[OS/SF] Don't Touch Him!! -All HOSEOK-

ลำดับตอนที่ #3 : Rain -MinHope- (2/2)

B
E
R
L
I
N
❀

 

Rain -MinHope-  (2/2)

จองกุกพาโฮซอกมาที่คอนโดของซานะเมื่อขอที่อยู่จากพี่ชายเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ก็อยู่ที่หน้าห้องของเจ้าหล่อน โดยมีพี่โฮซอกยืนอยู่ข้างๆ

“ใจเย็นนะครับ มันต้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น”     จองกุกกระชับมือที่จับอยู่ให้แน่นขึ้น

“อืม พี่จะเชื่อใจจีมิน”     มือบางเอื้อมไปกดกริ่ง แต่ก็ไร้การตอบรับจากเจ้าของห้อง

“หึ คงเป็นแผนน่ะครับ เธอไม่ได้ล็อกประตู”     จองกุกว่าจบก่อนจะบิดประตูเข้าไปซึ่งประตูไม่ได้ล็อกจริงๆ

โฮซอกเดินตามจองกุกไปที่ห้องนอน รองเท้าของจีมินถูกถอดระเกะระกะอยู่ที่หน้าห้อง เดินเข้าไปก็พบกับเสื้อผ้าของสาวเจ้าของห้องกองอยู่บนพื้นรวมถึงชั้นในของเธอด้วย

“จีมิน”     เสียงแหบเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่น ภาพของจีมินที่นอนอยู่บนเตียงเคียงคู่กับสาวเจ้าของห้อง ทั้งสองเปลือยกายไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทั้งคู้ทำอะไรกันมาแล้วบ้าง

“!!”     จองกุกเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ไม่มีทางที่จีมินจะร่วมรักกันเธอแน่นอน ดูก็รู้ว่าจีมินหลับลึกแค่ไหน

จองกุกรวมความกล้าก่อนจะเดินเข้าไปกระชากผ้าห่มที่ปกคลุมร่างกายของทั้งคู่อยู่

“ฮึกฮืออ ฮึกก”     เสียงโฮซอกที่สะอื้นอยู่ข้างๆเรียกให้จองกุกรีบปิดผ้าห่มทันที แต่พอจะหันไปปลอบอีกคนกลับวิ่งออกไปแล้ว

“โถ่เว้ย!!”     ขยี้ผมตัวเองโดยไม่รู้ว่าจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างไรดี แต่เขาไม่ยอมให้นังปีศาจจอมลวงโลกทำให้พี่โฮซอกต้องเจ็บปวดเด็ดขาด

“อย่าหาว่าฉันโหดร้ายกับเพศแม่แล้วกัน”     จองกุกเดินเข้าไปกระชากร่างของซานะออกมาจากเตียง

“โอ้ย เจ็บนะ”     เมื่อหญิงสาวสู้แรงอีกฝ่ายไม่ไหวก็ยอมลืมตาขึ้นมาก่อนจะตวาดใส่จองกุกเสียงแหลม

“เธอมันผู้หญิงน่ารังเกียจ ไม่เห็นจะมีอะไรน่ามองตรงไหน”     สายตาเหยียดหยามถูกส่งมอบให้กับเจ้าของห้องเพราะเธอเปลือยกายต่อหน้าชายหนุ่มจึงทำให้จองกุกมองเธอเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง

“หึ สะใจชะมัด พี่จีมินโง่เองนะที่เชื่อว่าฉันเป็นคนดี จะบอกอะไรให้นะ ว่าไอ้ที่นอนอยู่ในห้องมันต้องชดใช้ให้กับฉัน”     ซานะแสยะยิ้มก่อนจะบิดแขนออกจากชายหนุ่ม

“เธอยังไม่ได้เสียตัวให้พี่จีมินซะหน่อย ชดใช้อะไรล่ะ”

“มันก็จริง ถึงเขาจะยังไม่ได้กับฉัน แต่ใครจะเชื่อกันว่าฉันกับเขายังไม่ด้ายยยย...”     ซานะลากเสียงยาว

“ฉันไง เธอไม่มีทางยืนอยู่ในสังคมได้หรอก เตรียมตัวไว้เถอะ”     จองกุกว่าจบก็เดินไปที่เตียงเพื่อปลุกจีมิน

“ตื่นได้แล้ว เมียพี่ออกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”     ตบเข้าไปแรงๆที่หน้าของรุ่นพี่แต่ก็ไร้การตอบรับ

“เห้ย! ตื่นเดี๋ยวนี้ ถ้าพี่ไม่ลุกอีก พี่โฮซอกจะเป็นเมียผมแทน”     คราวนี้ทั้งตะโกนทั้งตบ แถมยังเอาโฮซอกมาเป็นข้ออ้างเพื่อให้อีกคนสนใจ

“อื้ออ”     เสียงครางเบาๆดังออกมาจากคนบนเตียง แหม่ ทีได้ยินชื่อเมียนี่ตื่นทันทีเลยนะ

“ตื่น เร็วๆ”     จองกุกฉุดจีมินให้ลุกขึ้นนั่ง ซึ่งซานะที่ยืนดูอยู่นานเพิ่งนึกได้ว่าต้องทำตามแผนต่อ

ร่างบางเดินออกไปสวมชุดคุมอาบน้ำก่อนจะหยิบแก้วน้ำที่มีน้ำเปล่าอยู่ข้างในเกือบเต็มเดินเข้ามาสาดใส่หน้าจีมินทันที

“รุ่นพี่ทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง”     หลังจากสาดน้ำใส่จีมินเสร็จก็เริ่มเล่นละครที่เตรียมการต่อ โดยมีจอนจองกุกเป็นผู้ชมกิตติมาศักดิ์

“อะไรของเธอ? พี่ทำอะไร?”     ตื่นขึ้นมาก็โดนน้ำสาดใส่จนบนหัวตอนนี้มีแต่เครื่องหมายเควชั่นมาร์คเต็มไปหมด

“รุ่นพี่ต้องรับผิดชอบ”     ซานะทิ้งท้ายเพียงเท่านี้ก่อนจะบีบน้ำตาเสแสร้งวิ่งเข้าห้องน้ำ

“น่าจะมีรางวัลนักแสดงนำหญิงตอแหลยอดเยี่ยมให้เธอนะ”     จองกุกหันมาพูดกับจีมินก่อนจะโยนเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นส่งให้กับชายหนุ่ม

“ใส่ แล้วรีบตามโฮซอกฮยองไปเลย เดี๋ยวผมจะจัดการทางนี้ให้เอง เชื่อสิว่าเธอจะต้องถูกกระชากหน้ากาก”

“โฮปฮยองมาที่นี่ แล้วตอนนี้อยู่ไหน”     หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วจีมินก็หันมาถามจองกุก

“ออกไปแล้วน่ะสิ รีบตามไปเลยนะ ป่านนี้ไม่รู้เป็นไงบ้าง”     จองกุกดันหลังให้รุ่นพี่รีบออกไปจากห้องและเมื่อจีมินออกไปแล้วก็จัดการล็อกกลอนประตูทันที

ความรู้สึกตอนนี้แทบจะแตกสลาย ภาพที่จีมินนอนกับหญิงสาวยังติดตาโฮซอกอยู่เลย ถ้าจองกุกไม่พามาก็คงจะไม่ได้เห็นกับตาสินะ เขาควรจะขอบคุณจองกุกจริงๆที่ทำให้เขาได้ตาสว่าง

ขาขาวก้าวออกมาจากตัวตึกก่อนจะเดินตรงไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ฝนที่ตกกระหน่ำลงมาอย่างไม่รู้จักหยุดก็คงจะเหมือนกับหัวใจของเขาที่กำลังร้องไห้อย่างหนักเช่นกัน เขาไม่เคยจะเชื่อเลยสักครั้งที่บอกว่าฝนตกจะทำให้คนเหงา เขาไม่เคยเชื่อเพราะเขามีจีมินอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้เขากลับอยู่ตัวคนเดียวทั้งที่จิตใจมันเจ็บช้ำ เขาไม่น่ารักจีมินเลย

“ฮยอง รอผมก่อน”     เสียงที่คุ้นเคยกันดีเรียกเขาให้หันกลับไปมอง เมื่อแน่ใจแล้วว่าคนๆนั้นคือจีมิน โฮซอกก็ยิ่งวิ่งหนี ยิ่งอีกคนพยายามตามเขา เขาก็หนีออกไปไกลเท่านั้น

“ฮยอง ฟังผมก่อน มันไม่ใช่อย่างที่ฮยองเข้าใจนะ”     แก้ตัว! คิดว่าเขาโง่เป็นควายหรือไงถึงจะดูไม่ออกว่าสองคนนั้นทำอะไรกันมาบ้าง

โฮซอกวิ่งหนีจีมินทั้งที่น้ำตานองหน้าทำให้ภาพเบลอไปหมด ขายาวก้าวออกไปที่ถนน โดยมีแสงไฟจากหน้ารถยนต์ที่ส่องมากระทบกับเจ้าตัวก่อนจะมีเสียงแตรดังขึ้น

ปรี๊นนนนนนน~~!!

โฮซอกตัวแข็งทื่อ ทำอะไรไม่ถูก ทั้งที่สมองสั่งให้ขาวิ่งออกไปแต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ดวงตาอัลมอนด์หลับลงก่อนจะปล่อยให้มันเกิดสิ่งที่ไม่คาดคิดขึ้น

“โฮปฮยอง!!!”     จีมินที่วิ่งตามมาติดๆกระโจนผลักโฮซอกทันที เขาหวังให้เราทั้งสองรอด แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้น

โครมมม!!!!

ร่างชายหนุ่มผมส้มถูกชนเต็มๆทำให้กระเด็นไปกระแทกกับทางเท้าเสียเต็มแรง

“จีมิน!!!!!”     โฮซอกที่โดนผลักออกไปตะโกนเรียกจีมินที่ยังไม่ได้สติพร้อมเลือดที่ไหลออกจากศีรษะ ส่วนรถที่ชนกลับขับหนีไปไม่คิดจะลงมาช่วยเหลือกันสักนิด

“จีมิน จีมินอย่าเป็นไรนะ ฮือออ ใครก็ได้ช่วยที ฮยองไม่อยากให้นายตายนะ ฮืออ”     ร่างบางวิ่งเข้าไปหาคนรักที่นอนจมกองเลือดอยู่ จีมินยังไม่ได้หลับแต่คงอีกไม่นาน มือป้อมๆที่เปื้อนเลือดของตัวเองยื่นออกไปแตะที่แก้มของคนรักเบาๆ โดยโฮซอกก็เอามือประคองไว้ให้แนบแน่นขึ้น

“ฮยองเป็นห่วงหรอครับ”     ถามออกไปทั้งๆที่รู้คำตอบแต่ก็อยากแกล้งอีกคนอยู่ดี

“ห่วงสิ ฮยองไม่อยากให้นายเป็นอะไรหรอกนะ ฮืออ ห้ามทิ้งฮยองสิ ฮืออออ”     พูดไปร้องไห้ไป ถึงจะยังโกรธที่จีมินนอกใจเขา แต่ความเป็นห่วงกลับมีมากกว่า การที่เห็นคนรักกำลังจะตายมันไม่ใช่เรื่องน่าดีใจซะหน่อย

“ฮยองต้องเชื่อผมนะครับ  ผมรักฮยองคนเดียว”

“...ฮึก ฮืออ”

“รักฮยองที่สุด”     หลังจบประโยคมือที่กำลังจะเอื้อมมาปาดน้ำตาให้ร่างบางก็หล่นลงเหมือนคนไม่มีแรงพร้องกับเปลือกตาที่ค่อยๆปิดสนิทลง

“จีมิน!  จีมิน! ฮือออ ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ! ฮยองสั่งให้ตื่นไง! จีมิน! ฮืออออฮือออ”     ประโยคคำสั่งที่เอ่ยออกมาไม่ได้เรียกให้คนที่สลบไปแล้วตื่นขึ้นมาทำตามได้ ร่างบางกอดจีมินแน่นขึ้นพร้อมกับร้องไห้อย่างหนัก เขาไม่ได้ต้องการให้มันเกิดเรื่องแบบนี้ เขาไม่ต้องการให้จีมินจากเขาไปแบบนี้ ใครก็ได้ช่วยให้จีมินอยู่กับเขาตลอดไปที

Rrrrr~~

เสียงโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงของร่างบางทำให้ต้องล้วงไปหยิบขึ้นมากดรับสาย

-จอน จองกุก-

‘ฮยองอยู่ไหน ฝนตกหนักขนาดนี้อยู่ข้างนอกรึเปล่าครับ’

“จองกุก จีมิน จีมินถูกรถชน โทรเรียกรถพยาบาลมารับจีมินหน่อย ฮือออ จองกุกช่วยจีมินด้วยนะ ฮืออ”

‘ห้ะ! อะไรนะครับ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหนครับเนี่ย!’

“อยู่แถวๆสวนหย่อมใกล้ๆนั่นแหละ รีบมานะ จีมินหลับไปแล้ว ฮือออ”

‘ฮยองใจเย็นนะครับ พี่จีมินจะไม่เป็นไร เดี๋ยวผมรีบไปหานะครับ’     หลังจากวางสายจากจองกุกเสร็จ โฮซอกก็เอาแต่กอดร่างจีมินแล้วร้องไห้อย่างหนัก ตอนนี้เขาขอแค่จีมินปลอดภัยก็พอ เขารักจีมิน รักตลอด ตอนนี้ก็ยังรัก อย่าเป็นอะไรเลยนะ จีมิน

ฝ่ายจองกุกเองที่วิ่งมาที่สวนหย่อม ก็เจอกับโฮซอกที่นั่งอยู่บนพื้นถนน โดยสวมกอดจีมินไว้อย่างเต็มรัก เลือดที่ไหลออกมาปนกับน้ำฝนจนเต็มถนนไปหมด มองดูรอบๆก็ไม่เห็นรถสักคัน ชนแล้วหนีสินะ เลวจริงๆ

“โฮซอกฮยอง”     จองกุกวิ่งเข้ามาหารุ่นพี่ที่ร้องไห้อยู่ อยากรู้จริงๆเลยว่าถ้าคนที่นอนจมเลือดอยู่ตรงนี้เป็นเขาโฮซอกจะเสียใจขนาดนี้บ้างไหม

“จองกุก เมื่อไหร่รถพยาบาลจะมา”

“ไม่เกินสามนาทีหรอกครับ ฮยองเชื่อผมนะว่าจีมินฮยองจะรอด เชื่อผมนะครับ”     พูดไปก็เหมือนเอามีดมาแทงตัวเอง ความรู้สึกมันมีสองฝั่ง ใจหนึ่งก็อยากให้ตายๆไปซะ เขากับโฮซอกจะได้กลับมารักกันอีก แต่ใจหนึ่งกลับแย้งตลอดเวลาว่าถ้าจีมินตายไปคนที่ไม่เหลืออะไรเลยคือโฮซอก และถ้าจีมินปลอดภัยก็จะมีเพียงเขาคนเดียวที่เจ็บปวด นั่นคงจะเป็นทางที่ดีที่สุดแล้ว

???‘???‘???‘

รถพยาบาลเลี้ยวเข้ามาจอดใกล้กับทั้งสามคนก่อนนางพยาบาลและบุรุษพยาบาลอีกสองคนจะลงมาพร้อมกับเปลสีส้ม

“คุณสองคนช่วยหลบหน่อยนะคะ ผู้ป่วยเสียเลือดมากแล้วต้องรีบนำส่งโรงพยาบาลด่วนค่ะ”     นางพยาบาลหันมาพูดกับจองกุกและโฮซอกก่อนจะบอกให้บุรุษพยาบาลรีบนำตัวจีมินขึ้นรถ

“ฮยองไปกับรถพยาบาลนะครับ เดี๋ยวผมจะโทรหาพี่ยุนกิ พี่วีแล้วก็พี่นัมจุน เสร็จแล้วผมจะรีบตามไปนะครับ”

“อืม”     ก่อนจะขึ้นรถไปทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

>>ย้อนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

หลังจากที่จีมินออกไปตามหาโฮซอกแล้วก็ถึงเวลาที่จองกุกจะจัดการกับนังงูพิษนี่เสียที ชายหนุ่มเดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะทุบประตูทันที

“ออกมาได้แล้ว! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”     จองกุกทุบประตูเสียงดังขึ้นจนกลัวว่าถ้าออกแรงมากกว่านี้อีกสักหน่อยประตูอาจจะเป็นรูก็ได้

“อะไรยะ! ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว! พรุ่งนี้พวกนายเตรียมตัวไว้เลย ได้รับรางวัลที่ทำกับฉันอย่างสาสมแน่”     กระชากประตูออกมาก่อนจะผลักอกของชายหนุ่มให้ถอยห่างแล้วตะหวาดไล่เสียงดัง

“เธอเป็นโรคจิตหรือไงที่เห็นคนอื่นเขามีความสุขไม่ได้น่ะ เขาไปทำอะไรให้เธอนักหนาถึงได้เกลียดกันขนาดนี้ ห้ะ! ตอบฉันมาสิ!”     จองกุกเขย่าตัวหญิงสาวเพื่อต้องการคำตอบ แต่อีกคนก็ใช่ว่าจะไม่สู้

“ยังมีหน้ามาถามว่าเพราะอะไร นายไม่เคยรู้อะไรเลยจอนจองกุก! นายมันโง่!”

“ใช่! ฉันโง่ ช่วยบอกให้ฉันฉลาดขึ้นมาทีสิ บอกมา!”

“นายไม่เคยเห็นฉันในสายตาเลย ฉันตามนายมาตลอด แต่นายก็ไม่เคย ไม่เคยที่จะสนใจฉันเลย คนที่ฉันต้องการไม่ใช่พี่นายแต่เป็นนายต่างหาก  นายมันหน้าโง่ที่ไปรักกับไอ้โฮซอกหน้าจืดนั่น น่าสมเพชที่มันรักกับนายได้ไม่นานก็ไปได้กับไอ้เตี้ยนั่น แล้วโชคมันก็เข้าข้างฉันไง เข้าข้างให้ฉันได้แก้แค้น แก้แค้นให้มันสองคนต้องเจ็บเหมือนที่ฉันเคยเจ็บไง นายเข้าใจยังจองกุก!”

“ยัง เธอไม่ได้ชอบพี่จินอย่างนั้นเหรอ แล้วจะหลอกเขาทำไม เธอทำไปเพราะอะไรกันแน่”

“ทำไปเพื่อให้นายสนใจฉันไง จินมันก็แค่เครื่องมือที่จะทำให้ฉันเข้าถึงตัวนายได้มากขึ้น ฉันต้องการนายจริงๆนะจองกุก ไอ้หน้าจืดนั่นมันมีดีตรงไหนทำไมนายถึงรักมัน บอกฉันบ้างสิ บอกมา!”     ซานะปลดปมผ้าที่ผูกอยู่ให้หลุดออกก่อนจะถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกแล้วเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น

“ดีกว่าเธอทุกอย่าง ไม่ได้จิตใจมีแต่ความคิดชั่วๆเหมือนเธอ อีกอย่างพี่โฮซอกก็ไม่เคยใช้วิธีสกปรกเหมือนเธอ แล้วก็ไม่เคยเสนอตัวให้ผู้ชายแบบที่เธอทำตอนนี้ด้วย”     จองกุกผลักหญิงสาวให้ออกห่างก่อนจะเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดดดดด!! นายมันโง่! โง่ที่สุด! แล้วนายจะเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้!”     เสียงกรีดร้องที่ลั่นออกมาทำให้จองกุกที่กำลังรอลิฟต์หันกลับไปมองที่ห้องก่อนจะยิ้มสมเพชให้กับเจ้าของที่แหกปากในห้องนั้น

เธอพลาดแล้วล่ะซานะ

               .... TO BE CONTINUE

เป็นยังไงกันบ้าง ลืมกันยังเอ่ย ตกใจใช่ม้าที่ไรท์มาอัพเร็ว ที่จริงว่าจะเว้นไว้อีกสักเดือนนึง //โดนลีดตบ

ไม่ๆ ล้อเล่น ตอนแรกว่าแพลนว่าจะลงอาทิตย์หน้า แต่ไรท์ทนไม่ไหหว //เอ้า!! 

เห็นมีคนชม NC เยอะเลย //โอ้ย เขิลอ่ะ>//<  พอ!! ที่จริงไรท์ก็อยากแต่ง NC อีกน้าาา แต่เรื่องนี้เรามาสายม่า คงจะมุ้งมิ้งกรุ้งกริ้งไม่ไหว งั้นเอาเป็นว่า ใครอยากให้ไรท์แต่งโฮปกับใครก็เม้นบอกข้างล่างเลยน้าาาา 

สปอยล์ได้ป่ะ มันยังไม่จบนะ ที่จริงอยากให้จบในตอนนี้ แต่เรายังอยากให้เรื่องดำเนินต่อไปอยู่ อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยน้าาา 

ไปล้าาา~~~ บั๊ยยยย จุ๊ฟฟฟๆ แฮร่!

@fairyinsatan_94