[OS/SF] Don't Touch Him!! -All HOSEOK-

ลำดับตอนที่ #1 : Secret -VHOPE-

Secret -VHOPE-

วันนี้เป็นวันหยุด พวกเราเลยพร้อมใจกันอยู่ที่หอเพราะขี้เกียจไปไหนและอยากพักผ่อน หลังจากที่ทัวร์คอนเสิร์ตครบแล้วเมเนก็ให้เวลาพักสองวัน ซึ่งมันน้อยมากๆ แล้วจากนั้นเราก็จะซ้อมกันต่อเพื่อเตรียมคัมแบค

“แทฮยองงี่ มันสายแล้วนะ มากินข้าวเร็วๆเดี๋ยวพี่จินจะว่าเอานะ”  โฮซอกเดินเข้าไปปลุกคนเป็นน้องที่ยังหลับเป็นตายอยู่บนเตียง

“อือออมมม”  เสียงทุ้มครางออกมาเบาๆเพราะถูกรบกวน เขาอุตส่าห์ตั้งใจว่าจะนอนมาราธอนซะหน่อย

“ลุกเลยนะ ไม่งั้นนายจะอดข้าวเช้า”  โฮซอกเดินออกมาจากห้องทันที เขาขี้เกียจพูดกับเจ้าเด็กนี่จริงๆ เมื่อคืนก็ย้ายมานอนที่เตียงเขาเฉยเลย พอจะไปนอนเตียงของมันกลับไม่ให้ไปแถมยังกอดเขาไว้ทั้งคืนอีก อึดอัด!

“แทแทล่ะ ไม่กินเหรอ”  ซอกจินที่กำลังคีบซุนแดเข้าปากถามโฮซอกหลังจากที่น้องเดินออกมาจากห้องแล้ว

“มันไม่ตื่นอ่ะครับ กินไปเลยแล้วกัน ช่างหัวมัน”  โฮซอกเดินไปนั่งข้างมินยุนกิก่อนจะเริ่มกินข้าว

ปัง!

เสียงเปิดประตูทำให้สายตาทั้งหกคู่จับจ้องไปที่ผู้มาใหม่ มันเดินออกมานั่งข้างโฮซอกก่อนจะเงยหน้ามองทุกคน

“ผมก็ออกมากินแล้วนี่ไง กินกันสิครับ”  พูดเสร็จก็ก้มลงไปกินข้าวในถ้วยทันที ยังไม่พอ แทฮยองเอาตะเกียบมาคีบเนื้อในถ้วยของโฮซอกไปกินหน้าตาเฉย

“ย๊าาา! นายนี่มัน! จริงๆเลย!”  เมื่อไม่รู้จะสรรหาคำพูดไหนมาด่าให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆเจ็บ เขาก็ทำได้แค่เพียงบ่นเบาๆก่อนจะเอื้อมไปคีบเนื้อชิ้นใหม่

“อ่ะ ฮยองคีบให้”  ยุนกิวางเนื้อลงบนข้าวของโฮซอก

“ขอบคุณครับ”  โฮซอกก้มหัวให้ยุนกินิดหน่อยก่อนจะคีบเนื้อเข้าปากตัวเอง แต่แทฮยองก็มาคีบเนื้อออกจากตะเกียบเขาหน้าตาเฉย

“นายจะเอาไงกันแน่ห๊ะ! กวนตีนจริงๆ”  คนเป็นพี่หันไปวีนใส่น้อง แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย

“เดี๋ยวผมคีบให้ไง”  แทฮยองคีบกิมจิที่อยู่ในจานให้โฮซอก ไอ้บ้า คีบอะไรไม่คีบ เสือกคีบกิมจิให้เขา กวนตีนเว้ย!

แกร๊ง!

เสียงวางตะเกียบเหล็กลงบนโต๊ะทำให้แทฮยองสะดุ้งหน่อยๆแต่ก็ยังคงกินข้าวต่อไป

“ผมอิ่มแล้ว เดี๋ยวจะไปห้องซ้อมนะครับ เบื่อคนแถวนี้”  ประโยคสุดท้ายหันมาพูดใส่หน้าแทฮยองก่อนจะรีบลุกออกไป

“เออ มึงมันกวนตีนพี่แกจริงนั่นแหละ เป็นกูกูก็เกลียดสัส”  จีมินพูดกับเพื่อนร่วมไลน์ก่อนจะมีตัวมาช่วยเสริม

“ใช่ๆ ไอ้พี่วีกวนตีน ผมก็เบื่อเหมือนกัน เราออกไปข้างนอกกันนะครับพี่จีมิน”  มักเน่สอดขึ้นมาก่อนจะโยงเข้าอีกเรื่องหน้าตาเฉย แถมยังหันหน้ามาพยักเพยิดกับจีมินให้เออออตามอีกต่างหาก

“ไปเลย พี่กับนัมจุนก็ว่าจะไปซื้อของที่ห้างเหมือนกัน แล้วนายล่ะยุนกิ คงจะนอนเอาแรงใช่ไหม”  พี่ใหญ่ไหล่กว้างถามพี่รอง แล้วคำตอบที่ได้คือการพยักหน้า

“แทฮยองก็ควรจะไปง้อโฮปปี้นะ”  พี่จินเสนอความคิดเพราะตั้งแต่ที่โฮซอกออกไปแทฮยองก็เอาแต่กินข้าวไม่พูดอะไรกับใครสักคำ

“ผมรู้น่า ทำบ่นเป็นตาแก่ไปได้ ผมไม่ปล่อยให้โฮบิหลุดมือหรอก”  แทฮยองเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระร่างกาย

เสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ปนกับเสียงหอบหายใจของเมนนำเต้นของวงบังทันกลายเป็นทำนองที่น่าฟังอย่างประหลาด ร่างเพรียวบางยังคงเคลื่อนไหวไปกับจังหวะของดนตรี ตอนนี้โฮซอกกำลังคิดท่าใหม่เพื่อใช้ในคัมแบคที่จะถึงนี้ แต่เขาก็ยังคิดไม่ออก

“เต้นเยอะขนาดนี้ระวังเป็นลมนะ”  เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังเข้ามาเรียกให้เจ้าของร่างบางหันไปทางประตูก่อนจะพบกับผู้มาใหม่ที่ยืนยิ้มโชว์ฟันใส่เขาอยู่

“ไปไกลๆไป น่ารำคาญ คนอุตส่าห์หนีออกมา”  โฮซอกมองแทฮยองด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจนัก

“หนีไม่พ้นหรอก ยังไงผมก็ตามโฮบิไปทุกที่แหละ”  เจ้าของร่างสูงผิวแทนสุดหล่อเดินเข้ามาวางกระเป๋าที่โซฟาก่อนจะเดินเข้าไปหาโฮซอก

“ชิ”  โฮซอกเลิกสนใจแทฮยองแล้วเต้นต่อโดยมีรุ่นน้องยืนดูอยู่กลางห้อง โคตรขวางทางเลย!

“นี่! ถ้าจะดูเฉยๆก็ช่วยไปนั่งที่โซฟาได้มะ ขวางทางเนี่ย”  โฮซอกปิดเพลงแล้วพูดกับแทฮยองจริงจัง

“อยากดูใกล้ๆ ใกล้ชิดน่ะ”  ไม่ว่าเปล่าแต่ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับคนพี่มากขึ้นจนโฮซอกต้องรีบถอยหนีเพราะกลัวอีกฝ่ายจะเหม็นกลิ่นเหงื่อเขาก็ได้

“กลิ่นตัวโฮบินี่หอมจังเลยน่าา เต้นขนาดนี้ยังหอมอยู่เลย”  แทฮยองแซวโฮซอกจนหน้าแดงเป็นแถบ ไม่ได้การละ! ต้องเต้นต่อไป! โฮซอกห้ามใจอ่อน! ห้ามคุยกับเด็กเวรนี่เด็ดขาด! อดทนเว้ย!

“โฮบิโกรธผมเหรอ”  ร่างสูงที่ยังไม่ยอมไปนั่งถามออกมาลอยๆ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่แล้ว

“เรียกคนแก่กว่าควรจะมีคำว่า ‘พี่’ หรือคำว่า ‘ฮยอง’ บ้างนะ”  โฮซอกพูดออกมาเสียงไม่เบานัก ทีกับคนอื่นก็เห็นฮยองอย่างนั้นฮยองอย่างนี้ ทีกับเขานะ โฮบิๆๆ ไม่เห็นมีคำว่าพี่สักนิด

“ผมก็บอกแล้วไง ว่าผมไม่นับคนรักเป็นพี่ โฮบิเป็นคนรักของผมนะ”  แทฮยองเดินเข้ามากอดโฮซอกไว้แน่นจนร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดต้องดิ้นไปมา

“บ้าเปล่าเนี่ย! ปล่อยนะเว้ย! ปล่อยยย!!”  ร่างบอบบางยังคงดิ้นขลุกขลักไปมา แต่คนเป็นน้องก็ยังไม่ยอมปล่อย

“เมื่อไหร่โฮบิจะตอบตกลงกับผมสักทีล่ะครับ ผมจะรอไม่ไหวแล้วนะ”  แทฮยองเอาหน้าหล่อๆนั่นซุกลงกับลาดไหล่บาง เขาขอโฮบิเป็นแฟนก่อนจะทัวร์คอนแล้ว แต่โฮบิก็ยังไม่ให้คำตอบกับร่างสูงสักที ตอนนี้ดูเหมือนเขาจะมีคู่แข่งเป็นพี่ก้าซะด้วย บอกเลยว่าเขาไม่ปล่อยโฮบิให้ไปอ่อยคนอื่นนอกจากเขาอีกหรอก

“นี่! แทฮยอง! นายจะเอาแต่ความรู้สึกตัวเองไม่ได้นะ ถ้าอาร์มี่รู้จะทำไง บางคนเขาก็ไม่ได้ชอบคู่ชิปของฉันกับนายเท่าไหร่นะ”  โฮซอกผลักแทฮยองออกก่อนจะมองหน้าร่างสูง ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกเหมือนแทฮยอง แต่เขาไปเห็น..

“โฮบิคิดมากเรื่องคู่วีกุกใช่ไหม”  ใช่ เขาไปเห็นในทวิตตั้งเยอะแยะ อาร์มี่ส่วนใหญ่ก็ชอบวีกุกกันทั้งนั้น ถ้าเขาเป็นแฟนกับแทฮยองจริงคงจะมีข่าวลือออกมาเยอะแน่ๆ

“โฮบิก็รู้ว่าไอ้จอบมันรักจีม เรื่องคู่จิ้นมันก็เป็นแค่มโนของอาร์มี่ทั้งนั้น โฮบิจะคิดมากไปทำไม จองกุกกับจีมินมันยังคบกันเลย ไหนจะคู่ของจินฮยองกับพี่นัมจุนอีก หรือที่โฮบิไม่ตอบตกลงกับผมเพราะโฮบิชอบพี่ก้าอ่ะ”  แทฮยองยกเหตุผลทั้งหมดมาก่อนจะจบประโยคด้วยคำถามที่โฮซอกต้องถอนหายใจออกมาแรงๆ

“เอาอะไรมาพูดหะ! นายชอบฉันจริงๆป่ะเนี่ย นายไม่รู้หรือไงว่าฉันรักนาย! รักมากกว่าที่นายเห็น! และที่ฉันไม่ตอบตกลงก็เห็นแก่อนาคตของนายนั่นแหละ! นายยังมีโอกาสที่จะเจอใครหลายๆคน นายอาจจะแค่ชอบฉันที่ความลุ่มหลง มันเป็นแค่ความคึกคะนองของวัยรุ่น นายยังไม่เข้าใจความรักที่แท้จริงหรอกแทฮยอง!”  หลังสิ้นประโยคร่างบางเตรียมตัวจะเดินออกจากห้องไป แต่ร่างสูงไวกว่า แขนแข็งแรงรั้งแขนเรียวไว้ก่อนจะกระชากเข้ามาหาตัวเองแล้วประกบริมฝีปากลงไปที่กลีบปากบางของคนพี่ทันที

“อืออ!!”  โฮซอกพยายามดันคนตัวสูงออกแต่กลับเหมือนเอาตัวเองไปชนกำแพง ไม่มีการเคลื่อนไหวของแทฮยองเลยแม้แต่น้อย แถมรสจูบที่อีกฝ่ายมอบให้ก็แทบจะทำให้คนที่อยู่ในวงแขนหลอมละลาย

ร่างสูงกลายเป็นฝ่ายนำเกมเมื่อคนเป็นพี่ที่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์กลับเงะงะมันทำให้ร่างสูงพอใจไม่น้อยที่ได้เป็นจูบแรกของคนพี่ แม้เราสองคนจะเคยจูบกันมาก่อน แต่มันก็แค่เกมของรายการ แถมตอนนั้นเราสองคนก็ยังเด็กจึงไม่มีการรุกล้ำใดๆเกิดขึ้น แต่ตอนนี้เขากำลังจะได้ทำตามความต้องการของตัวเอง ความต้องการที่อยากจะครอบครองจองโฮซอกให้เป็นของตนเองเพียงผู้เดียว มือหนาค่อยๆประคองท้ายทอยของโฮซอกให้เงยขึ้นเพื่อรับจูบจากเขาได้อย่างเต็มที่ ปากหยักขบเบาที่กลีบปากบางและผลักออกเพื่อให้คนพี่ได้หายใจก่อนจะประกบลงอีกครั้งพร้อมกับลิ้นร้อนที่แทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นข้างอีกฝ่ายได้ทัน

“อืมม”  โฮซอกครางออกมาเบาๆเมื่อรสจูบเริ่มรุนแรงขึ้น ทั้งยังมีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาหยอกล้อกับลิ้นของเขาอีกแทบทำให้ร่างอ่อนยวบลงไปแต่ยังดีที่วงแขนแกร่งคอยประคองเอาไว้ทำให้โฮซอกยังสามารถยืนอยู่ได้

ร่างบางไม่เคยจูบกับใครมาก่อนนอกจากคนที่กำลังจูบกับเขาอยู่ในตอนนี้ แม้ว่าจูบแรกเราสองคนจะยังไม่ประสีประสา แต่แค่ปากแตะกันมันกลับทำให้ใจดวงน้อยๆเต้นไม่เป็นส่ำ แต่ตอนนี้มันกลับทวีคูณความร้อนแรงเข้าไปอีก ร้อนแรงจนเขาไม่คิดว่าเด็กน้อยที่เคยน่ารักจะกลายเป็นเสือป่าไปแล้ว แต่ก็อย่างว่าโฮซอกไม่เคยจูบกับใครจะให้ตอบกลับอีกฝ่ายก็ทำไม่ได้อีก เขาเลยได้แต่อยู่เฉยๆปล่อยให้แทฮยองนำทางเขาไปเท่านั้น

เรียวลิ้นร้อนของแทฮยองค่อยๆต้อนลิ้นเล็กของโฮซอกให้จนมุม เขาไม่ได้ต้องการแกล้งอีกฝ่ายแต่มันคือการสอนให้คนพี่ตอบสนองกับรสจูบของเขาเท่านั้น มือหยาบลูบเข้าไปในสาบเสื้อชื้นเหงื่อของโฮซอก ก่อนจะบีบเบาๆที่สะโพกจนเกิดรอยแดงเป็นริ้ว ซึ่งมันทำให้โฮซอกต้องผลักแทฮยองออกก่อนที่ทุกอย่างจะเกินเลยมากไปกว่านี้

“อืมม! ปล่อยนะ! แล้วอย่าทำแบบนี้อีก! แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว!”  โฮซอกเดินออกไปจากห้องซ้อมทันทีทิ้งให้แทฮยองต้องนั่งลงบนพื้นห้องอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่มีทาง! เขาไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้เด็ดขาด! โฮซอกต้องเป็นของแทฮยองเท่านั้น!

หลังจากที่กลับมาจากห้องซ้อมร่างบางก็เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกไปที่สวนสาธารณะเพื่อสงบจิตสงบใจ นั่งมองดูผู้คนที่มาเดินออกกำลังกายได้ไม่นาน เสียงข้อความก็ดังขึ้นจึงต้องหยิบมาดู

‘อยู่ไหน’  พี่คนรองของวงส่งมา

“สวนสาธารณะครับ”  ตอบกลับไปไม่นานก็มีข้อความจากอีกคนส่งกลับมา

‘อย่าไปไหนนะ เดี๋ยวไปหา’  นึกขำกับคำพูดของพี่รอง สวนออกกว้างใหญ่จะรู้ได้ไงว่าเขานั่งอยู่ที่ไหน

“ฮยองรู้เหรอว่าผมอยู่ตรงไหน”  ขึ้นอ่านก่อนจะมีข้อความตอบกลับมา

‘รู้สิ ฉันมีเซนส์นะ นายอยู่ไหนทำอะไรฉันรู้หมดแหละ ฉันเชื่อความรู้สึกตัวเอง’  หลังจากที่ข้อความส่งมาโฮซอกก็ไม่รู้จะส่งอะไรกลับไปเลยทำได้แค่เงียบ จริงๆเขาแค่ต้องการออกมาอยู่คนเดียวบ้างแต่โฮซอกกลับปฏิเสธพี่คนนี้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเขาชอบพี่แกหรอกนะ แต่ยุนกิเป็นเหมือนครอบครัว พี่คนนี้มักจะรับฟังปัญหาของเขาเสมอ เลยกลายเป็นคนที่โฮซอกเชื่อใจ และเล่าเรื่องส่วนตัวให้ยุนกิฟังเสมอ เรื่องของแทฮยองเองก็เช่นกัน เขาปรึกษากับยุนกิตั้งแต่วันที่คนน้องมาของคบแล้ว ซึ่งยุนกิก็ทำตัวให้เหมือนสนใจโฮซอกเพื่อดูท่าทีของเด็กแท ซึ่งแทฮยองก็ดูเหมือนจะไม่ชอบใจเอามากๆที่มียุนกิมาวอแวกับโฮซอก

“เห็นไหม ฉันหานายเจอ”  เสียงที่คล้ายเหมือนคนเพิ่งตื่นนอนเดินมานั่งข้างโฮซอกพร้อมถุงพลาสติกที่บรรจุกระป๋องเบียร์อยู่หลายกระป๋อง

“เก่งจังนะครับ”  หันหน้าไปตอบก่อนจะทอดสายตามองออกไปยังแม่น้ำที่ไกลสุดสายตา

“มีปัญหาอีกแล้วใช่ไหม”  ยุนกิยื่นกระป๋องเบียร์ให้กับโฮซอก

“ผมแค่เหนื่อย แค่นั้นแหละครับ”  โฮซอกรับกระป๋องจากมือขาว ก่อนปากบางจะกลืนกินน้ำสีอำพันข้างใน รสชาติขมปร่าให้ความรู้สึกดีแก่ร่างบางไม่น้อยเลย

“เหนื่อยมากก็ควรพักซะนะ พักหัวใจตัวเองได้แล้ว”  ยุนกิวางมือบนไหล่บางแล้วบีบเบาๆ

“วันนี้แทฮยองทำมากเกินไป ผมไม่รู้ว่าจะห้ามเขายังไงดีครับ เขาไม่ฟังผมเลย”

“ไม่เห็นจะยากเลย นายแค่ทำตามใจตัวเอง ทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจไง”  นิ้วขาวจิ้มเข้าที่อกด้านซ้ายของโฮซอก ได้รับเสียงหัวเราะเบาๆจากคนตัวบาง เขารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยที่ได้คุยกับรุ่นพี่คนนี้

“ความรักน่ะมันไม่มีขอบเขตหรอกนะ นายอาจจะมองว่าสิ่งที่นายทำก็เพื่อแทฮยอง แต่สิ่งที่แทฮยองต้องการมันคือนายต่างหาก ถ้าเป็นฉันนะ ฉันจะทำตามหัวใจของตัวเอง ฉันไม่แคร์หรอกว่าคนอื่นจะมองไง รู้แค่ว่าเรารักกันก็พอ แค่นี้มันก็เกินพอแล้วที่นายกับแทฮยองจะเป็นแฟนกัน เลิกคิดมากแล้วให้คำตอบกับเด็กมันได้แล้วนะ”  ยุนกิพูดให้โฮซอกฉุกคิดบ้าง ยอมรับเลยก็ได้ว่าถ้าแทฮยองไม่ได้จีบร่างบาง เขาก็คงจะเป็นคนจีบโฮซอกเอง แต่นี่แทฮยองดันปาดหน้าไปซะก่อนและโฮซอกเองยังมาปรึกษาเขาอีก ถ้าจะให้เขาไปแย่งมาเป็นของตัวเองก็ไม่ได้ ความรักของเขาก็คือการที่เห็นคนรักมีความสุขล่ะมั้ง

เวลาล่วงเลยไปนานเบียร์นับสิบกระป๋องวางเรียงรายอยู่ข้างคนทั้งสอง ร่างบางที่เริ่มจะเมาเอนตัวไปซบกับไหล่ของคนพี่ ส่วนอีกคนก็ทำหน้าที่เป็นหมอนให้อย่างดี มือขาวเอื้อมไปเกลี่ยผมหน้าม้าของโฮซอกเบาๆ พี่ใหญ่ของวงคงจะตามตัวเราสองคนให้วุ่น ออกมานานขนาดนี้คงเป็นห่วงแย่ ยุนกิหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะต่อสายหาพี่ใหญ่แต่ยังไม่ทันที่ปลายสายจะรับก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลัง

“พี่ก้า”  เสียงทุ้มของเด็กสี่มิติเดินเข้าใกล้ก่อนจะกระชากแขนโฮซอกให้ลุกขึ้นไปหาตัวเอง

“เบาๆหน่อยสิ เดี๋ยวโฮซอกก็เจ็บหรอก”  ยุนกิลุกขึ้นยืนบ้าง

“อืมม”  เสียงครางจากคนร่างบางดังขึ้นก่อนที่แทฮยองจะหันหน้ามองยุนกิ

“พี่มอมเหล้าโฮบิเหรอ”  ถ้าแทฮยองไม่ออกมาตามโฮซอกคงจะเสร็จยุนกิไปแล้วแน่ๆ

“นายหยุดหาเรื่องฉันแล้วพาโฮซอกกลับไปซะ ช่วยอย่าทำให้โฮซอกเสียใจด้วยนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันแย่งคนของนายก็แล้วกัน”  ยุนกิพูดเพียงเท่านี้ก่อนจะหอบกระป๋องเบียร์ไปทิ้ง

“อืมม ฮยองงง”  เสียงหวานครางออกมาเรียกคนพี่ที่เพิ่งเดินจากไป ทำให้แทฮยองหน้ายุ่งมากกว่าเดิม

“ฮยองจะไปไหนอาา”  เสียงหวานยังคงร้องเรียกหายุนกิ แทฮยองที่ประคองคนพี่ไว้ในอ้อมกอดเลยอุ้มอีกคนพาดบ่าทันทีก่อนจะแบกกลับหอ

“อืมมม ปล่อยนาาา จาลง”  โฮซอกที่อยู่บนบ่าของแทฮยองยังคงส่งเสียงงุ้งงิ้งออกมาอยู่เรื่อยๆจนถึงห้องพัก

“กลับมากันแล้วเหรอ อ้าว! ทำไมแบกโฮปปี้มาแบบนั้นล่ะ”  ซอกจินที่เพิ่งเปิดประตูห้องน้ำออกมาเดินเข้ามาหาแทฮยองก่อนจะมองไปที่โฮซอก

“หื้ออ กลิ่นเบียร์นี่ โฮปปี้เมาเหรอ”

“ครับ งั้นเดี๋ยวผมพาโฮบิเข้าห้องนอนเลยนะครับ อ้อ ถ้าจีมินกลับมาแล้วฝากบอกด้วยนะว่าให้มันไปนอนห้องจองกุกเลย”  พูดกับพี่ใหญ่เพียงเท่านั้นก็เดินเข้าห้องก่อนจะปิดประตูทันที จีมินไปนอนห้องจองกุกแล้วยุนกิล่ะ คงต้องบอกให้ย้ายไปนอนห้องนั่งเล่นแล้วมั้ง

ร่างสูงอุ้มคนบนบ่าไปวางไว้บนเตียงเบาๆ โฮซอกตอนนี้เหมือนแมวน้อยไม่มีผิด ใบหน้าแดงก่ำบวกกับท่าทางที่ไม่รู้สึกตัวทำให้แทฮยองไม่อยากมอง เพราะเขากลัวว่าจะเผลอทำอะไรอีกคนน่ะสิ

“อืมม ร้อนจังง”  เสียงหวานยังคงครางออกมาเรื่อยๆพร้อมกับเปลือกตาที่ค่อยๆปรือขึ้นเพื่อมองหาใครบางคน

“แทฮยอง อืออ ฉันร้อน พาไปอาบน้ำหน่อย นะ”  โฮซอกค่อยๆพยุงตัวเองให้เดินไปหาคนที่ยังยืนหันหลังให้ตนอยู่

“สภาพนี้จะอาบน้ำเหรอ ไปนอนดีกว่า ป่ะ”  แทฮยองหันมาประคองโฮซอกให้เดินกลับไปที่เตียงแต่โฮซอกก็ยังขืนตัวเองไว้

“ม่ายย จาอาบน้ำ”  โฮซอกทำหน้าตาอ้อนวอนแบบที่เขาชอบทำกับอาร์มี่บ่อยๆ

“ไม่! จะยืนยังลำบาก จะอาบน้ำเองได้ไง”

“ก็มันร้อนอ่ะ นาาา ล้างหน้าก็ยังดี น้านาา”  โฮซอกเองหน้ามาถูแถวๆแขนสีแทนของแทฮยอง พร้อมกับช้อนตามองคนสูงกว่าอย่างอ้อนๆ

“อ่ะ ก็ได้ เดี๋ยวผมพาไป”  สุดท้ายแทฮยองก็แพ้ให้โฮซอกอยู่ดี เลยต้องจำเป็นพาคนพี่ออกมาจากห้องอีกครั้ง หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จเรียบร้อยแล้ว โฮซอกก็ดูเหมือนจะมีสติมากขึ้น เลยทรงตัวได้พอสมควร

“จีมินยังไม่กลับหรอ”  ร่างบางถามหลังจากที่เดินเข้ามานั่งที่เตียง แต่คนน้องอีกคนก็ยังไม่กลับมาสักที

“เดี๋ยวมันก็ไปนอนห้องจองกุกเองนั่นแหละ วันนี้ผมจะนอนกับโฮบินะ”  แทฮยองเดินเข้ามานั่งบนเตียงข้างๆโฮซอก

“นายยังไม่ยอมเลิกอีกเหรอ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับนายแล้วนะ”  โฮซอกกระเถิบตัวออกห่างนิดหน่อย ที่จริงเขาตัดสินใจแล้ว แต่มันไม่ใช่วันนี้ และไม่ใช่ตอนนี้ด้วย

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแหละ แค่ทำตามหัวใจของตัวเองแค่นั้น มันง่ายนิดเดียวเอง ลองใช้หัวใจเปิดให้ผมก้าวเข้าไปสักทีนะ แล้วโฮบิจะไม่เสียใจเลยที่เปิดรับผม”  ร่างสูงประคองใบหน้าหวานให้หันมาประจันหน้าเขา แววตามุ่งมั่นและจริงจังของแทฮยองทำให้โฮซอกหวั่นไหว ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ระยะห่างของเราทั้งสองคนลดลงก่อนริมฝีปากจะแนบชิดสนิทกัน แทฮยองอยากจับจองทุกบริเวณบนร่างกายของโฮซอก อยากเป็นคนเดียวที่อยู่ในหัวใจ อยากเป็นคนที่โฮซอกรัก

รสจูบเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปากหยักยังคงรุกล้ำปากบางอย่างหนักหน่วงพร้อมกับมือใหญ่ที่เริ่มปัดป่ายไปทั่วร่างบางด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น ใช่ว่าโฮซอกจะอยู่เฉย มือบางยกขึ้นดันคนน้องออกแต่กลับไม่เป็นผล ด้วยรสจูบที่เล้าโลมให้ร่างบางติดกับจึงกลายเป็นว่ามือบางโอบรอบคอร่างสูงไว้แทน เสื้อแขนยาวที่โฮซอกใส่ถูกแทฮยองถกขึ้นจนเกือบจนหลุดออกมา ก่อนที่เสื้อจะถูกถอดออกไปจากตัวของโฮซอก ร่างบางเงยหน้ามองแทฮยองด้วยความต้องการที่สูงขึ้น โฮซอกรู้ดีว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไร และถ้ามันจะเกิดเขาก็ยินดีเพราะคนตรงหน้าคือคนที่เขารักหมดหัวใจไปแล้ว

“โฮบิเป็นของผมนะครับ”  แทฮยองโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู ใบหน้าหวานพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงอนุญาต

“อืม ฉันจะทำตามหัวใจของตัวเอง หวังว่าฉันจะเลือกถูกนะ”  ร่างหนาก้มลงจุมพิตคนพี่อีกครั้ง ตอนแรกเขาคิดว่าโฮบิจะปฏิเสธเพราะกลัวหลายๆอย่างที่จะตามมา แทบไม่อยากเชื่อว่าคนพี่จะยอมทำตามหัวใจตัวเองอย่างที่เขาบอก

มือใหญ่ไล้ไปตามลำตัวเปลือยเปล่าของโฮซอกก่อนจะลงไปปลดกระดุมและรูดซิบกางเกงของร่างบางออก โฮซอกหน้าแดงทันทีเมื่ออาภรณ์บนร่างถูกถอดออกไปจนหมด ร่างเปลือยเปล่าของร่างบางปรากฎต่อสายตาของร่างสูง แทฮยองรู้สึกพอใจไม่น้อยที่ร่างกายใต้ร่มผ้าของโฮซอกช่างสวยงามไม่ทำให้เขาผิดหวังสักนิดแถมยังรู้สึกโชคดีด้วยซ้ำที่เขาจะได้เป็นคนแรกและคนเดียวของโฮซอก ไม่ต้องให้อีกฝ่ายรอนาน ร่างสูงก็จัดการถอดเสื้อผ้าของตนออกบ้างและกางเกงตัวสุดท้ายที่ปิดบังร่างกายของแทฮยองก็ถูกถอดออก แกนกายร่างสูงทำให้โฮซอกเกิดอาการกลัว

“โฮบิพร้อมเป็นของผมนะ”

“ถ้าฉันหยุดคงไม่ทันแล้วใช่ไหมล่ะ”  พูดจบร่างสูงก็โถมตัวใส่คนต้องหน้าทันที

CUT!!

“ผมอาบด้วย ประหยัดเวลาแล้วก็ขี้เกียจรอโฮบิอาบน้ำด้วย”  แทฮยองใส่เสื้อคลุมอาบน้ำก่อนจะจูงมือโฮซอกให้เดินออกมาด้วยกัน

“นายจะบ้ารึไง ถ้ามีใครมาเห็นล่ะ” 

“เที่ยงคืนจะตีหนึ่งแล้วนะโฮบิ ใครจะยังอยู่กัน เขานอนกันหมดแล้ว”  แทฮยองเปิดประตูห้องนอนก่อนจะค่อยๆย่องออกมาอย่างไร้เสียงโดยมีโฮซอกเดินตามอยู่ด้านหลัง

“เห้ย! กล้าแย่งกาแฟกูหรอวะ! เดี่ยมึงโดน”  เสียงห้าวที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาทำให้แทฮยองต้องรีบคว้าโฮซอกให้มาอยู่ในอ้อมกอด

“แม่งเอ้ย! ไม่แน่จริงนี่หว่า”  เสียงเหมือนคนเมายังคงพูดออกมาเรื่อยๆ แทฮยองค่อยๆย่องไปดูว่าเป็นเสียงของใคร

“กลับบ้านไปดูดนมแม่ไป๊!”  ยุนกิยังคงเอะอะโวยวายเสียงดังลั่น แทฮยองรีบพาโฮซอกเดินเข้าห้องน้ำทันทีเพราะเหมือนว่าพี่จินจะออกมาดู

“รอดแล้ว”  โฮซอกสูดหายใจเข้าปอดทันทีเมื่อแทฮยองปล่อยเขาให้เป็นอิสระ

“ย๊าาา! ยุนกิอา นายจะนายละเมอเสียงดังไปแล้วนะ! แค่เสียงของโฮซอกกับแทฮยองฉันก็ประสาทเสียแล้ว ยังจะมีนายอีกคนเหรอเนี่ย!”  ซอกจินตะโกนใส่ยุนกิจนพี่รองสะดุ้งตื่นด้วยแก้วเสียงที่พี่แกใช้เรียกจนแสบแก้วหูไปหมด รู้แล้วน่า แค่อยากแกล้งไอ้สองตัวที่มันเพิ่งเดินเข้าห้องน้ำไปเมื่อกี้เฉยๆเอง แม่ง ทำเขาเองก็ยังนอนไม่หลับเลย

“แทฮยอง เราเสียงดังขนาดนั้นเลยหรอ”

“โฮบิไม่น่าถามนะครับ”

“จริงดิ ไม่ได้ล่ะ นายออกไปเลยนะ ฉันจะอาบคนเดียว”  โฮซอกเอามือดันๆไปที่คนน้อง

“ยังจะปิดอีกเหรอครับ ผมว่าไม่ทันแล้วล่ะ ให้เขารู้ไปเลยก็ดี ผมว่าเราอาบน้ำกันเถอะครับ”  รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อของแทฮยอง ก่อนจะถอดเสื้อคลุมอาบน้ำของร่างบางออกแล้วมือใหญ่ก็เริ่มจะไม่อยู่นิ่ง ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่แทฮยองไม่สามารถหยุดตัวเองได้ ยิ่งได้อยู่ใกล้ ได้สัมผัส หรือแม้แต่การได้กลิ่น ก็ทำให้แทฮยองหยุดยั้งอารมณ์ด้านกามของตัวเองไม่ได้ ร่างสูงต้อนร่างบางจนติดกำแพงก่อนจะจูบปากบางระเรื่อที่บวมเจ่ออีกครั้งก่อนที่ทุกอย่างจะ…..

ตัดไปที่ฝักบัว เนื่องจากไรท์เตอร์ขี้เกียจแต่งเอ็นซีอีกรอบ แฮะๆ

เมื่อคืนนี้โฮซอกแทบจะไม่ได้นอนด้วยซ้ำ แทนที่จะได้อาบน้ำเขากลับต้องมา...กับไอ้เด็กแทนี่ตั้งหลายรอบจนหมดแรงเนี่ย บ้าจริงเลย! โฮซอก! ยอมให้มันทำได้ไง!

“โฮบิตื่นยังครับ”  แขนแข็งแรงพาดมาที่เอวบางก่อนจะดึงให้แนบชิดเข้าไปหาตัวเองพร้อมกับหน้าหล่อที่ก้มลงมาซุกกับซอกคอและใบหู

“อืมม”

“เป็นแฟนกันนะครับ”

“อืม ห้ะ!”  โฮซอกตกใจจนพลิกตัวมาประจันหน้ากับแทฮยอง จมูกทั้งสองชิดกันจึงทำให้โฮซอกหดคอแล้วผลักแทฮยองออก

“ผมไม่มีอะไรเซอร์ไพส์ ผมแค่อยากขอโฮบิเป็นแฟน โฮบิเป็นแฟนกับแทแทนะ นะนะ”  การขอเป็นแฟนที่โคตรจะธรรมดาแต่โฮซอกกลับยิ้มไม่หุบ สรรพนามที่เปลี่ยนไปทำให้โฮซอกพยักหน้า

“ก็เป็นมากกว่านั้นแล้วป่ะ” 

“จุ้บ”  แทฮยองเคลื่อนตัวมาจุ้บปากบางแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว ทำไมเป็นแฟนกันแล้วโคตรเขินเลยวะไอ้แท!

ปัง! ปัง! ปัง!

“ย๊าา!! นายสองคนออกมาได้แล้วนะ รอกินข้าวอยู่โว้ย”  เสียงของมินยุนกิรอดผ่านประตูเข้ามา ทำให้แทฮยองและโฮซอกรีบออกไปทันที

“แหม่ๆ พี่โฮซอกทำไมเดินแบบนี้ละฮะ”  จีมินแซวขึ้นทันควัน ใช่ว่าเขาไม่รู้ซะหน่อย เสียงดังขนาดนั้น แถมยังล็อกห้องไม่ให้เขาเข้าไปอีก ลำบากต้องมานานกับจองกุกเนี่ย เลยต้องทำให้ยุนกิออกมานอนข้างนอนข้างนอกเพราะไอ้มักเน่มันจะนอนกับเขาแค่สองคน อ้ะๆ ไม่ต้องคิดนะครับว่าผมกับจองกุกทำอะไรกันบ้าง มันเป็นความลับ อิอิ

“ทีหลังทำให้มันเบากว่านี้หน่อยนะเว้ย กูก็ขึ้นด้วยเลยเนี่ย”  นัมจุนล้อเพื่อนตัวเองเมื่ออีกฝ่ายนั่งลง เมื่อคืนนี้เสียงครางไอ้เหี้ยม้าโคตรเอ็กซ์เลย แม่งไอ้เด็กวีโชคดีชิบหายได้โฮซอกเป็นเมีย

“คราวหน้าคราวหลังน่ะ หัดเกรงใจกันบ้างก็ดีนะ กว่าจะนอนหลับก็เกือบเช้าแน่ะ เอากันในห้องไม่พอยังต่อในห้องน้ำอีก”  ยุนกิพูดประโยคหลังให้ได้ยินแค่เขากับแทฮยอง โฮซอกเนี่ยแทบจะมุดดินหนี หน้าแดงเป็นแถวพร้อมกับเหงื่อที่ผุดเต็มใบหน้า คิดว่าเตรียมใจมาแล้วนะ ทำไมมันอายงี้วะ

“งั้นก็เอาตรงๆเลยแล้วกัน ผมกับโฮบิเป็นแฟนกันแล้วนะครับ ไม่สิ เป็นมากกว่านั้นอีก หวังว่าจะไม่มีใครแถวนี้กล้ามาวอแวกับโฮบิของแทแทอีกนะครับ”  แทฮยองป่าวประกาศต่อหน้าเมมเบอร์ทุกคน โดนเฉพาะยุนกิ ให้มันรู้ซะบ้างว่าโฮบิเป็นของใคร

“โอ้ย! โฮบิตีแทแททำไมอ่ะ เจ็บนะเนี่ย”  ร่างสูงร้องออกมาเสียงดังเมื่อฝ่ามือบางฟาดลงไปบนหน้าท้องของอีกฝ่าย

“นั่งลงแล้วกินข้าวซะ”  โฮซอกฉุดแขนให้ร่างสูงนั่งลงกับเก้าอี้ ประกาศแบบนี้ก็เขินนะเว้ย แม่ง จะทำไรไม่ปรึกษากันบ้างเลย

แล้ววันนี้ก็กลายเป็นวันหยุดซะที จะนอนให้เต็มที่เลยคอยดู ไหนลองเช็คทวิตหน่อยซิมีข่าวไรบ้างน้าา มือเรียวสไลด์หน้าจอไปเรื่อยๆ ก่อนสายตาจะสะดุดเข้ากับโพสนึง

                                                  ‘                 방탄소년단

อาร์มี่ ผมมีข่าวดีจะบอก ผมคบกับโฮบิแล้วนะครับ คบแบบแฟนนะ

ช่วยเปลี่ยนแฮชแท็กด้วยนะครับ

#김태형❤정호석

#TAESEOK

                          #VHOPE                       ’

เชี่ยแล้ว! ไอ้เด็กแท! ขอเช็คดูฟีดแบคหน่อยแล้วกันนะ (อ้าว)

‘#VHOPE’

‘ตายแล้ว วีอปป้าออกมาประกาศตัวแบบนี้ ฉันเปลี่ยนเรือก่อนนะจ้ะ ลาก่อนวีกุก

#VHOPE จงเจริญ’

‘กัปตันเรือเขาออกตัวแล้วแกกกก เรือชุ้นแล่นไวมากอ่ะ ชาวเรือเราไม่เหงาแล้วนะคะ

#VHOPE’

‘จริงป่ะค่ะเนี่ย โอ้ย ใจชั้น วีอปป้าอ่ะ ใจร้ายมาหักอกฉันแบบนี้ได้ไงคะ แต่เทอทั้งสองคือชุ่มฉ่ำใจมากกว่า

#VHOPE forever’

‘ลัทธิไม่เศร้า เข้าผับเต้นกาโว??’?????

#VHOPE’

‘มันคือความเรียลที่แท้จริง ฉันบอกคุณแล้วว่าเขาคือคู่แท้ มีใครเชื่อชั้นไหม แล้วเป็นไงคะ5555 วีกุกหลบไป เรือวีโฮปกำลังมาค้าา อ้าว! แจวๆๆ

#VHOPE’

มีทั้งโพสของอาร์มี่เกาและอาร์มี่ต่างประเทศ ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรืออะไรดี ควรขำดีไหมอ่ะ เพิ่งรู้ว่าอาร์มี่เป็นหนักขนาดนั้น สบายใจไปปลิดนึงละ หวังว่าจะไม่มีอะไรแย่ๆหรอกนะ แต่ตอนนี้ขอเคลียร์กับเด็กวีก่อนแล้วกัน

“โฮบิ”  นั่นไงมาพอดีเลย

“แทฮยอง นายทำอะไรเนี่ย”  ร่างบางหันหน้าจอโทรศัพท์ไปให้ร่างสูงที่เข้ามาโอบกอดเขาพอดี

“โฮบิควรดีใจนะครับ เห็นไหมว่ามันไม่เห็นมีอะไรแย่ๆเลย อาร์มี่ออกจะยินดีกับเราด้วยนะครับ”  แทฮยองวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงแล้วก้มลงหอมแก้มโฮซอก

“โฮบิรู้ไหมว่าตอนนั้นที่ตอบคำถามน่ะ”

“คำถามไหน”

“ก็ที่บอกว่า ผมชอบกลิ่นอะไร โฮบิรู้ไหมว่าที่จริงแล้วผมไม่ได้ชอบกลิ่นที่นอนของโฮบิหรอก แต่ผมชอบกลิ่นโฮบิต่างหาก”

“นายบ้าป่ะเนี่ย”  เขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว

“แต่ผมไม่กล้าเขียนแบบนั้นออกไป ผมเลยแทนด้วยกลิ่นที่นอนโฮบิไง ขนาดกลิ่นโฮบิผมยังชอบเลย แล้วโฮบิผมจะไม่ชอบได้ไง ผมรักโฮบิมากๆนะครับ”  ร่างสูงหอมแก้มคนพี่จนเต็มปอด ความรู้สึกตอนนี้ของแทฮยองจะเรียกว่าความสุขก็คงไม่ใช่เพราะมันมากเกินกว่าจะอธิบายได้ ดีใจมากจนไม่อยากเสียโฮซอกไปให้ใคร และมันจะไม่มีวันนั้นแน่นอน โฮซอกเป็นของเขาคนเดียว คนเดียวเท่านั้น

“รู้แล้วน่า ฉันก็รักนายนะ”  โฮซอกกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พออยู่กับแทฮยองเขารู้สึกสบายใจ ปลอดภัยและมีความสุข เขาเชื่อว่าแทฮยองจะสามารถปกป้องและดูแลเขาได้ ถึงใครจะมองยังไงเขาก็ไม่สนแล้ว ขอแค่ได้อยู่กับแทฮยองแค่สองคนก็พอ

-The End-

เซย์ไฮ! ลีดทุกคน (เอ๊ะ มีรึเปล่า555) ขอเปิดตัวเรื่องแรกของคลังด้วยคู่แรร์ของวงการ 

วีโฮปค้าาาา อ้าว! ปรบมือรัวๆ แปะๆ~~~ ขอฝากวีโฮปสู่อ้อมอกอ้อมใจของลดทุกคนด้วยนะคะ อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์ตัวน้อยๆคนนี้ด้วยนะขอรับ แฮร่

สวัสดีปีใหม่ไทย ขอให้ลีดมีความสุขมากๆ อ่านนิยายของไรท์แล้วเจอแต่สิ่งดีเข้ามาในชีวิตนะคะ (อันหลังไม่เกี่ยวแต่อยากพิมพ์ค่ะ แฮร่) บายยย~~~

B
E
R
L
I
N
❀