอะไรก็ให้มันเงียบๆหน่อยนะเว้ย กูไม่อยากฟังเสียงครางตอนนี้ ไม่มีอารมณ์”
ชายที่ยืนพิงประตูเอ่ยขึ้น หน้าตาก็ออกจะดี ทำไมเป็นคนเลวกันได้ขนาดนี้นะ
“ปล่อยกู! โอ้ย! ใครก็ได้ช่วยกูที!”
หลังจากแข่งบาสเสร็จคนตัวขาวก็นั่งลงดื่มน้ำที่ข้างสนาม อ่า วันนี้เขาแข่งชนะด้วย สงสัยต้องได้กินชาบูตามที่อีกคนนัดเขาไว้แน่ๆเลย
“ไงพี่ เหนื่อยอ่ะดี๊ ตอนเขาซ้อมไม่รู้จักมา เอาแต่หมกอยู่ในห้องเป็นปลิงอย่างนั้นแหละ”
เจ้าของผิวสีแทนเดินมาพร้อมผ้าเย็นที่ถือมาเผื่อรุ่นพี่ตาตี่คนนี้ด้วย ถึงแม้จะอยู่คนละทีมแต่เขาสองคนสนิทกันราวกับพี่น้องคลานตามกันมา สงสัยเป็นเพราะมีรสนิยมอะไรที่เหมือนกันหลายๆอย่าง
“เออ กูเหนื่อยจริงนั่นแหละ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลา โปรเจคเยอะเกิน แค่งานก็รัดคอกูจะตายห่าแล้ว”
คนตัวขาวพูดตอบก่อนจะฉวยผ้าเย็นจากมือหนามาเช็ดตามใบหน้าและลำคอของตัวเอง
“เสร็จแล้วพี่ไปไหนต่อเนี่ย”
ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงข้างพี่ชาย แล้วกระดกเกลือแร่ขึ้นมาดื่ม
“ว่าจะไปกินชาบู แต่ก่อนไปกูว่าจะไปเยี่ยว ไปเข้าห้องน้ำกันป่ะ”
คนตาตี่หันหน้ามาถาม คนผิวแทนก็พยักหน้าตอบกลับไป ก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นแล้วเดินไปทางห้องน้ำ
กูจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ไอ้สองตัวนั้นมันจับกูทั้งบนและล่าง นอกจากมันจะจับกูแล้วยังเอาเนคไทของกูเนี่ยแหละมามัดปากกูไว้ด้วย โถ่เอ้ย ให้มันได้ยังงี้สิวะ
ร่างบางยังคงดิ้นไปมาไม่ยอมเลิก จนไอ้คิ้วขีด(?) เอาหมัดหนักๆมาสอยที่ท้องน้อยจนคิ้วบางขมวดเข้าหากันด้วยความจุก นี่กูกำลังจะเสียซิงให้ไอ้เลวพวกนี้เหรอ ทำไมไม่มีใครมาเข้าห้องน้ำบ้างวะ กูต้องการความช่วยเหลือ ด่วนเลยเนี่ย!
“อืออ! อ่อยอู!”
เสียงหวานยังคงพยายามเปล่งออกมาไม่หยุด แม้ว่าร่างกายจะหยุดดิ้นไปแล้วก็ตาม ตอนนี้ไอ้เลวคนที่หนึ่งกำลังปลดเข็มขัดกางเกงนักศึกษาของเขาออก ฮือออ ช่วยด้วย!
“แล้วพี่จะไปกินชาบูกับใครอ่ะ ไปด้วยได้ป่ะ”
เสียงสนทนาระหว่างผู้มาใหม่เรียกความสนใจจากคนน่ารักได้เป็นอย่างดี ความหวังสุดท้ายของกูแล้ว
“อ่วยอ้วยยย อ่วยอ้วยยย”
“เสียงอะไร”
เสียงคล้ายคนเมาเอ่ยออกมาเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่ดังมาจากในห้องน้ำ
“อ่วยอ้วยย”
เสียงด้านในเปล่งเสียงออกมาให้ดังขึ้น ก่อนจะมีเสียงอะไรหนักๆกระแทกเข้ากับร่างกายอีกหนึ่งที
“อึก!”
เสียงเงียบไปแล้ว เงียบจนน่าแปลกใจ คนผิวแทนเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลจึงก้มส่องดูใต้ช่อง เขาจึงเห็นอะไรบางอย่าง
“พี่ เขากำลังจะโดนปล้ำ”
คนตัวสูงสะกิดคนตาตี่ให้ก้มลงดูด้วย ก่อนที่คนตัวขาวจะยิ่งตกใจไปมากกว่านั้น ก็คนที่กำลังจะโดนปู้ยี้ปู้ยำคือคนที่เขาต้องไปกินชาบูด้วยยังไงล่ะ!
“นี่มันอะไร!”
ร่างขาวพุ่งตรงไปที่ชายหน้าตาดีที่ยืนเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจอะไรเลย แต่ดูจากท่าทางน่าจะเป็นคนที่ดูต้นทางให้
“ก็คนจะเยกัน มึงดูไม่ออกเหรอ”
เสียงทุ้มส่งออกมาพน้อมกับหน้าตาที่ดูหงุดหงิดเอามากมาให้รุ่นพี่ที่เตี้ยกว่าเขา
“มึงกล้าพูดอย่างนี้ได้ไงวะหะ!”
เสียงทุ้มต่ำจากคนผิวแทนที่ดูเหมือนจะตัวสูงกว่าเอ่ยออกมาเสียงเข้ม เดี๋ยวนี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย คนเราถึงสถุยได้มากขนาดนี้ คนกำลังจะเสียตัวแท้ๆ ไม่คิดจะช่วยอะไรเลยรึไง
“เรื่องของกู”
ร่างสูงเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินชนไหล่ร่างขาวออกจากห้องน้ำไป แต่มีเหรอที่มันจะได้ออกไปง่ายๆ ฝีมือขาวเอื้อมไปจับไหล่กว้างให้หันมาก่อนจะลากคนไอ้คนหน้าหล่อเข้าห้องน้ำห้องถัดไป เมื่อเห็นดังนั้นร่างสูงงที่ยืนอยู่จึงจำเป็นต้องหาวิธีช่วยคนตัวบางด้านในให้รอดจากเงื้อมมือของไอ้พวกสวะสังคมเสียที
“เฮ้ย ออกมานะเว้ย เปิดประตู”
มือหนาทุบที่บานประตูไม่ยั้งจนสั่นคลอนไปเสียหมด เมื่อข้างในไม่มีเสียงตอบรับ เขาจึงเดินเข้าห้องน้ำแล้วปีนข้างชักโครกขึ้นไปแทน
“!”
(40%)
ให้ตายเถอะ
นี่เขาต้องมาเห็นอะไรๆที่มันติดตาอย่างนี้เหรอ ร่างบางที่ส่วนล่างเปลือยเปล่ามีเพียงชายเสื้อนักศึกษาเท่านั้นที่ปิดสิ่งสงวนอย่างหมิ่นเหม่ ที่ปากเรียวสวยถูกมัดไว้ด้วยเนคไทของมหาลัย
อ่า บ้าจริง ทำไมหัวใจมันเต้นเร็วอย่างนี้นะ
“หยุดนะเว้ย”
ร่างสูงที่กระโดลงมาจากกำแพงเตะเข้าไปเต็มๆที่ไอ้เลวคนหนึ่ง ดวงตาเล็กเบิกกว้างก่อนจะรีบพยายามดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอด
“มึงจะทำอะไรหะ!”
ร่างสูงเตะเข้าที่ปากของไอ้เลวหมายเลขสอง ก่อนจะจัดหนักจัดเต็มให้กับทั้งสองคน ร่างบางรีบถกกางเกงขึ้นมาใส่อย่างเร่งรีบ คนตัวสูงได้เห็นอะไรของเขาหรือเปล่านะ ซวยชะมัด ทำไมไอ้คนที่มาช่วยเขาต้องเป็นไอ้ขี้เหร่คนนั้นด้วยวะ
เซ็ง!
“เป็นอะไรไหม”
หลังจากที่จัดการกับไอ้เลวทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงก็หันมาถามร่างบางที่ยังนั่งจุกปุกอยู่ที่เดิมอย่างนั้น
“สบายดีมั้ง”
ดวงตากลมใสมองคนด้านบนด้วยสายตากวนๆ แต่กลับมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนั่นซะงั้น
“นายคนนั้นนี่”
จริงๆจำได้ตั้งแต่ที่ปีนข้ามมาแล้วล่ะ แต่ยังไม่ได้บอกเขาเท่านั้นเอง
“อะไร เมื่อไหร่จะออกไปซักที”
เสียงหวานเริ่มแหบพร่า ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นก่อนเดินไปเปิดประตูซะเอง ทำให้ร่างสูงที่อยู่ด้านในเดินตามออกมาด้วย
“โฮซอกเป็นไรไหม”
เสียงแหบถามทันทีที่ร่างบางเปิดประตูออกมา
“ยุนกิ”
ปากบางพรึมพร่ำออกมาเบาๆแต่กลับได้ยินชัดเจนในหูของยุนกิ มือหนาคว้าร่างบางตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น ก่อนจะลูบที่กลุ่มผมนุ่มช้าๆเป็นการปลอบประโลม
“ไม่เป็นไรนะ กูอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องร้องไห้”
ยุนกิถอนกอดออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตาให้ใบหน้าหวานเบาๆ
“ก็กูกลัวอ่ะ”
ปากบางเบะลงแล้วน้ำใสๆก็ไหลออกตาอีกรอบ คราวนี้เป็นฝ่ายของร่างบางเองที่โผเข้ากอดคนตรงหน้า อย่างน้อยก็ยังดีที่ยุนกิเป็นห่วงเขา แค่นี้มันก็บรรเทาความเสียใจให้โฮซอกไปมากแล้วล่ะ
อะไรกันวะเนี่ย ไอ้คนบอบบางอ่อนแอแบบนี้น่ะเหรอที่เป็นแฟนรุ่นพี่ตาตี่ของเขา กอดกันซะลืมไปแล้วมั้งว่ามีเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้น่ะ
น่าหมั่นไส้ชะมัด
“ฮะแฮ่ม แฮ่ม”
เสียงทุ้มกระแอมไออกมาเบาๆเพื่อให้บุคคลทั้งสองที่กอดกันอยู่รู้ตัวว่ามีเขาอยู่ในบริเวณนี้ด้วย จึงได้สายตาพิฆาตมาจากคนตัวบางได้อย่างน่ากลัว
“กูว่า ไปข้างนอกกันเถอะนะ”
ยุนกิว่าพลางดึงมือโฮซอกให้เดินตามออกมาด้วย
“เดี๋ยวมึง กูจะเข้าห้องน้ำ”
เสียงแหบเอ่ยออกมาก่อนจะปล่อยมือจากยุนกิแล้วเดินเข้าห้องน้ำที่ว่างไป
“งั้นกูไปรอข้างนอกนะเว้ย”
ยุนกิตะโกนให้โฮซอกที่อยู่ในห้องน้ำได้ยิน ก่อนจะชวนแทฮยองที่ยืนอยู่ให้เดินออกมาเป็นเพื่อนตน
“ป่ะมึง”
“ไม่พี่ ผมจะเยี่ยว”
แทฮยองเองก็ปล่อยมือยุนกิเหมือนกันกับคนก่อนหน้านี้
“ไรวะ เออ เดี๋ยวกูรอข้างนอก”
ยุนกิเดินหัวร้อนออกไปข้างนอก ร่างสูงจึงเดินมาที่โถฉี่ก่อนจะทำธุระส่วนตัว
“ฮึก ฮึก”
เสียงสะอื้นเบาๆที่ดังออกมาจากห้องน้ำทำให้ร่างสูงหันไปมอง ก่อนจะรูดซิปกางเกงแล้วเดินมาที่หน้าประตูห้องน้ำ
“นี่ เป็นไรไป ร้องไห้เหรอ?”
เสียงทุ้มเอ่ยด้วยด้วยความเป็นห่วงหน่อยๆ
“เสือก”
เออได้!!!
แทฮยองคนนี้ไม่น่าถามดีๆไปเลย
“ไรวะ คนอุตส่าห์เป็นห่วง นึกว่าจะคิดมากจนเอาหัวจุ่มชักโครกตายซะแล้ว”
แทฮยองตอบกวนๆแต่ก็ยังยืนอยู่ที่หน้าประตู
“ไปไกลๆไป รำคาญ”
เสียงแหบยังเอ่ยตอบโต้อยู่เป็นระยะ แต่ก็ยังคงมีเสียงสะอื้นเล็ดรอดออกมาให้ได้ยิน
“เออได้ แต่พี่กิจะไปกับผมแล้วนะ ถ้าไม่ออกมาน่ะ”
ปึง!!!
ได้ผลว่ะ
ร่างบางเปิดประตูออกมาก่อนจะเดินผ่านหน้าร่างสูงไปที่อ่างล้างหน้าก่อนจะเปิดก๊อกน้ำแล้วกวักน้ำใส่หน้าของตัวเอง
“เป็นแฟนพี่กิเหรอ”
(52%)
เรายังไม่ตายนะเออ เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว เรื่องเดิมยังไม่จบเลย แงงงง
ไว้จะกลับมาหาใหม่เมื่อชาติต้องการนะจ้ะ
ไปแล้ว จุ๊ฟฟๆ แฮร่!
ปล.รูปเก่าไปเนาะ5555
ปิดเทอมแล้วววว เย้ๆๆ! เรากลับมาเพราะวันนี้เป็นวันเกิดเมน5555 รู้สึกขอบคุณมากๆเลยที่ยังมีคนมาอ่านนิยายของเราอยู่ ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องเรามันจะเหลวมากก็ตาม5555 เราไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้มาอัพบ่อยๆมั๊ย ยังไงก็ฝากติดตามและให้กำลังใจเราด้วยน้าาาา
ขอให้ม้ามีความสุขมากๆ กินข้าวอิ่มนอนหลับ ร่างกายแข็งแรง อย่าคิดมาก อยู่กับเราชาวมี่และเรือผีของเราไปนานๆเด้อ รักม้าจังเลย จุ๊ฟฟๆ แฮร่!
ความคิดเห็น