คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Rain -MinHope- (2/1)
มีคนเคยบอกว่าเวลาฝนตกมักจะทำให้คนเรารู้สึกเหงา
มันจริงเหรอ?
เวลาฝนตก
ผมมักจะเดินออกไปตากฝนทุกทีเพราะผมชอบอากาศชื้นๆที่เกิดจากฝน ชอบที่จะเป็นหวัด
ชอบที่จะเปียกปอนทุกครั้ง เพราะถ้าผมเป็นแบบนั้นแล้ว ผมมักจะได้รับการดูแลอย่างดีจากอีกคน
คนที่ผมรัก
ตลอดเวลาที่ผ่านมา
เขาจะคอยปกป้องผมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆหรือเรื่องอะไรต่างๆก็ตาม
ผมรู้สึกอุ่นใจเสมอที่มีเขาอยู่เคียงข้าง เขาคอยอยู่ข้างๆผมในวันที่ผมอ่อนแอ
ในวันที่ผมท้อแท้หมดกำลังใจก็เหมือนมีเขาเป็นแสงสว่างให้กับผมทุกที
ผมมักจะแอบมองเวลาเขายิ้ม เพราะเขาไม่ชอบให้ผมมองเขาตรงๆ
อาจจะเป็นเพราะเขาเขินก็ได้มั้ง
ผมชอบอาหารที่เขาทำถึงแม้รสชาติมันจะไม่ได้อร่อยอะไรมาก
แต่ผมก็มีความสุขที่ได้กินอาหารที่เขาตั้งใจทำให้ผม
“ฮยองฮะ
วันนี้ฝนตกอีกแล้ว ฮยองห้ามออกไปตากฝนอีกนะ เดี๋ยวไม่สบายอีก” ร่างป้อมๆเดินเข้ามาหาผมที่นอนอยู่บนเตียงสีเขียวอ่อน
ก่อนจะวางถาดข้าวต้มไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
“รู้แล้วน่า
ไข้ฮยองก็ยังไม่ได้หายดีซะหน่อย”
ผมค่อยๆยันตัวขึ้นนั่งโดยมีเขาช่วยพยุงและเอาหมอนมาหนุนหลังไว้ให้
“วันนี้สายรหัสผมมีเลี้ยง
ผมอาจจะกลับดึกหน่อยนะครับ
แต่ผมจะให้ฮยองกินข้าวแล้วก็เช็ดตัวให้ฮยองก่อนออกไปนะครับ” มือหนาลูบเบาๆที่ผมหน้าม้าก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากมน
“จะทิ้งฮยองให้อยู่คนเดียวก็บอกเถอะ
อย่าเอาสายรหัสมาอ้างเลย” ผมว่าอีกคนก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“เอาน่า
อย่าโกรธผมเลยครับ ผมสัญญาว่าผมจะรีบกลับ ไม่เมาแน่นอนครับ” เขาชูสามนิ้วแล้วเอาแก้มกลมๆนั่นมาถูที่แขนของผม
“กลับมาเร็วๆแล้วกันนะ
ฮยองไม่อยากอยู่คนเดียว” ผมหันหน้ามามองเขา แล้วกอดเข้าที่ร่างแข็งแรงนั่นเพื่อต้องการความอบอุ่น
“ครับ ผมสัญญา
ผมไม่ปล่อยฮยองไว้คนเดียวแน่นอนครับ” จูบหนักๆไปที่ริมฝีปากบางเพื่อยืนยันในคำตอบ
ก่อนจะถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
“ตอนนี้ฮยองต้องกินข้าวก่อนนะครับ
จะได้กินยา” เขาถือถ้วยข้าวต้มมาไว้ในมือแล้วตักมาจ่อที่ปากผม
“วันนี้ผมลองทำข้าวต้มปลาดูไม่รู้ว่าจะถูกปากฮยองรึเปล่า” คนรักของผมพูดถึงอาหารที่เขาทำให้ผมฟัง
ขณะที่ผมกำลังเคี้ยวอาหารอยู่
“อาหารที่นายทำอร่อยทุกอย่างแหละ” ผมพูดเพื่อให้เขาสบายใจ เขายิ้มอีกแล้ว
น่ารักจังครับ
“ฮยองต้องกินข้าวเยอะๆนะครับ
ฮยองผอมกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย ผมเป็นห่วงนะครับ” เขาป้อนข้าวต้มให้ผมเป็นคำสุดท้ายก่อนจะยื่นแก้วน้ำแล้วส่งยาแก้ไข้มาให้ผม
“เดี๋ยวผมเอาถ้วยลงไปล้างแล้วจะขึ้นมาเช็ดตัวให้ฮยองนะครับ”
“อืม” ผมรับคำเบาๆแล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป
ผมรอไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่นแล้วก็ผ้าขนหนูที่ห้อยพาดไว้ที่ขอบกะละมัง
“ถอดเสื้อก่อนนะครับ” เขาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนของผมแล้วถอดออก
“ฮยองหนาว” ผมบอกเขา
“งั้นเดี๋ยวผมไปเปิดฮีตเตอร์ให้นะครับ” เขาเดินไปกดรีโมตฮีตเตอร์ก่อนเดินมานั่งข้างผม
“ฮยองผอมลงจริงๆด้วย
ต่อไปนี้ผมต้องขุนฮยองให้มากกว่าเดิมแล้วมั้งเนี่ย” เขาว่าในขณะที่เช็ดแขนให้ผม
“ฮยองไม่ได้ผอมซะหน่อย
อ้วนกว่านี้ก็ใส่เสื้อผ้าไม่ได้แล้ว”
ผมหันหลังเพื่อให้เขาเช็ดหลังได้ง่ายขึ้น
“อ่ะ เสร็จแล้วครับ
ฮยองจะเอานมอุ่นสักแก้วไหม หรือว่าจะไปล้างหน้าแปรงฟันเลย”
“ไม่อ่ะ อยากนอนแล้ว”
“โอเคครับ” เขาเดินมาดึงผมให้ลุกขึ้นแล้วพาไปที่ห้องน้ำ
“ฮยองนี่นา
ผมห้ามกี่ทีก็ไม่ฟังผมเลย คราวหลังอย่าไปตากฝนอีกนะครับ
ดูซิเนี่ยเป็นหวัดแล้วจมูกแดงหมดเลย”
ไม่ว่าเปล่าเขายังเอามือมาบีบที่ปลายจมูกของผมขณะที่ผมกำลังแปรงฟันอยู่
“ฮยองไม่ต้องห่วงนะครับ” เขาพยุงผมมานั่งบนเตียงแล้วก้มลงมาบอกผมเบาๆ
“ห้ามกลับดึกนะ
สัญญาแล้วว่าจะไม่กลับดึก” ผมช้อนตามองเขาอย่างอ้อนๆ ที่จริงผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว
แต่ผมเป็นห่วงเขา กลัวเขาจะเป็นอะไรไป
“ครับ
ผมไม่กลับดึกแน่นอน ฝันดีนะครับ”
เขายิ้มจนตาปิดแล้วก้มจูบราตรีสวัสดิ์ผม
ตอนนี้ร่างป้อมของเพื่อนในกลุ่มกำลังเดินไปที่โต๊ะของเดอะแก๊ง
โดยมีรุ่นพี่สายรหัสนั่งล้อมรอบอยู่ด้วย
“ไงมึง
กว่าจะหอบสังขารออกมาได้นะ กลัวเมียขนาดนั้นเลยไง๊” คำถามกวนๆจากเพื่อนผิวเข้มถูกส่งให้กับคนที่เพิ่งมาใหม่
“เดี๋ยวมึงมีเมียแล้วมึงจะรู้เอง” เพื่อนร่างเล็กตอบกลับไปก่อนจะกระดกซดเหล้าสีสวยในแก้วลงไปรวดเดียวจนหมด
“มึง
ไม่ต้องแดกเร็วขนาดนั้นก็ได้นะ ราตรีนี้อีกยาวไกลโว้ย” รุ่นพี่ผิวขาวซีดกอดคอน้องรหัสตัวเองแล้วยกเหล้าให้อีกหนึ่งแก้ว
“คงไม่อ่ะพี่
ผมต้องรีบกลับไปดูแลโฮปฮยองต่อ เขายังไม่หายดีเลย” รุ่นน้องร่างป้อมฉวยแก้วเหล้าในมือขาวมากระดกอย่างรวดเร็วก่อนจะหันไปมองหน้ารุ่นน้องอีกคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
“มึง น้องใหม่ใช่ไหม” คำพูดหยาบคายที่ดูเป็นกันเองหลุดออกมาจากปากของรุ่นพี่ตาหยี
“อืม จอน จองกุก
น้องรหัสพี่วี” ตอบออกมาเป็นกันเองไม่แพ้กัน
ก่อนซดเหล้าลงคอจนหมด
“แล้วนี่น้องรหัสมึงไปไหนวะ
เมื่อไหร่จะมา” เพื่อนผิวเข้มที่ตอนนี้นั่งกอดคอจองกุกถามขึ้นเมื่อเห็นว่ายังมีคนไม่มา
“กำลังมามั้ง
อาจจะแต่งหน้ายังไม่เสร็จก็ได้”
คนผมส้มตอบเพื่อนตัวเองขำๆ
“น้องเขาคิดไงวะที่เรียนคณะเรา
แม่งมีแต่ผู้ชาย ผู้หญิงนี่น้อยแค่เนี๊ย” คนผิวเข้มทำมือเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งมาชนกัน
“อาจจะเข้ามาจับผู้ชายก็ได้
ใครจะไปรู้ล่ะ หน้าสวยๆอาจจะแรดเงียบก็ได้” จองกุกว่าก่อนจะถูกมินยุนกิเสยกะบาลเข้าให้
“เดี๋ยวเถอะมึง
แม่งนินทาผู้หญิงลับหลัง แมนเนอะ”
“นั่นไง เดินมาโน่นแล้ว” พี่รหัสของน้องคนสวยชี้ไปที่ประตูทางเข้า
“แยกๆเลย
น้องซานะของกูมาล่ะ” เป็นคิมแทฮยองที่แหวกทางให้น้องรหัสคนสวยได้นั่งร่วมวง
“ขอโทษนะคะที่มาสาย” ซานะก้มหัวหลายรอบเพื่อขอโทษรุ่นพี่ทุกคน
“อ่ะ
นี่เกียร์กับเสื้อชอป” พี่รหัสส่งของที่ทำให้เขาต้องมาในวันนี้ให้กับน้องรหัสตัวเอง
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับของจากมือรุ่นพี่ด้วยความดีใจ
ที่ตั้งใจเรียนมาก็ถือว่าไม่สูญเปล่า
“เดี๋ยวไปห้องน้ำแปบนะ” ร่างสมส่วนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
หลังจากนั้นไม่นานจองกุกก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน
“รีบไปรีบมานะมึง
ลากไอ้จีมินกลับมาด้วยล่ะ” แทฮยองทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จองกุกจะรีบจ้ำออกไป
“ซานะเป็นไงบ้าง” คำถามที่ถูกส่งมาทำให้จีมินที่กำลังล้างมืออยู่ต้องเลิกคิ้วขึ้น
“ทำไม”
“ก็ไม่ทำไม
ยัยนั่นมันก็สวยแค่เปลือก ระวังๆไว้หน่อยก็ดี
นิสัยกับหน้าตามันไม่ได้เหมือนกันหรอกนะ” จองกุกว่าก่อนจะตบเบาๆที่ไหล่ของคนเป็นพี่
“มึงจะบอกว่า ซานะเขาจับกูงั้นเหรอ
บ้าน่า เขาก็รู้ว่ากูเป็นเกย์แถมยังรู้ด้วยว่าโฮปฮยองเป็นเมียกู
ไม่มีทางที่เขาจะจับกูแน่นอน” จีมินเถียงหัวชนฝา เขาก็คุยกับน้องรหัสหน้าสวยมาพอสมควร
เท่าที่รู้จักกันซานะก็ดูไม่มีพิษภัยอะไร แถมยังดูเป็นพวกแฟนคลับโฮปฮยองอีก
แล้วอีกอย่างคนหน้าตาดีขนาดนั้นไม่จำเป็นต้องจับผู้ชายให้เสียแรงเปล่า
เพราะคนตามจีบก็เยอะแยะ
“ผมแค่เตือนด้วยความหวังดี
จะเชื่อหรือไม่เชื่อผมก็ไม่ได้บังคับ”
พูดจบก็เดินออกจากห้องน้ำไปโดยไม่ปล่อยให้จีมินได้ถามอะไรอีก
“โห้ย ไปนานจังวะ
กูนึกว่าตกส้วมคู่ซะล่ะ” คิมนัมจุน
พี่รหัสของแทฮยองที่เพิ่งมาเอ่ยแซวทั้งสองที่กำลังจะหย่อนก้มนั่งลงที่เก้าอี้
“ว้าว
มีเสี่ยมาเลี้ยงเหล้าแล้วนี่” จีมินแซวกลับทำให้นัมจุนต้องมองมาอย่างเคืองๆ
“เสี่ยบ้านแกดิ
กูอุตส่าห์มาเพื่อจะให้พวกมึงเลี้ยงเหล้ากูเนี่ย”
“แล้วซานะไปไหนแล้วล่ะ” ถามเมื่อเห็นว่าหญิงสาวหายไปจากวงแล้ว
“บอกว่าจะไปสั่งคอกเทลน่ะ
ดื่มหนักไม่ได้ บอกว่าจะสั่งมาเผื่อมึงด้วยนะ”
“สั่งมาเผื่อกู
สั่งมาทำไมวะ กูคอทองแดงดื่มแค่ไหนก็ไม่เมาง่ายๆหรอก” ว่าจบก็คว้าแก้วเหล้าที่อยู่ในมือของเพื่อนผิวเข้มมาดื่ม
“พี่จีมินคะ” เสียงหวานๆดังมาจากข้างหลังพร้อมกับแก้วคอลเทลสีสวยที่ถูกส่งมาให้เจ้าตัว
“ครับ” จีมินตอบกลับสาวสวย
“ซานะเอามาให้พี่ค่ะ
รับไว้เถอะนะคะถือซะว่าน้องรหัสให้เป็นของขวัญกับรุ่นพี่นะคะ” หญิงสาวพยายามส่งแก้วที่อยู่ในมือของหล่อนถูกยัดใส่มือของชายหนุ่มทันทีที่พูดจบโดยไม่รอให้จีมินได้พูดท้วงอะไรเลย
“อ่ะ ก็ได้ครับ” จีมินดื่มคอกเทลสีสวยในแก้วจนหมดก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ
“กินทำไม
รีบกลับบ้านเลยนะ” จองกุกเอี้ยวตัวมากระซิบเพื่อเตือนให้เขานั้นรีบกลับบ้านซะที
“อะไรนักหนาวะ
ซานะเขาไม่เป็นอย่างที่แกพูดหรอก”
จีมินกระซิบกลับไปทำให้จองกุกหัวเสียนิดหน่อยที่ไม่เชื่อเขาแต่กลับเชื่อสาวสวยซะนี่
“พวกมึงคุยไรกันวะ
งุ้งงิ้งๆอยู่ข้างหลังกูเนี่ย” แทฮยองหันมาด่าจองกุกและจีมินเบาๆ
“เออ ทุกคน
งั้นผมกลับก่อนนะ เป็นห่วงโฮปฮยอง”
จีมินเตรียมตัวจะลุกขึ้นแต่กลับเซล้มลงที่เดิม
“เฮ้ยๆ! มึงเป็นไรวะ ไหนบอกคอทองแดง แดกไปนิดเดียวมึงเมาแล้วเหรอวะ” รุ่นพี่ผิวขาวแซวน้องรหัสตัวเองแต่ก็ยังช่วยจีมินให้นั่งดีๆ
“พี่จีมินเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ
เดี๋ยวซานะไปส่งไหม ว่าจะกลับแล้วเหมือนกันค่ะ” หญิงสาวช่วยพยุงจีมินให้ยืนขึ้นก่อนจะก้มหัวให้รุ่นพี่ที่ยังเหลืออยู่เพื่อเป็นเชิงขอลากลับแล้ว
“ไม่ต้อง
เดี๋ยวผมไปส่งพี่จีมินที่บ้านเอง”
จองกุกลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงแขนจีมินให้เขามาหาตัวเอง
“ไรวะไอ้กุก
ไหนมึงบอกว่าจะอยู่กับกูจนคลับปิดไง มึงคิดจะชิ้งกลับอ่อวะ” แทฮยองก็รั้งจองกุกไว้เช่นกัน
“มึงรออยู่เก็บพวกกูเลย
มึงก็รู้ว่าถ้าไม่มีมึงพวกกูลำบากนะเว้ย” นัมจุนเองก็หาข้ออ้างมารั้งจองกุกไว้เช่นกัน
แม่งเอ้ย! รุ่นพี่พวกนี้แม่งโง่ชิบหาย
ดูไม่ออกรึไงว่านังแรดมันกำลังจะล่อพี่จีมินไปเสียตัวน่ะ
“มึงอยู่ต่อเถอะ
กูยังไหวน่า มึงไม่ต้องห่วงหรอก กูยังพอมีแรง” จีมินบอกจองกุก
เป็นเชิงว่าถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเขาก็ยังพอที่จะหลบหนีออกมาได้ไม่ปล่อยให้เสียท่าใครแน่นอน
“โถ่เว้ย! ถึงแล้วโทรมาบอกหน่อยก็แล้วกันจะได้สบายใจ” ถึงแม้จะหัวเสียมากแค่ไหนแต่รุ่นน้องอย่างเขาคงทำอะไรมากไม่ได้
“อืม งั้นกูกลับล่ะนะ
ไว้เจอกัน” จีมินโบกมือลากลุ่มเพื่อนเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับซานะที่ช่วยพยุงอยู่
“ถามจริงๆ
มึงชอบไอ้เตี้ยจีมเหรอวะ” แทฮยองถามรุ่นน้องที่ดูเหมือนจะไม่พอใจที่อีกคนกลับไปก่อนแล้ว
“ไม่
แต่แค่ไม่อยากให้พลาดเหมือนพี่ผม”
จองกุกมองหน้าแทฮยองอย่างจริงจังจนคนเป็นพี่เริ่มไม่กล้าแซว
“พลาดอะไรวะ
แล้วพี่มึงเกี่ยวไร” ยุนกิถามเมื่อเห็นว่าบรรยากาศในวงเริ่มจะไม่ครื้นเครง
แถมคนเด็กสุดในกลุ่มก็เป็นกังวลไปเรียบร้อยแล้ว
“เอาง่ายๆนะ
ซานะนั่นมันไม่ใช่คนดีอย่างที่พวกพี่คิดหรอก
มันนังงูพิษที่อยู่ในคราบนางฟ้าดีๆนี่แหละพวกพี่ดูไม่ออกหรือไงว่ามันตอแหลแค่ไหน” บรรยากาศยิ่งอึดอัดกว่าเดิมเมื่อจองกุกเริ่มเล่าให้ทุกคนในวงฟัง
เที่ยงคืนแล้วแต่อีกคนก็ยังไม่กลับมา
แถมตอนนี้ฝนยังตกหนักอีก สัญญาไม่เป็นสัญญาเลย
‘จีมินถึงบ้านยัง’ ข้อความจากเพื่อนผิวขาวส่งเข้ามาในมือถือของผม
‘ยัง ทำไม?’ ผมส่งกลับไปเพราะไม่เข้าใจที่เพื่อนตัวดีถามมาแบบนี้
ไปกินเลี้ยงด้วยกันไม่ใช่เหรอ
‘เออ ไม่มีอะไร
เดี๋ยวอีกสักพักกูพาจีมินไปส่งนะ’
ข้อความถูกส่งมาอีกครั้งก่อนจะหายไปจากห้องแชท
ไม่อ่านข้อความที่ผมส่งกลับไป
ผมเริ่มใจไม่ดีเท่าไหร่
หรือว่าจีมินจะเป็นอะไรไป เขาอาจจะกำลังโดยทำร้ายอยู่ก็ได้
ผมไม่รอช้ารีบต่อสายหาอีกคนทันที รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
“จีมินนายอยู่ไหน
ทำไมยังไม่กลับ รู้รึเปล่าว่าฉั..”
‘ตอนนี้พี่จีมินนอนหลับอยู่
แล้วค่อยโทรมาใหม่นะ’ เสียงที่ตอบกลับมามันไม่ใช่เสียงของคนที่ผมต้องการ มันคือเสียงผู้หญิง
จีมินอยู่กับผู้หญิงงั้นเหรอ ไม่จริงใช่ไหม
“ฮึก ฮืออ” ความรู้สึกหลายอย่างประเดประดังเข้ามาใส่ตัวผมไม่ยั้งจนผมแทบจะรับไว้ไม่อยู่
จีมินหลอกผม เขาไม่ได้รักผมแล้ว สุดท้ายผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่ดี
ไม่มีทางที่จะมารักกับผมได้หรอก คงมีแต่ตัวผมเองที่คิดไปคนเดียวว่าเรารักกัน หึ!
โง่จริงๆเลยโฮซอก!
กริ๊ง~ กริ๊ง~
เสียงกดกริ๊งที่หน้าบ้านทำให้ผมต้องลากสังขารที่ไม่ต่างจากซากศพเดินได้มาเปิดประตู
ใครมันมาเวลานี่กันนะ
“จองกุก” คนที่อยู่ตรงหน้าของผม
แทบไม่อยากจะเชื่อ เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
“พี่เป็นบ้าง หายป่วยยัง” ถึงมันจะเป็นคำถามเพียงสั้นๆแต่ผมกลับร้องไห้ออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
“จองกุกนายมาได้ยังไง”
“ก็มาหาพี่ไง
อย่าร้องไห้สิ มา ผมให้ยืมกอด” เขากางแขนออกกว้างแล้วยิ้มให้ผมบางๆ
“จองกุก” ผมไม่ไหวแล้ว
ผมต้องการหลักเอาไว้ยึดตัวผมไม่ให้จมลงไปลึกมากกว่านี้
นั่นก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าของผม ตอนนี้
“พี่ใจเย็นนะ
มันไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดหรอก พี่อย่าเพิ่งคิดมาก” จองกุกเขาปลอบผม
เขารู้หรอว่าผมเครียดเรื่องอะไร
“ผมจะพาพี่ไปพิสูจน์เอง” จองกุกคลายอ้อมกอดออกก่อนจะจับมือผมแน่น
“ผมเชื่อว่าพี่จีมินรักพี่ที่สุด” แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนที่ต้องพูดคำนี้แต่เพื่อโฮซอกเขาก็ต้องพูด
อย่างน้อยโฮซอกสบายใจก็เพียงพอสำหรับเขาแล้ว
“ฉันขอโทษ” น้ำตาเม็ดน้อยๆร่วงหล่นจากตาคู่สวยอีกครั้ง
เขาไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายจองกุก แต่เขาก็บังคับหัวใจตัวเองไม่ได้
ขอโทษคงเป็นคำเดียวที่เขาจะสามารถพูดได้ในตอนนี้
“ครับ ผมไม่เป็นไรแล้ว
พี่พอจะมีร่มสักคันไหม เราจะได้เดินนออกไปขึ้นรถ”
“มีสิ แปบนึงนะ” โฮซอกเดินเข้าบ้านเพื่อหยิบร่มและหยิบโทรศัพท์ก่อนจะเดินออกมาหาจองกุก
“ป่ะครับ
พี่จะได้รู้ความจริง” จองกุกกางร่มก่อนจะพาโฮซอกเดินออกไปขึ้นรถของตนที่จอดไว้หน้าบ้าน
ร่างของชายหนุ่มผมส้มที่หลับไหลอยู่เตียงนอนกำลังถูกถอดเสื้อผ้าออกที่ละชิ้น
“อีกไม่นาน
แกก็คงตามมาดูสินะ” หญิงสาวแสยะยิ้ม
ช่วยไม่ได้เพราะความสวยของหล่อนทำให้ชายหนุ่มอีกคนที่จะช่วยจีมินไม่มีโอกาสได้ทำอะไร
“แกมันโง่จริงๆ ที่หลงเชื่อฉันนะจีมินอ่า” นิ้วเรียวสวยไล้ไปตามใบหน้าหล่อที่กำลังหลับสนิทโดยไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดเรื่องไม่ดีกับตนเอง
กางเกงยีนสีดำที่อีกคนใส่ถูกถอดก่อนซับในสีเข้มจะถูกถอดออกตามเช่น
“หึ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงผ้าห่มมาปิดบังร่างกายของชายหนุ่มแล้วตนเองก็จัดการถอดเสื้อผ้าบ้าง
บราสีหวานและซับในสีสวยถูกถอดออกแล้วโยนไปกองรวมกับเสื้อผ้าของอีกคน
แก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะถูกกระดกรวดเดียวลงคอจนหมด
มือบางหยิบลิปกรอสสีแดงสดมาหยอดลงบนที่นอนเพื่อให้สมจริงยิ่งขึ้นก่อนจะพาตัวเองสอดเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับอีกคนทันทีเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้ามาหยุด
ที่หน้าห้อง
.... TO BE CONTINUE
ความคิดเห็น